Στην Ελλάδα του σήμερα οι ευρωατλαντικοί κοσμοκράτες δρουν μέσω αναπληρωτών. Οι εκλεγμένοι κυβερνήτες αναπληρώνουν το έργο του πνεύματος της παγκοσμιοποίησης, έργο που θα έκανε (εδώ σε μας) ένας γνήσιος και αυτοφυής ευρωατλαντικός εκφραστής, πράγμα το οποίο δεν γίνεται. Γίνεται όμως με τις εκλογές των ουσιαστικά αναπληρωματικών πολιτικών μας.
Ένας από αυτούς, αιχμή του δόρατος θα λέγαμε, είναι και ο αναπληρωτής – δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά – υπουργός Παιδείας, ή μάλλον … Παιδοίας. Είναι ο κύριος Κουράκης, γιατρός το επάγγελμα, ο οποίος μεταξύ άλλων είναι και εισηγητής του «ειδικού φόρου πίστεως» όσων εξακολουθούν να εκκλησιάζονται. Η πρόταση που έκανε, όταν ακόμη βρισκόταν στην αντιπολίτευση, ήταν για τη μισθοδοσία του κλήρου. Είπε ότι θα πρέπει να επιβληθεί φόρος υπέρ της Εκκλησίας μόνον στους πολίτες, που οικειοθελώς δηλώνουν χριστιανοί Ορθόδοξοι.
Γράφουμε λοιπόν κι εμείς. Οι τεχνοκράτες που θέλουν όλα να γίνονται με απόδειξη – είναι η αναντίλεκτη βεβαίωση εντιμότητας – το μόνο που δεν μπορούν να φορολογήσουν είναι το κεράκι που ανάβει ο πιστός στην εκκλησιά. Θέλει και τα δίνει, δεν τα ζητά κανείς. Οι τεχνοκράτες όμως θέλουν να επιβάλλουν απόδειξη ακόμη και στο κεράκι. Γι΄ αυτό σκαρφίστηκαν τον «ειδικό φόρο πίστεως». Τούτο μοιάζει με το εξής παράδοξο. Να δεις ένα φτωχό και δυστυχή στο δρόμο – όχι λάθρο – και να του δώσεις ένα 10ευρω ή κάτι παραπάνω. Οπότε, θα του πεις : σε παρακαλώ κόψε μου απόδειξη ! Τόσο βλάκες είναι οι λεγόμενοι τεχνοκράτες. Αν εγώ θέλω να δώσω σε κάποιον 50 ή 100 ευρώ – για την ψυχή του πατέρα μου βρε αδερφέ – θα πρέπει να ζητήσω από τον άλλο απόδειξη ; Μου ζήτησε κανείς να τα δώσω ; Τι παλαβομάρα είναι πάλι κι αυτή ;
ΑΒΕΡΩΦ 