Γράφει ο Γιάννης Πουλάκης
.
Μετά τα Χριστούγεννα ακολουθεί η Πρωτοχρονιά, γιορτή που όλα τα μικρά παιδιά περίμεναν με λαχτάρα γιατί ο Άγιος Βασίλης τους έφερνε το δώρο τους.
Το έβαζαν δίπλα στο τζάκι και τους έλεγαν πως το ‘φερε ο Άγιος Βασίλης μπαίνοντας από την καμινάδα. Τα πιο μεγάλα παιδιά είχαν άλλες χαρές.
Περίμεναν πως και πώς να πουν τα κάλαντα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και να κάνουν «ποδαρικό» σε συγγενικά σπίτια και στα σπίτια της γειτονιάς.
Έτσι πρωί-πρωί της παραμονής, οι πιτσιρικάδες σε ομάδες δύο, τριών ή και μόνοι τους καμιά φορά, κρατώντας στα χέρια τους τα τρίγωνα ξεχυνόντουσαν στους δρόμους, χτυπούσαν τις πόρτες και ρωτούσαν με αδημονία: «Να τα πούμε;».
Μερικές φορές άκουγαν με απογοήτευση την άρνηση: «Μας τα ‘παν άλλοι». Τις πιο πολλές φορές όμως οι νοικοκυρές άνοιγαν την πόρτα και καλούσαν τους πιτσιρικάδες να πούνε τα κάλαντα. Και τότε με τις ψιλές φωνές τους αυτοί άρχιζαν:
«Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά
ψηλή μου δεντρολιβανιά
ΑΒΕΡΩΦ 