Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος Πλοίαρχος Ε.Ν., συγγραφέας
(Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 6 Φεβρουαρίου 2016)
Όπως θυμάστε η πρώτη (δική μας) εκτίμησις της πωλήσεως των περιουσιακών στοιχείων του κράτους τα υπελόγιζε στα 50 δις. Σήμερα είναι ζήτημα αν θα πιάσουμε πέντε. Το μελαγχολικό αυτό σενάριο είναι πολύ γνωστό σε όσους αναγκάζονται να εκποιήσουν κειμήλια. Αλλά γιατί αναγκάζεται κανείς να πουλήσει τα παροιμιώδη «ασημικά»; Ουδείς το κάνει ευχαρίστως. Αλλά πρέπει να ζήσει.
Είναι πραγματικά λυπηρό, αλλά όσο αυξάνεται η ανάγκη κάποιου να πουλήσει τόσο πέφτει η αξία. Η πτώσις των τιμών των ακινήτων τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα αντανακλά σαφέστατα την πτώχευση της χώρας και την απροθυμία επενδύσεων. Επειδή το κείμενο αρχίζει να θυμίζει ανιαρό εγχειρίδιο, θα προσπαθήσω να έλθω στο θέμα: Το θέμα είναι ότι εάν υποθέσουμε ότι στην κατηφορική πορεία της χώρας, όλες οι αξίες πέφτουν –ακόμη και τα δάνεια προς πώλησιν! – υπάρχει μία αξία η οποία αντιστέκεται. Είναι οι συντάξεις του δημοσίου και ΔΕΚΟ τις οποίες το κράτος- δηλαδή οι πολιτικοί- θα στηρίξουν, με κάθε τρόπο, εις βάρος του υπολοίπου πληθυσμού.