Απ’ τα θρησκευτικά πανηγύρια στις γιορτές της «σοσιαλιστικής οικοδόμησης».

.

Του Θάνου Κώτση, υποψήφιου διδάκτορα Κοινωνικής Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Στις 7 Φεβρουαρίου του 1967 η κεντρική ομιλία του Ενβέρ Χότζα δίνει το έναυσμα στις πολιτικές νεολαίες και τα τοπικά γραφεία του Κόμματος να αντιταχθούν επίσημα κατά των θρησκευμάτων στην χώρα. Λίγους μήνες αργότερα, η λατρεία ποινικοποιείται με προεδρικό διάταγμα. Με αφορμή την μέρα αυτή, ένα μικρό κείμενο μου για την διαχείριση και τους μετασχηματισμούς των πολιτισμικών πρακτικών της ελληνικής μειονότητας απ’ το 1967 μέχρι την πτώση του καθεστώτος.

Στις 22 Νοεμβρίου 1967 εκδίδεται η εφημερίδα της κυβέρνησης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας, με το διάταγμα 4337 περί ατονίας ισχύος διαταγμάτων που αφορούσαν τα καταστατικά λειτουργίας των διαφόρων θρησκευτικών κοινοτήτων[1], ενώ το 1977 με το άρθρο 37 του συντάγματος καταργείται η θρησκευτική ελευθερία και η ελευθερία της λατρείας. Έτσι, η Αλβανία κηρύσσεται το πρώτο αθεϊστικό κράτος παγκοσμίως και το εθνικιστικό σύνθημα «θρησκεία των Αλβανών ο αλβανισμός» συμπληρώνεται με το σοσιαλιστικό δόγμα «θρησκεία, το όπιο του λαού». Απ’ το 1949 μέχρι το 1960 η Ορθόδοξη εκκλησία χρησιμοποιήθηκε ως όργανο πολιτικής προπαγάνδας και μέσο διπλωματικών σχέσεων με την Ε.Σ.Σ.Δ, με την διάρρηξη όμως των σχέσεων των δυο κρατών άρχισε να διώκεται ως οπισθοδρομική και φορέας στερεοτύπων και δεισιδαιμονιών.[2]