Πήγα εχθές να δηλώσω κατόπιν ραντεβού ένα αγροτεμάχιο στο οποίο εκκρεμούσε ένα συμβόλαιο για το Κτηματολόγιο. Ένας μακρινός γνωστός μου βρισκόταν πριν από μένα. Γνωρίζω ότι ο άνθρωπος είναι άνεργος. Έφτασε στο σημείο όπου θα του έλεγαν πόσα πρέπει να πληρώσει. Η υπάλληλος του είπε το ίδιο ποίημα που είχε πει και σε μένα πριν έναν μήνα, το ίδιο ποίημα που της είπαν να λέει σε όλους.
«Το ποσό είναι τάδε. Πηγαίνετε εδώ [και δείχνει το χαρτί] να το πληρώσετε σε μία τράπεζα. Πρέπει να πληρωθεί σήμερα έως αύριο» [Σημειώνω εδώ ότι τους προηγούμενους μήνες η προθεσμία πληρωμής ήταν ολίγων εβδομάδων.]
Ακολουθεί συνήθως η ερώτηση:
«Δεν υπάρχει μια δυνατότητα διακανονισμού; Πως θα πληρωθούν όλα αυτά μαζί;»
Η απάντηση που ακολουθεί είναι η εξής:
«Αν έχετε πιστωτική κάρτα μπορείτε να πληρώσετε με δόσεις. Πρέπει όμως να μην το καθυστερήσετε διότι τα πρόστιμα είναι τσουχτερά και είναι κρίμα.»
Μας δουλεύουν κι από πάνω, μας λένε «είναι κρίμα»!!
Ο γνωστός μου έσκυψε το κεφάλι του, έκανα πως δεν τον γνώριζα για να μην τον προσβάλω και τον στενοχωρήσω.