Δίστομο, 10 Ιουνίου 1944: Η ατιμώρητη βαρβαρότητα και η συνεχιζόμενη Ύβρις

άρθρο του Θεοφάνη Μαλκίδη

.

«Αντίκρισα στη μέση του σπιτιού την αδελφή μου ανάσκελα, γυμνή από τη μέση και κάτω. Το φουστάνι της ήταν γυρισμένο προς τα πάνω και σκέπαζε το σχισμένο και κομματιασμένο στήθος της, το πρόσωπό της ήταν παραμορφωμένο, όλο το σώμα της κατακομματιασμένο.

Μα το χειρότερο και φρικαλεότερο θέαμα ήταν, όταν από τη στάση του σώματός της κατάλαβα ότι οι Γερμανοί είχαν βιάσει το άψυχο κορμί της.Δίπλα της βρισκόταν το τεσσάρων μηνών κοριτσάκι της λογχισμένο, με σπασμένο το κεφαλάκι του, και στο στόμα του είχε τη ρώγα του στήθους της μάνας του που είχαν κόψει εκείνοι οι κανίβαλοι.Το άλλο κοριτσάκι της, η 6χρονη Ελένη, βρισκόταν στο κατώφλι του σπιτιού μέσα σε μια λίμνη αίματος με βγαλμένα τα σπλάχνα του.

Το είχαν ξεκοιλιάσει με μαχαίρι.Το αγόρι της, ο 3χρονος Γιάννης, το βρήκα νεκρό στην αυλή με λιωμένο κεφάλι». (αφήγηση διασωθέντα από το ολοκαύτωμα του Διστόμου)

Με αφορμή την ημέρα μνήμης του Ναζιστικού ολοκαυτώματος στο Δίστομο την 10η Ιουνίου 1944 , είναι πλέον ξεκάθαρο πως όταν οι θύτες δεν τιμωρούνται τα εγκλήματα επαναλαμβάνονται και μάλιστα πολύ πιο σκληρά.

Η έρευνα στο δυτικό κόσμο, στην Ελλάδα απουσιάζει η σχετική ανάλυση λόγω του «εξαγνισμού» του Μουσταφά Κεμάλ, δείχνει ότι υπήρξε εξάρτηση του Χίτλερ από τον Κεμάλ, έχει αποδειχθεί ότι σημειώθηκε αντιγραφή του Ναζισμού από τον Κεμαλισμό ως προτύπου κατάκτησης της εξουσίας με μέσο τα διαστροφικά εγκλήματα, βαρβαρότητες, βία που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους. Είναι πλέον σαφές ότι ο Ναζισμός άντλησε τις οργανωμένους μεθόδους εξαφάνισης των λαών από καθεστώτα και πρόσωπα όπως ο Κεμαλισμός και ο Κεμάλ, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Στέφαν Ίχριγκ στο έργο του <<Ο Ατατούρκ στον κόσμο των Ναζί>> από τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ.

Αφήγηση από τη Σφαγή του Διστόμου (10 Ιουνίου 1944)

.

Καταγραφή αφήγησης από τον Στάθη Σταθά

Η Παναγούλα Σκούτα (το γένος Μαλάμου) 13 χρονών τότε, αφηγείται :

«Την ημέρα της σφαγής από το πρωί κουβαλούσαμε σανό με τον πατέρα μου. Οι Γερμανοί με μια μεγάλη φάλαγγα αυτοκινήτων έφτασαν πριν το μεσημέρι. Θυμάμαι πως έπιαναν το δρόμο Λιβαδειάς από λεύκες Καραστάμου (σήμερα αλευρόμυλος) ως το δικό μας σπίτι (μπροστά στο μνημείο της Δημαρχίας).

Οι στρατιώτες περιφέρονταν γύρω από τα φορτηγά δίχως να χρησιμοποιούν τα όπλα τους. Ο πατέρας μου με έστειλε με την μικρότερη αδελφή μου Λουκία, εφτά χρονών, για κρεμμύδια σ’ ένα χωράφι μας έξω από το χωριό. Στο γυρισμό βλέπω στο φυλάκιο του λόφου Κούλια τρεις Γερμανούς φρουρούς με τα όπλα προτεταμένα Ακούω να πέφτει μια ριπή δίχως να καταλάβω καλά – καλά και αμέσως δίπλα στο χωματόδρομο που βαδίζαμε σηκώθηκε κουρνιαχτός από το ανεμοβολητό των βλημάτων.

Φτάσαμε στο σπίτι μας και βλέπω μπαίνοντας στην αυλόπορτα να κάθονται στο μπαλκόνι ο πατέρας μου και γύρω του κατάχαμα και στα σκαλιά δέκα με δεκαπέντε γυναίκες. Σε κάποια στιγμή ύστερα από το μεσημέρι ακούσαμε πυροβολισμούς από την τοποθεσία αγία Ειρήνη προς το Στείρι όπου είχαν τραβήξει τα μπροστινά αυτοκίνητα της γερμανικής φάλαγγας.

Τότε ο πατέρας μου είπε στις γυναίκες : «Φαίνεται πως έχουν πιάσει μάχη οι αντάρτες με τους Γερμανούς. Δεν σηκώνεστε να πάτε στα σπίτια σας μήπως μας δουν πολλούς και μας ενοχοποιήσουν;». Οι γυναίκες απάντησαν όλες μαζί τρομαγμένες : «Μπάρμπα Σπύρο εμείς ήρθαμε δω για να είμαστε πιο ασφαλισμένες. Δεν θέλουμε να πάμε σπίτια μας». Και δεν το κούνησε καμιά. Μόνο η Παναγιού Σκούτα θύμωσε κι έφυγε. Αργότερα μάθαμε πως δεν τη σκότωσαν οι Γερμανοί. Γλίτωσε.

Απόφαση σταθμός για τις γερμανικές αποζημιώσεις – Δικαιώθηκαν οι Διστομίτες (έγγραφο)

.

Δικαιώνεται για ακόμη μία φορά ο ιστορικός αγώνας που δίνει ο δικηγόρος Γιάννης Σταμούλης για την αποζημίωση των οικογενειών των θυμάτων που υπέφεραν από τις θηριωδίες των Ναζί στο Δίστομο.

Με την δικαστική απόφαση που εκδόθηκε την Τετάρτη από το Ανώτατο Αναιρετικό Ιταλικό Δικαστήριο άνοιξε ο δρόμος για να εισπράξουν οι οικογένειες τις πολεμικές επανορθώσεις για όλα τα πλήγματα που υπέστησαν από τους Ναζί.

Οι Διστομίτες διεκδικούν πολεμικές επανορθώσεις ύψους 25.000.000 ευρώ, χρήματα που θα προέλθουν από τις εισπράξεις από τα εισιτήρια των Ιταλικών Σιδηροδρόμων, στα οποία συμμετέχουν και οι Γερμανοί.

Η απόφαση του Ανώτατου Ιταλικού Δικαστηρίου

Μετά την κομβική απόφαση του ιταλικού συνταγματικού δικαστηρίου το 2014, σύμφωνα με την οποία «η εφαρμογή του κανόνα της ετεροδικίας πλήττει το «δικαίωμα στον φυσικό δικαστή» και κατά συνέπεια δεν μπορεί να εφαρμόζεται σε περιπτώσεις όπου δικαστήρια καλούνται να κρίνουν για θέματα εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας», άποψη που για χρόνια προσπαθεί ένθερμα να περάσει η Γερμανία, ότι δηλαδή η εκδίκαση τέτοιας φύσεως υποθέσεων μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον από γερμανικά δικαστήρια, αποδυναμώνεται σημαντικά.

Πως έμειναν ατιμώρητοι οι σφαγείς του Διστόμου (10 Ιουνίου 1944)

Της ΒΑΝΑΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

.
Εβδομήντα (ένα) χρόνια έχουν περάσει από το ελληνικό Oλοκαύτωμα,  αλλά το αίτημα απονομής δικαιοσύνης  στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας  παραμένει αδικαίωτο.  Το εθνικό ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, ύστερα από χρόνια ολιγωρία των κυβερνήσεων, επανέρχεται στην πολιτική ατζέντα  με τη σύσταση διακομματικής επιτροπής της Βουλής.

Όμως η χρυσή ευκαιρία που είχε το ελληνικό δικαστικό σύστημα  να αποδώσει  δικαιοσύνη και να τιμωρήσει τους  εγκληματίες πολέμου για τις αγριότητες  και τις καταστροφές που διέπραξαν στη χώρα οι ναζιστικές δυνάμεις επί γερμανικής κατοχής,  χάθηκε, το 1959.

Η πολιτική επιλογή της κυβέρνησης του Κων.Καραμανλή  να περάσει νομοθετικό διάταγμα για την αναστολή των διώξεων κατά Γερμανών που κατηγορούνταν ως εγκληματίες  πολέμου , ενταφίασε τις ελπίδες για την τιμωρία των ενόχων.  Όλες οι δικογραφίες στάλθηκαν στις γερμανικές δικαστικές αρχές, ενώ καταργήθηκε και το Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου.

Τα ντοκουμέντα που παρουσιάζει το  Press Publica  αποδεικνύουν πώς το μετεμφυλιακό κράτος  έβαλε τροχοπέδη στις δικαστικές έρευνες για τη διαλεύκανση των ναζιστικών εγκλημάτων.