H πλάνη των μεγάλων αριθμών «Αποκαλύπτουμε γιατί δεν θα πάρεις σεντ από τα δις της Ε.Ε.»

.

ΑΠΟ ΤΟ 2021-2027 ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ

Οι επιδοτήσεις είναι άλλο φαινόμενο από τα δάνεια. Τα νοικοκυριά είναι άλλο πράγμα από τις επιχειρήσεις

Γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας

Mόλις έπαιξε στα ΜΜΕ η είδηση ότι η Ελλάδα θα πάρει 32 δις απο το ευρωπαικό Ταμείο Ανάκαμψης( 750 δις) δέχθηκα τηλεφώνημα απο φίλο που μου είπε ότι πρόκειται για πρωτοφανή ενίσχυση ύψους σχεδόν 17 % του ΑΕΠ ! Ξέρω ότι κάνει -όπως όλοι μας- βιαστικές πρώτες αναγνώσεις των οικονομικών ειδήσεων. Και του έχω επισημάνει ότι όταν διαβάζει και ακούει για δις πάντα να σκέφτεται το εισόδημα και τον μισθό του.

Τότε μόνο συνειδητοποιούμε ως οικονομικά υποκείμενα το γιατί σχεδόν ποτέ δεν καταλαβαίνουμε:

α) πότε και που πάνε αυτά τα δις και

β) γιατί δεν έρχεται αυτό που μας αναλογεί και στην δική μας τσέπη! Η εξήγηση έχει να κάνει με ένα νοητικό παίγνιο: την πλάνη των μεγάλων αριθμών που εκμηδενίζουν τον χρόνο και σχετικοποιούν τις αξίες σε ένα καθεστώς ανομοιογένειας μεγεθών και παραδοχών.

Εξακολουθούμε να πληρώνουμε 2,6 δις ευρώ το χρόνο για ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις!

.

(ΔΕΗ, ΛΑΡΚΟ, ΕΑΒ, ΕΛΤΑ, ΟΑΣΑ, ΟΑΣΘ, ΓΑΙΑΟΣΕ, αμυντικές βιομηχανίες, κ.ά.)

Στην έκθεση του ΔΝΤ σημειώνεται ότι την περίοδο 2012-2018 το κόστος συντήρησης ζημιογόνων κρατικών επιχειρήσεων (ΔΕΗ, ΛΑΡΚΟ, ΕΑΒ, ΕΛΤΑ, ΟΑΣΑ, ΟΑΣΘ, ΓΑΙΑΟΣΕ, αμυντικές βιομηχανίες, κ.ά.) «έφτασε το αστρονομικό ποσό των 18 δισ. ευρώ – δηλ. 2,6 δισ. ευρώ τον χρόνο, όσο το σύνολο των εσόδων από τον ΕΝΦΙΑ!

Συζητάμε εδώ και τρία χρόνια αν θα καταργηθεί ή όχι η προσωπική διαφορά στις παλαιές συντάξεις, με ετήσιο όφελος 2 δισ. στον προϋπολογισμό, ενώ συγχρόνως ξοδεύουμε 2,6 δισ. επιδοτώντας ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις χωρίς να γίνει καμία συζήτηση, καμία ανάλυση κόστους-οφέλους» («Καθημερινή» 24.11.2019).

Πολύ σωστά ο Πάσχος Μανδραβέλης στο άρθρο του υπογραμμίζει αυτό που η κ. Μιράντα Ξαφά ανέδειξε από τις εκθέσεις του ΔΝΤ: το Στη φασαρία που έγινε για τον ογδοντάχρονο, παρ’ ολίγον διοικητή του νοσοκομείου Καρδίτσας, χάσαμε το καλύτερο. Είναι αυτό που δημοσίευσε την περασμένη Κυριακή στην «Καθημερινή» η κ. Μιράντα Ξαφά. Αφορά δύο πρόσφατες εκθέσεις διεθνών οργανισμών για την ελληνική οικονομία: την ετήσια έκθεση του ΔΝΤ και την τριμηνιαία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο πλαίσιο της ενισχυμένης μεταμνημονιακής εποπτείας.

“Τα τέσσερα βήματα του ΔΝΤ στην καταδίκη”

.

Πώς κρίσεις, αποτυχίες, και η ταλαιπωρία οδήγησαν τελικά έναν Προεδρικό σύμβουλο στην λάθος πλευρά των οδοφραγμάτων

του Gregory Palast
(πρωτοδημοσιεύθηκε στην The Guardian τον Απρίλιο του 2001)

Ήταν σαν σκηνή από το Le Carré: ο λαμπρός πράκτορας έρχεται από το κρύο και, σε ώρες απολογισμών, αδειάζει τη μνήμη του από τις φρίκες που διαπράχθηκαν στο όνομα μιας ιδεολογίας που έχει σαπίσει.

Αλλά αυτό ήταν πολύ μεγαλύτερο από κάποιον χρησιμοποιημένο κατάσκοπο του Ψυχρού Πολέμου. Ο πρώην απαρατσίκ ήταν ο Joseph Stiglitz, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η νέα παγκόσμια οικονομική τάξη ήταν η θεωρία του που ήρθε στη ζωή.

Ήταν στην Ουάσιγκτον για τη μεγάλη κουβέντα της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αλλά αντί να προεδρεύει των συνεδριάσεων των υπουργών και των κεντρικών τραπεζιτών, ήταν έξω από αστυνομικές κορδέλες. Η Παγκόσμια Τράπεζα απέλυσε τον Stiglitz πριν από δύο χρόνια. Δεν του επετράπη μια ήσυχη συνταξιοδότηση: αφορίστηκε αποκλειστικά για την έκφραση ήπιας διαφωνίας από την παγκοσμιοποίηση του στυλ της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Ελληνική κρίση: Τα παραδείγματα της Κύπρου, της Ρουμανίας και της Τουρκίας

.

Του Γιώργου Κωνσταντινίδη*

Καλά θα έκανε η Ελλάδα να βλέπει τι γίνεται γύρω της από οικονομικής και παραγωγικής πλευράς.

Η Ελλάδα από το 2010 βρίσκεται στις συμπληγάδες της Τρόικας και ειδικότερα του Δ.Ν.Τ., το οποίο διαχρονικά προτείνει φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές για να σταθεροποιηθεί αρχικά και μετά να αναπτυχθεί η κάθε οικονομία. Η «συνταγή» του Δ.Ν.Τ. στις χώρες που καλείται να συνδράμει ώστε να αντιμετωπίσουν τα μακροοικονομικά τους προβλήματα και να αναπτυχθούν είναι τις περισσότερες φορές η ίδια με κάποιες διαφοροποιήσεις, ανάλογα με τις ειδικές συνθήκες που επικρατούν σε κάθε χώρα.

Έχει γίνει εκτενέστατη συζήτηση για τα μέτρα που ζητάει το Δ.Ν.Τ. ή η Ε.Κ.Τ. να εφαρμόσει η Ελλάδα, αλλά δεν έχει αναλυθεί ο τρόπος που άλλα κράτη κατάφεραν να απαγκιστρωθούν από το Δ.Ν.Τ. και την Ε.Κ.Τ., ολοκληρώνοντας τα προγράμματα σταθερότητας που τους είχαν επιβληθεί και επιτυγχάνοντας θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Με ποιες πολιτικές τα κατάφεραν και επανεκκίνησαν τις οικονομίες τους; Ας δούμε επιγραμματικά πώς εξελίχθηκαν τα προγράμματα σταθερότητας στην Κύπρο, στην Τουρκία και στη Ρουμανία.

Συνταρακτικές αποκαλύψεις για το Grexit και πώς φορτωθήκαμε το μνημόνιο

.

«Διαφυλάσσοντας το ευρώ σε περιόδους κρίσης. Η ιστορία του ESM εκ των έσω» είναι ο τίτλος του βιβλίου που παρουσίασαν προχθές ο Κλάους Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), και ο Μάριο Σεντένο, πρόεδρος του Eurogroup. Πριν εκδοθεί, «ΤΑ ΝΕΑ» διάβασαν το βιβλίο, το οποίο μας μεταφέρει – μέσα από μαρτυρίες πρωταγωνιστών – στις ταραχώδεις μέρες της κρίσης και αποκαλύπτει σημαντικές πτυχές και λεπτομέρειες για τις αγωνιώδεις προσπάθειες διάσωσης της Ελλάδας, αλλά και της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Κύπρου. Κατά τον Κλάους Ρέγκλινγκ, το βιβλίο «μεταφέρει τον αναγνώστη στις κρίσιμες συζητήσεις, από την Αθήνα έως το Βερολίνο, από το Δουβλίνο στις Βρυξέλλες, την Ουάσιγκτον, το Λουξεμβούργο και πολλά άλλα μέρη ενδιάμεσα.

Η αποκατάσταση της σταθερότητας του ευρώ απαιτούσε σκληρή εργασία σε πολλαπλά μέτωπα, αλλά το μάθημα που αντηχεί σε αυτές τις σελίδες είναι ότι όλοι εργάστηκαν για τον ίδιο στόχο: την υπεράσπιση του νομίσματος, κάνοντας ένα βήμα τη φορά», αναφέρει το in.gr.

Οι προοπτικές του ευρώ σκοτείνιασαν όταν τον Οκτώβριο του 2009 η νέα κυβέρνηση που εξελέγη στην Ελλάδα υπό τον Γιώργο Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι τα δημοσιονομικά ελλείμματα είναι πολύ υψηλότερα, αναφέρει το βιβλίο. Η αντίδραση των αγορών ήταν άμεση. Η δήλωση του Τίμοθι Γκάιτνερ, πρώην υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, δείχνει το κλίμα: «Ο κόσμος ήταν εύθραυστος τη στιγμή εκείνη. Ανησυχούσε βαθιά ότι ο κίνδυνος να ξεφύγει η κατάσταση εκτός ελέγχου και να μεταδοθεί, θα είχε δυσμενείς επιπτώσεις σε εμάς, όχι μόνο στην Ευρώπη». Ανάλογους φόβους εκφράζει ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Και όμως λεηλατούνται οι φτωχοί

.

Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Στην παραπαίουσα και καταδικασμένη στο περιθώριο ελληνική οικονομία, το θράσος τελεί υπό συνθήκες υπερπαραγωγής.

Αυτό το βιώνουμε τις τελευταίες ημέρες σε πολλά επίπεδα, κυρίως όμως στις συζητήσεις που γίνονται για τη δήθεν ανάπτυξη της χώρας.

Σε αυτές, οι δύο αρμόδιοι για την οικονομία υπουργοί, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο Γιώργος Χουλιαράκης, «ομολόγησαν» ότι συνειδητά επιβαρύνουν υπέρμετρα με φόρους την μεσαία τάξη για να «γλυτώσουν οι φτωχοί». Η ομολογία αυτή αποτελεί ευθεία παραδοχή ενοχής, η οποία όμως καθαγιάζεται από την «αριστερή» ιδεολογία τους –ότι, δηλαδή, «εμείς οι αριστεροί προστατεύουμε τους φτωχούς».

Την στιγμή λοιπόν που οι δύο οικονομικοί υπουργοί ομολογούν αυτή την πολιτική ως δική τους επιλογή, και μάλιστα λένε ότι «δεν μάς αρέσει αλλά είναι μία συνειδητή επιλογή μας», νοιώθουν μεν απενεχοποιημένοι στο αριστερό τους ακροατήριο αλλά ουσιαστικά κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και φυσικά όλους εμάς τους υπόλοιπους.

Το παγκόσμιο δημόσιο χρέος θα φτάσει φέτος τα 50 τρισεκατομμύρια δολάρια!

.

Οι χώρες δανείζονται συνεχώς. Το χρέος αυξάνει. Από ποιον δανείζονται όμως; Ο ένας από τον άλλον και όλοι χρωστάνε σε όλους! Μήπως έχει η ώρα για σεισάχθεια;

Ο οίκος αξιολόγησης Standard and Poors ανακοίνωσε πως οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο συνεχίζουν την πολιτική ελλειμμάτων και θα δανειστούν 7,78 τρισεκατομμύρια δολάρια μέσα στο 2019, ποσό αυξημένο κατά 3,2% σε σχέση με το 2018, αναφέρει το RT.

Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση του δημόσιου παγκόσμιου χρέους στα 50 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2019.

«Το 70% των νέων δανείων ή περίπου 5,5 τρισεκατομμύρια δολάρια, θα χρησιμοποιηθεί για την αναχρηματοδότηση παλαιών χρεών, που σημαίνει ανάγκες δανεισμού ύψους 2,3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, ή 2,6% του ΑΕΊ των χωρών που βαθμολογεί ο οίκος S&P Global» δήλωσε στο Reuters η αναλύτρια Karen Vartapetov.

New York Times: «Η μεγάλη αιμορραγία της Ελλάδας»

.

«Καθένας μας θέλει να σταματήσει την κρίση, ωστόσο η Ελλάδα απέχει πολύ από την «κανονικότητα»» αναφέρει σε άρθρο γνώμης του στους New York Times o Νίκος Κωνσταντάρας, δημοσιογράφος στην «Καθημερινή».

Η κυβέρνηση της Ελλάδας, ένας συνασπισμός ενός ριζοσπαστικού αριστερού κινήματος κι ενός εθνικιστικού δεξιού κόμματος που βρίσκονται στην εξουσία από το 2015, γιόρτασε το τέλος του τρίτου μνημονίου τον περασμένο Αύγουστο ως «επιστροφή στην κανονικότητα». Οι εταίροι και οι πιστωτές της Ε.Ε, οι οποίοι μας παραχώρησαν δάνεια, ύψους 288,7 δισεκατομμυρίων ευρώ τα προηγούμενα χρόνια, έσπευσαν επίσης να κάνουν λόγο για νίκη της ελληνικής κρίσης που ξεκίνησε το 2010, αναφέρει το protothema.

Ο καθένας θέλει να σταματήσει την ελληνική κρίση -όχι μόνο ο ελληνικός λαός, που έχει εξαντληθεί από τη μακρά και βαθιά ύφεση, από τη συνεχιζόμενη λιτότητα και τις μεταρρυθμίσεις τα οφέλη δεν έχουν ακόμη δει…

Εθνικισμός κατά του ευρώ

.

Αδίστακτες κομματικές δυνάμεις υπονομεύουν το πιο σοβαρό εργαλείο ευημερίας για την Ευρώπη που είναι η νομισματική και η οικονομική της ενοποίηση.

Ήταν οι αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν κάποιος πολιτικοί και οικονομολόγοι, πρόβλεπαν ότι ένα ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα ήταν καταδικασμένο να αποτύχει. Κάποιοι δε από αυτούς, επέμεναν ότι είναι παράλογο να υπάρξει νομισματική ένωση χωρίς να έχει προηγηθεί η στοιχειώδης πολιτική ολοκλήρωση.

Του Edward Hadas*

Προφητείες περί επερχόμενης καταστροφής γίνονται σταθερά έκτοτε. Η δημιουργία του ευρώ το 1999, η τραπεζική κρίση της Ευρωζώνης που ξεκίνησε το 2010 και τώρα η ανάδειξη μιας ευρωσκεπτικιστικής ιταλικής κυβέρνησης έχουν προκαλέσει την εκδήλωση νέων προειδοποιήσεων περί αναπότρεπτης συμφοράς.

Στο νέο του βιβλίο με τίτλο «EuroTragedy: A Drama in Nine Acts», ο Ασάκα Μόντι, καθηγητής Οικονομικών στο Πρίνστον και πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ στην Ιρλανδία κατά τη διάρκεια της τραπεζικής κρίσης το 2010, χρησιμοποιεί την ιστορία, την πολιτική και τα οικονομικά ώστε να δικαιολογήσει τον τίτλο του βιβλίου του.

Το παγκόσμιο χρέος ξεπέρασε τα 184.000.000.000.000 δολάρια

.

Το παγκόσμιο χρέος ξεπέρασε σε μέσο όρο, τα 86.000 δολάρια ανά άτομο σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).

Οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ιαπωνία βρίσκονται στη κορυφή των κρατών που δανείζονται και ήδη χρωστάνε το μισό παγκόσμιο χρέος.

Το ΔΝΤ υπολόγισε πως το μερίδιό τους στο παγκόσμιο χρέος υπερβαίνει το ύψος των εσόδων που προσφέρουν. Σύμφωνα με την ανακοίνωση, η ανάπτυξη και η άνοδος της Κίνας στις τρεις κορυφαίες χρεωμένες χώρες, αποτελεί νέα εξέλιξη.

Από την αρχή του 21ου αιώνα, το μερίδιο της Κίνας στο παγκόσμιο χρέος εξελίχθηκε από το 3% στο 15% υπογραμμίζοντας την ταχεία πιστωτική ανοδική πορεία μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση.

Σύμφωνα με το ΔΝΤ, το παγκόσμιο χρέος έφτασε σε νέο ρεκόρ, στα 184 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό αντιπροσωπεύει το 225% του παγκόσμιου ΑΕΠ για το 2017.

Ο μύθος της ανάπτυξης & τα οικονομικά του Μ. Αλεξάνδρου.

 Γράφει η καθηγήτρια Μαρία Νεγρεπόντη- Δελιβάνη

Τον τελευταίο καιρό, ζούμε καταστάσεις απόλυτου παραλογισμού. Ενώ, δηλαδή, όλες σχεδόν οι εκφάνσεις της οικονομίας εμφανίζουν εικόνα επιδείνωσης, διοχετεύεται παράλληλα και προς όλες τις κατευθύνσεις μια άκρατη θριαμβολογία, που δήθεν διαπιστώνει το «πόσο καλά πηγαίνει η οικονομία» μας. Οι αβάσιμες αυτές δηλώσεις δεν θα προκαλούσαν απορία αν πήγαζαν αποκλειστικά και μόνο από κυβερνητικούς κύκλους, ιδίως όταν αυτές συμπίπτουν με διευρυμένη προεκλογική περίοδο.

Αυτό που είναι όμως καταργχήν ανεξήγητο είναι ότι με αυτές τις μη σοβαρές προοπτικές για την ελληνική οικονομία συμπορεύονται και αρκετοί ιθύνοντες της ΕΕ. Έχει, συνεπώς, ενδιαφέρον να δειχθεί, το πόσο αιθεροβάμονες είναι όσοι υποστηρίζουν ότι η ελληνική οικονομία άφησε πίσω της την κρίση, αλλά και στη συνέχεια να ανατρέξουμε στις πιθανές ερμηνείες, για τις οποίες, οι εταίροι μας φαίνεται να επέλεξαν την αλλοίωση της πραγματικότητας, στο συγκεκριμένο αυτό θέμα.

Με βάση ποια θεωρία

Ας δούμε λοιπόν μερικούς από τους δείκτες της συνεχιζόμενης επιδείνωσης: Πρώτον, στο διάστημα των 9 τελευταίων ετών επιβλήθηκαν, στην Ελλάδα, τρία Μνημόνια, από τους εταίρους και το ΔΝΤ, με στόχο τη σταθεροποίηση της οικονομίας της. Το αδιαμφισβήτητο αποτέλεσμα, ανάμεσα και σε άλλα, των τριών αυτών μνημονίων, είναι η εκτόξευση του χρέους, από 109% στο ΑΕΠ (ή 262 δισ. ευρώ), που ήταν πριν από την κρίση, σε 180,4% αντίστοιχα, σήμερα (ή σε 322, 568 δισ. ευρώ). Και στο παραπάνω αυτό ποσό του σημερινού χρέους, θα πρέπει να προστεθούν και άλλα 101 δισ. ευρώ, που είναι χρέη ιδιωτών και επιχειρήσεων προς το Δημόσιο, και που εξαιτίας της φτωχοποίησής τους αδυνατούν να ξεπληρώσουν.

Λαγκάρντ: Θα πρέπει να επανεφεύρουμε μια άλλη παγκοσμιοποίηση

.

«Θα πρέπει να επαναφεύρουμε μια άλλη παγκοσμιοποίηση και μια νέα πολυμερή διακυβέρνηση», εκτιμά η επικεφαλής του ΔΝΤ C. Lagarde σε συνέντευξή της στη γαλλική εφημερίδα Les Echos.

Η Lagarde δηλώνει ανήσυχη για τις πολιτικές εξελίξεις παγκοσμίως, τονίζοντας ότι για πρώτη φορά μετά το 2017 ο αριθμός των δημοκρατικών καθεστώτων βρίσκεται σε οπισθοχώρηση, αναφέρει το newmoney.

«Η άνοδος του λαϊκισμού και των αυταρχικών καθεστώτων είναι ανησυχητική», σημειώνει, εκτιμώντας μάλιστα οτι ανησυχεί περισσότερο για τα πολιτικά παρά για τα οικονομικά ζητήματα.

Όπως λέει, τα οικονομικά ζητήματα, δεν είναι επείγοντα, παρά την επαγρύπνηση που πρέπει να επιδεικνύεται και τις δομικές ανησυχίες, όπως το μεγάλο επίπεδο χρέους.

Τα νταούλια, ο χοροί και η ανησυχία στις αγορές: Η Handesblatt «σφάζει» τον Τσίπρα

.

«»Εμείς θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν», υπόσχονταν το 2014 στους συμπατριώτες του ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας. Μια απλοϊκή υπόθεση που αποδείχθηκε πανάκριβο λάθος, σχολιάζει η Handesblatt με τίτλο «Καχύποπτες αγορές», όπως αναμεταδίδει η «Deutsche Welle».

Και συνεχίζει: 

«Καμία χώρα της ευρωζώνης δεν έχει χειρότερο αξιόχρεο και δεν πρέπει να καταβάλλει τόσο υψηλά επιτόκια στα ομόλογα όπως η Ελλάδα. Λόγω της διένεξης Ρώμης-Βρυξελλών, αλλά και της επαπειλούμενης οικονομικής κρίσης στην Τουρκία, η Αθήνα δυσκολεύεται να επιστρέψει στις αγορές.

Όμως η καχυποψία των αγορών οφείλεται κυρίως στην ίδια την Ελλάδα. Για το ύψος του χρέους ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Με την πολιτική του ωστόσο εντείνει την ανησυχία στις αγορές. Η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ «τρίζει». Έτσι δεν αποκλείεται ο πρωθυπουργός να χάσει σε λίγους μήνες την πλειοψηφία του στο κοινοβούλιο. Ούτως ή άλλως το 2019 πρέπει να εκλεγεί νέα βουλή.

Γιατί το τραπεζικό κραχ δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία

.

Γεράσιμος Ποταμιάνος

Τον Απρίλιο του 2018, στο πλαίσιο της τέταρτης αξιολόγησης, κεντρικό θέμα ήταν οι διαφωνίες των θεσμών σχετικά με πρόσθετες απαιτήσεις για την κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών.

Ο συμβιβασμός που κατέληξαν, περιελάμβανε την αποχώρηση του ΔΝΤ από το πρόγραμμα και την έξοδο της χώρας στις αγορές. Η παραδοχή πως το χρέος είναι εξυπηρετήσιμο επικράτησε, αλλά δεν μπορούσε να αναιρέσει την βάση των διαφωνιών για τις τράπεζες. Μια σαφής ένδειξη είναι το τραπεζικό κραχ.

Οι αμφιβολίες των επενδυτών για την ικανότητα ορισμένων τραπεζών να ανταπεξέλθουν στους στόχους μείωσης κόκκινων δανείων, συνέβαλαν καθοριστικά στο κραχ. Είναι επίσης προφανές ότι οι δυνατότητες δανεισμού των τραπεζών επηρεάζονται αρνητικά από τις δυσκολίες αναχρηματοδότησης της χώρας από τις αγορές μετά τον Αύγουστο. Οι δυνατότητες αυτές επιδεινώνονται λόγω των αναταράξεων που προκαλούν οι εξελίξεις στην Ιταλία.