ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

Οι πόλεμοι μεταξύ Ελλάδας και τουρκίας, που έγιναν τα έτη 1878, 1897, 1912-1913.

1. Ο πόλεμος του 1878.

Κατά το 1877-1878 διεξαγόταν Ρωσοτουρκικός πόλεμος, που κατέληξε υπέρ των Ρώσων στη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου. Αρχικά η Ελλάδα δεν αναμείχτηκε στον πόλεμο, η κυβέρνηση όμως Α. Κουμουνδούρου, που διαδέχτηκε τον Κανάρη, κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της τουρκίας και ο Ελληνικός στρατός εισέβαλε στις παραμεθόριες τουρκικές επαρχίες. Αναγκάστηκε όμως να επιστρέψει, όταν η Ρωσία και η τουρκία έκαναν ανακωχή.

Τα επαναστατικά κινήματα που είχαν οργανωθεί στη Θεσσαλία, τη Μακεδονία και την Κρήτη καταπνίγηκαν στο αίμα από τον τουρκικό στρατό.

Η Δίκη των «6»

Φωτογραφία από:sikofantis.blogspot.com

 Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η δίκη των πρωταίτιων της Μικρασιατικής Καταστροφής από έκτακτο στρατοδικείο, που συγκρότησαν οι βενιζελικοί αξιωματικοί της Επανάστασης του 1922.

Στο εδώλιο κάθισαν επτά πολιτικοί και ένας στρατιωτικός, από τους οποίους οι έξι καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέσθηκαν. Η δίκη διεξήχθη από τις 31 Οκτωβρίου έως τις 15 Νοεμβρίου 1922 στην ειδικά διαρρυθμισμένη αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής (Παλαιά Βουλή). Ήταν ένα από τα πιο δραματικά επεισόδια του Εθνικού Διχασμού.

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή κι ενώ η Ελλάδα παρουσίαζε εικόνα διάλυσης, εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα υπό τους συνταγματάρχες Πλαστήρα και Γονατά και τον αντιπλοίαρχο Φωκά, που προκάλεσε την παραίτηση της κυβέρνησης Τριανταφυλλάκου και του βασιλιά Κωνσταντίνου (14 Σεπτεμβρίου 1922) υπέρ του υιού του Γεωργίου Β’. Ο χαρακτήρας του βασιζόταν στην ανάγκη της πίστης ότι «ο ελληνικός στρατός δεν νικήθηκε, αλλά προδόθηκε».

Στην Αθήνα συγκροτήθηκε Επαναστατική Επιτροπή, η οποία ανέλαβε άμεση δράση, διατάσσοντας εκτεταμένες συλλήψεις αντιβενιζελικών πολιτικών, υπό την πίεση της κοινής γνώμης.

Για να μη λησμονούμε το 1821

«Είναι θέλημα Θεού. Είναι κοντά μας και βοηθάει, γιατί πολεμάμε για την πίστι μας, για την πατρίδα μας, για τους γέρους γονιούς, για τα αδύνατα παιδιά μας, για την ζωή μας, την λευτεριά μας…Και όταν ο δίκαιος Θεός μας βοηθάει ποιος εχθρός ημπορεί να μας κάνει καλά…;».

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)

«Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος…Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την Πατρίδα, να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον, δια να υψώσωμεν το σημείον, δι’ ου πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν…».

(Αλέξανδρος Υψηλάντης)

«…Έλληνες ποτέ μην ξεχνάτε το χρέος σε Θεό και σε Πατρίδα! Σ’ αυτά τα δύο σας εξορκίζω ή να νικήσουμε ή να πεθάνουμε κάτω από την Σημαία του Χριστού»

(Γρηγόριος – Δικαίος Παπαφλέσσας)

«Όταν σηκώσαμεν την σημαίαν εναντίον της τυραγνίας ξέραμεν ότι είναι πολλοί αυτείνοι και μαχητικοί κι’ έχουν και κανόνια κι’ όλα τα μέσα. Εμείς ούλα είμαστε αδύνατοι. Όμως ο Θεός φυλάγει και τους αδύνατους, κι’ αν πεθάνωμεν πεθαίνομεν δια την Πατρίδα μας, δια την Θρησκείαν μας και πολεμούμεν όσο μπορούμε εναντίον της τυραγνίας κι’ ο Θεός βοηθός…».

(Στρατηγός Μακρυγιάννης)

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΜΑΡΙΝΑΤΟΣ (1901-1974)…συνέχεια

Συνέχεια ἀπό τήν ἀνάρτησι ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΜΑΡΙΝΑΤΟΣ (1901-1974)

Η ΠΡΩΤΗ ΑΞΙΝΙΑ

Ο Βαγγέλης Αλεφραγκής, ο πρώτος εργάτης που έσκαψε στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης για τον αρχαιολόγο Σπύρο Μαρινάτο, αφηγείται την ανακάλυψη του προϊστορικού οικισμού…

(Ἀκολουθεῖ τό ὀπτικοακουστικό ἀρχεῖο).

ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ,Ο ΣΤΑΥΡΑΕΤΟΣ ΤΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ

205 χρόνια πέρασαν ἀπό τόν Αὔγουστο τοῦ 1807(;),τότε πού -γιά τελευταῖα φορά- ἀντιλάλησε τό καριοφίλι τοῦ Κατσαντώνη στά Ἀγραφιώτικα βουνά.
Μέ μπαμπεσιά τόν παγίδευσε ὁ Ἆγος Μουχουρντάρης στό Μοναστηράκι καί τόν ὁδήγησε θριαμβευτικά στά Γιάννενα,στήν αὐλή τοῦ Ἀλῆ Πασᾶ.

Ὡς ἐλάχιστο φόρο τιμῆς στήν μνήμη τοῦ Σταυραετοῦ τῶν Ἀγράφων,παραθέτουμε μιά περιληπτική ἐξιστόρησι τῆς ζωῆς του,τῶν ἀγώνων του,ἀλλά καί τοῦ ἡρωϊκοῦ θανάτου του,μέσα ἀπό τίς σελῖδες τοῦ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ,γραμμένη ἀπό τόν Δ.Φωτιάδη.

Στό τέλος τῆς ἀναρτήσεως,θά βρῆτε τά ἐπεισόδια 11 καί 12 ἀπό τήν τηλεοπτική σειρά Χώματα μέ Ἱστορία,ὅπου περιγράφεται τό Μαρτυρικό τέλος τοῦ Ἥρωος.

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ (Σεπ.1825)

Περιγραφή τῶν προσπαθειῶν τοῦ στρατηγοῦ Γ.ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ,γιά νά ἀποκόψῃ τόν ἐφοδιασμό τοῦ Κιουταχῆ καί νά ἀνακουφίσῃ τούς Ἐλεύθερους Πολιορκημένους.

Ἡ ἅλωσι τῆς Τριπολιτσᾶς

Πρίν ἀπό 191 χρόνια…ὁ Παναγιώτης Κεφάλας,καρφώνει τήν Ἑλληνική σημαῖα στήν ντάπια τῆς Πύλης τ’ Ἀναπλιοῦ.

Οἱ τοῦρκοι αἰφνιδιάζονται καί τρέχουν πρός τό σημεῖο,ὅπου ὁ Κεφάλας καί οἱ σύντροφοί του ἔχουν ‘πατήση’ τά τείχη (μερικοί ἀπό αὐτούς,ἔχουν ἤδη πηδήξη μέσα κι ἔχουν ἀνοίξη τήν πῦλη) κι ἀρχίζει μιά  ἄγρια μάχη.

Οἱ Ἕλληνες πού βρίσκονται ἀπ’ ἔξω,βλέποντάς τήν σημαῖα καρφωμένη στήν ντάπια,ἐφορμοῦν,σκαρφαλώνουν στά τείχη,ἀνοίγοντας κι ἄλλες πῦλες.

Εἶναι τό τέλος τῆς πολιορκίας καί ἡ ἀρχή τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς πόλεως.

ΜΙΧΑΗΛ ΚΟΥΤΣΟΦΤΑΣ,ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΙΔΗΣ,ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ: ΑΘΑΝΑΤΟΙ !!!

Εκείνη την Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 1956, στο αντάρτικο λημέρι όπου βρισκόταν ο Παλληκαρίδης έγραψε για τους Τρεις το ποίημά του υπό τον τίτλο «Το τελευταίο Τρίο απαγχονισμού».

Ξάδελφος του Παλληκαρίδη ήταν ο ένας από το «Τρίο», ο Μαυρομμάτης. Τους στίχους (πλην των τριών τελευταίων λέξεων) μελοποίησε στις μέρες μας ο Μιχ. Χριστοδουλίδης και είναι το τραγούδι «Ποτέ δεν θα πεθάνουνε», στο δίσκο «Των Αθανάτων», του Νταλάρα με τη Διάσταση και το Γ. Δημοσθένους:

«…Και να! Κτυπούνε πένθιμα,
κάθε χωριού καμπάνες.
Κλαίνε μαζί τρεις μάνες, μαζί τους κι όλη γη.
Κι είναι γλυκό το κλάμα τους, από χαρά λες κλαίνε.
Λόγια Σουλιώτου λένε στην πένθιμη σιγή:
Ποτέ δεν θα πεθάνουνε όσοι πεθάναν σήμερα.
Και της σκλαβιάς τα σίδερα θα σπάσουν κάποια μέρα
και θ’ ακουστούν ελεύθερα τραγούδια πέρα ως πέρα, στο ελληνικό νησί…»