Τα βόδια του Ήλιου (από την α’ ραψωδία της Οδύσσειας του Ομήρου)

Οι σύντροφοι του Οδυσσέα σφάζουν ένα από τα βόδια του Ήλιου. Στο βάθος δεξιά ο Ήλιος με το άρμα του. Κάτω ο Ποσειδώνας με την τρίαινα

.

Γράφει ο Ερανιστής

 .

Όπως ξέρουμε από τον Όμηρο, ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του καταφτάνουν σ” ένα νησί, αφιερωμένο στον θεό Ήλιο, τον οποίο η Κίρκη ονομάζει Υπερίωνα. Στο νησί βόσκουν τα κόκκινα Βόδια του Ήλιου.

Παρά τις αυστηρές προειδοποιήσεις του Οδυσσέα, οι άντρες του σκότωσαν και έφαγαν μερικά από τα ζώα, που θεωρούνταν ιερά.

Φύλακες του νησιού, οι κόρες του Ηλίου, το είπαν στον πατέρα τους και αυτός κατέστρεψε το πλοίο και σκότωσε όλους τους άντρες εκτός από τον Οδυσσέα.

Στη συνέχεια, παραθέτουμε τρεις γνωστές μεταφράσεις ή αποδόσεις των πρώτων στίχων της Οδύσσειας που αναφέρονται στο επεισόδιο, κι ένα ποίημα του Γιώργου Σεφέρη.

.

Το κείμενο του Ομήρου έχει ως εξής:

«ἄνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ

πλάγχθη, ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσεν·

Η Μάχη στον Γρανικό ποταμό – τα γεγονότα σύμφωνα με τον Πλούταρχο

αναδημοσίευση από τον Ελληνικό Πολιτισμό

.

Στο μεταξύ οι στρατηγοί του Δαρείου είχαν συγκεντρώσει μεγάλη δύναμη και την είχαν παρατάξει στη διάβαση του Γρανικού. Ήταν ίσως αναγκαίο να πολεμήσουν σαν να ήταν στις πύλες της Ασίας, για την είσοδο και την αρχή του πολέμου. Πολλοί Μακεδόνες φοβόντουσαν το βάθος του ποταμού και την ανωμαλία και το απότομο των αντικρινών οχθών του ποταμού, όπου θα γινόταν η απόβαση και παράλληλα θα δινόταν η μάχη. Κάποιοι ακόμα ήθελαν να τηρήσουν αυτό που πίστευαν για το μήνα, (γιατί το μήνα Δαίσιο οι βασιλιάδες της Μακεδονίας δε συνήθιζαν να πολεμούν). Αυτό όμως το διόρθωσε ο Αλέξανδρος, γιατί διέταξε να θεωρήσουν το μήνα όχι ως το Δαίσιο αλλά ως δεύτερο Αρτεμίσιο. Στον Παρμενίωνα που είχε επιφυλάξεις γιατί η ώρα ήταν περασμένη και δεν ήταν φρόνιμο να κινδυνέψουν, του απάντησε πως θα ντρεπόταν τον Ελλήσποντο αν φοβόταν να διαβεί το Γρανικό. Έτσι, όρμησε στο ποτάμι με δεκατρείς ίλες ιππέων. Φαινόταν πως συμπεριφερόταν περισσότερο με μανία και απόγνωση παρά με τη λογική γιατί τους καθοδηγούσε ενάντια στα βέλη και σε τόπους απότομους που ήταν γεμάτοι από οπλισμένους στρατιώτες και ιππείς, ενάντια στο ρεύμα του ποταμού που τους παράσερνε και κόντευε να τους πνίξει. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά

Δημοσθένης (384-322 π.Χ.)

Φωτογραφία από:hellinon.net

   O Δημοσθένης (384-322 π.Χ.), από το δήμο της Παιανίας, ήταν μαθητής του Ισαίου και μελετητής του Θουκυδίδη. O πατέρας του πέθανε νωρίς και οι τρεις ανέντιμοι κηδεμόνες του κατασπατάλησαν την περιουσία του. Το γεγονός αυτό τον ανάγκασε, όταν συμπλήρωσε το 18ο έτος του, να αναλάβει δικαστικό αγώνα εναντίον τους. Πέντε λόγοι (επιτροπικοί) κατά των κηδεμόνων του είναι ο πρώτος καρπός της ρητορικής του σταδιοδρομίας.

Σύμφωνα με την παράδοση, είχε σωματικά ελαττώματα (δυσκολία στην ομιλία), τα οποία όμως κατάφερε να ξεπεράσει με την επιμονή που τον χαρακτήριζε. Διακρίθηκε για τους συμβουλευτικούς του λόγους (σώζονται 11), αν και άρχισε ως λογογράφος και συγγραφέας δικανικών λόγων (27), καθώς και για την πολιτική δράση που ανέπτυξε κατά του Φιλίππου και των Μακεδόνων, αγωνιζόμενος με πάθος για την πόλη του.

Τον συγκινούσε η ιδέα ότι η Αθήνα θα μπορούσε να ξαναγίνει αυτή που ήταν στην εποχή του Περικλή και να υπερασπίζεται την ελευθερία των ελληνικών πόλεων και τη δημοκρατία. Στην αντιμακεδονική μερίδα παρέμεινε διά βίου, ακόμη και όταν ο Μ. Αλέξανδρος είχε κατακτήσει όλο τον κόσμο. Στους λόγους του ενσαρκώνεται η αθηναϊκή φιλοπατρία.

H πρώτη δημόσια εμφάνισή του έγινε με το λόγο του Περὶ ἀτελείας πρὸς Λεπτίνην, για να αποκρούσει την πρόταση του Λεπτίνη να μη μένει κανείς αφορολόγητος. Ακολούθησε ο Κατὰ Τιμοκράτους παρανόμων, που στρέφεται εναντίον όσων αισχροκερδούν σε βάρος της πόλης, και ο Περί τῶν Συμμοριῶν, που προτείνει στους Αθηναίους να προετοιμαστούν για πόλεμο εναντίον του Φιλίππου. O Ἐπιτάφιοςείναι επικήδειος λόγος για τους νεκρούς στη μάχη της Χαιρώνειας, όπου πήρε μέρος και ο ίδιος.

H πολιτική σύνεση του Δημοσθένη διαφαίνεται στους τρεις Ὀλυνθιακούς, στους οποίους προτείνει την παροχή βοήθειας στους κατοίκους της Ολύνθου, πόλης της Χαλκιδικής, για να αντισταθούν στο Φίλιππο.

Ο αγώνας του εναντίον του Φιλίππου συνεχίζεται με τους Φιλιππικούς, ενώ με τον Περὶ τῶν ἐν Χερρονήσῳ υπερασπίζεται τον Αθηναίο στρατηγό Διοπείθη για τις αδικίες που διέπραξε στη Θράκη, αφού ο Φίλιππος, πολύ νωρίτερα, είχε παραβεί τις συνθήκες.