Αγαπητοί μου αναγνώστες… Tο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι μια συλλογή διηγημάτων που… δεν ήταν ποτέ σίγουρο ότι θα έπαιρνε κάποτε τον δρόμο της έκδοσης. Η πιο πιθανή κατάληξη θα ήταν να μείνει στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου. Για να είναι ένα είδος… ‟πνευματικής κληρονομιάς” για τα παιδιά μου. Ευχαριστώ λοιπόν τον εκδότη μου που με εμπιστεύτηκε για να γίνει και αυτό το εγχείρημα μια πραγματικότητα, έστω και μετά από την πάροδο αρκετών χρόνων. Τα δέκα διηγήματα, που ελπίζω να διαβάσετε με αμείωτο ενδιαφέρον, γράφτηκαν σε μεγάλα χρονικά διαστήματα, το ένα από το άλλο. Γι’ αυτό τον λόγο, μάλλον θα διακρίνετε διαφορές στην θεματολογία, ίσως και στο γράψιμο. Πρόκειται για ανθρώπινες ιστορίες διαφορετικής μορφής, που έχουν όμως (οι περισσότερες) την κοινή τομή τους: «Τελικά, δεν υπάρχει ευτυχία.» Διαβάζοντας τον πρόλογο, θα καταλάβετε τι εννοώ. Διαβάζοντας στη συνέχεια τα διηγήματα, μάλλον θα κατανοήσετε γιατί επέλεξα τον συγκεκριμένο τίτλο για την συλλογή αυτή των διηγημάτων.
«Δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή, υπάρχουν μόνο ευτυχισμένες στιγμές!» Αγαπητοί φίλοι… Σίγουρα όλοι κάπου έχετε διαβάσει (όπως κι εγώ), το πιο πάνω απόφθεγμα, το οποίο θα έλεγα ότι ισχύει… ειδικότερα για τους Έλληνες. Δεν μπορούν, κατά την άποψη μου, να είναι ευτυχισμένοι οι Έλληνες. Εφόσον νοιάζονται για την πατρίδα τους και το μέλλον του πολύπαθου Έθνους μας, είναι δεδομένο πως δεν μπορούν ποτέ να είναι ευτυχισμένοι. Θα υπάρχουν μόνο κάποιες αναλαμπές χαράς στη ζωή τους. Τα περισσότερα από τα διηγήματα που θα διαβάσετε είναι ανθρώπινες ιστορίες που έχουν ως συστατικό τους… και το δράμα που ζει καθημερινά ο σημερινός Έλληνας. Εκτός δηλαδή από τα συνηθισμένα προβλήματα και τις έγνοιες, του ανθρώπου της καθημερινότητας, του βιοπαλαιστή, του οικογενειάρχη, τους έρωτες, τα μίση και τα πάθη, υπάρχει… πολύ διακριτό και το σαράκι που τρώει τον Έλληνα που νοιάζεται για την πατρίδα και το Έθνος.
Δεν μπορεί να υπάρχει ευτυχία για τον σημερινό Έλληνα που επιμένει να αγαπά, να λατρεύει μάλλον, την πατρίδα του και το Έθνος του. Δεν μπορεί ο Έλληνας της Κύπρου να είναι ευτυχισμένος όταν αντικρίζει κάθε βράδυ την τεράστια φωταγωγημένη σημαία του Τούρκου κατακτητή στον Πενταδάκτυλο. Δεν μπορούν… πρόσφυγες-ξεριζωμένοι που επιμένουν να μην ξεχνούν τα σκλαβωμένα εδάφη, αλλά και τα παιδιά τους που μπολιάστηκαν με τον ίδιο πόθο, να γευτούν πραγματική ελευθερία, αληθινή ευτυχία. Κατά τον ακριβώς τρόπο, υπάρχουν οι Έλληνες που υποφέρουν κάθε χρόνο στην επέτειο της άλωσης της Κωνσταντινούπολης, γιατί δεν αντέχουν με την ιδέα ότι η Πόλη είναι σε Τούρκικα χέρια κι η Αγιά Σοφιά αντί να έχει καμπαναριό, έχει μιναρέδες. Υπάρχουν ακόμα Έλληνες που είναι δυστυχισμένοι, όχι περήφανοι και πανευτυχείς, σε κάθε επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, γιατί η επέτειος αυτή τους υπενθυμίζει ότι στη Χειμάρα, στο Αργυρόκαστρο και στα άλλα Ελληνικά εδάφη που ανακτήθηκαν με αίμα, η Ελληνική σημαία δεν κυματίζει ελεύθερα και περήφανα. Υπάρχουν αυτοί που δεν έχουν πειστεί κατά το ελάχιστο για τα πλεονεκτήματα για τον Ελληνισμό, από την ‟διευθέτηση” στο θέμα της ονομασίας του ψευδοκρατιδίου των Σκοπίων. Εξοργίζονται, οι δυστυχείς…, κάθε φορά που ο κάθε τιποτένιος σφετεριστής της Ελληνικής Ιστορίας παρουσιάζεται ως… ‟Μακεδόνας” ή έστω ως… ‟Βορειο-Μακεδόνας”.
ΑΒΕΡΩΦ 