ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΣΕ ΕΠΙΤΙΜΟ ΔΙΔΑΚΤΟΡΑ ΤΟΥ ΕΚΠΑ

 Λυκύργος Νάνης, ιατρός

Τον Ιούνιο του 1989 με πρωτοβουλία των τότε συνοδικών μητροπολιτών, μακαριστών πλέον, Φλωρίνης Αυγουστίνου, Σιδηροκάστρου Ιωάννη και Δρυινουπόλεως και Κονίτσης Σεβαστιανού, ετέθη εν συνόδω το θέμα των κακοδοξιών του τότε καθηγητή της Παντείου και «πρυτάνεως» της λεγόμενης «νεοορθοδοξίας» Χρήστου Γιανναρά. Μάλιστα ο μακαριστός Φλωρίνης στη ΣΠΙΘΑ, φύλλο 444 έτος 1986, τόνισε τα εξής βαρυσήμαντα αναφορικά με την επικίνδυνη και ναρκοθετούσα τη σωτηρία μας γιανναρική διδαχή:

«Όσον το κατά σε, κ.Γιανναρά, λόγω του ψυχικού συμπλέγματος υπό του οποίου πάσχετε, συνετελέσατε ουκ ολίγον με την στείραν και άγονον κριτικήν σας να δυσφημισθεί και διαβληθεί το χριστιανικόν κίνημα. Με τας παραδόξους ιδέας που εκηρύξατε εγίνατε, ασυνειδήτως ή ενσυνειδήτως – ο Θεός οίδεν -, εμπνευστής ενός ιδεολογικού ρεύματος, ΣΥΝΟΘΥΛΕΥΜΑΤΟΣ ΕΚ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ, ΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, κεκαλυμμένων με επίχρισμα ορθοδόξου παραδόσεως και καλογερισμού.».

Ετέθη, λοιπόν, συνοδικώς το θέμα της καταδίκης των γιανναρικών κακοδοξιών αλλά, δυστυχώς, δεν έγινε τίποτε, υπαιτιότητι, κυρίως, του τότε μητροπολίτη Θηβών και νυν αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου που «αλληθώρισε» προς το θέμα των ιεραποστολικών αδελφοτήτων και το κέντρο βάρους της όλης υποθέσεως μετατοπίστηκε αλλού. Εν τω μεταξύ η γιανναρική αίρεση συνεχίζει ανεμπόδιστα το διαβρωτικό της «έργο» προς δόξαν του…αρχεκάκου όφεως που τέρπεται όταν ψυχές υπέρ ων Χριστός απέθανε απόλλυνται συνεπεία φρικαλέων ετεροδιδασκαλιών!

Όθων, Βασιλεύς της Ελλάδος: Μια αποτίμηση

του Σπυρίδωνος Γ. Πλουμίδη

.

Η ιστορική αποτίμηση της βασιλείας του Όθωνα δεν είναι άμοιρη από αντιθέσεις και αναθεωρήσεις. Η περίοδος του Όθωνα μπορεί να ταυτιστεί με τη θεσμική, την πνευματική και την ιδεολογική θεμελίωση του ελληνικού κράτους. Ο απολυταρχισμός και ο συγκεντρωτισμός του Όθωνα στιγμάτισαν αρνητικά τον τρόπο διακυβέρνησής του. Η αποτυχία των εξορμήσεων της Μεγάλης Ιδέας και η σύγκρουση με τη βρετανική πολιτική στην Ανατολή προκάλεσαν ανεπανόρθωτους τριγμούς στον θρόνο του και επίσπευσαν την πτώση του.

Η ΑΝΤΙΒΑΣΙΛΕΙΑ

Η περίοδος του Όθωνα ξεκινά ουσιαστικά τον Απρίλιο του 1833 με την εγκαθίδρυση της Αντιβασιλείας (φον Άρμανσμπεργκ αρμόδιος για τα οικονομικά, φον Μάουρερ για τα εκκλησιαστικά και τα εκπαιδευτικά, φον Χάϋντεκ για τα ναυτικά και τα στρατιωτικά και φον Άμπελ για τα διοικητικά και τα εξωτερικά θέματα). Το έργο της Αντιβασιλείας ήταν θεμελιακό για την οργάνωση και τη συγκρότηση ενός σύγχρονου, ευρωπαϊκού τύπου, αστικού κράτους. Οι προηγούμενες προσπάθειες του Καποδίστρια είχαν μείνει ανολοκλήρωτες και το έργο του εν μέρει κατέρρευσε μετά τη δολοφονία του.

Τη διετία 1833-34 τέθηκαν τα θεμέλια των θεσμών της δημόσιας διοίκησης, της δημόσιας εκπαίδευσης, της εθνικής Εκκλησίας, του στρατού, της του δικαίου κτλ. Η βαυαρική Αντιβασιλεία μετακένωσε στην ανεξάρτητη Ελλάδα τα πρότυπα και τους κανόνες που είχε διαδώσει δύο δεκαετίες νωρίτερα ο Ναπολέοντας στην ηπειρωτική Ευρώπη, όπως αυτά είχαν αφομοιωθεί από τα γερμανικά κρατίδια. Συντάχθηκαν ο Ποινικός Νόμος (1833), η Πολιτική και Ποινική Δικονομία (1834), ο Οργανισμός των Δικαστηρίων και των Συμβολαιογραφείων (1834), ο Εμπορικός Νόμος (1835), ενώ Βασιλικό Διάταγμα της 23 Φεβρουαρίου 1835 εισήγαγε ως ισχύον δίκαιο «τους πολιτικούς νόμους των βυζαντινών αυτοκρατόρων τους περιεχομένους εις την Εξάβιβλον του Αρμενόπουλου» καθώς και τα έθιμα «οπού επεκράτησαν» επί Τουρκοκρατίας.

Τεργέστη 19 Δεκεμβρίου 1797: Η σύλληψη του Ρήγα Φεραίου από την αυστριακή αστυνομία

.

Ο Ρήγας γεννήθηκε στο Βελεστίνο της Θεσσαλίας στα μέσα της δεκαετίας του 1750. Δεν είναι γνωστή με βεβαιότητα η ακριβής χρονολογία της γέννησής του, αλλά η πιθανότερη εκδοχή είναι το 1757. Οι γονείς του, Κυρίτζης και Μαρία, ήταν ευκατάστατοι κάτοικοι του Βελεστίνου. Ο πατέρας του ασχολείτο με βιοτεχνικές και εμπορικές δραστηριότητες. Είχε έναν αδελφό, τον Κώστα, και μια αδελφή, την Ασήμω.

Παρακολούθησε μαθήματα στο σχολείο της Ζαγοράς. Μετά την ολοκλήρωση των βασικών σπουδών του, κι αφού για ένα μικρό διάστημα δίδαξε κι ο ίδιος σε ένα κοντινό χωριό, τον Κισσό, εγκατέλειψε την πατρίδα του και πήγε στην Πόλη. Η μετάβασή του στην Πόλη τοποθετείται γύρω στο 1773-1774, όταν ήταν 17, περίπου, ετών. Εκεί φαίνεται ότι εντάσσεται στην ανθούσα κοινότητα των πηλιορειτών εμπόρων και ασχολείται και ο ίδιος με το εμπόριο.

Αξιοποιώντας τις στενές σχέσεις των συμπατριωτών του με τους Φαναριώτες και το Πατριαρχείο έρχεται σε επαφή με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη –πατέρα των Κωνσταντίνου και Δημητρίου Υψηλάντη και παππού του νεότερου Αλέξανδρου Υψηλάντη– και γίνεται γραμματέας του. Ο Υψηλάντης τον βοηθά να αποκτήσει ανώτερη μόρφωση και να μάθει γαλλικά. Δεν είναι γνωστό το ακριβές διάστημα που παρέμεινε στην Πόλη, αλλά φαίνεται ότι κάποια στιγμή έφυγε μαζί με τον Υψηλάντη για τις Ηγεμονίες.

Γύρω στα 1786 βρίσκεται στο Βουκουρέστι. Εκεί προσλαμβάνεται ως γραμματέας από τον άρχοντα Μπραγκοβάνου. Στο Βουκουρέστι, ο Ρήγας συναντά τον Δημήτριο Καταρτζή, με τον οποίο σχετίζεται στενά. Ο Δημήτριος Καταρτζής (1730-1807) υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της ελληνικής λογιοσύνη του 18ου αιώνα. Οραματιζόταν τη δημιουργία μιας ελληνικής επικράτειας ευθυγραμμισμένης με τα πρότυπα του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, ιδιαίτερα όπως αυτά εκφράστηκαν από τους Εγκυκλοπαιδιστές.

Φώτης Κόντογλου – Δροσίσετε τὴν ψυχή σας στὴν καλωσύνη καὶ ἁγνότητα

αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
που μας απέστειλε η foteini4

.

Τοῦτος ὁ κόσμος εἶναι ἀνάποδος. Ὅπως καὶ νὰ κάνεις, δὲν τὸν εὐχαριστᾶς. Οὔτε στὸν ἥλιο τὸν βρίσκεις, οὔτε στὸν ἴσκιο. Ὁ κάθε ἕνας λέγει τὸ κοντό του καὶ τὸ μακρύ τους. Γιὰ ὅ,τι ἐνθουσιάζεται ὁ ἕνας, γιὰ ἴδιο στενοχωριέται ὁ ἄλλος. Ἄλλη φορὰ μπορεῖ οἱ ἄνθρωποι νὰ μὴν ἤτανε ὅλοι σύμφωνοι, μὰ γιὰ τοὺς πιὸ πολλοὺς τὸ καλὸ ἤτανε καλὸ καὶ τὸ κακό, κακό. Τώρα ὁ καθένας ἔχει σηκώσει μιὰ παντιέρα καὶ κάνει τὸν καπετὰν Ἕναν.

Μὰ οἱ πιὸ πολλοὶ μποδίζονται ἀπὸ τιποτένια πράγματα: ὁ ἕνας θέλει νὰ φαίνεται πιὸ «βαθυστόχαστος» ἀπὸ ὅ,τι εἶνε, ὁ ἄλλος θέλει νὰ φαίνεται μοντέρνος, νὰ μὴν τὸν πάρουνε γιὰ χωριάτη, ὁ ἄλλος φοβᾶται μὴν τὸν πάρουνε γιὰ «ἀφελῆ», γιὰ ὄχι «σοβαρόν» ἄνθρωπο, ὁ ἄλλος δὲν θέλει νὰ δυσαρεστήσει κάποιον, ἕτερος κολακεύει τὶς γυναῖκες καὶ κάνει τὸν «ἱππότη» μιλώντας μὲ ψεύτικη εὐγένεια κ.λ.π. Ὅσοι εἶναι ἴσιοι καὶ ἁπλοί, δὲν ἔχουνε καμμιὰ σκοτούρα. Ζοῦνε μακρυὰ ἀπὸ λιβανίσματα ἀπὸ πονηριὲς εἰδῶν – εἰδῶν, ἀπὸ δυσπιστίες ποὺ φαρμακώνουνε τὸν ἄνθρωπο, ἀπὸ σκηνοθεσίες, ἀπὸ ψευτιές. Χαίρονται γιὰ τὰ καλά, γιὰ τὰ ἁπλά, γιὰ τὰ ἁγνά, γιὰ τὰ σεμνά, γιὰ τὰ ταπεινά. Ἐνῶ οἱ ἄλλοι ὁλοένα ταράζονται, ὁλοένα ἐξιχνιάζουνε. Πολλοὶ κατατρίβουνται μὲ πράγματα ποὺ δὲν ἔχουν καμμιὰ σημασία. Ρωτᾶνε, νὰ ποῦμε, νὰ μάθουνε γιὰ μένα τί σόι ἄνθρωπος εἶμαι, πὼς εἶναι τὸ σχέδιό μου, ἂν εἶμαι θαλασσινὸς καὶ τοῦτο καὶ κεῖνο. Ἀδελφέ μου ἂν σοῦ ἀρέσει ἡ συντροφιά μου, ἔλα ἐκεῖ ποὺ πηγαίνω, ἔλα νὰ νοιώσεις μαζί μου τὰ ὡραῖα ἔργα τοῦ Θεοῦ, τὸν θησαυρὸ ποὺ ἔχουνε μέσα τους κρυμμένον οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι… Παράτησε πίσω σου τὴν ὑποκρισία τῆς ζωῆς κι ἔλα νὰ δροσισθεῖς στὴ βρυσούλα ποὺ τρέχει κρυμμένη στὴ ρίζα τοῦ βουνοῦ, κοντὰ στὸ παλιὸ ἐρημοκκλήσι. Τί κάθεσε κι ἐξετάζεις τὰ ἀνεξέταστα; Τί σὲ μέλλει ἂν εἶμαι τὴν ὄψη ἔτσι ἢ ἀλλοιῶς, ἐγὼ καὶ κάθε ἄλλος; Τί ρωτᾶς ἂν εἶμαι ψηλὸς ἢ κοντός, μαῦρος ἢ ἄσπρος; Σ᾿ αὐτὰ ποὺ διαβάζεις βρίσκεται ὁ ἑαυτός μου, τὸ πῶς περπατῶ, τὸ πῶς μιλῶ, δηλαδὴ ὁ σαρκικὸς ἄνθρωπος. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πνεῦμα ὅπως ὁ Θεός. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα νὰ σὲ ἐνδιαφέρει, αὐτὸ εἶναι πνεῦμα ὅπως ὁ Θεός. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα νὰ σὲ ἐνδιαφέρει, αὐτὸ εἶναι ἡ ἀληθινὴ σύσταση τοῦ ἀνθρώπου.

Τι είναι οι ιδεοληψίες και πως σχετίζονται με την κατάθλιψη;

άναδημοσίευση από το Εργαστήριο Ψυχολογικής Συμβουλευτικής Φοιτητών
του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

.

Ο όρος «έμμονες ιδέες» φέρει διαφορετικό νόημα ανάλογα με το πλαίσιο στο οποίο χρησιμοποιείται. Σε κάποιες περιπτώσεις ταυτίζεται νοηματικά με τις ιδεοληψίες, ενώ σε κάποιες άλλες αναφέρεται σε επίμονες ιδέες που απασχολούν το άτομο αλλά δεν πληρούν κάποια από τα χαρακτηριστικά των ιδεοληψιών. Η διάκριση είναι πολλές φορές δύσκολη ακόμη και για ειδικούς.

Οι ιδεοληψίες είναι σκέψεις, ιδέες, παρορμήσεις ή νοητικές εικόνες που παρεισφρύουν στη σκέψη του ατόμου κατά τρόπο επαναληπτικό και στερεότυπο, προκαλώντας δυσφορία. Το άτομο θεωρεί αυτές τις σκέψεις ως «ξένες» προς τον εαυτό του, υπό την έννοια ότι το περιεχόμενό τους ή η εμφάνισή τους δεν υπόκειται στον έλεγχό του ή ότι δεν εμπίπτουν στις σκέψεις που πιστεύει ότι κανονικά θα έκανε. Συνήθως το άτομο προσπαθεί