ΜΑΥΡΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

 Άρθρο του Marcello Veneziani
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Μπορείτε να μαντέψετε τι θέμα είχε το βιβλίο που κέρδισε χθες το βράδυ το βραβείο λογοτεχνίας; Μα το ναζισμό, φυσικά! Το ίδιο έγινε με το βραβείο Strega που το κέρδισε ένα βιβλίο με θέμα την αντιφασιστική ιστορία. Το ίδιο ισχύει και αλλού όπως στο σινεμά ή στο θέατρο. Στην πολιτική δε, μας επαναλαμβάνουν κάθε ημέρα πως επιστρέφει ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι.

Λοιπόν ας το θέσουμε έτσι: εάν είναι αλήθεια ότι επιστρέφει ο Φασισμός υπό το ένδυμα της εθνικής κυριαρχίας (ιτ. sovranismo), τότε είναι αλήθεια ότι επιστρέφει ο Κομμουνισμός υπό το ένδυμα του μεταναστευτισμού. Εάν ο Salvini και οι άλλοι είναι οι μικροί Μουσολίνι του σήμερα, τότε βρίθουν στην αριστερά οι μικροί Λένιν που βλέπουν στους μετανάστες το νέο προλεταριάτο, του οποίου θα ηγηθούν και το οποίο θα ανατρέψει τις κοινωνίες μας, τα θεμέλια τους και θα καταλύσει τα σύνορα τους. Θα εφοδιάσει δηλαδή την αριστερά με ‘υλικό’ προς πολιτική εκμετάλλευση. Ωμή απλοποίηση, θα πείτε, ωστόσο είναι συνεπής και αμφίπλευρη. Μάλιστα, η σειρά είναι ακριβώς αντεστραμμένη: η απειλή ενός νέου κομμουνισμού μέσω της ανεξέλεγκτης εισόδου αφρικανικού και ισλαμικού προλεταριάτου, γεννά την απειλή ενός νέου Φασισμού για να σταματήσει την εισβολή και την παρακμή της κοινωνίας μας. Χωρίς Κομμουνισμό δεν υπάρχει Φασισμός, αυτό διδάσκει η ιστορία.

Ένα κείμενο του 1922 που γνώρισε πολύ επιτυχία στους ιταλικούς κομμουνιστικούς κύκλους, γραμμένο από τον άναρχο-κομμουνιστή Luigi Fabbri, όριζε το Φασισμό ως μία ‘προληπτική αντεπανάσταση’, οπότε ο Φασισμός δεν γεννιόταν από το τίποτα αλλά αναδυόταν ακριβώς για να εμποδίσει και να προλάβει την κομμουνιστική επανάσταση.

Ο Πατριωτισμός και η αριστερή ιντελιγκέντσια.

 
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Στις φθαρμένες αξίες του παρακμάζοντος Ελληνισμού είναι και ο πατριωτισμός. Αυτός δοκιμάζεται στο λεγόμενο Σκοπιανό, στο ζήτημα του ονόματος, της ταυτότητας και της γλώσσας των γειτόνων. Στη συνέχεια των κατά τη δεκαετία του 1980 νεοφανών όρων της μαρξίζουσας ιδεολογίας και της προκυψάσης από αυτήν ξύλινης γλώσσας, πρόσφατα ο πατριωτισμός απέκτησε ορισμό, ανάμεικτο με τη μηδενιστική και τη μαρξιστική ιδεολογία. Τον εξέφρασαν οι «αριστεροί, δημοκράτες και προοδευτικοί πολίτες», όπως με κομπορρημοσύνη προσδιορίσθηκαν, αυτοί που υπέγραψαν την υποστήριξή τους στη συμφωνία των Πρεσπών.

Θυμίζω τα λόγια τους: «Στηρίζουμε τη Συμφωνία των Πρεσπών γιατί πιστεύουμε ότι είναι πατριωτικό, διεθνιστικό και δημοκρατικό μας καθήκον». Το «πατριωτικό καθήκον» όσων υπογράφουν τη δήλωση υποστήριξης της Συμφωνίας του κ. Τσίπρα συνδέεται λοιπόν «με το Διεθνιστικό και Δημοκρατικό καθήκον» τους.