Η βύθιση του Βίλχελμ Γκούστλοφ (30 Ιαν.1945).Η μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία στην ιστορία.

του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από τη Ρήξη φ. 90

.

Το βράδυ της 30ης Ιανουαρίου του 1945, το γερμανικό υπερωκεάνιο Βίλχελμ Γκούστλοφ, το οποίο έπλεε στη Βαλτική με κατεύθυνση το Κίελο, τορπιλίστηκε από το σοβιετικό υποβρύχιο S13 και βυθίστηκε.

Το μοιραίο πλοίο είχε αποπλεύσει από το λιμάνι του Γκέτενχαφεν, που βρίσκεται στη σημερινή Πολωνία, μεταφέροντας πάνω από δέκα χιλιάδες πρόσφυγες, τραυματίες και ναυτικό προσωπικό, συμπεριλαμβανομένων και τεσσάρων χιλιάδων παιδιών, από τους οποίους περίπου εννέα χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους.

Η βύθιση του Βίλχελμ Γκούστλοφ αποτελεί τη μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία στην ανθρώπινη ιστορία, από την άποψη του αριθμού απωλειών σε ανθρώπινες ζωές και παρ’ όλα αυτά είναι παντελώς άγνωστη στους περισσότερους.

Επίσης, ενώ για τους ειδικούς της ναυτικής ιστορίας, η βύθισή του ισοδυναμεί με πέντε Τιτανικούς, στα εξήντα οχτώ χρόνια που πέρασαν από τη νύχτα του ναυαγίου έχουν υπάρξει διάφορες θεωρίες για το τι πραγματικά συνέβη και το ναυάγιο έχει χαρακτηριστεί σοβιετικό έγκλημα πολέμου, ή ως η μέγιστη απόδειξη της ανευθυνότητας του ναζιστικού καθεστώτος που κατέρρεε, ή και τα δύο.

Ο Θεός στο Γκούλαγκ: Η Επιβίωση του Χριστιανισμού στη Σοβιετική Ρωσσία.

Έργο του φοιτητή καλών τεχνών Σορίν Φέραρου που απεικονίζει τα μαρτύρια που υπέστησαν οι κρατούμενοι της φυλακής στο Πιτέστι της Ρουμανίας. Οι απεικονίσεις βασίζονται στις περιγραφές όσων επιβίωσαν.
– mtholyoke.edu –

Της Alexandra Heywood – The Dartmouth Apologia

Το 64 μ.Χ., περίπου τριάντα χρόνια μετά το θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού, μια μαινόμενη πυρκαγιά σάρωσε την πόλη της Ρώμης. Καθώς διαδίδονταν φήμες ότι η φωτιά είχε ξεκινήσει από τον Νέρωνα, ο αυτοκράτορας επέλεξε ως αποδιοπομπαίο τράγο μια μικρή ομάδα πιστών που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους Χριστιανούς. Ο Νέρωνας ανακοίνωσε ότι οι Χριστιανοί είχαν ξεκινήσει την πυρκαγιά που κατέστρεψε τη Ρώμη και αποφάσισε ότι όλοι οι Χριστιανοί στην πόλη θα πρέπει να συλληφθούν και να εκτελεστούν. Σύμφωνα με τον Δρ Σόφι Λαν-Ρόκλιφ, λέκτορα στο Κολλέγιο Κινγκ του Λονδίνου, «Μερικοί κατασπαράχθηκαν από τα σκυλιά, άλλοι κάηκαν ζωντανοί σαν τις λαμπάδες». [1] Ο Χριστιανισμός υπέμεινε σποραδικές διώξεις από τις Ρωμαϊκές αρχές οι οποίες εναλλάσσονταν με αρκετές περιόδους πιο σκληρής καταπίεσης, όπως αυτή του Νέρωνα, μέχρι τον τέταρτο αιώνα. Ωστόσο, ο Χριστιανικός πληθυσμός κατά τη διάρκεια αυτών των ετών αυξήθηκε δραματικά. Ο κοινωνιολόγος Ρόντεϋ Σταρκ εκτιμά ότι το έτος 40 μ.Χ., δεν υπήρχαν περισσότεροι από χίλιοι Χριστιανοί ομολογητές στον κόσμο. Μέχρι το 180 μ.Χ., η χίλιοι είχαν αυξηθεί στους εκατό χιλιάδες και από το τριακοσιοστό έτος στα 6 εκατομμύρια. [2] Οι διωγμοί των Χριστιανών δεν τέλειωσαν τον τέταρτο αιώνα· παρόλο που η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και άλλα κράτη μεταγενέστερα ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό ως την επίσημη θρησκεία τους. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις ο Χριστιανισμός συγκρούστηκε με την κρατική εξουσία. Η Γαλλική Επανάσταση του 1789 πυροδότησε μια περίοδο αποχριστιανισμού στη Γαλλία, η οποία περιελάμβανε την απαγόρευση των θρησκευτικών εορτών, την καταστροφή των σταυρών και των καμπανών, την κατάσχεση των εκτάσεων της Εκκλησίας και τη σύλληψη, φυλάκιση και εκτέλεση των ιερέων. Στην ανοιξιάτικη έκδοση της εφημερίδας The Dartmouth Apologia (2010), ο Μπρένταν Γουντς διευκρινίζει στο άρθρο του «Χριστιανισμός και Πολιτισμός, Μαθήματα από την Κίνα», ότι ο Χριστιανισμός συνεχίζει να διώκεται και σήμερα. Ακόμα και εν μέσω αυτών των παραδειγμάτων, η προσπάθεια της Σοβιετικής Ένωσης να εξαλείψει τον Χριστιανισμό μέσω διωγμών ξεχωρίζει ως η πιο αδίστακτη. Ωστόσο, όπως ακριβώς και στην εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Νέρωνα, ο Χριστιανισμός στη Σοβιετική Ένωση ούτε εξαφανίστηκε, ούτε αποδυναμωθηκε σημαντικά μετά από δεκαετίες διώξεων. Ο χαρακτήρας, η πιστή κοινότητα και η ειλικρινή πίστη των Ρώσσων Χριστιανών τους επέτρεψαν να διατηρήσουν την πίστη τους και μάλιστα να αποκτήσουν περισσότερους πιστούς παρ’ όλες τις προσπάθειες του Σοβιετικού κράτους να τους εξαλείψει.