Οι Δυτικοί «Ελευθερωτές» Σφαγείς μας

Μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας επαναλαμβάνεται και σήμερα… Γράφει ο Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή

Όταν τον Απρίλιο του 1828 η Ρωσία κήρυξε τον πόλεμο στην Τουρκία, η Αγγλία και η Γαλλία βρήκαν την ευκαιρία και έστειλαν στρατεύματα στην Ελλάδα. Οι Φράγκοι όσο καιρό έμειναν στην πατρίδα μας δεν άφησαν σε χλωρό κλαρί τους Έλληνες. Μέχρι και το κεφάλι του Κολοκοτρώνη διατίμησαν πέντε χιλιάδες φράγκα!

Μια από τις μελανότερες σελίδες της παρουσίας των άλλων στην πατρίδα μας, γράφτηκε τον Ιανουάριο του 1833. Ήταν τρεις μήνες μετά τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια (9 Οκτωβρίου 1831). Όταν ο Ιωάννης Κωλέττης έμαθε ότι έρχεται ο Όθωνας, ζήτησε από του Γάλλους φίλους του να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση ώστε να υπάρξει απόλυτη υποταγή στο νέο καθεστώς που ετοίμαζαν για την Ελλάδα!

Στις 2 Ιανουαρίου 1833 οι Γάλλοι στέλνουν από το Ναύπλιο στο Άργος τον ταγματάρχη Νοντ μαζί με 750 άνδρες, κάτω από τις προσταγές του συνταγματάρχη Στοφέλ. Άμα έφτασαν στο Άργος οι φραγκέσκοι έσπαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους κι ύστερα άρχισαν να σφάζουν άοπλους και αθώους! «Κατάντησαν» γράφει ο Δ. Φωτιάδης στο βιβλίο του “Η δίκη του Κολοκοτρώνη”, «να σφάζωσιν οι γενναίοι Γάλλοι και γέροντες και παιδιά και να εκκοιλιάσωσι και γυναίκας …». Μεταξύ των άγρια δολοφονηθέντων ήταν και ο μέγας Μυτιληνιός ποιητής Θόδωρος Αλκαίος, που έγραψε το ποίημα για τα Ψαρά! Και ο Σμυρνιός ατρόμητος πολεμιστής Δημήτριος Σπαρός, που τα έβαλε με τον δολοφόνο Στοφέλ, επιστήθιο φίλο του Κωλέττη.

Νηφάλιος Μέθη και Άνομος Λύσσα

«Έλληνες και Βάρβαροι

Ποτέ δε χτυπήσαν οι καμπάνες χαρμόσυνα μιαν ολόκληρη μέρα.

Διακόπτουν στη μέση τις γιορτές σας οι βάρβαροι,

Έλληνες. Μέσα ή έξω απ’ τις πύλες, πάντοτε οι βάρβαροι.

…Και χτες και προχτές. Και σήμερα, οι βάρβαροι».

[Νικηφόρος Βρεττάκος, Νοέμβρης 1965]

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Η τραγικότητα του νεώτερου Ελληνισμού, μετά το 1830, ήταν εξ αρχής ότι βολόδερνε μεταξύ του δυτικόφρονα μηδενισμού και της δικής του αιώνιας πνευματικής παράδοσης, μεταξύ της συμμόρφωσης στους νόμους του καθημερινού δαρβίνειου άγους και της απόδρασης στην συνείδηση του κοσμικού χρέους, μεταξύ της άνομης υλικής λύσσας και της νηφάλιας πνευματικής μέθης.

Ιδιαίτερα τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, έχοντας ασπασθεί τις αξίες ενός δυτικού πολιτισμού τον οποίον κατά βάθος δεν πιστεύουν, αν δεν περιφρονούν κιόλας, οι Έλληνες βρέθηκαν στα πρόθυρα της βαρβαρότητας με αποτέλεσμα σήμερα να κρέμονται στο χείλος του γκρεμού.