Η Ελλάς εν Σμύρνη.

2 Μαΐου 1919
«Ηχήστε οι Σάλπιγγες»!

Οι πρώτοι Ελληνες στρατιώτες πατούν στα άγια χώματα της Μικρασίας.

Για τους Έλληνες της Σμύρνης η 2/15 Μαΐου 1919, μέρα της αποβίβασης του ελληνικού στρατού στην προκυμαία της, ήταν μοναδική και ανεπανάληπτη. Ωραιότερη και από τις μέρες της γέννησης του Χριστού και του «Χριστός Ανέστη». Εκείνες επαναλαμβάνονταν κάθε χρόνο, ενώ αυτή ήταν μία και μοναδική. Η περιούσια μέρα της φυλής.

Η μέρα που ο Θεός θα μοίραζε «το μάννα εξ ουρανού» στους Έλληνες. Μόνο που αυτή τη φορά το μάννα ήταν η ελευθερία, κι αυτοί που το έφερναν για να το μοιράσουν ήταν οι Έλληνες μαντατοφόροι που θα έρχονταν από τη μεριά της θάλασσας.

Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκε κανείς και με το πρώτο φως της μέρας οι Έλληνες της Σμύρνης ξεχύθηκαν σε δρόμους και πλατείες, καλύπτοντας το τεράστιο μήκος της προκυμαίας από την Μπέλλα Βίστα έως πολύ κάτω, στον νότο, με δάφνες, γαλανόλευκες σημαίες, λάβαρα, λουλούδια και τεράστιες φωτογραφίες του Βενιζέλου. Ήταν μια υποδοχή χαράς και ευγνωμοσύνης προς τους Έλληνες μαχητές, και ιδίως τους φουστανελάδες του Σταυριανόπουλου, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι Έλληνες στρατιώτες που θα πατούσαν στα χώματα της Μικράς Ασίας.

Ο Ιωάννης Μεταξάς και η μελέτη του για την Μικρασιατική Εκστρατεία

άρθρο του Ιωάννη Κουζίου

.

Τον Ιανουάριο του 1915 ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, Ελευθέριος Βενιζέλος, σταθμίζοντας τις ευρωπαϊκές εξελίξεις που άλλαζαν με ταχύτατους ρυθμούς, αποφασίζει να συμμετάσχει η Ελλάδα σε πόλεμο κατά της Τουρκίας, όταν ευνοήσουν οι συνθήκες, έτσι ώστε να έχει λόγο στην ρύθμιση του Ανατολικού ζητήματος, γεγονός που ανακοινώνει στους Συμμάχους (σ.1). Την απόφαση του Βενιζέλου έκαναν δεκτή οι Σύμμαχοι. Συγκεκριμένα ο λόρδος Γκρέυ στις 11 Ιανουαρίου του 1915 προσέφερε στον Βενιζέλο «εδαφικάς παραχωρήσεις πολύ σπουδαίας επί της παραλίας της Μ. Ασίας» με αντάλλαγμα την υποστήριξη της Ελλάδας προς την Σερβία κατά της Αυστρίας (σ.2).

Στις 15 Ιανουαρίου 1915 ο Βενιζέλος καλεί τον αρχηγό το Γενικού Επιτελείου Συνταγματάρχη Ιωάννη Μεταξά και ζητά την γνώμη του, με βάση τις μελέτες που είχε εκπονήσει ο τελευταίος, περί του Μικρασιατικού ζητήματος. Ο Μεταξάς εξέθεσε προς τον Βενιζέλο τις ιδέες του υποστηρίζοντας αρχικά την πληθυσμιακή υπεροχή των Μουσουλμάνων και την πολεμική τους εμπειρία. Συγκεκριμένα επι του συνολικού πληθυσμού της Μ. Ασίας των δέκα εκατομμυρίων, τα δύο μόνο ήταν Έλληνες, τα υπόλοιπα οκτώ εκατομμύρια ήταν Μουσουλμάνοι διαφορετικών εθνικοτήτων ήτοι Γιουρούκοι, Ζειμπεκοι, Τουρκοκρήτες και Βόσνιοι που θεωρούσαν όμως τους εαυτούς τους ως Τούρκους, καθώς το θρήσκευμα αντικαθιστά την εθνικότητα, συνεπώς σε περίπτωση πολέμου θα συνασπίζονταν όλοι εναντίον μας, υποστήριξε ο Μεταξάς. Επίσης οι Τούρκοι ήταν εμπειροπόλεμοι, είχαν υπηρετήσει στον στρατό και είχαν πάρει μέρος σε πολλές εκστρατείες, αντίθετα οι Έλληνες Μικρασιάτες δεν είχαν καμία στρατιωτική εμπειρία (σ.3).

Στην συνέχεια αναφέρεται στην γεωγραφική έκταση της Μ. Ασίας (520.000 τ.χλμ.), η οποία είναι τριπλάσια της Ελλάδας, με το εσωτερικό της να αποτελείται από δύσβατες οροσειρές με ανύπαρκτο σχεδόν συγκοινωνιακό δίκτυο. Στην περίπτωση τώρα που ο Ελληνικός στρατός υπερτερούσε του Τουρκικού, θα ήταν υποχρεωμένος για να τον συντρίψει ολοσχερώς να προχωρήσει, ακολουθώντας τον στο εσωτερικό μιας χώρας, με την συγκεκριμένη μορφολογία και με εχθρικούς πληθυσμούς. Αυτό σημαίνει μείωση και εξασθένηση του Ελληνικού στρατού ο οποίος θα ήταν αναγκασμένος να διαθέτει δυνάμεις για φύλαξη των συγκοινωνιών του, των πλευρών του αλλά και των εσωτερικών περιοχών που βρίσκονταν στην κατοχή του. Σε αυτή όμως την περίπτωση ο στρατός θα ερχόταν σε κατάσταση άμυνας σε μια τεράστια χιλιομετρική έκταση, δίνοντας κατά αυτόν τον τρόπο την δυνατότητα στον εχθρό να αντεπιτεθεί, αναγκάζοντας τον στρατό σε υποχώρηση προς τα παράλια υπό δυσμενείς όρους (σ.4). Συγκεκριμένα ο Μεταξάς αναφέρει «θα συνέβαινε δηλ. εις τον Ελληνικόν στρατόν ότι συνέβη και είς τον Ναπολέοντα το1812. Διήλθεν ούτος τα ρωσικά σύνορα με δύναμιν 500χιλ. στρατού και προχωρών και εξασθενών έφθασε προς της Μόσχας με δύναμιν 80χιλιάδων ανδρών (σ.5).».

100 χρόνια βενιζελικών παρακολουθήσεων πολιτικών αρχηγών: Το παράδειγμα των σημειωμάτων του Α΄ Σώματος Στρατού (17 – 29 Ιανουαρίου 1927)

.

γράφει εκτάκτως ο Ιωάννης Β. Δασκαρόλης 

Πρόλογος – Ο σχηματισμός της Οικουμενικής κυβέρνησης με την συμμετοχή του ΛΚ

Οι εκλογές της 7^ης Νοεμβρίου 1926 αποτέλεσαν την πρώτη πολιτική ομαλοποίηση της Χώρας μετά από την πολιτειακή αλλαγή του 1924 και μια τετραετία στρατιωτικών κινημάτων, προνουντσιαμέντων και έντονης εμπλοκής του στρατού στην πολιτική ζωή. Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτέλεσε μια εν πολλοίς προδιαγεγραμμένη ισοπαλία μεταξύ βενιζελικών και αντιβενιζελικών κομμάτων λόγω της απλής αναλογικής που χρησιμοποιήθηκε ως εκλογικό σύστημα. Η κρίσιμη κατάσταση των δημοσιονομικών μεγεθών του κράτους και η έντονη λαϊκή επιθυμία σχεδόν εξανάγκασε όλα τα κόμματα να σχηματίσουν Οικουμενική Κυβέρνηση στις 4 Δεκεμβρίου 1926 με πρωθυπουργό τον κοινής αποδοχής Αλέξανδρο Ζαΐμη.

Αναμφίβολα η πλέον σημαντική συμμετοχή στην κυβέρνηση ήταν αυτή του Λαϊκού Κόμματος (ΛΚ), του οποίου ο αρχηγός Παναγής Τσαλδάρης δεν είχε αναγνωρίσει επισήμως την Αβασίλευτη Δημοκρατία, ενώ στέγαζε τα πλέον αδιάλλακτα στοιχεία του αντιβενιζελισμού. Η συμμετοχή του ΛΚ στην κυβέρνηση ήταν απαραίτητη για τους βενιζελικούς ώστε να παρουσιαστεί στο εξωτερικό ένα αρραγές πολιτικό μέτωπο και να διαπραγματευτούν από θέση ισχύος την διευθέτηση των εκκρεμών ζητημάτων. Από την άλλη όμως έπρεπε να δοθούν πολιτικά ανταλλάγματα προς τον αντιβενιζελισμό (διορισμοί αντιβενιζελικών στη δημόσια διοίκηση, λύση του εκκρεμούς αποτακτικού ζητήματος) χωρίς να εξεγερθεί ο βενιζελισμός και το σώμα των βενιζελικών αξιωματικών. Από την άλλη, τόσο οι βουλευτές όσο και οι υπουργοί του ΛΚ που συμμετείχαν στην κυβέρνηση, αλλά κατεξοχήν ο αντιβενιζελικός Τύπος, αντιμετώπιζαν την κυβέρνηση με καχυποψία και αρνητική προδιάθεση.

Η διαρροή των απόρρητων δελτίων πληροφοριών του Α΄ Σώματος Στρατού και το ξέσπασμα πολιτικής κρίσης (16 – 18 Ιανουαρίου 1927).

Εξελίξεις στο μικρασιατικό μέτωπο από την απόβαση του 1919 ως τις εκλογές του 1920

Παρέλαση ελλήνων οπλιτών στο Αχμετλί μετά την ανακατάληψή του τον Ιούνιο του 1919. Αθήνα, Φωτογραφικό Aρχείο Πολεμικού Mουσείου αρ. εισ. 5149. © Πολεμικό Μουσείο, Αθήνα.

.

Το γεγονός της απόβασης του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη εξερέθισε τον τουρκικό φανατισμό. Την ημέρα της απόβασης σημειώθηκαν συμπλοκές μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων με νεκρούς και τραυματίες.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος μαθαίνοντας τα επεισόδια παρενέβη με αυστηρότητα κι έστειλε επειγόντως στη Σμύρνη τον Εμμανουήλ Ρέπουλη να επιληφθεί της κατάστασης. Την ίδια κιόλας μέρα άρχισαν ανακρίσεις και την επομένη λειτούργησε στρατοδικείο που καταδίκασε σε θάνατο δύο Έλληνες που κρίθηκαν ένοχοι.

Στις 19 Μαΐου, με την αναχώρηση του Ρέπουλη και την άφιξη του Αριστείδη Στεργιάδη, ήδη διορισμένου από το Βενιζέλο ως Ύπατου Αρμοστή Σμύρνης, η τάξη αποκαθίσταται και τυπικά στην πόλη της Σμύρνης. Επεισόδια και συμπλοκές με τους Τούρκους συνέβησαν το ίδιο διάστημα και στο Αϊδίνιο και την Πέργαμο.

Τα επεισόδια αυτά στοίχισαν σημαντικά στη θέση της Ελλάδας στις διαπραγματεύσεις της ειρήνης, ειδικά μετά την έκδοση του πορίσματος της Διασυμμαχικής Ανακριτικής Επιτροπής τον Οκτώβριο που έριξε μεγάλο μέρος των ευθυνών στην Ελλάδα. Το Νοέμβριο το Ανώτατο Συμβούλιο συνιστούσε στην Ελλάδα προσοχή, θυμίζοντάς της πως η κατοχή ήταν προσωρινή. Η ελληνική αντίδραση εκφράστηκε με επιστολή του Βενιζέλου στον Κλεμανσώ, εισηγητή της απόφασης, και του Χρυσοστόμου Σμύρνης εκ μέρους του μικρασιατικού Ελληνισμού.

Στο διάστημα που ακολούθησε ως το καλοκαίρι του 1920 τα ελληνικά στρατεύματα επέκτειναν, πάντα με την έγκριση των Συμμάχων, τα όρια της περιοχής που έλεγχαν όλο και περισσότερο προς το εσωτερικό, διενεργώντας εκκαθαριστικές αποστολές.

Οι αποικιοκράτες… επιστρέφουν γη στους νόμιμους ιδιοκτήτες της. Ούτε λέξη για τις Βρετανικές Βάσεις

άρθρο του Σάββα Ιακωβίδη*

.

Από το 1974 και εντεύθεν, οι εκάστοτε κυπριακές κυβερνήσεις επιμένουν σε μία τρεμαλέα πολιτική: «Αφού αντιμετωπίζουμε τουρκική κατοχή του 37% του ευρωπαϊκού κυπριακού εδάφους, δεν… χρειάζεται να ανοίξουμε και δεύτερο μέτωπο με την Αγγλία». Αυτή η γελοία και ψοφοδεής αντίληψη δεν σχετίζεται με τον τουρισμό, τις εμπορικές, πολιτικές και άλλες σχέσεις κ.λπ. με την Αγγλία.

Συναρτάται ευθέως προς μία πολιτική, η οποία εμπεδώθηκε, σφηνώθηκε κυριολεκτικά στα μυαλά και εκφράζεται ασύδοτα και προκλητικά από τη λεγόμενη πολιτική, κομματική, επιχειρηματική, εμπορική «ελίτ», υπό την αηδή μορφή μιας αφόρητης, πλέον, αγγλολαγνείας, μιας ανεκδιήγητης αγγλολατρείας και ενός ασυγκράτητου αγγλολιγουρισμού.

Οτιδήποτε προέρχεται, γίνεται, εξαγγέλλεται, από την Αγγλία θεωρείται περίπου θέσφατο, ευαγγέλιο και είναι η κορύφωση της επιστημονικής, ακαδημαϊκής, τεχνικής και άλλης τελειότητας. Αρκετές οικογένειες θεωρούν μεγάλη τιμή ο γιος ή η θυγατέρα τους να σπουδάσουν σε κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα της πάλαι ποτέ «Μεγάλης Βρετανίας» (δηλ. της συρρικνωθείσας Αγγλίας).

Μετά από δύο ή και τρία χρόνια σπουδών, αυτοί οι αγγλοπεφωτισμένοι, αδυνατούν, οι δυστυχείς, να εκφραστούν προφορικά ή, κυρίως, γραπτά, στα Ελληνικά! Μιλούν μεταξύ τους στα Αγγλικά ως εξαγγλισθέντες Αβορίγινες και… εκπολιτισθέντες Μάου-Μάου ιθαγενείς.

Απαξιώνουν να μιλήσουν τη μητρική γλώσσα τους, την Ελληνική, επειδή αγνοούν, οι ημιμαθείς και ανελλήνιστοι, ότι η Αγγλική έχει δανειστεί δεκάδες χιλιάδες λέξεις από την Ελληνική.

Ενδεικτική αυτής της ανίατης, δυσώδους αγγλολατρείας και αγγλοδουλείας είναι η εξαγγελθείσα στις 9/5/2022 συμφωνία μεταξύ της Αγγλίας και της Κυπριακής Δημοκρατίας για την ανάπτυξη τμήματος των κατεχόμενων, από τους Εγγλέζους, Βάσεων.

Έμπλεος χαράς και ευφροσύνης, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης αναφέρθηκε σε «μια πραγματικά ιστορική Συμφωνία για την Κυπριακή Δημοκρατία και τους κατοίκους και ιδιοκτήτες γης και περιουσιών εντός των ορίων των Βάσεων», αλλά και σε «μιαν απτή απόδειξη των εξαίρετων σχέσεων Κύπρου – Ηνωμένου Βασιλείου».

Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη: ένα σύμβολο ηρωισμού στο κέντρο της Αθήνας

Γράφει ο Μανώλης Πέπονας, ιστορικός

Το έθιμο της ταφής αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού. Η δημόσια μάλιστα απόδοση τιμής σε όσους έπεσαν υπερασπιζόμενοι της ακεραιότητα και τα ιδανικά της πατρίδας τους, θεωρείτο καθήκον της πολιτείας ήδη από την αρχαιότητα. Κατά τη σύγχρονη εποχή, σε αρκετά κράτη αναπτύχθηκε η πρακτική της δημιουργίας ενός συμβολικού τάφου για τους «άγνωστους στρατιώτες», τους ανώνυμους δηλαδή νεκρούς πολεμιστές που δεν κατέστη εφικτή η αναγνώριση της ταυτότητάς τους.

Από τον Εθνικό Διχασμό στην Τριανδρία Θεσσαλονίκης..

(Η τριανδρία της Θεσσαλονίκης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο ναύαρχος Κουντουριώτης, ο στρατηγός Δαγκλής)

.

Ο Εθνικός Διχασμός (1914-1917) υπήρξε μία σειρά γεγονότων που επικεντρώνονται στη διένεξη μεταξύ του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας, Ελευθερίου Βενιζέλου και του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ σχετικά με την είσοδο ή μη της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τα κύρια γεγονότα της διένεξης αφορούν διαδοχικά την παραίτηση του Βενιζέλου, τη δημιουργία ξεχωριστού κράτους με πρωτοβουλία του στην Βόρεια Ελλάδα με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη και την εκδίωξη του Κωνσταντίνου από την Ελλάδα μετά από παρέμβαση των δυνάμεων της Αντάντ.

Η διένεξη αυτή χώρισε την χώρα σε δύο διαφορετικά στρατόπεδα και προκάλεσε εξαιρετικά βαθύ χάσμα στην ελληνική κοινωνία. Οι επιπτώσεις του χάσματος παρέμειναν ως το τέλος της δεκαετίας του ’30. Ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι και η Μικρασιατική καταστροφή μετέπειτα, ήταν απόρροια του Εθνικού Διχασμού.

Ως κύριο αίτιο του Εθνικού Διχασμού θεωρείται η διαμάχη μεταξύ Ε. Βενιζέλου και βασιλιά Κωνσταντίνου. Ο Ε. Βενιζέλος επεδίωκε την έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Οι Αγγλογάλλοι όμως απέβλεπαν στη συμμαχία ή ουδετερότητα της Βουλγαρίας και της Τουρκίας και απέρριπταν, προς το παρόν, τις προτάσεις του Βενιζέλου. Η προσπάθεια της Αντάντ να συμφιλιώσει Σερβία, Βουλγαρία, Τουρκία και Ελλάδα και να δημιουργήσει ένα συνασπισμό στα Βαλκάνια για το συμφέρον της απέτυχε.

«Ο νόμος περί διαβατηρίων» λίγο πριν τη Μικρασιατική καταστροφή

.

του Παύλου Παπανότη, συνταξιούχου εκπαιδευτικού.

Η Μικρασιατική εκστρατεία και η ακόλουθη Μικρασιατική καταστροφή επηρέασαν καταλυτικά τόσο τον ελληνισμό της Μ. Ασίας όσο και την πορεία του ελληνικού κράτους.

Στα τέλη Απριλίου του 1919 ο πρωθυπουργός της Αγγλίας Lloyd George και οι πρόεδροι της Γαλλίας Κλεμανσό και των Η.Π.Α. W. Wilson έδωσαν την άδεια στην Ελλάδα να καταλάβει στρατιωτικά την περιοχή της Σμύρνης με κάποια ενδοχώρα, φαινομενικά για την τήρηση της τάξης και την προστασία των μειονοτικών πληθυσμών, ώσπου να υπογραφεί η συνθήκη ειρήνης ανάμεσα στις νικήτριες δυνάμεις της Entente και την ηττημένη κατά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο Οθωμανική Αυτοκρατορία, ουσιαστικά όμως για να αποτελεί ο ελληνικός στρατός ασπίδα προστασίας για τα λιγοστά αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά στρατεύματα, τα οποία είχαν καταλάβει διάφορες πλουτοπαραγωγικές πηγές  και συγκοινωνιακούς κόμβους στη Μ. Ασία.

Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος πίστεψε πως θα υλοποιείτο έτσι η «Μεγάλη Ιδέα» και αποδέχτηκε την απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων. Μέσα σ’ αυτές τις περιστάσεις τμήμα του ελληνικού στρατού αποβιβάστηκε στη Σμύρνη στις 2/15 Μαΐου 1919 (η πρώτη ημερομηνία είναι με το παλιό και η δεύτερη με το νέο ημερολόγιο.). Παράλληλα η διοίκηση της κατεχόμενης περιοχής ανατέθηκε στον Ύπατο Αρμοστή Αριστείδη Στεργιάδη.

Κατά τον επόμενο ενάμιση χρόνο (Μάιος 1919 – Οκτώβριος 1920) οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις, για να αντιμετωπίσουν τον «κλεφτοπόλεμο» που έκαναν οι αντάρτες του Μουσταφά Κεμάλ, προέλασαν στο εσωτερικό της Μ. Ασίας καθιστώντας έτσι δυσχερή τον ανεφοδιασμό τους.

Η στρατιωτική υπηρεσία των γιων του Ελευθερίου Βενιζέλου

*Οι γιοι του Βενιζέλου Κυριάκος και Σοφοκλής. Η φωτογραφία αυτή είχε δημοσιευθεί στο «Χρόνο» στις 4 Νοεμβρίου 1912

.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Η στρατιωτική θητεία, αποτελεί στην ελληνική παράδοση ύψιστη τιμή για όσους στρατεύονται αλλά και για τις οικογένειές τους. Ιδιαίτερα σε πολεμικές περιόδους η υπηρεσία προς την πατρίδα ήταν πάντα το πρώτιστο καθήκον όλων. Έτσι, η μομφή, ότι κάποιος απέφυγε να πράξει το καθήκον του προς τη πατρίδα, δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητη.

Μια τέτοια μομφή, αντιμετώπισε για τη συμμετοχή των γιών του Σοφοκλή και Κυριάκου στους δύο Βαλκανικούς Πολέμους, ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος μέσα στη Βουλή και φυσικά αντέδρασε αστραπιαία.

Ήταν 24 Φεβρουαρίου 1914 και ολόκληρη η Ελλάδα αγωνιούσε για την τύχη της επανάστασης, που κήρυξε στη Βόρεια Ήπειρο, ο Χρηστάκης Ζωγράφος, για την απελευθέρωση της.

Η Βουλή την ημέρα εκείνη, κλήθηκε να συζητήσει επερώτηση δέκα βουλευτών της αντιπολίτευσης για τη στάση της κυβέρνησης των Αθηνών, σχετικά με το εκραγέν κίνημα στη Βόρεια Ήπειρο. Προέδρευε ο Κωνσταντίνος Ζαβιτσιάνος. Η συζήτηση την ημέρα εκείνη, άρχισε στις 4.25΄ το απόγευμα και τερματίσθηκε στις 5. 45΄ το πρωί της επόμενη ημέρας. Ήταν έντονη και εξαντλητική.

Κάποια στιγμή αγόρευε ο βουλευτής Αρκαδίας Νικόλαος Τριανταφυλλάκος, ο οποίος όταν διακόπηκε για ασήμαντο λόγο από τον Βενιζέλο, στράφηκε εναντίον του και τον κατηγόρησε ευθέως:

Όψεις της εθνικής μας υποτέλειας στη Θράκη

.

Κώστας Καραΐσκος

Προσπαθώντας να μιλήσει κανείς πειστικά για το πώς εκδηλώνεται η υποτέλεια του εθνικού μας κράτους στη Θράκη αλλά και γενικότερα, συναντά ένα σοβαρό πρόβλημα. Αυτά που εντοπίζονται στην τρέχουσα ή την λίγο παλαιότερη ιστορία μας ως αποδείξεις μιας τέτοιας παθολογίας μπορούν να ερμηνευτούν από κάποιον διαφορετικά: ως αποτελέσματα εσφαλμένων αποφάσεων, ως αναγκαιότητες που επέβαλε η εκάστοτε συγκυρία κτλ. Χωρίς να θεωρώ άμοιρες αλήθειας αυτές τις οπτικές σε ορισμένες περιπτώσεις, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ την συνθήκη υποτέλειας του ελλαδικού κράτους στον δυτικό παράγοντα τουλάχιστον καθοριστική και πλήρως αποδεδειγμένη.

Τα πλαίσια εντός των οποίων κινείται η πολιτική μας, γενικά αλλά και ειδικότερα στη Θράκη, οριοθετούνται αποφασιστικά από τους δυτικούς εντολείς και από τη γειτονική Τουρκία. Μάλιστα η πρόσφατη «καραμπόλα» που ξεκίνησε με το AUKUS και κατέληξε κατά τρόπο αίσιο πλην τυχαίο στην ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία έδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας την ντροπιαστική ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος που διαχειρίζεται τις τύχες της πατρίδας μας. Για όσα έχουν γίνει κι ακόμα γίνονται στη Θράκη έχουν γραφτεί πολλά, ενίοτε επιπόλαια ή υπερβολικά, αλλά η δυσάρεστη πραγματικότητα μιας διαχρονικά μειωμένης ελληνικής κυριαρχίας είναι πασιφανής. Θα αναφερθώ σε δύο ιστορικά παραδείγματα χωρίς να μπω σε πολλές λεπτομέρειες και θα κάνω στο τέλος μία αναφορά στα τελευταία χρόνια.

1930

Είναι γεγονός πως η Καταστροφή του μικρασιατικού ελληνισμού άλλαξε ριζικά τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή αλλά και την εθνική μας αυτοεικόνα, κάτι που είναι ευδιάκριτο και στον ίδιο τον Βενιζέλο πριν τό ’22 και στον Βενιζέλο μετά από αυτό. Όσα είχαν απομείνει άλλωστε εκτός ελλαδικών συνόρων προς διεκδίκηση μετά τη Λωζάνη ήταν ενδεχομένως τα Δωδεκάνησα από την Ιταλία, η Κύπρος από την Αγγλία, η Βόρεια Ήπειρος από την Αλβανία – και σίγουρα χωρίς στρατιωτικά μέσα, τουλάχιστον  για τις δύο πρώτες περιπτώσεις. Η 100χρονη διαδικασία εθνικής ολοκλήρωσης είχε κοπεί δραματικά και οριστικά στο εδαφικό επίπεδο και πλέον η αποκατάσταση των σχέσεων με τους γείτονες ήταν επιβεβλημένη ώστε να προχωρήσουν τα έργα ειρήνης στο εσωτερικό της χώρας.

Σμύρνη 1922 ~ «ο ξεριζωμός»

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά 

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Αρχές Μαΐου 1919 τα ελληνικά στρατεύματα αποβιβάζονται στη Σμύρνη. Έχει προηγηθεί το 1918, το συνέδριο της Ειρήνης στο Παρίσι, όπου ο Ελευθέριος Βενιζέλος συντάσσει υπόμνημα που διατυπώνει τις ελληνικές εθνικές διεκδικήσεις. Συγκεκριμένα ζητούσε την ενσωμάτωση των υπολοίπων νησιών του Αιγαίου, της πολύπαθης Βορείου Ηπείρου, των Δωδεκανήσων που τελούσαν υπό ιταλική κατοχή, της δυτικής και ανατολικής Θράκης καθώς και τμήματος της δυτικής Μικράς Ασίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός θεμελίωνε τις εθνικές διεκδικήσεις με ιστορικά, γεωγραφικά, πολιτιστικά και οικονομικά δεδομένα, επιπλέον τόνιζε τους ασταμάτητους διωγμούς των ελληνικών πληθυσμών από Τούρκους και Βούλγαρους στα προηγούμενα χρόνια.

Οι διεθνείς εξελίξεις ήταν θετικές για την Ελλάδα, με αποκορύφωμα την υπογραφή της συνθήκης του Νεϊγί, που όριζε την προσάρτηση της δυτικής Θράκης στην Ελλάδα και την ανταλλαγή 92.000 Βουλγάρων με 46.000 Έλληνες της Βουλγαρίας. Επιπλέον η εξωτερική πολιτική της Ιταλίας στην περιοχή της Μικράς Ασίας, που στόχευε στην ουσιαστική προσάρτηση της από τους Ιταλούς, προκάλεσε την άμεση αντίδραση της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ, που ήθελαν να απαλλαχθούν από αυτή. Βάσει αυτού αλλά και των βιαιοτήτων τσετών εις βάρος του ελληνικού πληθυσμού της Σμύρνης, που εκμεταλλεύτηκε διπλωματικά ο Βενιζέλος, η περιοχή της Σμύρνης παραχωρείται στην Ελλάδα. Η Ελληνική διοίκηση στην περιοχή θα είχε πενταετή διάρκεια και μετά ο τοπικός πληθυσμός θα αποφάσιζε με δημοψήφισμα το μέλλον του. Η Ελλάδα θα έπρεπε να αποδείξει στους συμμάχους αλλά και στον μουσουλμανικό πληθυσμό ότι μπορεί να αποδώσει δίκαιη δημόσια διοίκηση χωρίς διακρίσεις και οπωσδήποτε να αποφύγει οποιουδήποτε είδους ρεβανσισμού έναντι των Τούρκων.

Συνεννοήσεις Βενιζέλου – Κεμάλ, πριν και μετά την Μικρασιατική καταστροφή

30 Οκτωβρίου 1930 – Άγκυρα, δεξίωση όπου διακρίνονται μεταξύ άλλων ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Μουσταφά Κεμάλ, μετά των συζύγων τους. Λίγο πριν είχε υπογραφεί η Ελληνοτουρκική συνθήκη φιλίας .

 

Αναδημοσίευση από τα Ελληνικά Χρονικά

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου
ιστορικού

Ο διχασμός μεταξύ Φιλελευθέρων και Βασιλικών που ξεκίνησε την περίοδο 1915-1916 αποτέλεσε τον πρώτο εμφύλιο πόλεμο του 20ου αιώνα στην Ελλάδα. Δυστυχώς για τον Ελληνισμό της Ιωνίας, η αντιπαράθεση αυτή δεν σταμάτησε ούτε την περίοδο της Μικρασιατικής εκστρατείας 1919-1922.

Είναι γνωστό πως ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν ο πολιτικός ηγέτης που ξεκίνησε την Μικρασιατική εκστρατεία. Ήδη από το 1915 είχε ζητήσει την άποψη του Ιωάννη Μεταξά για το εγχείρημα. Η απάντηση του Έλληνα αξιωματικού ήταν αρνητική, διότι μεταξύ άλλων οι ελληνικές  δυνατότητες δεν ήταν επαρκείς για την κατάλυση ολόκληρου του Τουρκικού κράτους, ενώ δεν ήταν δυνατή επίσης η κατάληψη και διατήρηση μιας λεπτής παραλίου γεωγραφικής ζώνης στη Μικρά Ασία, η οποία συνεχώς θα πιεζόταν από τον εχθρό.

Επιπλέον ο Μεταξάς ενημέρωσε τον Βενιζέλο ότι αν αποβιβαζόταν στη Σμύρνη ο Ελληνικός Στρατός θα αναγκαζόταν να εμπλακεί σε περαιτέρω εκστρατεία στα ενδότερα της Μικράς Ασίας ώστε να καταδιώκει τον εχθρό. Πράγμα που θα ήταν καταστρεπτικό για την εκστρατεία στην Ιωνία και θα έφερνε τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Δυστυχώς δεν ακούσθηκαν οι επισημάνσεις του Μεταξά, ο οποίος επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά.

Έτσι αρχές Μαΐου 1919 αποβιβάζονται τα πρώτα ελληνικά στρατιωτικά αγήματα στη Σμύρνη. Αποκορύφωμα της επιτυχούς πολιτικής του Βενιζέλου υπήρξε η συνθήκη των Σεβρών, που υπεγράφη τον Αύγουστο του 1920. Το όραμα του Κρητικού πολιτικού ηγέτη για την Μεγάλη Ελλάδα των “δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών” ήταν πλέον πραγματικότητα. Ωστόσο η συνθήκη αυτή δεν εφαρμόσθηκε ποτέ.

Φωτιά στο Τατόι: Τα καμένα θερινά ανάκτορα, οι νεκροί και η φυγάδευση του Βασιλιά (30 Ιουνίου -1 Ιουλίου 1916)

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Ιωάννη Β. Δασκαρόλη

.

Πρόλογος – το ιστορικό πλαίσιο

Η άνοιξη του 1916, ενώ μαινόταν ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος, είχε βρει την Ελλάδα σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση, με την πολιτική και πολιτειακή της ηγεσία διχασμένη για την πορεία που όφειλε να ακολουθήσει η εξωτερική πολιτική της Χώρας. Στις 13 Μαΐου 1916 συνέβη η δραματική παράδοση του φρουρίου του Ρούπελ σε μεικτό απόσπασμα Γερμανών και Βουλγάρων. Ακολούθησε το περίφημο συμμαχικό τελεσίγραφο της 8ης Ιουνίου 1916: επέβαλλε την παραίτηση της κυβέρνησης Σκουλούδη, την ελληνική αποστράτευση, αλλά περιέργως ακόμη και την αντικατάσταση συγκεκριμένων αστυνομικών στην Αθήνα[1] κουρελιάζοντας εκ νέου την ελληνική εθνική κυριαρχία.

Ο αθηναϊκός Τύπος αντιμετώπισε διχαστικά το τελεσίγραφο: οι αντιβενιζελικές εφημερίδες διαμαρτύρονταν για την επέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας, ενώ οι βενιζελικές όχι μόνο δικαιολογούσαν, αλλά επαινούσαν το τελεσίγραφο που «θα λύτρωνε τον ελληνικό λαό από την Κυβέρνηση Σκουλούδη».[2] Η επιλογή του Βενιζέλου στις 11 Νοεμβρίου 1916 να στηρίξει ακόμη και δημοσίως το τελεσίγραφο της Entente, την εμπλοκή της στα εσωτερικά της Ελλάδας και τον λιμό που επέβαλλε στη Χώρα παρουσίασε τους Φιλελεύθερους ως ξενοκίνητους,[3] βάθυνε το διχαστικό χάσμα και στέρησε τους Φιλελευθέρους την πλειοψηφική πολιτική στήριξη που απολάμβαναν ως τότε τουλάχιστον στην Παλαιά Ελλάδα.[4] Η Ελλάδα είχε καταστεί πεδίο δράσης των μυστικών υπηρεσιών των δύο εμπόλεμων που υπονόμευαν περαιτέρω την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας.

-Η εκδήλωση της φωτιάς (30 Ιουνίου 1916 – 11.00 το πρωί)

Πως ο Βενιζέλος με πολιτική απόφαση επέλεξε τo 1929 τα λάθος αντιτορπιλλικά

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Κωνσταντίνου Δ. Βλάσση

.

Καθώς το πρόγραμμα προσκτήσεως 4 νέων φρεγατών βρίσκεται σε εξέλιξη και η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΘΑ προσπαθεί να πείσει ότι θα επιλεγεί αυτό που θα υποδείξει το Πολεμικό Ναυτικό, ας δούμε ένα ιστορικό προηγούμενο πολιτικής απόφασης η οποία αγνόησε την γνωμοδότηση του επιχειρησιακού φορέα.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ανήλθε στην εξουσία το καλοκαίρι του 1928 και προσανατόλισε την εξωτερική πολιτική της χώρας στην σύμπυξη ξεχωριστών συμφώνων με τις γειτονικές χώρες. Μόλις τον Σεπτέμβριο του 1928 υπέγραψε σύμφωνο φιλίας 10ετούς διαρκείας με την Ιταλία και τον Μάρτιο του 1929 σύμφωνο με την Γιουγκοσλαβία. Το μεγάλο στοίχημα ήταν η προσέγγιση με την Τουρκία, με την οποία πράγματι υπογράφηκε μια μάλλον ετεροβαρής συμφωνία τον Οκτώβριο του 1930.

Το σκεπτικό του Βενιζέλου ήταν ότι με την «εξασφάλιση» της ειρήνης από τις υπογραφές των διμερών συμφωνιών, θα κατάφερνε κάθετη μείωση των αμυντικών δαπανών.

Ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίο επέβαλλε την μείωση στο Πολεμικό Ναυτικό. Την εποχή εκείνη το ΓΕΝ προσανατολιζόταν στην επανεργοποίηση της συμφωνίας με τα γερμανικά ναυπηγεία Vulkan, ώστε να ολοκληρωθεί η ναυπήγηση του καταδρομικού μάχης ΣΑΛΑΜΙΣ του οποίου η σύμβαση είχε υπογραφεί το 1912 και μετά τον Α΄ ΠΠ είχε καταγγελθεί, δίχως όμως να έχει κλείσει τελεσίδικα η υπόθεση. Η κίνηση αυτή του Πολεμικού Ναυτικού, είχε ως στόχο την αντιστάθμιση την πρόσφατη επαναφορά σε υπηρεσία με το Τουρκικό Ναυτικό του καταδρομικού μάχης YAVUΖ SULTAN SELIM.

Ο πρωθυπουργός Βενιζέλος παρενέβη στο καθαρά επιχειρησιακό αυτό θέμα και επέβαλλε στο Ανώτατο Ναυτικό Συμβούλιο (ΑΝΣ) την αλλαγή του ναυτικού προγράμματος της χώρας, εφευρίσκοντας το σχήμα – ιδέα του “Ελαφρού Στόλου” σε συνδυασμό με την Αεροπορία, ως το νέο στρατιωτικό δόγμα της Ελλάδας.