Μία Σαουδο – Ρωσσική βουτιά στο πετρέλαιο;

άρθρο του Pepe Escobar
από το Strategic Culture Foundation

.

«Θα σας πω πότε οι Ρωσσικές εταιρείες θα μειώσουν στα σίγουρα την παραγωγή πετρελαίου: Όταν το πετρέλαιο θα κοστίζει 0$». Ευγενική προσφορά του Ρώσσου Υφυπουργού Ενεργείας Kirill Molodtsov, αυτή η δήλωση θα πρέπει να είναι μία από τις κορυφαίες του 2015.

Λοιπόν, το πετρέλαιο δεν πρόκειται να φτάσει να κοστίζει 0$, παρότι ο ΟΠΕΚ αρνείται να μειώσει την παραγωγή προκειμένου να περιοριστεί η παγκόσμια υπερπροσφορά.

Η ανάλυση έχει ως εξής: Η Ρωσσία θα διατηρήσει το επίπεδο παραγωγής πετρελαίου του 2016 στο εντυπωσιακό επίπεδο των 533 εκ. τόνων – η οποία μεταφράζεται σε μέσο όρο εξαγωγών 4,76 εκ. βαρελιών/ημέρα.

Με ένα δίκτυο περισσότερο αποτελεσματικών διϋλιστηρίων, η εγχώρια ζήτηση για τη Ρωσσία μειώθηκε και οι εξαγωγές αυξήθηκαν. Οι Ρωσσικές πετρελαϊκές εταιρείες, συγκριτικά προς τις Δυτικές μεγάλες εταιρείες, υποφέρουν λιγότερο από τις χαμηλές τιμές του πετρελαίου, λόγω της υποτιμήσεως του ρουβλίου κι επειδή οι φόροι μειώνονται καθώς η τιμή του πετρελαίου πέφτει. Ειναι πασίγνωστο ότι ο πρόεδρος της Rosneft, Igor Sechin, καυχιέται πως το κόστος εξορύξεως πετρελαίου είναι «το χαμηλότερο στον κόσμο» – ειδικά στα κοιτάσματα της Δυτικής Σιβηρίας.

Ήλθε η ώρα για τη Ρωσσία να δημιουργήσει μια αντι-ΝΑΤΟική συμμαχία

αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του Σωτήρη Δημόπουλου
άρθρο της Λιουμπώφ Λιούλκο

,

«Η παγκόσμια ηγεμονία της Αμερικής εξαρτάται άμεσα από το πόσο χρόνο και πόσο αποτελεσματικά θα διατηρήσει την κυριαρχία της στην Ευρασία» γράφει ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι. Η διατύπωση αυτή οδηγεί εύλογα στην άποψη ότι στη σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (8-10 Ιουλίου), στην πόλη Ούφα της Ρωσσίας, θα μπορούσε να συζητηθεί η δημιουργία μιας στρατιωτικο-στρατηγικής σύμπραξης με τη Κίνα και την Ινδία. Η απειλή άλλωστε είναι κοινή.

Η Ρωσσία σε στρατιωτικό επίπεδο είναι μια χώρα κλειδί για την Ευρασία, καθώς είναι η μοναδική μπορεί να καταστρέψει τις ΗΠΑ σε ένα πυρηνικό πόλεμο. Η πρόταση του υπουργού Άμυνας του Ιράν Χοσεΐν Ντεχκάν για συντονισμό των προσπαθειών στον αγώνα ενάντια στην απειλή που δημιουργείται από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της στην περιοχή, όπως την έκανε στην Διεθνή Συνδιάσκεψη της Μόσχας για ζητήματα ασφάλειας, δεν φαντάζει παράξενη. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη Ρωσσία. Σύμφωνα με τον πρόεδρο της επιτροπής για την Εθνική Ασφάλεια και την Εξωτερική Πολιτική του Ιρανικού Κοινοβουλίου Αλαντίν Μπορουντζερί, η χώρα του είναι έτοιμη για διεύρυνση των σχέσεων με τη Ρωσσία σε όλους τους τομείς και στο υψηλότερο επίπεδο.

Κινεζική «επίθεση» στη Μέση Ανατολή

άρθρο του Sheikh Salman Rafi
από το New Eastern Outlook

.

Εν μέσω του (καθοδηγούμενου από στις ΗΠΑ) χάους στη Μέση Ανατολή, η Κίνα συνεχίζει τη γεω – οικονομική της επέκταση, εξάγοντας εκεί μέρος των προϊόντων της και εισάγοντας τεράστιες ποσότητες πετρελαίου. Μάλιστα, η Κίνα είναι πλέον ο μεγαλύτερος εισαγωγέας πετρελαίου παγκοσμίως, ξεπερνώντας τις ίδιες τις ΗΠΑ. Μ’ ένα όχι λιγότερο αξιοσημείωτο τρόπο, το Κινεζικό εμπόριο με τη Μέση Ανατολή έχει αυξηθεί, από περίπου 20 δις. $ πρίν από μία 10ετία, σε κατ’ εκτίμησιν 230 δις. $ το περασμένο έτος, με τον όγκο συναλλαγών να αναμένεται να ξεπεράσει τα 500 δις. $ εώς το 2020. Μία εποχή οικονομικής εστιάσεως στα πλούσια σε πετρέλαιο κράτη του Κόλπου από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη τερματίσθηκε το περασμένο έτος, όταν η Κίνα αντικατέστησε την Ευρωπαϊκή Ένωση ως κύριο εμπορικό εταίρο της περιοχής, παραμερίζοντας τις ΗΠΑ στη δεύτερη θέση.

Περίπου το 70 % του συνολικού εμπορίου της Κίνας διεξάγεται σήμερα με τις έξι χώρες του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (GCC): Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Ομάν, το Μπαχρέιν, το Κατάρ, το Κουβέιτ και τη Σαουδική Αραβία. Η τελευταία είναι η μεγαλύτερη πηγή εισαγομένου πετρελαίου της Κίνας, ακολουθούμενη από το Ιράν. Από την άλλη πλευρά, οι χώρες του GCC αντιπροσωπεύουν ως σύνολο περίπου το 1/3 των εισαγωγών πετρελαίου της Κίνας. Δεδομένης της εκτάσεως των οικονομικών συμφερόντων που διακυβεύονται, η Κίνα έχει εντείνει τη συμμετοχή της στη Μέση Ανατολή σε μια σειρά από τομείς. Μόλις πρόσφατα, το Πεκίνο ανακοίνωσε ότι θα επιταχύνει τις συνομιλίες για ελεύθερο εμπόριο με το GCC, σε μια προσπάθεια να μειώσει το κόστος εισαγωγών των καυσίμων που είναι κρίσιμα για την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας.

To Πεκίνο επιτίθεται ήπια αλλά αποτελεσματικά.

άρθρο του Yuri Simonyan,
αρθρογράφου της «Nezavisimaya Gazeta»,
για το διαδικτυακό περιοδικό «New Eastern Outlook«

.

Η Κινεζική κυβέρνηση αναπτύσσει ένα νέο σχέδιο προκειμένου να αποκαταστήσει τον ιστορικό «Μεγάλο Δρόμο του Μεταξιού». Σύμφωνα με ορισμένες Κινεζικές πηγές, το πρόγραμμα συμπεριλαμβάνει το σιδηροδρομικό της δίκτυο, επεκτεινόμενο σε μήκος έξι χιλιάδων χιλιομέτρων και με αξία 150 δισ.$. Το Πεκίνο σχεδιάζει να κατασκευάσει ένα τέτοιο σιδηροδρομικό δίκτυο διαμέσω της Κιργιζίας, του Ουζμπεκιστάν, του Τουρκμενιστάν και του Ιράν, με τελικό προορισμό την Τουρκία.

Το σημείο εκκινήσεως πρόκειται να βρίσκεται στην αυτόνομη Βορειο – Δυτική Κινεζική περιφέρεια Xinjang Uygur. Αυτό το σιδηροδρομικό δίκτυο ενδέχεται να συνδεθεί με το σιδηροδρομικό δίκτυο Μπακού – Τιφλίδας – Καρς (πρωτεύουσες του Αζερμπαϊτζάν, της Γεωργίας και της τουρκικής επαρχίας Kars), η κατασκευή του οποίου βρίσκεται στην τελική του φάση. Η νέα γραμμή θα έχει ολοκληρωθεί εώς το 2030, παράσχοντας τη λειτουργία επιβατηγών αμαξοστοιχιών ταχύτητας 200 χλμ./ώρα, καθώς και εμπορικών αμαξοστοιχιών ταχύτητας 160 χλμ./ώρα.

Αυτό το φιλόδοξο σχέδιο προκαλεί σκέψεις για την αφανή «οικονομική επέκταση» της Κίνας προς τη Δύση, ειδικότερα όσον αφορά στην περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως. Αν προσθέσουμε σε αυτό τη «δημογραφική επέκταση» μεταμφιεσμένη κατά τον ίδιο τρόπο, μπορούμε να εξάγουμε μια σειρά από συμπεράσματα και διάφορες εικασίες. Χωρίς μάλιστα να συνυπολογίσουμε την πλειοψηφία των χωρών της Κεντρικής Ασίας, όπου οι πολίτες της Κίνας αισθάνονται σαν στο σπίτι τους, καθώς και την πρόσφατη εγκατάστασή τους στα κράτη της Υπερκαυκασίας. Αυτό επηρεάζει ιδιαίτερα τη Γεωργία, όπου πραγματικές Κινεζικές αστικές περιοχές εμφανίστηκαν στην πρωτεύουσα της και κάποιες άλλες τοποθεσίες – οι λεγόμενες «Chinatowns» («Κινεζικές Πόλεις»). Θα έχουμε δίκιο εάν υποστηρίξουμε ότι ενώ ορισμένες χώρες –  «πρωταθλητές βαρέων βαρών» της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής προσπαθούν να εξωθήσουν ο ένας τον άλλο έξω από μια συγκεκριμένη περιοχή μέσω διαφόρων τεχνασμάτων, ακόμη και με τη βία, η Κίνα κάνει ακριβώς το ίδιο, αλλά σκεπτόμενη πιο καθαρά και πολύ πιο αποτελεσματικά;