Καταλήψεις «Όταν δεν πληρώνουν για κάτι, δεν το εκτιμούν»

.

Α. Παπαγιάννης Ιατρός

Θα θυμηθώ κάτι που μου διηγήθηκε ένας πνευματικός πριν μερικές δεκαετίες. Τον επισκέφθηκε ένας συμπατριώτης του που είχε μεταναστεύσει νέος στην Αμερική και είχε να τον δει μια ζωή. Τον ρώτησε για το έργο του, κι εκείνος του είπε ότι εξομολογούσε πολύ κόσμο, οπότε ο ξενοφερμένος έκανε την αναπάντεχη ερώτηση: «Τους χρεώνεις τίποτε, πάτερ;»

Ο πατήρ τον κοίταξε με εύλογη απορία, κι εκείνος έσπευσε να διευκρινίσει: «Όταν δεν πληρώνουν για κάτι, δεν το εκτιμούν».

Θυμήθηκα την ιστορία καθώς διάβαζα για τις πρόσφατες καταλήψεις σε σχολεία. Άσχετο; Όχι βέβαια. Όταν έχεις καλλιεργήσει την αντίληψη πώς ό,τι προσφέρεται δωρεάν είναι αυτοφυές ‘δικαίωμα’ και δεν κοστίζει τίποτε, τότε το αυτονόητο συμπέρασμα για πολλούς είναι «Μπάτε, σκύλοι, αλέστε». Δεν ζητώ συγγνώμη για την ζωική παρομοίωση (ίσως μόνο από τους σκύλους…).

Εδώ και 46 χρόνια (Μεταπολίτευση) οι καταλήψεις έχουν γίνει κάπως σαν την κλιματική αλλαγή: κάθε χρόνο και περισσότερες, κάθε φορά και για άλλους λόγους, όλο και πιο ευτελείς και βέβαια τελείως ξένους προς την παιδεία. Τα αριστερά κόμματα (μόνο αυτά) χρησιμοποιούν τους μαθητές ως υπομόχλιο για να προάγουν δικές τους ‘ατζέντες’, ξέροντας ότι κανείς δεν πρόκειται να υποστεί συνέπειες.

Μωροί και τυφλοί της πολιτείας!

.

Α. Παπαγιάννης Ιατρός

Ευαισθησίες

«Πολλά τα δεινά» μας προειδοποιούσε παλαιόθεν ο Σοφοκλής, έστω και με διαφορετική έννοια. Και δεν δείχνουν να τελειώνουν σύντομα.

Έτσι, μετά τους συμπλεγματικούς αριστερούς της περασμένης τετραετίας, τώρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε καινοφανείς «ανεξάρτητες αρχές» (επιτρέψτε μου τα εισαγωγικά της αμφιβολίας) αλλά και επίσης συμπλεγματικούς (ή αφελείς;) δεξιούς και δεξιές υπουργούς που υπακούουν στα κελεύσματα των αρχών αυτών και χωρίς πολλή συζήτηση υιοθετούν τη γνώμη τους. Κατά τον γνωστό κανόνα που λέει ότι «το αφεντικό έχει πάντα δίκαιο».

Σβήστε λοιπόν από σήμερα θρήσκευμα και ιθαγένεια από τα απολυτήρια. Αύριο απαλείψτε τυχόν εθνόσημα, διακριτικά, ονόματα υπηρεσιών ή εξουσιών από πιστοποιητικά και άλλα έγγραφα («Τι σημαίνει Ελληνική Δημοκρατία ή Υπουργείο Παιδείας;»). Και μη δω πουθενά κανένα σχήμα που να μοιάζει με σταυρό (π.χ. γραμμές που να τέμνονται καθέτως) και παρεξηγηθούν τυχόν άθεοι ή αλλόδοξοι παρεπίδημοι! Τους φτάνουν τόσα προβλήματα που έχουν οι άνθρωποι, να μην τους στενοχωρούμε και… οπτικά.

«Σιγά και μη φοβηθούμε»

Α. Παπαγιάννης Ιατρός

Έχουμε αναφερθεί παλιότερα στην καθηγήτρια Ιστορίας Μαρία Ευθυμίου και την παρουσία της όχι μόνο στα ακαδημαϊκά έδρανα αλλά και στην  εκλαϊκευμένη διδασκαλία της ιστορίας σε δήμους και κοινότητες ανά την Ελλάδα. Αυτές τις μέρες μάλιστα συμβαίνει να διαβάζω ένα βιβλίο της. Βλέπουμε λοιπόν στις ειδήσεις ότι έχει γίνει στόχος του αναρχικού χώρου και δέχεται απειλές… γιατί; 

Διότι «Τα μαθήματά της περιέχουν ταξική μεροληψία και ιδεολογική προπαγάνδα, με απώτερό της στόχο να διαμορφώσει πειθήνιες στο καπιταλιστικό σύστημα συνειδήσεις».

Διότι διαμαρτύρεται για τις κάθε τόσο καταλήψεις των σχολών από ανεγκέφαλους που βρέθηκαν  στα πανεπιστήμια όχι για να μάθουν αλλά για να εκτελέσουν διατεταγμένη υπηρεσία.

Μόδα «στα παλιά μας παπούτσια»

Α. Παπαγιάννης

Τι άλλο μπορεί να δούμε; Μετά τα επιτηδευμένα τρύπια, σχισμένα ή μαδημένα τζην φαίνεται ότι η παλαβομάρα προχωρεί πιο χαμηλά. Μια ιταλική φίρμα παπουτσιών με το όνομα Golden Goose (χρυσή χήνα) κυκλοφόρησε ένα μοντέλο της που είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να δείχνει ότι τα παπούτσια τάχα είναι στα πρόθυρα της διάλυσης και τα έχουν κολλήσει με ταινία.

Η τιμή τους δεν είναι καθόλου ‘διαλυμένη’: 530 δολάρια το ζευγάρι. Η εταιρεία έχει ήδη δεχθεί σφοδρή κριτική στο διαδίκτυο διότι χρησιμοποιεί τη φτώχεια σαν μέσο προβολής, μη δίνοντας πεντάρα για το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο δεν έχουν να φορέσουν τίποτε στα πόδια τους.

«Η συμφωνία των Πρεσπών θα κάνει τη Θεσσαλονίκη ατμομηχανή της ανάπτυξης!!»

.

Α. Παπαγιάννης, ιατρός

Ατμομηχανή

Στον απόηχο του περασμένου Σαββάτου με τα συλλαλητήρια και τα δακρυγόνα του και της πρωθυπουργικής συνέντευξης της Κυριακής με τις αναμενόμενες δηλώσεις και ερμηνείες για το πόσο καλή είναι η συμφωνία των Πρεσπών για την εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας, έμεινα με μια απορία.

Άκουσα ότι η συμφωνία θα κάνει τη Θεσσαλονίκη ‘ατμομηχανή της ανάπτυξης’, ‘πρωτεύουσα των Βαλκανίων’ και άλλα υπερθετικά (εδώ παραδόξως η υπέρθεση είναι συνώνυμη της υπόθεσης – ΑΝ και ΘΑ, προσφιλή λεκτικά μόρια των πολιτικών).

Αλήθεια; Με ποιον τρόπο; Για τόσο ανόητους μας περνούν μερικοί υψηλά ιστάμενοι; Μας εμποδίζει κανείς τώρα να επικοινωνούμε και να συναλλασσόμαστε με τους βόρειους γείτονες και να αναπτύσσουμε τις μεταξύ μας σχέσεις;

Απ’ όσο ξέρω, και εκείνοι έρχονται σε μας για τουρισμό και εμείς πάμε σ’ εκείνους για τα καζίνα (τρομάρα μας) και τους οδοντιάτρους τους. Και πώς ξαφνικά θα αλλάξουν όλα ΑΝ εμείς τους παραδώσουμε επίσημα το όνομα που ως τώρα χρησιμοποιούν ανεπίσημα;

Οδύσσεια «Από την παιδεία (ή την έλλειψή της) αρχίζουν όλα τα στραβά μας»

Α. Παπαγιάννης ιατρός

Επειδή ξαφνικά ήρθε στη μόδα η Ιθάκη, και επειδή το ομώνυμο ποίημα του Καβάφη έχει υποστεί ποικίλες φιλολογικές, και πλέον και πολιτικές αναλύσεις, ας πάμε λίγο πιο πίσω και ας αφήσουμε να μας μιλήσει ο πρώτος διδάξας, ο Όμηρος, στον οποίο τα χρωστάμε όλα.

Ας δούμε δυο μικρά αποσπάσματα από την Οδύσσεια που έχουν τη σημασία τους [η μετάφραση είναι των Καζαντζάκη-Κακριδή που δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, αλλά τη βρήκα πρόχειρη στο διαδίκτυο]: «Aλλ᾿ ὅτε δὴ ἔτος ἦλθε περιπλομένων ἐνιαυτῶν, τῷ οἱ ἐπεκλώσαντο θεοὶ οἶκόνδε νέεσθαι εἰς Ἰθάκην, οὐδ᾿ ἔνθα πεφυγμένος ἦεν ἀέθλων καὶ μετὰ οἷσι φίλοισι» [Οδύσσεια α: 16-19]. [«Όμως τα χρόνια πια σα γύρισαν κι ήρθε ο καιρός που του ‘χαν κλώσει οι θεοί να ιδεί το σπίτι του φτασμένος στην Ιθάκη, ουδέ κι εκεί μαθές του απόλειψαν οι αγώνες, κι ας βρισκόταν μες στους δικούς του πια»]. Αυτό που λέγαμε προχθές: δεν βγήκαμε σε καθαρό ξέφωτο, ακόμη κι αν δεχθούμε το χρονικό ορόσημο του τέλους της ‘Εντατικής’.

Πράγα «Η κοκκινόμαυρη βίβλος των κομμουνιστικών κατορθωμάτων έχει πολλές σκληρές σελίδες»

.

Α. Παπαγιάννης ιατρός

Η ‘κοκκινόμαυρη βίβλος’ των κομμουνιστικών κατορθωμάτων έχει πολλές σκληρές σελίδες, τις περισσότερες από τις οποίες τις ξέρουμε μόνο από τα κείμενα της ιστορίας ή τις αναμνήσεις των παλαιοτέρων.

Την ‘Άνοιξη της Πράγας’ όμως τη ζήσαμε από πρώτο χέρι: έγινε στις μέρες μας, πριν ακριβώς πενήντα χρόνια. Η προσπάθεια του Αλεξάντρ Ντούμπτσεκ για φιλελευθεροποίηση ενός κράτους-μέλους του ανατολικού συνασπισμού προκάλεσε την στρατιωτική επέμβαση της μαμάς Σοβιετίας του Μπρέζνιεφ (Επιχείρηση Δούναβις είχε ονομασθεί η εισβολή) και την κατάπνιξη των ελπίδων του τσεχικού λαού για μια ανάσα ελευθερίας.

Τις μέρες εκείνες αναβιώνει μια συλλογή φωτογραφιών ενός Τσέχου, του Milan Linhart, που εκτίθεται στην πλατεία Wenceslas της Πράγας τις μέρες αυτές, και που κάποιες αναδημοσιεύει η Guardian. Ο πατέρας του φωτογράφου τις είχε κρύψει τότε για να μη γίνουν αφορμή σύλληψης του γιου του (και ολόκληρης της οικογένειας), και μόλις πρόσφατα ξαναβγήκαν στο φως.

Την επομένη της εισβολής το κύριο άρθρο της Guardian (μιας κάθε άλλο παρά δεξιάς εφημερίδας) άρχιζε ως εξής: «Θυμός, φρίκη, και περιφρόνηση, αλλά κυρίως ένα αίσθημα βαθιάς θλίψης. Μετά από 50 χρόνια [τότε] κομμουνισμός ακόμη σημαίνει, στα Σοβιετικά μάτια, την κυριαρχία του τανκ και της αρβύλας».

Αστρονομικά «πᾶς οἶκος κατασκευάζεται ὑπὸ τινος, ὁ δὲ τὰ πάντα κατασκευάσας Θεός»

Α. Παπαγιάννης, ιατρός

Κάθε τόσο σταχυολογώ από την ειδησεογραφία κάποια στοιχεία σχετικά με επιστημονικά ευρήματα που εντυπωσιάζουν. Αν καμιά φορά τα σχολιάζω με τρόπο που ίσως φαίνεται απαξιωτικός, αυτό δεν αναφέρεται στην φύση τους αλλά στο πόσο δυσανάλογα μας απασχολούν σε σχέση με το πόσο μπορούν ή όχι να μας επηρεάσουν. Ο θαυμασμός γι’ αυτά είναι δεδομένος, και βέβαια είναι ακόμη μεγαλύτερος για τον ‘πλάσαντα’, αφού «πᾶς οἶκος κατασκευάζεται ὑπὸ τινος, ὁ δὲ τὰ πάντα κατασκευάσας Θεός». Ιδού μερικά πρόσφατα.

Σε απόσταση περίπου 650 έτη φωτός μακριά μας βρίσκεται ένας γιγάντιος εξωπλανήτης που έχει διάμετρο διπλάσια του ‘δικού μας’ Δία και θερμοκρασία επιφανείας 4300 βαθμούς Κελσίου. Το μητρικό του άστρο (ο ‘ήλιος’ του) είναι γνωστό ως KELT-9 και έχει θερμοκρασία πάνω από 10.000 βαθμούς. Ο πλανήτης αυτός περιστρέφεται γύρω από το άστρο του σε 36 ώρες. Μπορούμε να φαντασθούμε έναν τέτοιο συνδυασμό φωτιάς και ταχύτητος;

Λόγια και πρόσωπα «τώρα πλέον δεν θα κάνουμε τις κότες, αλλά τις φραγκόκοτες!»

.

Α. Παπαγιάννης ιατρός

Μερικοί δημόσιοι άνδρες έχουν συνδέσει ιστορικά με κάποιες εμβληματικές φράσεις τους, χωρίς τις οποίες σχεδόν δεν υπάρχουν στη μνήμη μας (π.χ. «Μολών λαβέ» και Λεωνίδας, «Πολιτιστικά κέντρα» και Ευ. Γιαννόπουλος, «Έξω οι βάσεις του θανάτου» και Α. Παπανδρέου, «Δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε» και Μ. Κουτσόγιωργας. «Επανίδρυση του κράτους» και Κ. Καραμανλής junior κτλ).

Μετά την τελευταία συνέντευξη του ΥπΕξ Ν. Κοτζιά στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο υπουργός απέκτησε το δικό του λεκτικό έμβλημα που περικλείεται στην τελευταία φράση του παρακάτω αποσπάσματος: 

     «Η χώρα μας είναι αποφασισμένη να στείλει ένα μήνυμα προς Ανατολάς και Δύση, προς όλους τους φίλους μας και μη, ότι για όποιον παραβιάζει τις αρχές της κυριαρχίας και του σεβασμού απέναντί μας θα λαμβάνονται τα αντίστοιχα μέτρα. Η εποχή που θεωρούνταν διπλωματία το να κάνεις την κότα πέρασε. Αυτή είναι μια διπλωματία για κοτέτσι και όχι για εξωτερική πολιτική».

Λοιπόν αυτό το «θα λαμβάνονται τα αντίστοιχα μέτρα» πολύ με ανέπαυσε. Να υποθέσουμε ότι θα ισχύει και για τις τουρκικές παραβιάσεις του εθνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου; Και για τις ευρωπαϊκές/ΝΑΤΟϊκές υπαγορεύσεις; Δεν θα επιχειρήσω να δώσω δική μου απάντηση, αλλά θα δεχθώ την άποψη του υπουργού.

Είναι σαφές ότι τώρα πλέον δεν θα κάνουμε τις κότες, αλλά τις φραγκόκοτες. Πώς να το κάνουμε; Πρόκειται για πιο ευγενές πουλερικό!

Άννα Κορακάκη «Στον στόχο!»

.

Α. Παπαγιάννης ιατρός

Πριν δυο χρόνια η Άννα Κορακάκη μας είχε κάνει εθνικά περήφανους με τα δυο μετάλλιά της στη σκοποβολή στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο.

Σήμερα μας ξανακάνει περήφανους με άλλον τρόπο, με την ανάρτησή της στο Instagram όπου σχολιάζει την υπογραφή της συμφωνίας στις Πρέσπες.

Οποιαδήποτε κι αν είναι η θέση σας πάνω στο θέμα, σταθείτε για λίγο προσοχή μπροστά στα 22 χρόνια και τη μεγάλη ψυχή της Άννας.

     Το κείμενό της αντιγράφεται αυτούσιο από ΕΔΩ.

«…Τελικά πωλούνται. Ή μάλλον προσφέρονται. Απλόχερα. Εκλεπτυσμένα. Και καθόλου δημοκρατικά. Χωρίς λαϊκή εντολή…Αλλά ακόμη κι αν αυτή δινόταν, θα αγνοούνταν ξανά επιδεικτικά. Αντισυνταγματικά.

Σαν Ελληνίδα, Μακεδόνισσα από καταγωγή και με ιδιότητα Ολυμπιονίκη, λυπάμαι που ενώ για χρόνια προσπαθούσα με τις οργανωτικές επιτροπές στις διεθνείς διοργανώσεις -με καθαρά προσωπική πρωτοβουλία- να προσδώσω οποιαδήποτε άλλη ονομασία αρμόζει, πέραν όποιας εμπεριείχε τη λέξη Μακεδονία, επίσημα πια, δεν μπορώ να το κάνω.

Αγωνίζομαι αποκλειστικά και μόνο για τη χώρα μας και όλους τους Έλληνες που τη νοιάζονται και την πονάνε. Όσοι δρουν με ασέβεια στην ιστορία, τους αγώνες, τους νεκρούς του τόπου και ενάντια στη λαϊκή επιθυμία, όπως συνέβη σήμερα, ζητώ ευγενικά να ΜΗ φωτογραφηθούν δίπλα μου σε ενδεχόμενες μεγάλες αθλητικές επιτυχίες στο μέλλον.

Μνημεία και αριστερές «ευαισθησίες»

Α. Παπαγιάννης, ιατρός

Προ ημερών έγινε πρωτοσέλιδο στον ελληνικό τύπο ότι το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο αρνήθηκε τη χορήγηση άδειας για γύρισμα σκηνών τηλεοπτικής σειράς του BBC στον αρχαιολογικό χώρο του Σουνίου. Κατόπιν ωριμοτέρας σκέψεως και σχετικών ενεργειών η απόφαση αναθεωρήθηκε, η άδεια δόθηκε, όλα έγιναν μέσα σε μια μέρα, κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Χθες βράδυ, σε μια υπηρεσιακή επίσκεψη στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, βρέθηκα μπροστά στο θέαμα της φωτογραφίας: ένα γιγάντιο ‘πανώ’ κρεμασμένο στο άνοιγμα της αψίδας του Γαλερίου (κοινώς Καμάρα) με κάποιο ‘αριστερό’ σύνθημα από αυτά της μόδας (κάτι ‘ενάντια στην ποινικοποίηση των αγώνων των μεταναστών’).

Ας μην ασχοληθούμε εδώ με το περιεχόμενο. Σημασία έχει ότι ο τρόπος ανάρτησής του έδειχνε (χωρίς να χρειάζονται άλλα αποδεικτικά μέσα) ότι κάποιοι σκαρφάλωσαν πάνω στο μνημείο (μέρα; νύχτα; Κύριος οίδε) και κρέμασαν το τσόλι τους εκεί.

Για την τιμή μιας μελιτζάνας

.

Α.Παπαγιάννης

Δεν πρόκειται για την ηθική υπόληψη, αλλά για την χρηματική αξία του συμπαθούς αυτού λαχανικού.

Βλέπω λοιπόν στη Guardian ότι μετά από εννιά χρόνια το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο της Ιταλίας αθώωσε έναν φτωχό άνθρωπο που πρωτοδίκως είχε καταδικασθεί σε πέντε μήνες φυλάκιση και πρόστιμο 500 ευρώ για την κλοπή μιας (αριθμός: 1) μελιτζάνας από ένα χωράφι για να ταΐσει το παιδί του.

Χρειάστηκαν τόσα χρόνια δικαστήρια με αντίστοιχη δαπάνη σχεδόν 8000 ευρώ (που την πλήρωσε το δημόσιο, αφού ο κατηγορούμενος ήταν άπορος) για ένα θέμα που θα μπορούσε να είχε επιλυθεί σε καθαρά ανθρώπινο επίπεδο.

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Την ‘ανθρωπιά’ του μηνυτή ή την υπηρεσιακή συνείδηση του πρώτου δικαστηρίου; Με τα λόγια των Λατίνων προγόνων των δικαστών, ‘summum jus, summa injuria’ (απόλυτη δικαιοσύνη, απόλυτη αδικία). Προφανώς τέτοια… θαύματα συμβαίνουν ακόμη και στις λεγόμενες καλές οικογένειες.

Πηγή: ΓορΓά παρεστιΓμένα

.

Νέος Κ.Ο.Κ.

.

Α. Παπαγιάννης

Όλοι ζούμε με τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας καθημερινά. Ρυθμίζει αθέατος τη συμπεριφορά μας στους δρόμους, τον ακολουθούμε (στο περίπου…) κι εμείς, μας βάζει σε μια στοιχειώδη σειρά και αποτρέπει πλήθος κακών συμβαμάτων (σκεφθήκατε ποτέ τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε, έστω και ‘τσαλακωμένος’;). Και πρόσφατα έφτασε στη Βουλή για έγκριση η τελευταία του αναθεώρηση.

Στη νέα μορφή λοιπόν προβλέπει ποικίλες παραβάσεις και αντίστοιχες τσουχτερές ποινές (πρόστιμα, αφαίρεση πινακίδων και διπλωμάτων κ.ο.κ.). Καλά όλα αυτά στη θεωρία. Στην πράξη όμως; Για να βεβαιωθεί μια παράβαση πρέπει να υπάρχουν τα αντίστοιχα όργανα. Πού είναι αυτά;

Προσωπικά έχω ξεχάσει πότε είδα τελευταία φορά τροχονόμο στους δρόμους όπου κινούμαι, ακόμη και σε ώρες μεγίστης αιχμής, με λαϊκές αγορές και άλλα γεγονότα που φορτίζουν ακόμη περισσότερο τις κυκλοφοριακές συνθήκες. Ποιος θα καταγράψει τις παραβιάσεις του ερυθρού σηματοδότη; Οι πεζοί που περνούν τη διάβαση και παράλληλα δέχονται και το υβρεολόγιο του οδηγού που επιμένει να περάσει σαν βολίδα ανάμεσά τους; Ποιος θα πείσει τους Έλληνες οδηγούς να μη μιλούν στο κινητό την ώρα που κάνουν ελιγμούς στάθμευσης σε δρόμους με μεγάλη κίνηση; Και ποιος θα τους διδάξει να μη φράζουν τις μεγάλες διασταυρώσεις όταν στην απέναντι πλευρά τα οχήματα είναι ακινητοποιημένα;

Διαμαρτυρίες – «Το 2020 όλοι εμείς θα ψηφίζουμε»

.

Α. Παπαγιάννης ιατρός

Ίσως η είδηση της ημέρας να είναι η χθεσινή αποχή χιλιάδων Αμερικανών μαθητών από τα μαθήματά τους σε 3000 σχολεία σε ολόκληρη τη χώρα επί 17 λεπτά (τόσοι ήταν οι νεκροί της τελευταίας μαζικής δολοφονίας στη Φλόριντα), σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πρακτικά ανεξέλεγκτη οπλοκατοχή στη χώρα τους, που έχει οδηγήσει σε 7000 νεαρά θύματα την τελευταία πενταετία.

Εντελώς ειρηνικά και χωρίς ζημιές, κραυγές και κομματικά συνθήματα, οι μαθητές έκαναν τις πορείες τους, πήγαν και στον Λευκό Οίκο – στο οποίο έστρεψαν επιδεικτικά τα νώτα σε ένδειξη απαξίωσης – και απόθεσαν στο γρασίδι του Καπιτωλίου 7000 παπούτσια, στη μνήμη των θυμάτων. Δεν συνηθίζονται αυτά στις ΗΠΑ, κι αυτό κάνει τη διαμαρτυρία ακόμη πιο χτυπητή. Ένα από τα συνθήματα των μαθητών ήταν το πολύ χαρακτηριστικό «Το 2020 όλοι εμείς θα ψηφίζουμε», που θυμίζει στους πολιτικούς το μόνο πράγμα που καταλαβαίνουν: τον φόβο του ‘μαυρίσματος’ στην κάλπη.

Πριν δυο εβδομάδες ο πρόεδρος Τραμπ εξήγγειλε, στον απόηχο της τραγωδίας στη Φλόριντα, ότι θα ανέβαζε το όριο ηλικίας για νόμιμη κατοχή όπλων στα 21 έτη. Πριν μερικές ημέρες, υπό την πίεση μιας δικαστικής αγωγής από το λόμπι του NRA, απέσυρε την πρότασή του. Προ παντός να μη στενοχωρήσουμε τα ‘δικά μας παιδιά’ που συνεισφέρουν στα κομματικά ταμεία. Μπροστά στην πολιτική ισχύ (και το ανάλογο οικονομικό όφελος) τι είναι μερικές χιλιάδες νεκροί από ‘φιλικά πυρά’;