Το ναυάγιο των Φλεβών τον Νοέμβριο του 1934

.

Γιώργος Λαουτάρης

Η πρώτη φορά που έγινε «της Πόπης»

Μια ναυτική τραγωδία με 4 νεκρούς και πολλά ερωτηματικά έχει σημαδέψει την τοπική ιστορία της Βουλιαγμένης. Το βράδυ της 27ης Νοεμβρίου 1934 το ατμόπλοιο «Πόπη» προσέκρουσε στη μικρή νησίδα Κασίδης που βρίσκεται μεταξύ των Φλεβών και της χερσονήσου του Λαιμού, πήρε κλίση πολύ γρήγορα και βυθίστηκε κατά το ήμισυ, ωθώντας στην κρύα θάλασσα τους πάνω από 120 αιφνιδιασμένους επιβάτες του.

Η «Πόπη» της ναυτιλιακής εταιρείας των αδερφών Ποταμιάνου εκτελούσε το δρομολόγιο της άγονης και επιδοτούμενης από το κράτος τότε γραμμής των Κυκλάδων προς Πάρο, Νάξο, Σαντορίνη, Αμοργό, Σύρο, Φολέγανδρο, Σίκινο, Ανάφη, Σχοινούσα, Κουφονήσι, Σέριφο και Ίο, τα χρόνια που ο τουρισμός ακόμη δεν είχε αγγίξει τα νησιά. Καθώς η θάλασσα εκείνη τη νύχτα περιγράφεται από όλους ως γαλήνια με ελαφρύ βοριαδάκι, το σοκ που προκάλεσε στην κοινή γνώμη το ναυάγιο της «Πόπης» με την αγωνία για τους αγνοούμενους και τους άνω των 100 ναυαγούς να ξυλιάζουν στο κρύο βρεγμένοι όλο το βράδυ πάνω στη βραχονησίδα, ήταν τόσο μεγάλο που από τότε έμεινε στη γλώσσα μας η έκφραση «έγινε της Πόπης».

Το νέο μαθεύτηκε γρήγορα από …στόμα σε στόμα, καθώς οι πρώτοι αυτόπτες μάρτυρες ήταν ψαράδες της περιοχής και η «Πόπη» δεν διέθετε ασύρματο. Την επομένη οι εφημερίδες της εποχής έστειλαν στο σημείο φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφους και το γεγονός φυσικά βρέθηκε στα πρωτοσέλιδα των ημερών με συγκλονιστικές φωτογραφίες αλλά και περιγραφές.

1940: Η περιουσία του ΝΟΒ δόθηκε για το «ΟΧΙ»

Η Κεντρική Υπηρεσία Αλληλεγγύης Μετώπου του καθεστώτος Μεταξά διαχειριζόταν όλες τις προσφορές προς τους μαχόμενους στρατιώτες, από κάλτσες μέχρι και τη «βαριά» επιταγή που κατέθεσε ο Όμιλος της Βουλιαγμένης

Γιώργος Λαουτάρης

Ένα τοπικό στιγμιότυπο από τον ελληνοϊταλικό πόλεμο

Ο χαρακτηρισμός του Ναυτικού Ομίλου Βουλιαγμένης ως ιστορικού σωματείου δεν έχει να κάνει μόνο με την ίδρυσή του το μακρινό 1937. Από μια απόφαση του Διοικητικού του Συμβουλίου μετά την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940, δηλαδή 79  χρόνια πριν, γίνεται πλήρως κατανοητό ότι στην όμορφη ακτή του Λαιμού βρέθηκαν άνθρωποι που είχαν πλήρη συνείδηση του ευρύτερου ρόλου τους και της ιστορικότητας των στιγμών που έζησαν.