Θανάσης Ζαφειρίου: Με την ταυτότητα του «μοναδικού επιζώντα του Νοράτλας» και του αναπήρου του 1940…(2 Σεπτεμβρίου 2016)

.

Πέτρος Παπαπολυβίου

Τις πρώτες ώρες της Παρασκευής, 2 Σεπτεμβρίου 2016, απεβίωσε, σε ένα δωμάτιο του 424 Στρατιωτικού Νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης, ο Θανάσης Ζαφειρίου, έφεδρος καταδρομέας, πολυτραυματίας πολέμου, η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα Έλληνα απλού στρατιώτη του 1974.

Από εξαιρετική τύχη, θαύμα, ή ένα μοναδικό συνδυασμό σπάνιων συγκυριών, ήταν ο μόνος που είχε διασωθεί, τις πρώτες ώρες της 22ας Ιουλίου 1974, από τους 32 αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και οπλίτες που επέβαιναν στο φλεγόμενο μεταγωγικό αεροσκάφος τύπου Νοράτλας, που κατέπεσε στη Μακεδονίτισσα κτυπημένο από φίλια πυρά, μέσα στο χάος εκείνων των ημερών.

Ο Ζαφειρίου έφερε τραύματα, κατάγματα και εκτεταμένα εγκαύματα σε όλο του το κορμί. Όλοι οι υπόλοιποι επιβαίνοντες του αεροπλάνου, οι περισσότεροι στρατιώτες που υπηρετούσαν τη θητεία τους στην Α΄ Μοίρα Καταδρομών, σκοτώθηκαν. Κατά τραγική συγκυρία, μάθαμε μόλις πριν από λίγο καιρό ότι αρκετοί από αυτούς παρέμεναν θαμμένοι, από “φίλια χέρια”, μέσα στο κουφάρι του Νοράτλας για 42 χρόνια ύστερα από το 1974, αποτελώντας τους τραγικούς πρωτομάστορες – θεμελιωτές του Τύμβου της Μακεδονίτισσας.

Ποιος ήταν ο Θανάσης Ζαφειρίου είναι γνωστό σε όλους. Τον βλέπαμε εδώ και χρόνια να επισκέπτεται τον Τύμβο κάθε Ιούλιο στα μνημόσυνα των συμπολεμιστών του και σε συγκλονιστικές τηλεοπτικές συνεντεύξεις, με κορυφαία ίσως, μιαν από τις πρώτες, αν όχι την πρώτη του, στην ΕΡΤ2, στην εκπομπή των Γιάννη Δημαρά – Γιώργου Λιάνη – Κώστα Χαρδαβέλλα, το 1982, με ένα φοβερό του ξέσπασμα στον τηλεοπτικό φακό.

Πεσόντες – Αγνοούμενοι Ελληνικής Κύπρου: Ιούλιος- Αύγουστος 1974….

της Ελένης Γρίβα

Στα πρόσωπα των δύο αυτών γυναικών ας τιμήσουμε τις μητέρες όλων των Εξ Ελλάδος πεσόντων – αγνοουμένων και αδήλωτων αιχμαλώτων ας υποκλιθούμε στο μεγαλείο της δύναμης, της αγωνιστικότητάς και της καρτερίας τους .

Η Στέλλα Χίννη μητέρα του πεσόντα ΕΛΔΥΚάριου Νικολάου Τσουκαλά και η Μαρία Λούρμπα μητέρα του αγνοούμενου ΕΛΔΥΚάριου Δημητρίου Λούρμπα αλλά και του δολοφονημένου Προέδρου της Πανελλήνιας Επιτροπης Αδήλωτων Αιχμαλώτων και Αγνοουμένων της Κυπριακής Τραγωδίας Ιωάννη Λούρμπα.

20 Ιουλίου 1974: Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο – ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

.

Ανδρέας Μουντζουρούλιας

Η 20η Ιουλίου του 1974 αποτελεί μία από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του σύγχρονου Ελληνισμού.  Στη τουρκική εισβολή με την κωδική ονομασία «Αττίλας», συμμετείχαν συνολικά γύρω στους 40.000 άνδρες υπό τη διοίκηση του αντιστρατήγου Νουρετίν Ερσίν.  

Τα τουρκικά αποβατικά σκάφη άρχισαν να αποβιβάζουν δυνάμεις ανενόχλητα στην περιοχή Πέντε Μίλι, οκτώ χιλιόμετρα δυτικά της Κερύνειας, λίγο μετά τις 5 το πρωί της 20ης Ιουλίου. Η αντίδραση της ελληνικής πλευράς ήταν ανεξήγητα αργοπορημένη. Παρ’ ότι το ελληνικό Πεντάγωνο γνώριζε τις κινήσεις των Τούρκων, θεωρούσε ότι μπλοφάρουν.

Οι μονάδες της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ, όταν κινητοποιήθηκαν άρχισαν να πολεμούν με ηρωική αυτοθυσία, χωρίς μάλιστα να διαθέτουν αεροπορική κάλυψη και σύγχρονο οπλισμό. Αριθμούσαν γύρω στους 12.000 άνδρες (ελληνοκύπριους και ελλαδίτες), υπό τη διοίκηση του ταξιάρχου Μιχαήλ Γεωργίτση.  

 Αργά το βράδυ, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εκδίδει το υπ’ αριθμόν 353 ψήφισμα, με το οποίο καλεί σε κατάπαυση του πυρός και σε αποχώρηση από την Κύπρο του «ξένου στρατιωτικού δυναμικού». Παρά την ομόφωνη έγκρισή του, αγνοείται από την Τουρκία, η οποία έχοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων επείγεται να εφαρμόσει πλήρως τα σχέδια της. Γενικά, η διεθνής αντίδραση κατά του «Αττίλα» είναι  χλιαρή.

Μαρτυρία του Ανδρέα Τ. Λουκά: «Λυπάμαι που δεν σκοτώθηκα, να γλιτώσω από τον εξευτελισμό»

.

Η ΔΙΑΤΑΓΗ
Αντί να βοηθηθεί η ΕΛΔΥΚ, που επετίθετο κατά του Κιόνελι, οι στρατιώτες μας διατάχθηκαν να επιστρέψουν πίσω και να πέσουν να κοιμηθούν!

Από Άγιο Ερμόλαο προς Αγύρτα…

Του Ανδρέα Τ. Λουκά*

Μια προσωπική μαρτυρία για τις αποφράδες μέρες

Ο Ανδρέας Τ. Λουκά είναι πρόσφυγας από το Αγριδάκι της κατεχόμενης Κερύνειας μας. Σε επιστολή-μαρτυρία του προς το Σάββα Ιακωβίδη, με αφορμή τα συμβαίνονται στην Εθνική Φρουρά, με τα συνθήματα και την προτροπή του Υπουργού Άμυνας προς νεοσυλλέκτους να γίνουν ρουφιάνοι καταδότες, καταθέτει την προσωπική του εμπειρία από τις αποφράδες εκείνες ημέρες του 1974. Και λέγει πολλά…

Θα διηγηθώ μια ιστορία, η οποία εκτυλίχτηκε το 1974, στη διάρκεια της εισβολής. Όχι για να παραστήσω τον σπουδαίο ή τον αγωνιστή. Μακριά από μένα τέτοιες σκέψεις. Βρισκόμουν με πλήθος άλλων επιστρατευμένων στον περίβολο του Γυμνασίου Κύκκου, από το πρωί της 20ής Ιουλίου 1974.

Αφού οπλιστήκαμε, όσοι είχαμε το κουράγιο, όπως-όπως, με ό,τι βρήκαμε σε κάποιαν αποθήκη κοντινού στρατοπέδου, φορτωθήκαμε μόλις βράδιασε σε κάποια φορτηγά και κατευθυνθήκαμε προς την Κερύνεια. Όταν φτάσαμε όμως στη Σκυλλούρα, τα αυτοκίνητα έστριψαν βόρεια, προς τη νότια μεριά του φλεγόμενου Πενταδακτύλου και όταν φτάσαμε στον Άγιο Ερμόλαο, μας κατέβασαν.

Επιχείρηση «ΝΙΚΗ» Αερομεταφορά αντί Αεραπόβασης

.

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

Η Επιχείρηση ΝΙΚΗ που εκτελέστηκε την νύκτα 21/22 Ιουλίου 1974, ήταν η μοναδική αποστολή μεταφοράς ενισχύσεων στην Κύπρο, που εκτελέστηκε στην διάρκεια της τουρκικής εισβολής. Πέρα από την περιγραφή των γεγονότων, η επιχειρησιακή ανάλυση και η διεξαγωγή κριτικής, έχουν την δική τους αξία, έστω και 33 (42)χρόνια μετά.

Γράφει ο ΣΑΒΒΑΣ Δ. ΒΛΑΣΣΗΣ

Το πρωί της 20ής Ιουλίου 1974, τουρκικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Κύπρο. Αθήνα και Λευκωσία, υπέστησαν στρατηγικό αιφνιδιασμό. Οι ιθύνοντες θεωρούσαν ανοήτως, ότι η Τουρκία δεν επρόκειτο να επιχειρήσει εισβολή και ότι απλώς προέβαινε σε επίδειξη δυνάμεως. Θεωρούσαν ότι απλώς οι Τούρκοι «μπλοφάρουν». Όμως, ακόμη και όταν τα πράγματα ήταν πλέον ξεκάθαρα, η Αθήνα απέφυγε να συμβάλει στην άμυνα της Κύπρου. Ανάλωσε την δραστηριότητά της σε αποστολές μεταφοράς ενισχύσεων, που ούτε και αυτές εκτελέστηκαν όλες. Εάν την πρώτη ημέρα η στρατιωτική ηγεσία μπορούσε να κατηγορηθεί για βλακώδη αφέλεια, τώρα πλέον έχει καταστεί υπόλογη καθαρής προδοσίας.(1)

Κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούν ορισμένα εισαγωγικά για την δομή και την ηγεσία των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων την εποχή εκείνη. Σε σχέση με σήμερα, επικρατούσαν διαφορετικές ονομασίες, όσον αφορά τα Γενικά Επιτελεία. Το Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων (ΑΕΔ) ήταν το σημερινό ΓΕΕΘΑ και υπήρχαν το Αρχηγείo Στρατού (ΑΣ), Αρχηγείο Ναυτικού (ΑΝ) και το Αρχηγείο Αεροπορίας (ΑΑ), που σήμερα αποτελούν αντιστοίχως τα ΓΕΣ, ΓΕΝ και ΓΕΑ.

«Εκδικηθήκαμε για τον Τσομάκη» – Κύπρος 1974 η αφήγηση της εισβολής (μέρος Ζ’)

Η συγκλονιστική αφήγηση Παπαγιάννη για τις ημέρες της τουρκικής εισβολής συνεχίζεται.

.

Διαβάστε τα προηγούμενα μέρη του κειμένου:

(πρώτο μέρος‘) ..(δεύτερο μέρος ) (τρίτο μέρος ) 

(τέταρτο μέρος) (πέμπτο μέρος)  (έκτο μέρος).(

.

 Την επομένη ημέρα Δευτέρα 22 Ιουλίου, από το πρώτο φώς άρχισαν τρομεροί βομβαρδισμοί από την Τουρκική αεροπορία, η οποία εξουδετέρωσε τις επίγειες δυνάμεις μας πέριξ του προγεφυρώματος, και μεγάλος αριθμός αρμάτων και στρατευμάτων που είχαν αποβιβασθεί την προηγουμένη, διέσπασε τις αμυντικές γραμμές μας προς ανατολάς και άρχισε να κινείται προς την Κυρήνεια γύρω στις 11.30. Η αντίσταση της Ε.Φ. λόγω των καταστροφών που είχε υποστεί από την αεροπορία, ήταν σπασμωδική αλλά ηρωική, χωρίς όμως επιτυχία.

Περί ώρα 14.00 τα πρώτα τμήματα των Τούρκων, εισήλθαν στην Κυρήνεια, η οποία είχε εγκαταληφθεί από τις δυνάμεις της Ε.Φ. πλην του Φρουρίου της Κυρηνείας στο λιμάνι, όπου ευρίσκετο ο Ναυτικός σταθμός. Ήλθα αμέσως σε επαφή με τον επί κεφαλής αρχικελευστή Γαλιατσό, και του εγνώρισα ότι έπρεπε να μη συλληφθούν αιχμάλωτοι, συνιστώντας του να αποχωρήσουν, και να κινηθούν ανατολικά ώστε να ενωθούν με τις εκεί ευρισκόμενες δυνάμεις των καταδρομέων.

Κύπρος 1974: Πως οι Τούρκοι βύθισαν πλοία τους κι εμείς ρίξαμε τα δικά μας Noratlas!(μέρος ΣΤ’)

Η συνέχεια της συγκλονιστικής αφήγησης του Παπαγιάννη ναυτικού διοικητή στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής.

Διαβάστε τα προηγούμενα μέρη του κειμένου:

(πρώτο μέρος‘) ..(δεύτερο μέρος ) (τρίτο μέρος ) 

(τέταρτο μέρος) (πέμπτο μέρος)..(

Στις 12.00 έφθασε έπειτα από 4 ώρες περίπου αναμονής και η ρυμούλκα της Ε.Φ. Έδεσε την κλούβα και άρχισε να την ρυμουλκεί στην Μαλούντα, συνοδεία του αντιαεροπορικού μας. Εγώ έφυγα αμέσως με το αυτοκίνητό μου για το υπόγειο στρατηγείο. Στον δρόμο ο οδηγός μου μου είπε ότι πηγαίνοντας στο στρατόπεδο για την ρυμούλκα πέρασε από την περιοχή που τελευταία είχαμε κάνει την άσκηση μεταφοράς επιτελείου της ΝΔΚ στον δρόμο προς την Λάρνακα, και είδε ότι την είχαν κάψει με βόμβες ‘ναπάλμ’ τα Τουρκικά αεροσκάφη.

Φαίνεται όταν κάναμε την άσκηση η περιοχή που πήγαμε σημειώθηκε από διερχομένους Τουρκοκυπρίους και είχε δοθεί στην Τουρκική διοίκηση ως το σημείο που θα εγκατασταθεί το επιτελείο μου εν πολέμω. Σημειωτέον ότι η κίνησις των τουρκοκυπρίων σε ολόκληρη την Κύπρο ήταν ελεύθερη με απόφαση του Μακαρίου, χωρίς κανένα έλεγχο, ενώ απαγορευόταν η δική μας στους τουρκοκυπριακούς θύλακες, που γινόταν μόνο κάτω από αυστηρούς ελέγχους κατά την είσοδο σε αυτούς.

«Στο ΓΕΕΘΑ είναι ηλίθιοι! Έχουμε πόλεμο και δεν το ΄χουν καταλάβει»! Αφήγηση σοκ (μέρος Ε’)

Το πραξικόπημα κατά του Μακάριου έχει ολοκληρωθεί. Όχι όμως η τραγωδία της Κύπρου. Η εισβολή του Αττίλα σε μια περιγραφή που συγκλονίζει. Η συναρπαστική συνέχεια της αφήγησης του Γ.Παπαγιάννη, Διοικητή της Ναυτικής Βάσης στην Κύπρο.

Διαβάστε τα προηγούμενα μέρη του κειμένου:

(πρώτο μέρος‘) ..(δεύτερο μέρος ) (τρίτο μέρος ) 

(τέταρτο μέρος)

 

Οι Τουρκοκύπριοι ήταν ήρεμοι. Ο Ντεκτάς εδήλωνε ότι η υπόθεσις ήταν εσωτερική των Ελληνοκυπρίων και δεν τον αφορούσε. Αι ΗΠΑ αναγνώρισαν την νέα κυβέρνηση του Σαμψών, ως νόμιμη κυβέρνηση του νησιού. Η ζωή στο νησί ξανάρχισε όπως παλιά με τις πτήσεις των αεροσκαφών, κρουαζεροπλοίων κλπ. Την Πέμπτη 18 Ιουλίου με την Λίλυ αποφασίσαμε να πάει στην Αθήνα με τον Παναγιώτη και να μείνη εκεί μέχρι να σταθεροποιηθεί τελείως η κατάστασις οπότε θα τους καλούσα να έλθουν πίσω. Βγάλαμε εισιτήρια με την Ολυμπιακή για το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974.

19 ΙΟΥΛΙΟΥ
Την επομένη ημέρα 19 Ιουλίου ήλθε στην Αμμόχωστο το αρματαγωγό ΛΕΣΒΟΣ στο οποίο ήμουν παλαιότερα κυβερνήτης, με κυβερνήτη τον πλωτάρχη Χανδρινό, και έφερε τους 400 νέους οπλίτες της ΕΛΔΥΚ, σε αντικατάσταση όσων είχαν ήδη συμπληρώσει διετία στην Κύπρο, και γυρνούσαν στην Ελλάδα για να απολυθούν. Πήγα από το πρωί στην Αμμόχωστο και επέβλεψα τόσο την αποβίβαση των αφικνουμένων, προστασία του πλοίου από δολιοφθορές , όσο και την επιβίβαση των αποχωρούντων, διότι αυτό ήταν μέσα στις ευθύνες μου, κινήσεις οι οποίες έγιναν χωρίς κανένα πρόβλημα.

Κύπρος 1972: «Είχαν γκρεμίσει τα πολυβολεία για να κάνουν ξενοδοχεία»(μέρος Α’)

Το πρώτο μέρος από την γραπτή μαρτυρία ντοκουμέντο του Ναυτικού Διοικητή Κύπρου κατά το 1974 Αντιπλοιάρχου Γ.Παπαγιάννη. Περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τι ακριβώς συνάντησε το 1972 ,όταν με την οικογένειά του μετατέθηκε στην Κύπρο.

.

Το κείμενο ντοκουμέντο προέρχεται από τον Αντώνη Κακαρά.

.

«Τον Ιούλιο του 1972 τα μαθήματα της Σχολής Εθνικής Αμύνης τελείωναν. Από το ΓΕΝ και εν όψει των μεταθέσεων με ερώτησαν εάν θέλω να τοποθετηθώ στην Κύπρο, ως Ναυτικός Διοικητής Κύπρου, και απάντησα θετικά. Σε μία εβδομάδα η Λίλυ και ο Παναγιώτης έβγαλαν διαβατήρια, γιατί εγώ θα είχα υπηρεσιακό διαβατήριο, και αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε, για την νέα μου θέση.

Στις 25 Ιουλίου τελείωσε και η φοίτησίς μου στην ΣΕΘΑ, και σε τελετή στην Στρατιωτική Λέσχη, μας απένειμε τα πτυχία μας, ο αντιβασιλεύς  Γεώργιος Παπαδόπουλος. Φαίνεται ότι είχα αποφοιτήσει με υψηλή βαθμολογία, παρόλο που η ΣΕΘΑ ποτέ δεν γνωστοποιούσε σειρά αποφοιτήσεως και τα πτυχία απονέμοντο κατά σειρά αρχαιότητος των αξιωματικών, διότι μετά 20 ημέρες έλαβα ένα έγγραφο από το U.S. Naval Institute, που μου εγνώριζε ότι με έκανε επίτιμο μέλος του, λόγω των επιδόσεών μου στην ΣΕΘΑ, και μου έστειλε και το σχετικό Δίπλωμα.

Ο πόνος ψυχῆς ἑνὸς γέροντα ποὺ ἔχασε ἕνα γιό, ἀλλὰ ταυτόχρονα ἀπέκτησε ἕναν ΗΡΩΑ!!!

Ο ΛΙΓΔΗΣ ΛΟΥΚΑΣ γέροντας πατέρας του κομάντο K/Δ ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΙΓΔΗ της Α. Μ.Κ ξαπλωμένος κατά γης, να κλαίει για τον γιο του, που σκοτώθηκε στην Κύπρο το 1974 . Τύμβος Μακεδονίττισσας .

Στὴ μάχη τῆς ΕΛΔΥΚ, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στὸ Μουσεῖο Ἱστορίας τοῦ Λονδίνου ὡς μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἄνισες μάχες ποὺ δόθηκαν ποτέ, παραπέμπει ἡ φωτογραφία-ντοκουμέντο μὲ τὸν γέροντα πατέρα ξαπλωμένο κατὰ γής, νὰ κλαίει γιὰ τὸν γιό του, ποὺ σκοτώθηκε πολεμώντας τοὺς Τούρκους στὴν Κύπρο, τὸ καλοκαίρι τοῦ 1974.

Ἡ φωτογραφία λήφθηκε τὸν Αὔγουστο τοῦ 1984, στὸν Τύμβο τῆς Μακεδονίτισσας, ὅπου μία λιτὴ πλάκα ἀπαριθμεῖ, ὀνομαστικά, ὅσους ΕΛΔΥΚάριους σκοτώθηκαν στὴν προσπάθειά τους νὰ ἀποκρούσουν τὸν Τοῦρκο εἰσβολέα.

ΑΠΟΣΤΟΛΗ «ΝΙΚΗ»1974 Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

άρθρο που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο

.

Σταύρος Καρκαλέτσης Ιστορικός

.

Για πολλούς και διάφορους λόγους οι ελλαδικές πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες δεν ενίσχυσαν ουσιαστικά τη μαχόμενη Κύπρο το 1974. Τόσο κατά τις επιχειρήσεις του Ιουλίου («Αττίλας 1»), όσο και σε εκείνες του Αυγούστου («Αττίλας 2»), η επίσημη Ελλάδα εγκατέλειψε τις στρατιωτικές δυνάμεις που πολεμούσαν στη μεγαλόνησο, επιδεικνύοντας εγκληματική αδράνεια. Μια από τις εξαιρέσεις ήταν η αποστολή μιας μοίρας καταδρομών από την Κρήτη με μεταγωγικά αεροσκάφη Noratlas. Οι συνίήκες υπό τις οποίες πραγματοποιήΐηκε η αποστολή, σε εναέριο χώρο πλήρως ελεγχόμενο από την Τουρκική Αεροπορία, ήταν ο ορισμός αυτού που καλείται «αποστολή αυτοκτονίας».

Ποικιλώνυμοι απολογητές της αδράνειας και της ηττοπάθειας που επιδείχθηκαν το 1974 σε σχέση με την Κύπρο, στήριξαν τα επιχειρήματά τους στη δήθεν συντριπτική υπεροπλία των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτή η θέση δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα και απέβλεπε ουσιαστικά στο να αποσείσει τις βαρύτατες πολιτικές ευθύνες, όπως και αυτές του ΑΕΔ (Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων) και των αρχηγών των Κλάδων. Εχει σημασία να είναι γνωστή η πραγματική ισχύς των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων το 1974, πριν αναλυθεί διεξοδικά η μόνη ουσιαστική εμπλοκή της ΠΑ στις επιχειρήσεις, με την επιχείρηση «Νίκη».

Ποτέ προηγουμένως οι συσχετισμοί δεν ήταν τόσο ευνοϊκοί υπέρ της ελληνικής πλευράς. Ειδικά στον καίριο τομέα του αεροπορικού ισοζυγίου, η ΠΑ μπορούσε σε περίπτωση σύγκρουσης να προσβλέπει σε επίτευξη υπεροχής, με έναν από τους ευνοϊκότερους συσχετισμούς διαχρονικά απέναντι στην Τουρκική Αεροπορία (244 ελληνικά αεροσκάφη, έναντι 293 τουρκικών) και με τις παραμέτρους ποιότητας υπέρ αυτής. Την επιδιωκόμενη υπεροχή στον αέρα προσέδιδαν στην ΠΑ τα νεοπαραληφθέντα Phantom F-4E. Είχαν παραγγελθεί 36 τέτοια αεροσκάφη και τις παραμονές της τουρκικής εισβολής η ΠΑ είχε παραλάβει τα 22.

Απέναντι στα πολυάριθμα F-84, F-100, F-102, F-104 και F-5 των Τούρκων τα νεοπαραληφθέντα Phantom συγκροτούσαν έναν μικρό αλλά εξαιρετικά επίφοβο αντίπαλο. Γενικά η ΠΑ μπορούσε να εγγυηθεί την ασφάλεια της χώρας, καθώς και την υπεράσπιση της Κύπρου στο μέτρο του εφικτού, νοουμένου ότι στη Μεγαλόνησο η εναέρια δύναμη θα επενέβαινε έγκαιρα και όχι «κατόπιν εορτής».