.
Τον Μάιο του 2016 κυκλοφόρησε το σύγγραμμα ΕΠΙΤΗΡΟΥΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ της Μαρίκας Ρόμπου-Λεβίθη. Πρόκειται για παράφραση των «επιτηρούμενων ζωνών» της οχυρωματικής Γραμμής Μεταξά και άλλων οχυρώσεων της βόρειας μεθορίου. Όπως αναφέρει η συγγραφέας πραγματεύεται από «ανθρωπολογικής» πλευράς τη συμπεριφορά των ντόπιων σε 25 χωριά των Νομών Σερρών και Δράμας.
Η συγγραφέας βρίσκει ΠΑΝΤΟΥ «φαντάσματα» του «κακού» Ελληνικού κράτους που περιόρισε (και συνεχίζει να περιορίζει όπως ισχυρίζεται) τη χρήση της ντόπιας «γλώσσας» (τα βουλγάρικα όπως τα αποκαλούν οι ντόπιοι στις Σέρρες και στην Δράμα). Σε κάθε ευκαιρία τονίζει ότι οι ντόπιοι καταπιέζονται από το Ελληνικό κράτος και δεν τους αφήνει να αναδείξουν τη σλαβική τους ταυτότητα…
Κοντολογίς κάνει μια απόπειρα να αποδείξει την ύπαρξη ενός αυτόνομου εθνικά πληθυσμού, το οποίο μπορεί να μην τον κατονομάζει, αλλά είναι πασιφανές ότι αναφέρεται σε δήθεν «μακεδονική» εθνότητα και φυσικά σε δήθεν «μακεδονική» Γλώσσα (ντόπια την ονομάζει).
Στην προσπάθειά της να εξηγήσει με επιστημονικοφανή τρόπο αυτές τις καταστάσεις πέφτει σε πολλές αντιφάσεις, είτε λόγω ελλιπούς επιστημονικής κατάρτισης, καθώς η ίδια ΔΕΝ είναι ανθρωπολόγος (διαθέτει πτυχίο από τη Βασιλική Σχολή Χορού του Λονδίνου), είτε λόγω της καταστρατήγισης των βασικών κανόνων επιτόπιας επιστημονικής έρευνας, καθώς η ολιγόωρη επαφή της με τους πληροφορητές οδήγησε σε κωμικές καταστάσεις (πχ στο Χαρωπό ισχυρίζεται περιχαρής ότι «ξεκλείδωσε» την ψυχή της προέδρου ενός συλλόγου προτρέποντάς την να τραγουδήσει στην «ντόπια» Γλώσσα… ωστόσο…η πρόεδρος του Συλλόγου ήταν η μοναδική …ποντιακής καταγωγής νύφη στο Χαρωπό…και φυσικά ΔΕΝ γνώριζε την «ντόπια Γλώσσα»).