Εἶσαι ὅ,τι δηλώσεις;

 τοῦ Πρωτοπρεσβύτερου Θωμᾶ Βαμβίνη

Μέ ἀφορμή τίς ἀπόψεις πού διατυπώνονται σ’ ἕνα ἄρθρο σχετικό μέ τόν ἐθνομηδενισμό (Ὁ μπαμπούλας τοῦ ἐθνομηδενισμοῦ, Π. Τατσόπουλου, Τά Νέα, 17-18 Μαρτίου 2018), θά ἀναφερθοῦμε στό πῶς ἡ πλάνη (μέ τήν ποικιλία τῶν μορφῶν της) εἶναι γιά πολλούς ἑλκυστικότερη ἀπό τήν ἀλήθεια καί στό πῶς, στό πλαίσιο τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου, «τά πνεύματα τῆς πλάνης» ἐπικοινωνοῦν μέ τό διαλυτικό πνεῦμα τῆς ὑπεροπτικῆς νεοελληνικῆς μειονεξίας.

Πολλοί ἄνθρωποι διαχρονικά ἐμφανίζονται ἐπιρρεπεῖς στήν πλάνη. Προσελκύονται ἀπό ὁτιδήποτε φανταστικό, καμμιά φορά καί ἀπό τό ἀσύληπτα τραγικό, τό ὑπερφυσικό, τό τερατῶδες καί καταστροφικό. Ὁρισμένοι ψάχνουν γιά κρυφές ἀλήθειες, γιά σκοτεινά μή προφανῆ νοήματα. Ἄλλοι ὑποψιάζονται πίσω ἀπό ἀγαθά ἔργα πονηρές προθέσεις, ἄνομα συμφέροντα ἤ σκοτεινές δυνάμεις. Ὁρισμένοι ἀπό αὐτούς, μέ τήν πεποίθηση τοῦ ἀμερόληπτου ἐρευνητῆ τῆς ἱστορίας, στρέφονται μέ κατακριτική ἀμετροέπεια ἐναντίον ὅλων τῶν «ἀντιφρονούντων».

Μέσα σ’ αὐτήν τήν γενική περιγραφή περιλαμβάνουμε τρεῖς καταστάσεις ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς μας: Πρῶτον, τούς αἰχμαλωτισμένους ἀπό τίς ὀθόνες (TV, ὑπολογιστῶν, κινηματογράφου), ὅταν σ’ αὐτές προβάλλονται ταινίες καταστροφῶν, ἐπιστημονικῆς φαντασίας, ταινίες τρόμου ἤ μυθιστορίες μέ ἔρευνες γιά ἀπόκρυφους κώδικες, μυστικά δισκοπότηρα καί ἄλλα παρόμοια πού ἐρεθίζουν τήν ἀτιθάσευτη φαντασία. Δεύτερον, τούς αἰχμαλωτισμένους ἀπό τήν φαντασία τῆς νεοειδωλολατρίας. Καί τρίτον, κάποιους ἀπό τούς διαφωτισμένους ἀναθεωρητές τῆς ἱστορίας.

Μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ τρίτη «κατάσταση». Οἱ ἄλλες ἀναφέρθηκαν ἀφ’ ἑνός μέν γιατί δείχνουν τήν γενική νοοτροπία τῶν ἀνθρώπων πού δέν ἀγαποῦν τό φῶς τῆς ἁπλότητας, ἀλλά ἑλκύονται ἀπό τήν φωτιά τῆς καταστροφῆς ἤ τήν πλάνη τῶν εἰδώλων, ἀφ’ ἑτέρου δέ γιατί ἔχουν χαρακτηριστικούς συνδέσμους μέ τήν τρίτη «κατάσταση». Γιά παράδειγμα, σ’ αὐτούς πού αἰχμαλωτίζονται ἀπό τίς ὀθόνες, ὅταν σ’ αὐτές παρουσιάζονται φανταστικά ἱστορήματα ὡς δῆθεν ἱστορίες ἐρευνῶν γιά «κρυμμένα μυστικά», στά ὁποῖα στηρίζουν τήν δύναμή τους πολιτικοί ἤ θρησκευτικοί θεσμοί, στίς συνειδήσεις πολλῶν τό μυθιστόρημα λειτουργεῖ σάν «ἀναθεώρηση τῆς ἱστορίας»· Ὁρισμένοι μάλιστα παίρνουν τόσο σοβαρά τά ἀνυπόστατα παραμύθια, ὥστε φθάνουν ἕως τήν ἀναθεώρηση ἀπόψεών τους, μέ κίνδυνο νά ὁδηγηθοῦν ἀκόμη καί στήν νέκρωση τῆς πίστης τους στόν Θεό πού κληρονόμησαν ἀπό τούς Πατέρες τους. Στίς μέρες τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἡ Μ. Ἑβδομάδα καί τό Πάσχα, εἶναι συχνό φαινόμενο ἡ προβολή τέτοιων «ἀναθεωρητικῶν ταινιῶν», ὡς δῆθεν συμμετοχή τῶν σταθμῶν πού τίς προβάλλουν στό ἑορταστικό κλίμα τῶν ἡμερῶν.

Προσφυγικό: Ένα γεωπολιτικό μνημόνιο

Του Γιώργου Ρακκά

Το ξέσπασμα της προσφυγικής/μεταναστευτικής κρίσης στην χώρα μας, από τις αρχές του 2015 κι έπειτα έμελλε να λειτουργήσει ως ένα «πολιτικό εργαστήριο» καθώς και ως «τελική κρίση» σε σχέση με τα έμπρακτα αποτελέσματα της ιδεολογίας του κοσμοπολίτικου ανθρωπισμού και των «ανοιχτών συνόρων».

Για πρώτη φορά στο τιμόνι της χώρας, βρέθηκε ένα κόμμα κι ένας άνθρωπος που o πυρήνας της σκέψης τους απηχούσε πραγματικά αυτές τις αντιλήψεις –όσο κι αν είχαν λειανθεί στον βωμό της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ, καθώς και εξαιτίας των «γενικών αναγκαιοτήτων» που επέβαλε ο μετασχηματισμός από ένα μικρό κοινοβουλευτικό κόμμα ριζοσπαστικού ευρωκεντρικού εκσυγχρονισμού, σ’ ένα κόμμα εξουσίας.

Οι προγραμματικές αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα, ήδη από το 2012, θα έπρεπε να μας είχαν προϊδεάσει, ότι, δοθέντων των δραματικών εξελίξεων στο γεωπολιτικό πεδίο της ευρύτερης περιοχής, ενδεχόμενη άνοδός του στην κυβέρνηση κυοφορούσε εκ των πραγμάτων τον κίνδυνο διολίσθησης της μεταναστευτικής και προσφυγικής κρίσης που ούτως ή άλλως αντιμετώπιζε η χώρα σε ένα ναρκοθετημένο αδιέξοδο.

Μέσα στην «αντιμνημονιακή» πρεμούρα της εποχής, όμως, σχεδόν κανείς δεν διατηρούσε την οξυδέρκεια να διαπιστώσει εκείνο που κατά τα άλλα παρήλαυνε μπροστά στα μάτια του: Η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ για το μεταναστευτικό εισηγούνταν ένα απόλυτο Laissez-passer που ισοδυναμούσε με de facto κατάργηση κάθε έννοιας συνόρου της ελληνικής επικράτειας, και καθιέρωνε μέριμνες δυνάμει νομιμοποίησης όλων των ανθρώπων που θα εισέρχονταν στην χώρα μας. Η ουσία του τότε προγράμματος (το οποίο εισηγήθηκε ο ΣΥΝ ως κύριος κορμός του εκλογικού μετώπου) βρίσκονταν σε δύο αναφορές ως προς την προτεινόμενη πολιτική νομιμοποίησης:

Απομυθοποίηση των εθνομηδενιστών

.

Ο εθνομηδενισμός είναι καινοφανής όρος στην ελληνική γλώσσα που καθιερώθηκε ως ο ορισμός που δηλώνει τον ιστορικό αναθεωρητισμό, την αρνησιπατρία, την αποδόμηση της εθνικής συνείδησης και ταυτότητας στα πλαίσια της κυρίαρχης παγκόσμιας νέας τάξης πραγμάτων.

Εδώ συναντώνται παραδόξως (;) παραποιημένες παλαιομαρξιστικές αντιλήψεις περί ιστορικού υλισμού και επιδιώξεις υπερεθνικών καπιταλιστικών κέντρων, στο όνομα «της συμφιλίωσης των λαών σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον χωρίς διακρίσεις» και άλλα ηχηρά πομπώδη.

Όμως, ανομολόγητος σκοπός είναι η δημιουργία μιας ομογενοποιημένης κοινωνίας ανιστορικών και μετέωρων ατόμων, μια εύκολη δηλαδή λεία προς χειραγώγηση.

Από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με φύσει συμπλεγματικά άτομα, η επιχειρηματολογία κατά των εθνομηδενιστών περιττεύει. Είναι ανάξια λόγου η αντίκρουση των ιδεοληψιών αυτών των ατόμων, γιατί δεν οδηγεί πουθενά.

Η ιστορία και οι εχθροί της.

Του καθηγητή Δρος Κοινωνιολογίας Ηλία Φιλιππίδη,

Αντιπροέδρου του Κρητικού Λαϊκού Πανεπιστημίου.

Ενας νέος πόλεμος έχει ξεσπάσει

Για μας τους Έλληνες είναι αυτονόητο, ότι η ιστορία μας αποτελεί εθνικό κεφάλαιο, πυλώνα της πολιτισμικής μας ταυτότητας, τράπεζα συσσωρευμένης πείρας, μεγάλη σχολή σοφίας και προτύπων. Αλλά και κάθε λαός έχει χρέος να μαθαίνει την ιστορία του και να μαθαίνει από την ιστορία του.

Τελικά η πορεία του κάθε λαού και ολόκληρης της ανθρωπότητας προς το μέλλον εξαρτάται όχι μόνο από το πώς διαχειριζόμαστε το παρόν αλλά και από το πώς αξιολογούμε το ιστορικό παρελθόν μας.

Όμως από το 1990 και μετά έχει αρχίσει διεθνώς ένας πόλεμος κατά της Ιστορίας, η οποία κατηγορείται ότι είναι όχι απλώς η αφηγήτρια των δεινών της ανθρωπότητας αλλά η ίδια η αιτία τους.

Θα σας αποκαλύψομε λοιπόν, ποιοί είναι οι εχθροί της Ιστορίας και γιατί την πολεμούν.

«Πατριωτική Αριστερά» ή Φιλική Εταιρεία;

Η στρατηγική ενός κινήματος χειραφέτησης

Του Γιώργου Καραμπελιά

Εντυπωσιακή είναι η υποστήριξη την οποία απολαμβάνει η κυβέρνηση όχι μόνο από έναν απελπισμένο λαό, αλλά από τον ίδιο τον αντιμνημονιακό χώρο, μέσα και έξω από τον Σύριζα, και μάλιστα από την πατριωτική πτέρυγά του, που κατά τεκμήριο θα είχε μία αίσθηση των διακυβευμάτων και των κινδύνων που αντιμετωπίζει η χώρα.

Από κείνους που θα έπρεπε, λογικά, να αξιολογούν το ζήτημα της υπογεννητικότητας και της δημογραφικής κατάρρευσης ως σημαντικότερο από πολλά από τα υπαρκτά ζητήματα των φαρμακοποιών, επί παραδείγματι.

Από εκείνους που θα έπρεπε να αξιολογούν το ζήτημα της παραγωγικής ενδογενούς ανάπτυξης ως κατά πολύ σημαντικότερο από τον ΦΠΑ στα τουριστικά νησιά.

Από εκείνους που θα έπρεπε να θεωρούν το μεταναστευτικό ως μία βόμβα όχι μόνο στα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής αλλά και της ίδιας της εθνικής επιβίωσης, σε μία χώρα των συνόρων και στο σύνορο των κόσμων που συγκρούονται.

Από εκείνους που θα έπρεπε να αντιμετωπίζουν τον εθνομηδενισμό ως τον βασικό ιδεολογικό υπεύθυνο για την διάλυση και πολτοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, διότι αποσυνέθεσε τη συναίσθηση του συνανήκειν των Ελλήνων και μετέβαλε σε όραμα της «επαναστατημένης» νέας γενιάς τη διάλυση της χώρας τους.

Εσχάτη προδοσία υπό το πρίσμα της πολιτικής επιστήμης

Του Παναγιώτη Ήφαιστου

Εκδόσεις Ποιότητα

Eννοιολογικός προσδιορισμός φράσεων «εσχάτη προδοσία», «ένοχοι», «δράστες» κτλ, υπό το πρίσμα της πολιτικής επιστήμης

Π. Ήφαιστος 22.2.2015. Το κείμενο που ακολουθεί μετά το παρόν επεξηγηματικό εισαγωγικό σημείωμα γράφτηκε και αναρτήθηκε το 2005 με τίτλο «εσχάτη προδοσία υπό το πρίσμα της πολιτικής επιστήμης». Γράφτηκε λίγο μετά το σχέδιο Αναν, υπόθεση η ιστορία της οποίας γράφτηκε την περίοδο 2001-2005 αλλά η καλλιέργειά της έλευσής του άρχισε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν «ιδρύματα» και πολλοί άλλοι καταπολέμησαν την ελληνική αποτρεπτική στρατηγική, τον Ενιαίο Αμυντικό Χώρο Ελλάδας-Κύπρου και την υποβολή αίτησης ένταξης στην ευρωπαϊκή κοινότητα ως προσεγγίσεις μιας τριπλής στρατηγικής Βλ. Ελληνική Εθνική Στρατηγική, έννοια, σκοποί προϋποθέσεις επιτυχούς εκπλήρωσης: η περίπτωση της ευρωπαϊκής προοπτικής της Κύπρου http://wp.me/p3OlPy-Ff και InMemoriam Γιάννου Κρανιδιώτη. Ειρηνική επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών και ο Γιάννος Κρανιδιώτης http://wp.me/p3OlPy-I2%5D. Θα μπορούσε να τεκμηριωθεί, βέβαια, ότι οι ρίζες βρίσκονται στον στρατηγικό σχεδιασμό της δεκαετίας του 1990 (διχοτομικό σχέδιο Άτσεσον και χούντα-δικτατορία στην Αθήνα). Ο στρατηγικός σχεδιασμός των μεγάλων δυνάμεων δεν γνωρίζει φίλους, εχθρούς και συμμάχους αλλά εναλλασσόμενους φίλους εχθρούς και συμμάχους σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, τις πελατειακές σχέσεις και κυρίως τις σταθμίσεις και εκτιμήσεις ως προς το ποιος είναι και δεν είναι αναλώσιμος.

Ανεπίγνωστα ή συνειδητά στρατευμένοι προπαγανδιστές – Κοσμοθεωρία των εθνών versus αποδόμηση

Πάμπλο Πικάσο

σύντομο σχόλιο του Παναγιώτη Ήφαιστου

Οι κοινωνίες, ανοήτως, χρηματοδοτούν με σπάνιους πόρους τα λεγόμενα «Τμήματα Κοινωνικών Επιστημών». Μέσα στα απυρόβλητα «ακαδημαϊκά» οχυρά εδώ και αιώνες «συνωστίζονται» ανεπίγνωστα ή συνειδητά στρατευμένοι προπαγανδιστές. Ο ρόλος τους υποστηρίζω στο βιβλίο μου Κοσμοθεωρία των Εθνών που μόλις κυκλοφόρησε ήταν πάντοτε αντικοινωνικός. Κύρια αποστολή τους ήταν να παρέχουν ευτελείς υπηρεσίες στις εκάστοτε εξουσίες: Αποικιοκρατικό έγκλημα, καταλήστευση του πλανήτη, εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες, περιφερειακοί και παγκόσμιοι πόλεμοι και ιδεολογική γιγαντομαχία τον 20ο αιώνα. Ουσιαστικά, κατά την διάρκεια της ιδεολογικής ηγεμονομαχίας του 20ου αιώνα από μικρομεσαίοι ιδεολογικοί μηχανισμοί μετατράπηκαν σε βιομηχανίες παραγωγής επιστημονικά μεταμφιεσμένης προπαγάνδας.

Την ύστερη εποχή, η «παγκοσμιοποίηση» προκάλεσε πανδημία ιδεολογημάτων. Οι καλοπληρωμένοι θαμώνες αναμειγνύονται με διεθνικά κινούμενους εξωπολιτικούς κερδοσκόπους, αξιωματούχους ηγεμονικών δυνάμεων και αφελείς ιεραπόστολους της «παγκοσμιοποίησης». Ευέλικτα και προσαρμοστικά υπηρετούν, τώρα, τον εθνομηδενιστικό-αποδομητικό νεοταξισμό. Ενάντια τους βαίνουν τα πνευματικά κτίσματα των εθνικών κοσμοθεωριών και η ασίγαστη αξίωση των μελών των εθνών για δημοκρατία, κοινωνική και πολιτική ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία. Όσο ο κόσμος απομακρύνεται από την αποικιοκρατία τόσο περισσότερο θα συγκροτούνται εθνοκρατοκεντρικές αντιηγεμονικές συσπειρώσεις που θα απομονώνουν τα τελευταία σκιρτήματα των πολιτικών και ιδεολογικών απογόνων του μαρκήσιου de Sade.

Ο εθνομηδενισμός, η κρίση και το μέλλον της Κύπρου και της Ελλάδας

jimluce.files.wordpress.com

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑ

Ο Παναγιώτης Ήφαιστος απαντά στις ερωτήσεις του «Εμπροσθοφύλακα»

1. Έχετε κάνει συχνά αναφορές στα μεταμοντέρνα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα. Ποιο ρόλο διαδραματίζουν οι επιστήμονες και τα πανεπιστημιακά τμήματα που θέτουν ως προμετωπίδα τους τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα με σκοπό να πλήξουν και να αποδομήσουν το έθνος και την κυριαρχία, θεοποιώντας τον κοσμοπολιτισμό; Ποιοι μπορούν τελικά να αποτελέσουν τον αντίποδα αυτών;

Υποχρεωτικά θα πρέπει να μιλήσουμε συντομογραφικά για ένα πολύ μεγάλο ζήτημα. Από την σκοπιά της πολιτικής θεωρίας του διεθνούς συστήματος το έχω αναπτύξει στην τελευταία μου μονογραφία «Κοσμοθεωρία των Εθνών» (Εκδόσεις Ποιότητα), κυρίως στα κεφάλαια 4 και 5. Αφορά την πορεία από τον Μεσαίωνα στους Νέους Χρόνους, την διολίσθηση της Νεοτερικότητας στον μοντερνιστικό υλισμό, και στην συνέχεια στον μηδενιστικό μεταμοντερνισμό ή εθνομηδενισμό. Χωρίς να σκιαγραφήσουμε την διαδρομή του μοντερνισμού δεν θα καταλάβουμε τι είναι ο μεταμοντερνισμός.

Ο εθνομηδενισμός είναι μια εύστοχη ελληνική λέξη η οποία περιγράφει την ανθρωπολογική υποβάθμιση όταν κυριαρχούν οι μεταμοντέρνες παραδοχές. Γι’ αυτό, έστω και στοιχειωδώς, απαιτείται να εξηγήσουμε το τι είναι μεταμοντερνισμός και το πώς εντάσσεται στην διαδρομή της Νεοτερικότητας. Η καλύτερη ανάλυση για το θέμα αυτό είναι του Παναγιώτη Κονδύλη «Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού» (Εκδόσεις Θεμέλιο) και του Θόδωρου Ζιάκα, «Ο σύγχρονος μηδενισμός» (Εκδόσεις Αρμός). Ο Κονδύλης περιγράφει αριστουργηματικά την ιστορική φάση που διανύουμε –με αφετηρία γύρω στο 1900– λόγω έλευσης της μαζικοπαραγωγής και της μαζικοκατανάλωσης. Για ένα πιο μακροϊστορικό πλαίσιο ανάλυσης υπό το πρίσμα των ιστορικών κοσμοσυστημικών εξελίξεων και της θέσης της ελληνικότητας στην ιστορία είναι τα βιβλία του Γιώργου Κοντογιώργη, ιδ. «Η Δημοκρατία ως Ελευθερία» (εκδόσεις Πατάκη).