Μας ρίξατε στην πιο βαθειά κόλαση…

σ.σ. ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ.

Από το 1913 κι έπειτα οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, συνεχίζουμε να διαβιούμε στα εδάφη μας, μαρτυρικά και ξεχασμένα. Δε θέλω να αρχίσω τις ιστορικές αναλύσεις και τα γνωστά μας γεγονότα, αλλά και πάλι γνωρίζω πως για την πλειονότητα των Νεοελλήνων, αποτελούμε κομμάτι της άγνοιας του μυαλού τους.

Γράμμα απ’ τη Χιμάρα

Μητέρα…

Απόψε έρχεσαι στο νου μου σαν τη μαυροφορεμένη Παναγιά που μπορεί να απαλύνει τις λαβωματιές της ψυχής.

Καθώς γυρνώ απ’ αντίσκηνο σ’ αντίσκηνο, βλέπω εσέ να γεμίζεις με τον απαλό σου ίσκιο, τις παγωμένες βραδιές μας. Νιώθω τη ζεστή σου αγκάλη και ξημερώνω ζεσταμένος απ’ τα αλμυρά δάκρυα του νόστου.

Αχ να μπορούσα να γινόμουν βαγόνι μιας πρόχειρης αμαξοστοιχίας, να ερχόμουν κοντά σου, να άγγιζα λιγάκι την καρδιά σα βαστά τον κόρφο που μου ‘δωσε τις πρώτες γουλιές της ζωής.

Απαιτείται άμεση συσπείρωση για μία νέα αρχή στην παιδεία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού

 Η πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία και η μετανάστευση ενός μεγάλου μέρους των Ελλήνων του τόπου μας σε πόλεις της Ελλαδικής επικράτειας, συντέλεσαν ώστε η γη μας να ερημώσει και οι προσαρμογή των Βορειοηπειρωτών στην Ελλάδα, να είναι αρκετά δύσκολη.

Μολαταύτα σιγά – σιγά άρχισαν και αυτοί να εφαρμόζουν το ρητό των αρχαίων προγόνων μας, «Όπου γης και πατρίς» και να  αφομοιώνονται στον τρόπο ζωής των υπόλοιπων Ελλαδιτών.

Απ’ την άλλη τα παιδιά τους, τα οποία μέχρι πρότινος είχαν φοιτήσει ελάχιστα ή καθόλου στα τοπικά Ελληνικά σχολεία, δεν είχαν σχεδόν κανένα πρόβλημα ώστε να προσαρμοστούν στο Ελλαδικό μοντέλο εκπαίδευσης, το οποίο και αυτό με τη σειρά του έχει αρκετά προβλήματα (τα οποία δεν θα αναφέρω γιατί θα μακρηγορήσω) που περιορίζουν την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας τους.

Μολονότι έφυγε τόσος πολύς κόσμος, τα σχολεία της Ε.Ε.Μ δεν σταμάτησαν να λειτουργούν. Αρχικά  επικράτησε κάποια ζωντάνια στον αριθμό των μαθητών, αλλά και στην ανταπόκριση των εκπαιδευτικών στις ανάγκες τους. Βέβαια τότε το λεγόμενο «Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα» ήταν της «μόδας». Δόθηκε μεγάλη βαρύτητα από Ελλαδικής πλευράς σε θέματα ενίσχυσης  των σχολείων μας, αλλά και σε πιέσεις που ασκήθηκαν προς την τότε αλβανική κυβέρνηση (1994).