Η Μάχη των Οχυρών (06-09 Απριλίου 1941)

.

Ουέιβελ: «Μετά τη σύμπτυξη των δυνάμεων τις οποίες αναφέρετε τι απομένει στη Μακεδονία και τη Θράκη για να αντισταθεί κατά της γερμανικής εισβολής;»

Παπάγος: «Τα οχυρά και η στοιχειώδης προκάλυψη»

Συνομιλία Αρχιστράτηγου του Ελληνικού Στρατού, Α. Παπάγου, με τον Αρχηγό των Βρετανικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, Στρατηγό Ουέιβελ, Ανάκτορα Ταοϊου, 22 Φεβρουαρίου 1941

Εισαγωγή

«Μάχη των Οχυρών» ονομάστηκε ο τετραήμερος αμυντικός αγώνας των υπερασπιστών της αποκαλούμενης «Γραμμής Μεταξά» έναντι των γερμανικών δυνάμεων οι οποίες την 0515 της 6ης Απριλίου 1941 επιτέθηκαν απροειδοποίητα εναντίον της Ελλάδας. Η Γερμανία, έχοντας ήδη αποφασίσει να εισβάλει στην ΕΣΣΔ, αναγκάστηκε, με αφορμή την οριστική αποτυχία της ιταλικής εισβολής στην Ελλάδα, να επέμβει προκειμένου να ελέγξει πλήρως τα Βαλκάνια, μια από τις βασικές προϋποθέσεις επιτυχίας της ρωσικής εκστρατείας. Προς αυτό το σκοπό ενεργοποίησε το «Γερμανό- Ιταλικό Σύμφωνο Φιλίας και Συμμαχίας», γνωστό και ως «Χαλύβδινο Σύμφωνο» και έσπευσε να συνδράμει την Ιταλία εισβάλοντας ταυτόχρονα στην Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα υλοποιώντας το σχέδιο με την κωδική ονομασία «ΜΑΡΙΤΑ».

ΕΠΙΤΗΡΟΥΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ – ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΛΛΗΡΗΜΑ – ΟΙ ΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΟΥΝ ΤΑ ΨΕΥΔΗ

.

Τον Μάιο του 2016 κυκλοφόρησε το σύγγραμμα ΕΠΙΤΗΡΟΥΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ της Μαρίκας Ρόμπου-Λεβίθη. Πρόκειται για παράφραση των «επιτηρούμενων ζωνών» της οχυρωματικής Γραμμής Μεταξά και άλλων οχυρώσεων της βόρειας μεθορίου. Όπως αναφέρει η συγγραφέας πραγματεύεται από «ανθρωπολογικής» πλευράς τη συμπεριφορά των ντόπιων σε 25 χωριά των Νομών Σερρών και Δράμας.

Η συγγραφέας βρίσκει ΠΑΝΤΟΥ «φαντάσματα» του «κακού» Ελληνικού κράτους που περιόρισε (και συνεχίζει να περιορίζει όπως ισχυρίζεται) τη χρήση της ντόπιας «γλώσσας» (τα βουλγάρικα όπως τα αποκαλούν οι ντόπιοι στις Σέρρες και στην Δράμα). Σε κάθε ευκαιρία τονίζει ότι οι ντόπιοι καταπιέζονται από το Ελληνικό κράτος και δεν τους αφήνει να αναδείξουν τη σλαβική τους ταυτότητα…

Κοντολογίς κάνει μια απόπειρα να αποδείξει την ύπαρξη ενός αυτόνομου εθνικά πληθυσμού, το οποίο μπορεί να μην τον κατονομάζει, αλλά είναι πασιφανές ότι αναφέρεται σε δήθεν «μακεδονική» εθνότητα και φυσικά σε δήθεν «μακεδονική» Γλώσσα (ντόπια την ονομάζει).

Στην προσπάθειά της να εξηγήσει με επιστημονικοφανή τρόπο αυτές τις καταστάσεις πέφτει σε πολλές αντιφάσεις, είτε λόγω ελλιπούς επιστημονικής κατάρτισης, καθώς η ίδια ΔΕΝ είναι ανθρωπολόγος (διαθέτει πτυχίο από τη Βασιλική Σχολή Χορού του Λονδίνου), είτε λόγω της καταστρατήγισης των βασικών κανόνων επιτόπιας επιστημονικής έρευνας, καθώς η ολιγόωρη επαφή της με τους πληροφορητές οδήγησε σε κωμικές καταστάσεις (πχ στο Χαρωπό ισχυρίζεται περιχαρής ότι «ξεκλείδωσε» την ψυχή της προέδρου ενός συλλόγου προτρέποντάς την να τραγουδήσει στην «ντόπια» Γλώσσα… ωστόσο…η πρόεδρος του Συλλόγου ήταν η μοναδική …ποντιακής καταγωγής νύφη στο Χαρωπό…και φυσικά ΔΕΝ γνώριζε την «ντόπια Γλώσσα»).

Η Μάχη των Οχυρών (6-9 Απριλίου 1941)

Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΟΧΥΡΟΥ «ΡΟΥΠΕΛ»

άρθρο του αν/χη (ΠΒ) Γεώργιου Σκαλτσογιάννη

.

Λέγοντας Μάχη των Οχυρών, εννοούμε τον τετραήμερο εκείνο σκληρό, άνισο και επικό αγώνα 6 – 9 Απριλίου 1941, που έγινε στα Οχυρά, από τον ορεινό όγκο της Κερκίνης (Μπέλες) μέχρι το Νέστο ποταμό στη γραμμή των συνόρων, για την απόκρουση της γερμανικής επίθεσης, κατά το Β ́ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στη συνοριακή αυτή γραμμή, μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας, υπήρχαν 21 Οχυρά, που αποτελούσαν την οχυρωμένη τοποθεσία, τη γνωστή «Γραμμή Μεταξά», σχεδιασμένη και κατασκευασμένη αποκλειστικά από ελληνικά χέρια, ανώτερη της γραμμής «Μαζινώ» και εφάμιλλη της γραμμής «Ζίγκφριντ».

Τα Οχυρά αυτά ήταν:

Παπαδοπούλα (Ποποτλίβιτσα), Οχυρό (Ιστίμπεη), Σπανή Πέτρα Κελκαγιά), Στήριγμα (Αρπαλούκι) και Παλιουριώνες, Ρούπελ Καρατάς, Κάλη, Περσέκ, Μπαμπαζώρα, Μαλιάγκα, Περιθώρι, Παρταλούσκα, Ντάσαβλη, Λίσσε, Πυραμοειδές, Καστίλο, Άγιος Νικόλαος, Μπαρτίσεβα, Εχίνος και Νυμφαία.

Το καθένα με την ιστορία του και τη γενναία αντίσταση των υπερασπιστών του εκπέμπει ηρωισμό και ανδρεία και όλα μαζί μεγαλείο και θαυμασμό.

«ἄμμες δέ γ” ἐσσόμεσθα πολλῷ κάρρονες»

Εικόνα από:greecemyhomeland.blogspot.com

Η φράση σημαίνει στα νέα ελληνικά «κι εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι» και αναφέρεται στο έργο του Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι.

Συγκεκριμένα στον παραλληλισμό των βίων του Πλουτάρχου και του Νουμά στην αρχαία Σπάρτη αναφέρεται ότι υπήρχαν τρεις ομάδες χορωδών για κάθε μία από τις τρεις ηλικίες και συγκεντρώνονταν στις γιορτές, η ομάδα των γερόντων, κάνοντας την αρχή, τραγουδούσε: «Εμείς κάποτε ήμασταν ρωμαλαίοι νέοι».

Έπειτα η ομάδα των ώριμων ανδρών απαντώντας έλεγε: «Εμείς όμως είμαστε τώρα είμαστε τώρα (ρωμαλαίοι), δοκίμασε άμα θέλεις». Και τέλος η ομάδα των εφήβων: «Εμείς όμως θα γίνουμε πολύ καλύτεροί σας».

Στο περιστατικό αυτό παρουσιάζεται γλαφυρά ο μηχανισμός των προτύπων μιας υγιούς (κατά το δυνατόν) κοινωνίας: προηγείται η προβολή των προτύπων ζωής που βοηθούν την κοινωνία και την πατρίδα στο σύνολό της να προοδεύσει, όπως τα πρότυπα ηρωϊσμού, αυταπάρνησης, εντιμότητας, σεμνότητας, σύνεσης, σοφίας, υπομονής, και οι νεώτερες γενεές ως πιο δυναμικές, αυθόρμητες και γεμάτες ζωντάνια ακολουθούν και υπόσχονται να εκπληρώσουν τις αρετές αυτές στο έπακρο.

 Εχθροί και φίλοι γνωρίζουν το μηχανισμό αυτό και οι μεν φίλοι τον χρησιμοποιούν, για να ωφελήσουν την πατρίδα, οι δε εχθροί, για να την βλάψουν. Οι τελευταίοι αυτοί έχουν φροντίσει επιμελώς τα τελευταία τριάντα χρόνια να οικοδομήσουν έντεχνα ένα μηχανισμό αποδόμησης κάθε έννοιας υγιούς προτύπου στην πατρίδα μας, ένα μηχανισμό ηθικής υπονόμευσης του έθνους.

ΛΟΧΙΑΣ(ΠΖ) ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΙΤΣΙΟΣ

 Άρθρο του Χρήστου_Λ5

.

OTAN H ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ Η ΑΝΔΡΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΝΔΡΕΙΑ ΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΤΗΝΩΔΙΑ

Ο Δημήτριος Ίτσιος γεννήθηκε το 1906 στην ακόμα σκλαβωμένη τότε Μακεδονία από Βλάχους γονείς. Παντρεύτηκε την Άννα Κ. Νανοπούλου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τη Μαρία και τον Αναστάση.

Με την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου επιστρατεύθηκε ως έφεδρος λοχίας στο πεζικό και υπηρετούσε στο σε λόχο προκαλύψεως με στο όρος Κερκίνη (Μπέλες), πάνω από το χωριό του, τα Άνω Πορόια Σερρών.

Επί της οροθετικής γραμμής, στο όρος Κερκίνη, ήταν στημένα τα πρώτα πρόχειρα φυλάκια – παρατηρητήρια προκαλύψεως της οχυρωμένης τοποθεσίας ονομαζόμενης και ως «γραμμή Μεταξά». Λίγο πιο κάτω, σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων από την οροθετική γραμμή, βρίσκονταν εννέα σκυρόδετα πολυβολεία, στημένα κατά μήκος της δεύτερης αμυντικής προκαλυπτικής γραμμής, πριν την κύρια αμυντική τοποθεσία αντιστάσεως.

Οι υπερασπιστές των συγκεκριμένων πολυβολείων, είχαν εντολή να αμυνθούν ώσπου οι φίλιες δυνάμεις που αποτελούσαν τον υποτομέα Ροδοπόλεως (επιπέδου περίπου συντάγματος πεζικού, να συμπτυχθούν χωρίς απώλειες προς τα Κρούσια κι αμέσως μετά, να συμπτυχτούν συντεταγμένα στην κύρια αμυντική τοποθεσία αντιστάσεως.