«…είναι δυο πολύ διαφορετικά πράγματα η κατάργηση ενός εθνικού κράτους μαζί με όλα τα άλλα και η διάλυση ή ο ακρωτηριασμός του γιατί ένα γειτονικό κράτος είναι ισχυρότερο και επιθετικότερο». (1)
Σε αυτές τις λίγες γραμμές ο νεοέλληνας στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης συμπυκνώνει τόσο την πραγματικότητα που ισχύει στις διεθνείς σχέσεις, όσο και τη λανθασμένη αντίληψη που έχουν ορισμένοι για τα εθνικά κράτη και την ανάγκη ή όχι ύπαρξής τους. Κυρίως μετά τη δεκαετία του ’90 και το άνοιγμα των συνόρων, λόγω και της ΕΕ, έχουν αυξηθεί –και σήμερα είναι κυρίαρχες πολιτικά– οι φωνές που αρνούνται τη σημασία και την αναγκαιότητα των εθνών-κρατών, προβάλλοντας άλλες αξίες, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ισότητα των φύλων. Βέβαια, αυτά δεν έρχονται σε αντιπαράθεση με το υφιστάμενο σύστημα των κρατών, αλλά δυστυχώς χρησιμεύουν ως άλλοθι για την αποδόμησή τους. Η επικινδυνότητα της τελευταίας έγκειται στο γεγονός ότι ακριβώς επειδή δεν υπάρχει –και ούτε θα υπάρξει– οποιαδήποτε πρόθεση για συναινετική κατάλυση όλων των εθνικών συνόρων και εθνικών στρατών,(2) η στρατηγική της αποδόμησης, κυρίως όταν υιοθετείται από ένα μικρό κράτος, αναπόφευκτα θα οδηγήσει στην κατάλυση και υποδούλωσή του από ένα γειτονικό μεγάλο κράτος. Όσοι έχουν παρατηρήσει, αναλύσει και ερμηνεύσει το σύστημα στο οποίο δρουν τα έθνη-κράτη είναι σε θέση όχι μονο να κατανοήσουν την ουσία της τουρκικής πολιτικής στο Κυπριακό, αλλά και να τη συσχετίσουν με παρόμοιες εκφάνσεις της ισχύος σε διεθνές επίπεδο.
