Καλή Χρονιά στην Πατρίδα μας – Στη Μνήμη των ανθρώπων μας που έφυγαν από αυτή τη ζωή

άρθρο του Θεοφάνη Μαλκίδη

.

Ο Γιώργος Σεφέρης μιλώντας το 1969 για την κατάσταση στην Ελλάδα, την εποχή εκείνη, καταγράφει με εντυπωσιακά προφητικό τρόπο και το σήμερα: “Μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας …. Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκούμενα νερά. Δε θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δε λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους….Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό”.

Και συμπληρώνει ο Διονύσιος Σολωμός στην επιστολή του στον απομνημονευματογράφο του Κολοκοτρώνη, Γ. Τερτσέτη, επίσης με προφητικό τρόπο: “Η διαφθορά είναι τόσο γενική κι έχει τόσο βαθιές ρίζες, που σε κάνει να σαστίζεις«.

Κάθε τέλος μίας χρονιάς και κάθε αρχή μίας νέας, αποτελεί έναν προσωπικό απολογισμό, υποθέτω και συλλογικό, ένα προγραμματισμό στόχων. Άλλωστε έτσι αρμόζει σε πολιτικά όντα. Και βεβαίως κάθε αρχή ενός νέου έτους αποτελεί ένα ξεκίνημα για, συν Θεώ, μεγάλες, όπως αρμόζει σε ανθρώπινες υπάρξεις, πράξεις.

Πράξεις που να είναι αντίστοιχες με αυτές που προσδοκά να υλοποιήσει κάθε άνθρωπος που νοιάζεται και αγαπά τη ζωή, που αγαπά δηλαδή τους συνανθρώπους του και μάχεται για κάτι ανώτερο και σπουδαίο. Πράξεις που να είναι αντίθετες με αυτές που έκανε και ντρέπεται, βλάπτοντας, συκοφαντώντας, δυσφημίζοντας, ακόμη και κολακεύοντας, όπως έλεγε ο Διογένης αναφέροντας ως το μεγαλύτερο κακό.

Ζούμε σε δύσκολες εποχές, δύσκολες στιγμές. Η Ελλάδα, η πατρίδα μας, ο χώρος μας, ο τόπος μας, από την ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Θράκη, μέχρι το Αιγαίο, την Κύπρο, δεν αναγνωρίζεται, δεν αναπαύομαι, από όσα βλέπω και αισθάνομαι. Φασισμός και βιασμός παντού. Ζω στον τόπο μου, νοσταλγώντας τον τόπο μου.

Ο Άγιος Νεόφυτος, ο Σεφέρης και η Ελληνορθόδοξη παράδοση της Κύπρου

.

Κωνσταντίνος Χολέβας Πολιτικός Επιστήμων

Συμπληρώνονται φέτος 800 χρόνια από την κοίμηση του Αγίου Νεοφύτου του «Εγκλείστου», όπως είναι γνωστός. Ο Κύπριος Άγιος έζησε από το 1134 μέχρι το 1220 και ίδρυσε την ομώνυμη Μονή κοντά στην Πάφο. Έζησε επί πολλά χρόνια πραγματικά Έγκλειστος σε έναν λαξευμένο βράχο, την Εγκλείστρα του. Εκεί βλέπουμε σήμερα το κρεββάτι του, το γραφείο του και τον τάφο του. Η μνήμη του τιμάται δύο φορές τον χρόνο, στις 28 Σεπτεμβρίου και στις 24 Ιανουαρίου.

Αν και ήταν αγράμματος μέχρι την ηλικία των 18 ετών, ο Άγιος έγραψε πολλά και θαυμαστά συγγράμματα. Όλα έχουν προ 15 ετών εκδοθεί από τη Μονή Αγίου Νεοφύτου με επιστημονική επιμέλεια από καθηγητές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τα περισσότερα συγγράμματα έχουν θεολογικό περιεχόμενο, αλλά υπάρχει και ένα σύντομο ιστορικό κείμενο υπό τον τίτλο: «Περί των κατά χώραν Κύπρον σκαιών», δηλαδή καταγραφή των δεινών που ενέσκηψαν στον Ελληνικό και Ορθόδοξο πληθυσμό της Κύπρου κατά την περίοδο που έζησε ο Άγιος Νεόφυτος.

Το κείμενο αυτό περιγράφει με σκληρά λόγια την κατακτητική μανία των Σαρακηνών και των Δυτικών Σταυροφόρων, οι οποίοι συγκρούσθηκαν στους Αγίους Τόπους. Ο Άγιος καταγράφει τις ταλαιπωρίες της Κύπρου, η οποία ήταν τότε τμήμα της Ρωμανίας, δηλαδή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο Άγγλος Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος την κατέκτησε και την πούλησε πρώτα στους Ιππότες του Ναού και μετά στη γαλλική δυναστεία των Λουζινιάν. Στο κείμενο εκφράζεται ο πατριωτισμός του Αγίου και η αγωνία του για το μέλλον των Ορθοδόξων Ελλήνων (Ρωμαίων) κατοίκων της Κύπρου. Η πατριωτική ευαισθησία του ως Βυζαντινού φαίνεται και σε άλλα κείμενά του, όπως πχ. στον Εγκωμιαστικό Λόγο προς τον Άγιο Δημήτριο τον Θεσσαλονικέα.

Ἡ δήλωση τοῦ Σεφέρη στο BBC κατὰ τῆς δικτατορίας

.

Ὁ Γιῶργος Σεφέρης στὰ πρῶτα χρόνια τῆς δικτατορίας εἶχε ἐπιλέξει τὴ σιωπὴ καὶ τὴν ἄρνηση νὰ δημοσιεύσει δουλειά του στὴν Ἑλλάδα. Στὶς 28 Μαρτίου τοῦ 1969, δυὸ χρόνια πρὶν τὸ θάνατό του, ἀποφασίζει νὰ μιλήσει γιὰ πρώτη φορὰ δημόσια καὶ νὰ καταγγείλει τὴ Δικτατορία. Ἡ δήλωσή του στὸ BBC ἔκανε τεράστια αἴσθηση στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικὸ καὶ ἔδωσε δύναμη καὶ ἐλπίδα στὸ ἀντιδικτατορικὸ κίνημα.

---

«Πάει καιρὸς ποὺ πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ κρατηθῶ ἔξω ἀπὸ τὰ πολιτικὰ τοῦ τόπου. Προσπάθησα ἄλλοτε νὰ τὸ ἐξηγήσω. Αὐτὸ δὲ σημαίνει διόλου πὼς μοῦ εἶναι ἀδιάφορη ἡ πολιτικὴ ζωή μας.

Ἔτσι, ἀπὸ τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ὡς τώρα τελευταῖα, ἔπαψα κατὰ κανόνα νὰ ἀγγίζω τέτοια θέματα· ἐξάλλου τὰ ὅσα δημοσίεψα ὡς τὶς ἀρχὲς τοῦ 1967 καὶ ἡ κατοπινὴ στάση μου – δὲν ἔχω δημοσιέψει τίποτα στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τότε ποὺ φιμώθηκε ἡ ἐλευθερία – ἔδειχναν, μοῦ φαίνεται, ἀρκετὰ καθαρὰ τὴ σκέψη μου.

Μολαταῦτα, μῆνες τώρα, αἰσθάνομαι μέσα μου καὶ γύρω μου, ὁλοένα πιὸ ἐπιτακτικά, τὸ χρέος νὰ πῶ ἕνα λόγο γιὰ τὴ σημερινὴ κατάστασή μας. Μὲ ὅλη τὴ δυνατὴ συντομία, νὰ τί θὰ ἔλεγα:

Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή….

.

Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω, αυτό δε σημαίνει διόλου πως μου είναι αδιάφορη η πολιτική ζωή μας.

Έτσι, από τα χρόνια εκείνα ώς τώρα τελευταία έπαψα κατά κανόνα ν’ αγγίζω τέτια θέματα.

Εξ άλλου τα όσα δημοσίεψα ώς τις αρχές του 1967, και η κατοπινή στάση μου (δεν έχω δημοσιέψει τίποτε στην Ελλάδα από τότε που φιμώθηκε η ελευθερία) έδειχναν, μου φαίνεται αρκετά καθαρά τη σκέψη μου.

Μολαταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας. Με όλη τη δυνατή συντομία, νά τι θα έλεγα:

Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς όλως διόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας, στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο.

Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι’ αυτές να καταποντισθούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. Δε θα μου είταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δε λογαριάζουν παρά πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς, δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτόν τον κίνδυνο.

Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.

Επιμέλεια: Ελένη Μ. Ματαράγκα

Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σαν να σβήνεις ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον. Γ. Σεφέρης.

Γιώργος Σεφέρης: πώς έζησε την 28η Οκτωβρίου 1940

.

O Γ. Σεφέρης, το 1940, υπηρετούσε στο υπουργείο εξωτερικών και υπήρξε αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας  ιστορικών γεγονότων. Οι εμπειρίες του απ΄ εκείνες τις ημέρες καταγράφονται στον γ΄τόμο των απομνημονευμάτων του

Δευτέρα 28. Κοιμήθηκα δύο το πρωί, διαβάζοντας Μακρυγιάννη. Στις τρεις και μισή μια φωνή μέσα από το τηλέφωνο με ξύπνησε: « έχουμε πόλεμο ». Τίποτε άλλο, ο κόσμος είχε αλλάξει. Η αυγή, που λίγο αργότερα είδα να χαράζει πίσω από τον Υμηττό, ήταν άλλη αυγή: άγνωστη. Περιμένει ακόμη εκεί που την άφησα. Δεν ξέρω πόσο θα περιμένει, αλλά ξέρω πως θα φέρει το μεγάλο μεσημέρι. Ντύθηκα κι έφυγα αμέσως.

Στο Υπουργείο Τύπου δυο-τρεις υπάλληλοι. Ο Γκράτσι είχε δει τον Μεταξά στις τρεις. Του έδωσε μια νότα και του είπε πως στις 6 τα ιταλικά στρατεύματα θα προχωρήσουν. Ο πρόεδρος του αποκρίθηκε πως αυτό ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου, και όταν έφυγε κάλεσε τον πρέσβη της Αγγλίας. Αμέσως μετά τον Νικολούδη στο Υπουργείο Εξωτερικών. Ο πρόεδρος ήταν μέσα με τον πρέσβη της Τουρκίας.

Στο γραφείο του Μαυρουδή, ο Μελάς έγραφε σπασμωδικά ένα τηλεγράφημα. Ο Μαυρουδής μέσα στο παλτό του σαν ένα μικρό σακούλι. Διάβασα τη νότα του Γκράτσι. Ο Γάφος κι ο Παπαδάκης τηλεφωνούσαν. Καθώς ετοίμαζα το τηλεγράφημα του Αθηναϊκού πρακτορείου, μπήκε ο Τούρκος πρέσβης για να ιδεί τη νότα και σε λίγο ο πρόεδρος με όψη πολύ ζωντανή.

Τά ἀρχαῖα ἑλληνικά, τό μεγάλο καμάρι μας καί τό μεγάλο στήριγμά μας (Ὀδ. Ἐλύτης)

Φ. Σχοινάς

Ὁ ὑπουργός Παιδείας, ὁ κ. Ν. Φίλης, χαρακτήρισε ἄχρηστη τή διδασκαλία τῶν (ὑποτυπωδῶν) ἀρχαίων ἑλληνικῶν στό Γυμνάσιο. Στό παρόν σημείωμα δέν προτίθεμαι νά ἀναπτύξω διά μακρῶν τήν ἀξία καί τή χρησιμότητα τῆς ἐκμάθησης τῶν παλαιότερων μορφῶν τῆς ἑνιαίας διαχρονικῶς γλώσσας μας. Αὐτό τό ἔχω ἤδη κάνει σέ δύο βιβλία μου γιά τήν Λειτουργική καί Ἐκκλησιαστική γλῶσσα. Ἐδῶ θά ἀρκεσθῶ σέ δύο γνῶμες πού ἐξέφεραν οἱ τιμηθέντες μέ Νόμπελ ποιητές μας Ὀδυσσέας Ἐλύτης καί Γιῶργος Σεφέρης. Λέγει λοιπόν ἐπί τοῦ προκειμένου ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης:«Ἐπειδή ἐγώ δέν ξέρω νά ὑπάρχει παρά μία γλώσσα ἡ ἑλληνική, ὅπως ἐξελίχθηκε ἀπό τήν ἀρχαία, πού ἔπρεπε νά εἶναι τό μεγάλο καμάρι μας καί τό μεγάλο μας στήριγμα.

Ὅμως, γιά νά συγκρίνουμε ἐδῶ τόν ἑαυτό μας μέ τούς Δυτικούς, πού ἔχουν μιά γλώσσα πέντ̉ ἕξι αἰώνων, δυσανασχετοῦμε πού ἡ δική μας, πενταπλασίων αἰώνων, συμβαίνει νά διαθέτει πολλά “κλαβιέ”. Καί καταφέραμε τό πλεονέκτημά μας νά τό μετατρέψουμε σέ μειονέκτημα. Τό νά λέει, ἀγαπητέ μου, ὁ Ἕλληνας ποιητής, ἀκόμη καί σήμερα, “οὐρανός” ἤ “θάλασσα” ἤ “ἥλιος” ἤ “σελήνη” ἤ “ἄνεμος”, ὅπως τό ἔλεγαν ἡ Σαπφώ καί ὁ Ἀρχίλοχος, δέν εἶναι μικρό πράγμα. Εἶναι πολύ σπουδαῖο. Ἐπικοινωνοῦμε κάθε στιγμή, μιλώντας μέ τίς ρίζες μας. Τίς ρίζες μας πού βρίσκονται ἐκεῖ: στά Ἀρχαῖα. Γι̉ αὐτό καί λυπᾶμαι πού καταργήθηκαν ἀπό τά Γυμνάσια κι ἄς μέ πεῖτε καθυστερημένο».(Ὀδυσσέα Ἐλύτη, Σύν τοῖς ἄλλοις, 37 συνεντεύξεις, ὕψιλον/βιβλία, Ἀθήνα 2011, σ. 173). Κατά τόν Ἐλύτη ἡ ἀρχαία ἔπρεπε νά εἶναι τό μεγάλο καμάρι μας καί τό μεγάλο στήριγμά μας. Σέ μᾶς κατάντησε νά θεωρεῖται ἄχρηστος μπελάς καί βαρίδι πού δέν μᾶς ἐπιτρέπει νά προχωρήσουμε παραπέρα…

«Νὰ νοσταλγεῖς τὸν τόπο σου, ζώντας στὸν τόπο σου, τίποτε δὲν εἶναι πιὸ πικρὸ»

.

γράφει ὁ Δημ. Νατσιός Δάσκαλος-Κιλκίς

.
«Οἱ ἄνθρωποι θὰ μείνουν πτωχοί, γιατί δὲν θά ᾽χουν ἀγάπη στὰ δένδρα»
Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς

Παραπέμπω, ἐν πρώτοις, σ’ ἕνα ἔξοχο κείμενο τοῦ τροπαιούχου Νομπελίστα μας ποιητῆ Γιώργου Σεφέρη. Ἔλεγε τὸ 1936: «Ὅσο προχωρεῖ ὁ καιρὸς καὶ τὰ γεγονότα, ζῶ ὁλοένα μὲ τὸ ἐντονότερο συναίσθημα, πὼς δὲν εἴμαστε στὴν Ἑλλάδα, πὼς αὐτὸ τὸ κατασκεύασμα, ποὺ τόσο σπουδαῖοι καὶ ποικίλοι ἀπεικονίζουν καθημερινά, δὲν εἶναι ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἕνας ἐφιάλτης μὲ ἐλάχιστα φωτεινὰ διαλείμματα, γεμάτα μὲ μία πολὺ βαριὰ νοσταλγία. Νὰ νοσταλγεῖς τὸν τόπο σου, ζώντας στὸν τόπο σου, τίποτε δὲν εἶναι πιὸ πικρό». Κι ἂν αὐτὰ λέγονται λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ ἔνδοξο ᾽40, ὅπου οἱ Ἕλληνες μποροῦσαν ἀκόμη νὰ «μεθύσουν» ἀπὸ τὸ «ἀθάνατο κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα», τί νὰ ποῦμε γιὰ τὸ σήμερα;

Σήμερα ἡ νοσταλγία ἔγινε θλίψη ἀνείπωτη, θρηνωδία ἀσίγαστη γιὰ τὸν ξεπεσμὸ τῆς Πατρίδας μας.

Ὅμως «τὸ πιὸ πυκνὸ σκοτάδι, εἶναι λίγο πρὶν ξημερώσει ὁ Θεός», ἔλεγε ὁ Κολοκοτρώνης. Τὸ Γένος μας καὶ ἄλλες φορὲς σταυρώθηκε, ἀλλὰ «ἰδοὺ ζῶμεν». Ὅταν ἔπεσε ἡ βασιλεύουσα Πόλη, «ἡ χαρὰ καὶ ἐλπίδα τῶν Ἑλλήνων», ὁ λαός μας δὲν ζητεῖ παρηγοριὰ ἀπὸ τὴν Θεομάνα μας, τὴν Παναγία, ἀλλὰ σπεύδει καὶ τὴν παρηγορεῖ, ρίχνοντας συγχρόνως καὶ τὸν σπόρο τῆς ἀνάστασης τοῦ Γένους. «Σώπασε κυρὰ-Δέσποινα καὶ μὴν πολυδακρύζεις, πάλι μὲ χρόνους μὲ καιροὺς πάλι δικά σου θά ᾽ναι».

Τα βόδια του Ήλιου (από την α’ ραψωδία της Οδύσσειας του Ομήρου)

Οι σύντροφοι του Οδυσσέα σφάζουν ένα από τα βόδια του Ήλιου. Στο βάθος δεξιά ο Ήλιος με το άρμα του. Κάτω ο Ποσειδώνας με την τρίαινα

.

Γράφει ο Ερανιστής

 .

Όπως ξέρουμε από τον Όμηρο, ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του καταφτάνουν σ” ένα νησί, αφιερωμένο στον θεό Ήλιο, τον οποίο η Κίρκη ονομάζει Υπερίωνα. Στο νησί βόσκουν τα κόκκινα Βόδια του Ήλιου.

Παρά τις αυστηρές προειδοποιήσεις του Οδυσσέα, οι άντρες του σκότωσαν και έφαγαν μερικά από τα ζώα, που θεωρούνταν ιερά.

Φύλακες του νησιού, οι κόρες του Ηλίου, το είπαν στον πατέρα τους και αυτός κατέστρεψε το πλοίο και σκότωσε όλους τους άντρες εκτός από τον Οδυσσέα.

Στη συνέχεια, παραθέτουμε τρεις γνωστές μεταφράσεις ή αποδόσεις των πρώτων στίχων της Οδύσσειας που αναφέρονται στο επεισόδιο, κι ένα ποίημα του Γιώργου Σεφέρη.

.

Το κείμενο του Ομήρου έχει ως εξής:

«ἄνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ

πλάγχθη, ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσεν·

ΣΕΦΕΡΗΣ, ΝΤΕ ΓΚΩΛ, ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΑΠΑΤΡΙΔΕΣ

Ήφαιστος Παναγιώτης

«Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι», έγραψε ο Σεφέρης.

Η δύο αιώνων βαυαρική εξουσία τα τελευταία πέντε χρόνια κατάληξε να πετάξει τα προσωπεία απαιτώντας από τους νεοέλληνες να καταλήξουν μέσα από μια διαδικασία αργού θανάτου. Εξουθένωση, εκποίηση, εκμηδένιση και ότι άλλο ήθελε προκύψει. Τους αντικατέστησαν εξ Εξαρχείων ορμώμενοι νεαροί που εμπλουτίστηκαν με εξωκομματικούς στυλ γιάπης και ανεξάρτητους που «αποστάτησαν» από τους πραιτοριανούς των Βαυαρών παλαιών και νέων. Προκάλεσαν σοκ στο καθωσπρέπει συνονθύλευμα κερδοσκόπων, τοκογλύφων, τεχνοκρατών και ηγεμονικών αξιωματούχων που κατέλαβαν την εξουσία στις Βρυξέλλες.

Επειδή βρεθήκαμε στις αντιφατικές Συμπληγάδες αυτού του θηριώδους συνονθυλεύματος απάτριδων, σκέφτηκαν, οι αφιλότιμοι, να επιταχύνουν την συντριβή μας.

Το γεγονός ότι έλαχε στο 3% που έγινε 37% και τώρα στην κοινή γνώμη 80% να δώσει την μάχη των μαχών οφείλεται στο γεγονός ότι τελικά, πώς να το κάνουμε, είμαστε το έθνος των αντιφάσεων και των αντιθέσεων. Η μάχη πλέον, όμως, είναι αναπόδραστη εκτός και εάν θέλουμε να μας πάρει το … «ποτάμι» και να εισέλθουμε στον δρόμο του αργού θανάτου. ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ Η ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΜΑΧΗ. Και προβλέπουμε ότι πολλά έπονται που θα απαιτήσουν στράτευση στο εθνικό συμφέρον.

Διδακτικὲς στρεβλώσεις καὶ παρανοήσεις «Σάπιο κρασί, νεοταξικὸ ἀφιόνι, ποτίζει καὶ μολύνει ὕπουλα, τὸ σχολεῖο».

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός Δάσκαλος-Κιλκίς

Ἀπὸ τοὺς τελευταίους δασκάλους τοῦ Γένους μας, ὁ Φώτης Κόντογλου, γιὰ νὰ παραστήσει τὴν εἰκόνα τῆς σημερινῆς Ἑλλάδας, κατέφυγε σ’ ἕναν μύθο: Τὸν μύθο τοῦ χταποδιοῦ, ὁ ὁποῖος περιέχεται στὸ περίφημο βιβλίο του, «Μυστικὰ Ἄνθη» καὶ μὲ ὑπότιτλο «χαμογελαστοὶ ἐχθροί».

Τὸν παραθέτω:

«Κάθεται ἡ χταπόδα μὲ τὸ χταποδάκι στὸν πάτο τῆς θάλασσας. Ὅπου μὲ τὴν ἀπόχη πιάνουνε τὸ χταποδάκι καὶ τ’ ἀνεβάζουνε ἀπάνω. Τὸ μικρὸ φωνάζει στὴν μάνα του: «Μὲ πιάσανε, μάνα!». Ἐκείνη τ’ ἀποκρίνεται: «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!» Τὸ χταποδάκι φωνάζει πάλι: «Μὲ βγάλανε ἀπὸ τὸ νερό, μάνα!» -«Μὴ φοβᾶσαι παιδί μου!» -«Μὲ κόβουνε μὲ τὸ μαχαίρι!» -«Μὴ φοβᾶσαι!» -«Μὲ βράζουνε στὸ τσουκάλι!» –«Μὴ φοβᾶσαι!» -«Μὲ τρῶνε, μὲ μασᾶνε!» -«Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!» -«Μὲ καταπίνουνε!» -«Μὴ φοβᾶσαι!». -«Πίνουν κρασὶ μάνα!» -«Ἄχ! Σ’ ἔχασα παιδί μου!» (σελ. 11, ἔκδ. «Ἀστήρ»).

Τὸ χταποδάκι, λέει ὁ Κόντογλου, συμβολίζει τὴν Ἑλλάδα. «Παλαιόθεν καὶ ὢς τώρα, ὅλα τὰ θεριὰ πολεμοῦν νὰ τὴν φᾶνε, τρῶνε, ἀλλὰ πάντοτε ἔμενε μαγιά», καταπῶς θά ᾽λεγε ὁ πατριδοφύλακας στρατηγὸς Μακρυγιάννης. Ἡ χταποδομάνα εἶναι ἡ μοίρα, ἡ ἱστορία αὐτοῦ του τόπου.

Οι σφαίρες των καλάσνικοφ απειλούν και την πατρίδα μας

Εικόνα από:www.thegatewaypundit.com

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

.

«Από την Ευρώπη γυρίσαμε πεινασμένοι» Γ. Σεφέρης

Το 1997 από τις εκδόσεις «Λιβάνη» κυκλοφορήθηκε ένα εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο «Η οικονομική φρίκη», της Γαλλίδας δημοσιογράφου και μυθιστοριογράφου Βιβιάν Φορεστέρ. Το θυμήθηκα λόγω των πρόσφατων γεγονότων. Οι Γάλλοι, πέραν της πολυπολιτισμικής αποχαύνωσης, αναπολώντας την εποχή που υπήρξαν «Μεγάλη Δύναμη» συμμετείχαν, ως πιστά σκυλάκια των Αμερικανών, σε «ανθρωπιστικές» και «ειρηνευτικές» επεμβάσεις κατά ισλαμικών χωρών.

Όλα αυτά τα σπιθαμιαία αναστήματα που κυβερνούν την χώρα τους τα τελευταία χρόνια-Σαρκοζί, Ολάντ- με περισσή αφροσύνη, δεν αντιλήφθηκαν την παγίδα: δεν βομβαρδίζεις λαούς, οι οποίοι κάποτε «γεύτηκαν» την…  αποικιοκρατία σου και δεύτερον η επέμβαση δεν εξάγεται μόνον υπό μορφή στρατιωτικών επιχειρήσεων, αλλά και εισάγεται υπό μορφή τρομοκρατικών ενεργειών.

Εντοπίζεται όμως και μία άλλη παράμετρος, ίσως η κρισιμότερη, για την οποία θα παραπέμψουμε στο βιβλίο της Φορεστέρ (σελ. 25-26). «Βλέπουμε καθημερινά να προσλαμβάνονται, να απολύονται άντρες και γυναίκες, μέσα σε μια αγορά εργασίας που μεταβάλλεται, συρρικνώνεται, γίνεται όλο και πιο φανταστική, μια αγορά από την οποία αυτοί οι άνθρωποι εξαρτώνται, από την οποία εξαρτάται η ζωή τους, ενώ εκείνη δεν εξαρτάται πια απ’ αυτούς.

Μιας οικονομικής κατάρρευσης προηγείται μια πνευματική ήττα

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

Πλησίασε κάποτε ένας Ευρωπαίος, ένας Φράγκος, τον τροπαιούχο νομπελίστα μας ποιητή, Γιώργο Σεφέρη, πειράζων αυτόν και λέγων:

«Μα, πιστεύετε σοβαρά ότι είστε απόγονοι του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή ;

Απάντησε ο ποιητής: Όχι, είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας, που μας μίλησε ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον μαρμαρωμένο βασιλιά και τον Παπαφλέσσα, που ζύμωνε κάθε Πρωτοχρονιά την βασιλόπιτα και ένιωθε την ψυχή της να βουρκώνει την Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά το ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου». Βαθιά θεολογική η απάντηση του ποιητή. Το ερώτημα είναι πόσοι από μας μπορούν να δώσουν σήμερα την ίδια απόκριση.

Χριστούγεννα σε λίγες μέρες. «Η πασών των εορτών επεδήμησεν εορτή και την οικουμένην ευφροσύνης επλήρωσεν. Εορτή η των απάντων ακρόπολις, η πηγή και η ρίζα των παρ’ ημίν αγαθών δι’ ης ο ουρανός ηνεώχθη, πνεύμα κατεπέμφθη, τα διεστώτα ηνώθη, το σκότος εσβέσθη, το φως έλαμψεν, οι δούλοι γενόνασιν ελεύθεροι, οι εχθροί υοί, οι αλλότριοι κληρονόμοι…».

Είναι λόγια του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Από εχθροί, λέει ο άγιος, χάρις στην ενανθρώπιση του Λόγου του Θεού, γίναμε υιοί. Όμως τα τελευταία χρόνια εγκαταλείψαμε τον πατρικό οίκοκαι περιπλανιόμαστε στις Λόντρες και τα Βερολίνα.

Άλλους η στείρα προγονολατρία, άλλους η ξενομανία και ο άκρατος πιθικισμός, άλλους ο παρασιτικός καταναλωτισμός και το διογκωμένο σύμπλεγμα κατωτερότητας μας οδήγησαν στην περιφρόνηση του μοναδικού αυτού θησαυρού, της παράδοσης της Ρωμηοσύνης. Γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα χωρίς Χριστό.

ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΟΥ «Ν»

Η εικόνα από:clopyandpaste.blogspot.com

 Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Όσο να μάθουμε καλά τον σχετικό κανόνα της νέας γραμματικής, για το πότε διατηρείται και πότε κουτσουρεύεται το τελικό «ν», ας προσέχουμε λίγο την προφορά κι ας το διατηρούμε, όταν γίνεται χασμωδία ή να το κουτσουρεύουμε όταν δεν υπάρχει κίνδυνος χασμωδίας.

Δεν μπορείς να κόψεις το τελικό ¨ν» και να πεις «πάω στη Αθήνα».

Βέβαια για να αποφύγουν τη χασμωδία οι νεόελληνες κόβουν ολόκληρο το άρθρο «πονάει κεφάλι,κόβει κεφάλι» κι ακούς εκείνα τα φριχτά «πάω Αθήνα» ή «είμαι Αθήνα».

Αλίμονο , όμως , το πράγμα δεν είναι τόσο απλό. Το τελικό «ν» πολιτικοποιήθηκε και κανείς δεν μπορεί να είναι προοδευτικός ή δημοκρατικός ή «ιν» χωρίς να καταδιώξει μέχρι θανάτου το μισητό ¨ν» και κανείς δεν πρέπει να ελπίζει ότι τα παιδιά του θα βρουν μια θέση στον ήλιο, αν δεν μισήσει το τελικό «ν».

«Λαός που ξέχασε την ετυμολογία της γλώσσας του, θα χάσει και την πατρίδα του» (Κομφούκιος)
Σαν τους νεοέλληνες, που όχι μόνο ξέχασαν την ετυμολογία της γλώσσας τους, αλλά ούτε και τη διδάσκουν καν στα παιδιά τους.