σ.σ. Ας μου επιτραπεί να προσθέσω με πολύ αγάπη στην θερμή ομιλία του π. Νικολάου Μανώλη και κάποιους αφανείς ομολογητές αποτειχισμένους που για τον έναν ή τον άλλον λόγο δεν έχουν την δυνατότητα να προβληθούν. Είναι σημαντικό αυτό για τον αγώνα της αποτειχίσεως, βοηθάει όλους εμάς να γνωρίζουμε ότι είναι περισσότεροι αυτοί που έχουν αποτειχιστεί. Είναι σημαντικό επίσης να στηρίζει ο ένας τον άλλον διότι κάποιοι από αυτούς μπορεί να βρίσκονται στα όρια της επιβιώσεως. Βέβαια πιστεύω ακράδαντα ότι η εκ άνωθεν βοήθεια θα τους δίνεται και με περίσσευμα. Ας θυμηθούμε τον ομολογητή π. Φώτιο Τζούρα που έχει προβλήματα υγείας, δύο παιδιά χωρίς την πρεσβυτέρα του, και ζει χωρίς μισθό και ασφάλιση. Ας θυμηθούμε τον π. Σπυρίδωνα από τα Σφακιά, τον π. Ειρηναίο από το Άγιον Όρος και τόσους άλλους, και να με συγχωρέσουν που δεν τους θυμάμαι, που μπορεί να μην γνωρίζω καν τα ονόματά τους. Ευχή όλων μας είναι να ενωθούν όλες αυτές οι φωνές, να συμπαρασταθούν η μία στην άλλη, και προς δόξαν Θεού να γίνει το ρυάκι ποτάμι που θα ανοίξει τον ακάνθινο και δοξασμένο δρόμο της αποτειχίσεως.
Αθήνα, 22 Ιουλίου 1971
Προσφιλέστατε π. Νικόδημε
χαίρε εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.
Πέρασε πάνω από ένας μήνας από τότε που έλαβα την επιστολή σου. Άργησα να απαντήσω, λόγω φόρτου απασχολήσεων. Παρακαλώ να με συγχωρέσεις. Απαντώ κάπως περιληπτικά, με την επιφύλαξη να επανέλθω, αν η Οσιότητά σου θελήσει νέες διευκρινήσεις.
Αρχικά, φίλτατε π. Νικόδημε, οφείλω να σου πω μια πικρή αλήθεια, που θα σου φανεί πολύ παράδοξη και θα σε εκπλήξει. Μέχρι σήμερα απέφευγα – κατ’ οικονομία – να διατυπώσω αυτή τη θέση ή την διατύπωνα με έμμεσο τρόπο, αλλά από τη στιγμή που τα πράγματα έφτασαν στο μη περαιτέρω και εκλεκτά πρόσωπα- που έχουν όμως συνείδηση γεμάτη φόβο – προσχωρούν στους Παλαιοημερολογίτες, πέφτοντας θύματα μιας αδίστακτης προπαγάνδας κατά της Εκκλησίας, είναι καιρός να λεχθεί η αλήθεια δίχως περιστροφές κι επιφυλάξεις.
Λοιπόν, π. Νικόδημε, όσοι φοβούνται τον Οικουμενισμό και προσχωρούν στους Παλαιοημερολογίτες δεν κερδίζουν τίποτα άλλο, παρά μόνο αποφεύγοντας μια αίρεση, προσχωρούν σε μία άλλη. Βέβαια, δεν έχουν συνείδηση ότι προσχωρούν σε αίρεση, αλλά αυτό δεν αλλάζει καθόλου τα πράγματα. Μη νομίζεις ότι είμαι άδικος ή υπερβολικός. Θα σου αποδείξω αμέσως πόσο απολύτως αληθής είναι ο ισχυρισμός μου.
Ειλικρινά δεν ήθελα καθόλου να τελειώσω το 2018 με το παρόν άρθρο αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το αποφύγω. Αφορμή στάθηκε μια ανάρτηση σε ιστολόγιο που ήλεγχε ορθώς επιφανή κληρικό και δη πανεπιστημιακό, καθ’ όλα σεβαστό με μεγάλη προσφορά και επιρροή, για δημοσιευμένες θέσεις του περί αποτειχίσεως. Η ανάρτηση αναδημοσιεύθηκε και από άλλους, σχολιάστηκε και ξανασχολιάστηκε διαδικτυακά και άναψε φωτιές δημιουργώντας αναταραχή μεταξύ όσων θέλουν να έχουν δημόσιο λόγο και παρακολουθούν την εκκλησιαστική επικαιρότητα. Το δυσάρεστο ή και ευχάριστο επειδή αναδείχθηκε, είναι ότι διαφάνηκε σχεδόν όλο το σώμα του προβλήματος που ναι μεν προεξείχε σαν κορυφή παγόβουνου και ήταν γνωστό, τώρα όμως είδαμε μέχρι τη βάση τι γίνεται και όλον τον όγκο του και επειδή γράφτηκαν και ειπώθηκαν λόγια σκληρά αλλά και γελοία τα οποία πολλά καταφέρονταν και εναντίον του γράφοντος και επειδή όσο το πρόβλημα το αφήνεις γίνεται χειρότερο με διογκούμενες εντυπώσεις, δεν είναι δυνατόν να μείνουν αναπάντητα. Και δεν τίθεται καν θέμα επί προσωπικού.
Για την Αποτείχιση και τη Διακοπή Μνημόνευσης έχουν γραφτεί πολλά, εξαιρετικές μελέτες και άρθρα από εξαιρετικές προσωπικότητες, προεξάρχοντος του πανεπιστημιακού πατρολόγου πρωτοπρεσβύτερου π. Θεοδώρου Ζήση. Στις 16 Ιουνίου 2018 πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία σε κεντρικό ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης με τη σύμπραξη τριών ορθόδοξων σωματείων, Ορθόδοξη Ημερίδα με τον γενικό τίτλο «Αίρεση – Καθαίρεση, Ορθόδοξη Αντίσταση» στο οποίο ο γράφων είχε την τιμή να αναπτύξει ως είς εκ των εισηγητών, το θέμα «Αποτείχιση, Ενότητα και Οικονομία». Τα πρακτικά έχουν δημοσιευθεί σε ειδικό τόμο της «Θεοδρομίας» και είναι γνωστά.
Επειδή τα γεγονότα τρέχουν και η επικαιρότητα είναι τόσο έντονη που μας κάνει να ξεχνάμε ενίοτε ποια είναι τα σημαντικά και τα ουσιώδη, ας θυμηθούμε κάποια βασικά πράγματα για το μέγιστο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας σήμερα, την ανάσχεση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Ας μην αποκάμνουμε απο τον αδιάκοπο αγώνα. «Άν δεν υπάρχαν αγώνες, δεν θα υπήρχαν στεφάνια», λέγει ο Άγιος Θεοφύλακτος. Ας ενισχύσουμε ο ένας τον άλλον για την δόξα του Θεού. Ελπίζω το κείμενο αυτό να ενισχύσει και όσους αδελφούς μας διστάζουν ακόμη να προχωρήσουν στην αποτείχιση απο τον αιρετίζοντα ιερέα ή Επίσκοπό τους.
σ.σ.Ας πάρουμε μια γεύση των ‘κατορθωμάτων’ του μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλως Ανθίμου, γνωστό στο ευρύ κοινό για τα ‘πιασάρικα’ και εξυπναδίστικα αρθράκια του που κάνουν ‘θραύση’ στο διαδίκτυο.
σ.σ.Ο π. Ιωάννης Καρασακαλίδης εξηγεί με πολύ ωραίο τρόπο την βλασφημία που διαπράττουν οι οικουμενιστές ψευδεπίσκοποι οι οποίοι παρερμηνεύουν την μνημόνευση του ονόματός τους για να αποκομίσουν εξουσία. Στην Εκκλησία όμως του Ιησού Χριστού δεν υπάρχει χώρος για τους μιμητές του πρωτείου του ‘Πάπα’ και του Εωσφόρου και τα μέλη Της οφείλουν να ξυπνήσουν και να απομακρυνθούν από τα σάπια που διεκδικούν ρόλο τελωνειακού στην σχέση μας με τον Ιησού Χριστό.
Η εισήγηση του π. Φώτιου Βεζύνια στην Ημερίδα της 16ης Ιουνίου: «Ὀρθοδοξία καί Κολυμπάρι, δυό χρόνια μετά».
Σαν σήμερα πριν δύο χρόνια ακριβώς η σύνοδος στο Κολυμπάρι της Κρήτης θεσμοθέτησε «ΣΥΝΟΔΙΚΩ ΤΩ ΤΡΟΠΩ»! την παναίρεση του οικουμενισμού στην Εκκλησία. Θλίψη διακατέχει τις καρδιές μας για το γεγονός αυτό.
Στις μετέπειτα εξελίξεις στο χώρο της Ελλαδικής Εκκλησίας, εντοπίζουμε δύο «κομβικά» σημεία. Αφ’ ενός μεν το κείμενο «προς τον Λαό», του Φεβρουαρίου του 2017, το οποίο εκφράζει ανάγλυφα τις θέσεις της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος απέναντι στην σύνοδο της Κρήτης, και αφ’ ετέρου το «χρησμικό» κείμενο – απόφαση, της μεγάλης συνάξεως του Αγίου Όρους στις 17 Ιουνίου του 2017 το οποίο αγωνιωδώς προσπαθεί να «καλύψει» το ανακόλουθο της συνόδου της Κρήτης σε σχέση με την Αγιοπατερική παράδοση της Εκκλησίας.
Το οικουμενιστικό συνέδριο που διοργανώθηκε από την Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ πριν λίγες μέρες για τη Σύνοδο της Κρήτης, και η παρουσία μεταξύ των χορηγών του συνεδρίου μεγάλων Ιερών Μονών, αφήνει να διαφανεί κατά τρόπο απροκάλυπτο γιατί το Άγιο Όρος δεν ομιλεί… Γιατί τα μοναστήρια μας δεν αντιδρούν… Στο σημείο αυτό σας μεταφέρω ένα απόσπασμα από άρθρο του καθηγητού Σαράντου Ι. Καργάκου στην «Εστία»: Λέγει «Ἀμυκλαῖοι σιγῆ ἀπώλοντο». Κατά μία παράδοση, οἱ κάτοικοι τῶν Ἀμυκλῶν εἶχαν λάβει ὅλα τά ἀναγκαῖα μέτρα γιά τήν προάσπιση τῆς πόλης τους, ὅταν οἱ Δωριεῖς κατέλαβαν τήν Σπάρτη καί τήν Λακωνία. Νύκτα καί ἡμέρα ἦσαν ὑπό τά ὅπλα. Οἱ Δωριεῖς τῆς Σπάρτης τούς ἄφησαν ἐπί πολύ ἀνενόχλητους. Ἔτσι, οἱ Ἀμυκλαῖοι χαλάρωσαν σταδιακά καί, ἀκολούθως, ὁλικά τήν ἀμυντική τους ἐπαγρύπνηση. Καί κάποιο βράδυ, οἱ Δωριεῖς τῆς γειτονικῆς Σπάρτης μπῆκαν στήν πόλη τους ἀμαχητί καί τούς κατέσφαξαν. Τό πάθημα τῶν Ἀμυκλαίων ἔγινε παροιμιακό».
Χριστουπόλεως Μακάριος: Αιρετικοί & Σχισματικοί με σατανική μανία όσοι διακόπτουν το μνημόσυνο του Επισκόπου
Λύσσαξαν πάλι τα “εξαπτέρυγα” του Φαναρίου κατά της “αγίας ανυπακοής”. Μετά τον ίδιο τον κ. Βαρθολομαίο ο οποίος επιτέθηκε με σφοδρότητα ενάντια στους αντιδρώντες στην Σύνοδο του Κολυμπαρίου σε μήνυμά του σε σχετικό συνέδριο στην Θεσσαλονίκη.
Στο 8ο Διεθνές Συνέδριο Ορθοδόξου Θεολογίας με θέμα: «Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας: Η Ορθόδοξη Θεολογία στον 21ο αιώνα» που διεξάγεται από τις 21 του μηνός στη Θεσσαλονίκη και ολοκληρώνεται σήμερα η εισήγηση του Επισκόπου Χριστουπόλεως κ. Μακαρίου είχε θέμα: «Η διακοπή της κοινωνίας με τον Επίσκοπο και τα επί τούτοις ορισθέντα παρά του 15ου Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Αγίας Συνόδου Θεολογική και Κανονική Θεώρηση»
Σύμφωνα λοιπόν με τον κ. Μακάριο κάποιοι κληρικοί, κινούμενοι όχι «χάριτι θεία» αλλά «ανθρωπίνη σπουδή», έσπευσαν να διακόψουν την κοινωνία με τον Επίσκοπό τους. Επιθυμώντας, μάλιστα, να καλύψουν και ιεροκανονικώς την αντικανονική τους αυτή ενέργεια, επικαλέστηκαν τον 15ο Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου κατηγορώντας τους πως τον παρερμηνεύουν.
Ο κ. Μακάριος δίνει την δική του ερμηνεία στον Κανόνα και σημειώνει: “Κατ᾽ αρχάς, ο κληρικός που αποκόπτει την κοινωνία του με τον Πατριάρχη τιμωρείται με την ποινή της καθαιρέσεως, όχι εξ αιτίας αυτής καθεαυτήν της διακοπής του μνημοσύνου, που αποτελεί την τελευταία πράξη ενός τραγικού εκκλησιολογικού δράματος και που εκφράζει την πνευματική ανεπάρκεια του πράττοντος, αλλά για δύο άλλους κυρίαρχους εκκλησιαστικούς και δογματικούς λόγους: Πρώτον, διότι ο κληρικός δεν εμπιστεύεται τη Σύνοδο της Εκκλησίας, αφού προτρέχει να καταδικάσει τον Πατριάρχη «προ εμφανείας συνοδικής». Το γεγονός αυτό δηλώνει ότι ο ίδιος δεν έχει επίγνωση της καταστάσεώς του και των ορίων του και γι᾽ αυτό αναλαμβάνει την κρίση του Επισκόπου ανενδοίαστα, κάτι όμως που δεν εμπίπτει στις δικές του ιερατικές αρμοδιότητες. Και, δεύτερον, διότι η πράξη του αυτή κλονίζει την ενότητα της Εκκλησίας, αφού οι διακόπτοντες την κοινωνία με τον Επίσκοπο δημιουργούν σχίσμα”.
Στο επισκοπικό δικαστήριο της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης ο Ανακριτής π. Σπυρίδων Καλαϊτζόγλου έκανε τις ακόλουθες… ερωτήσεις στους μάρτυρες.
1) Θεωρείτε τον π. Νικόλαο ως ηθικό αυτουργό για σχίσμα μέσα στην Εκκλησία;
Η απάντηση σε αυτό το κατευθυνόμενο ερώτημα είναι βέβαια ΟΧΙ. Το σχίσμα μέσα στην Εκκλησία το προκάλεσε η διοίκηση που αποδέχτηκε την ψευδοσύνοδο της Κρήτης. Η διοικούσα Εκκλησία με αυτήν την ενέργεια σχίστηκε από την Ορθόδοξη Παράδοση, προκάλεσε πίκρα και κατασκανδαλισμό στους πιστούς. Ο π. Νικόλαος Μανώλης και όλοι όσοι διαμαρτύρονται κατά της λεγομένης «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» και της παναίρεσης του οικουμενισμού, εργάζονται για να αποκατασταθεί αυτό το σχίσμα που προκάλεσαν άλλοι, φυσικοί, ηθικοί και έμμεσοι αυτουργοί.