Του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου
Έχω φίλους δάσκαλους και καθηγητές που ίσως θα λυπήσω. Όμως έχω την παρηγοριά, ότι αυτοί δεν ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που θα περιγράψω και έτσι θα τύχω της κατανόησης τους.
Με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και την παρέλαση για την εθνική εορτή μας, πληροφορηθήκαμε, όχι και τόσο έκπληκτοι είναι η αλήθεια, ότι σε τρεις τουλάχιστον περιπτώσεις, δυο σε ΓΕΛ του Γέρακα στην Αθήνα και μια σε ένα Λύκειο της Θεσσαλονίκης, έγιναν παρατηρήσεις από καθηγητές και πως έξι μαθητές τιμωρήθηκαν δια αποβολής σαν αλήτες, για τα πατριωτικά τους φρονήματα. Επειδή είχαν την διάθεση να διακηρύξουν την ελληνικότητα της Μακεδονίας, ψάλλοντας το «Μακεδονία ξακουστή», ως να επρόκειτο για τους καθηγητές τους για κάποιο απαγορευμένο φασιστικό άσμα!
Αναρωτιέμαι, πώς κατάντησαν έτσι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές; Πώς έφτασαν σε αυτό το μαύρο χάλι; Θυμάμαι, πως ο καθηγητής κατείχε κάποτε το ανώτερο αξίωμα στη συνείδηση του μαθητή και του απλού κοσμάκη. Έχαιρε μεγάλου σεβασμού. Ασκούσε ένα λειτούργημα και ο ίδιος ήταν ένας λειτουργός σχεδόν θείος! Στο ελληνικό χωριό ήταν πρώτος ο παπάς και έπειτα ο δάσκαλος. Θυμάμαι με δέος τον πρώτο μου Φιλόλογο καθηγητή που μας μύησε στους Έλληνες κλασικούς συγγραφείς και συγκινούμαι. Αιωνία του η μνήμη! Έφτιαξε ανθρώπους. Γιατί αυτό είναι ο δάσκαλος, «διαμορφωτής» προσωπικοτήτων. Είναι ο δεύτερος πνευματικός πατέρας, ή η μητέρα.