Όχι σε διάλογο υπό καθεστώς φόβου.

.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 8 Σεπτεμβρίου 2020

Όταν ενεγοποιείται για μία αντιδικία το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή επιδιαιτησία ή έστω διαπραγμάτευση μεταξύ δύο χωρών, και το ζήτημα αφορά σε οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών, τότε η προσέγγιση αυτή έχει τρία στάδια. Πρώτον, η χρήση της μέσης γραμμής. Δεύτερον, οι σταθμίσεις αυτής της μέσης γραμμής ανάλογα με διάφορα κριτήρια, που είτε οι δύο εμπλεκόμενες χώρες, είτε ουδέτεροι θέτουν. Και τρίτον, η αξιολόγηση και ο έλεγχος των σταθμίσεων αυτών για το κατά πόσο οδηγούν σε μία δίκαιη λύση για την υπόθεση. Το δεύτερο και τρίτο βήμα επαναλαμβάνονται μέχρι να επέλθει μία ισορροπία.

Η επίσημη ελληνική θέση πηγάζει στο ακέραιο από την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου. Σε κλίμα διαπραγμάτευσης, με δεδομένο ότι διεξάγεται υπό ομαλές συνθήκες, ηρεμίας, τάξης και ασφάλειας, αυτή θα θεωρείτο η «εναρκτήρια θέση», από την οποία κάτι θα έδινε και κάτι θα ελάμβανε. Δεδομένης της προσέγγισης των τριών βημάτων, η ίδια ακριβώς θέση είναι και η εναρκτήρια οποιασδήποτε διαδικασίας εξεύρεσης λύσης, από δικαστές ή ουδέτερους. Ασφαλώς, αυτή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «μαξιμαλιστική», όπως κάνουν πολλοί ενδεδυμένοι μάλιστα το κύρος των θέσεών τους, εκτός αν πρόκειται για προπαγάνδα της άλλης πλευράς.

Το μοναδικό δικαστήριο που αφορά την Τουρκία είναι το Διεθνές Ποινικό της Χάγης

άρθρο του διδάκτορος του Παντείου Πανεπιστημίου Θεοφάνη Μαλκίδη
αναδημοσιευμένο από το ιστολόγιό του

.

Η Χάγη που αφορά την Τουρκία είναι το Διεθνές Ποινικό της Δικαστήριο.

Στο τέταρτο βιβλίο του, ο Ηρόδοτος αναφέρεται στους Πέρσες που ζητούσαν «Γη και Ύδωρ» απ’ τις πόλεις και τους λαούς που τους παραδίδονταν και ειδικότερα στην απάντηση του Βασιλιά Ιδαθύρσου των Σκυθών προς τον Δαρείο. Στο πέμπτο βιβλίο, ο πατέρας της Ιστορίας, γράφει για το Βασιλιά των Περσών Δαρείο ο οποίος ζητά «Γη και ύδωρ» από τον Βασιλιά των Μακεδόνων Αμύντα, ενώ στο έκτο βιβλίο, αναφέρεται στους αγγελιαφόρους που φτάνουν σε όλη την Ελλάδα που ζητούν την παράδοσή της.

Δήλωση υποταγής από κάθε δικαίωμα, πράξη αναγνώρισης πάνω σε όλα, ακόμα και οι ζωές τους, οι οποίες άνηκαν στον Βασιλιά των Περσών. Όταν, οι αγγελιαφόροι έφτασαν στην Σπάρτη και την Αθήνα, απαιτώντας γη και ύδωρ, οι μεν Σπαρτιάτες τους πέταξαν σε ένα βαθύ πηγάδι, οι δε Αθηναίοι σε ένα βάραθρο, λέγοντάς τους πως θα τα βρουν εκεί….

Από τις αρχές του 20ου αιώνα με το σχεδιασμό, την οργάνωση και την εκτέλεση της Γενοκτονίας από το Οθωμανικό- Νεοτουρκικό κράτος και στη συνέχεια από το καθεστώς του δασκάλου του Χίτλερ Μουσταφά Κεμάλ ξεκίνησε το σχέδιο εξαφάνισης του Ελληνισμού της Ιωνίας, του Πόντου, της Θράκης, της Καππαδοκίας. Στη συνέχεια η Τουρκία επεδίωξε και κατάφερε να εξαφανίσει τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Τενέδου και της Ίμβρου με μεθόδους Ολοκαυτώματος που κατέληξαν σε «νύχτες κρυστάλλων» (Σεπτεμβριανά), οικονομικό στραγγαλισμό και απελάσεις, ενώ η Κύπρος ήταν αυτή που δέχτηκε εν τέλει και τη στρατιωτική έκφραση του κρατικού και παρακρατικού μηχανισμού.

Δίνουν «εξετάσεις» σε …ξένα «ιερατεία»!

.

Γράφει ο Θανάσης Κ.

Μερικές επίκαιρες παρατηρήσεις για να μη σας μπερδεύουν διάφοροι και διάφορες με διάφορα (και… α-διάφορα).

Ξεκίνησε, εν όψει νέας σφοδρής όξυνσης των Ελληνοτουρκικών, κάποια φιλολογία με δύο αιχμές:

1. Πρώτον, την «προσφυγή στη Χάγη»

2. Δεύτερον, τη «συνεκμετάλλευση» στο Αιγαίο.

Ηττήθηκαν ως προπαγανδιστικές εκστρατείες και τα δύο.

Ηττήθηκαν κυρίως γιατί παρά το βομβαρδισμό από σχετικές ομιλίες, δημοσιεύσεις και τηλεοπτικά λογύδρια, τελικώς στην κοινή γνώμη απομονώθηκαν.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το «ξέχασαν» και δεν θα επανέλθουν αργότερα.

«Ναι μεν αλλά» από την Μπακογιάννη για την Χάγη: «Ίσως χάσουμε την ΑΟΖ του Καστελόριζου…»

.

Το ενδεχόμενο μια προσφυγή στη Χάγη να οδηγήσει στην απώλεια της ΑΟΖ του Καστελόριζου, σημείωσε η Ντόρα Μπακογιάννη με ανεπίσημη παρέμβασή της στα «ΝΕΑ» και τον δημοσιογράφο Γιώργο Παπαχρήστο. Από την άλλη τονίζει ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να κατοχυρώσει δικαιώματα άλλων νησιών, όπως της Ρόδου και της Λέρου.

Ωστόσο, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο, η πρώην υπουργός Εξωτερικών υποστηρίζει την υπογραφή του συνυποσχετικού μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, το οποίο πριν από λίγες ημέρες ο Αντώνης Σαμαράς χαρακτήρισε «εθνική συνθηκολόγηση».

Η βουλευτής της ΝΔ χαρακτηρίζει «απαρχαιωμένες αντιλήψεις του περασμένου αιώνα» τέτοιες θέσεις, όπως του πρώην πρωθυπουργού και πρώην προέδρου της ΝΔ.

Σχόλια

Η τοποθέτηση της κ. Μπακογιάννη προκάλεσε σχόλια εντός του κυβερνώντος κόμματος. Πιο ηχηρή, σε αυτή τη φάση, υπήρξε η αντίδραση του γραμματέα της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ, Σταύρου Καλαφάτη, ο οποίος ταυτίζει αυτές τις απόψεις, χωρίς να ονομάζει την Ντόρα Μπακογιάννη, με τις επιθυμίες της τουρκικής πλευράς.

Διαιτησία ίσον αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης

.

“διαβάστε το ώστε από θηρία ανήμερα να γίνετε θηρία ενήμερα!”

Γράφει ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος
Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών
Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης

Δημοσιεύθηκε στα Νέα, 31.12.2019

Ο υπουργός των Εξωτερικών κ.Δένδιας φέρεται να δήλωσε ότι: «εάν εξασφαλίσουμε ένα πλαίσιο που θα διασφαλίζει την επίλυση διαφορών μέσω διαιτησίας ή δικαστηρίων, τότε να το συζητήσουμε.» Η προσθήκη της διαιτησίας στον δημόσιο λόγο της κυβέρνησης οφείλεται ασφαλώς στα ανυπέρβλητα εγγενή νομικά εμπόδια που παρουσιάζει η Χάγη, όπως η άρνηση της Τουρκίας να δεχθεί εκ των προτέρων την ισχύ του διεθνούς δικαίου κλπ. Η Χάγη εξ άλλου δεν μπορεί να εξευμενίσει την αναθεωρητική Τουρκία, που επιδιώκει πολύ περισσότερα από όσα και η ευμενέστερη για αυτήν απόφαση της Χάγης μπορεί να προσφέρει.

Οπότε η κυβέρνηση εισάγει τώρα την έννοια της διαιτησίας. Ιδού όμως τι σημαίνει πρακτικά η διαιτησία:

1. Οι ελληνοτουρκικές «διαφορές» τίθενται επί τάπητος, χωρίς εκ των προτέρων προσδιορισμό του αντικειμένου αντιδικίας. Δηλαδή η συζήτηση δεν περιορίζεται πλέον στην υφαλοκρηπίδα, αλλά μπορεί να επεκταθεί και σε άλλες μονομερείς αξιώσεις της Τουρκίας, όπως κυριαρχία νήσων και νησίδων, μειονοτικά θέματα κλπ.

Φαντασιώσεις περί …«Χάγης»

 

Γράφει ο Θανάσης Κ.

Το άρθρο Σημίτη κατά Κώστα Καραμανλή το Σάββατο, τροφοδότησε μια δημόσια συζήτηση που είχε ανοίξει από πριν. Αν πρέπει η Ελλάδα να πάει ή όχι στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα ελληνοτουρκικά στο Αιγαίο (και όχι μόνο).

Εκείνο που «συνεισέφερε» ο κύριος Σημίτης είναι την «αποκάλυψη» – που δεν ακούγεται, βέβαια, για πρώτη φορά – ότι ο ίδιος και η κυβέρνησή του είχαν προετοιμάσει, ήδη από τη Συμφωνία του Ελσίνκι το 1999, ώστε να πάνε οι δύο χώρες στη Χάγη ως τέλη του 2004, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αλλά η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, που είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση στο μεταξύ (άνοιξη του 2004), «εγκατέλειψε» αυτό το σχέδιο, λέει, κι έτσι «χάθηκε μια ευκαιρία». Και τώρα τα πράγματα στα ελληνοτουρκικά είναι πολύ χειρότερα για την Ελλάδα.

Μερικές μόνο παρατηρήσεις

• Πρώτον, δεν είναι σωστό να συζητούνται τέτοια θέματα δημόσια την ώρα της κρίσης – και μάλιστα με αναφορά σε ό,τι έγινε ή δεν έγινε, ή θα μπορούσε να γίνει πριν 15 ή 20 χρόνια…!