Ο Στάλιν εγκρίνει τον διαμελισμόν της Ελλάδος – Διακήρυξις «Στρασβούργου»

Ο χάρτης που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μπόρμπα επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του κομμουνιστικού κόμματος Γιουγκοσλαβίας στις 26 Αυγούστου 1946.

.

Αμέσως, μετά την επιστροφήν του, εκ Μόσχας, εις Βελιγράδιον, ο Νίκος Ζαχαριάδης, την 5ην Ιουνίου 1947, αφού προηγουμένως συνεφώνησε, μετά του υπουργού Ασφαλείας της Νοτιοσλαυΐας, να διακηρυχθή, επισήμως, ή ληφθείσα άπόφαοις περί διχοτομήσεως της Ελλάδος εις δυο Κράτη, απέστειλεν εις την Μόσχαν επιστολήν. απευθυνομένην προς τον Μπαράνωφ (σύνδεσμον μεταξύ Κ. Κ.Ε. και Κ.Κ. της Σοβιετικής Ενώσεως), διά της οποίας, εκτός των άλλων, ειδοποιεί τους αρμοδίους του Κρεμλίνου περί της εκεί αφίξεως του Μιλτιάδου Πορφυρογένη.

Εκεί αυτός θα ζητήση την επίσημον έγκρισιν του κειμένου του λόγου του. τον όποιον θα εκφώνηση, την 27ην Ιουνίου 1947, εις το Στρασβούργον, κατά την διάρκειαν του Συνεδρίου του Γαλλικού Κ.Κ. και δια του οποίου θα διακήρυξη δημοσίως, εκ διεθνούς βήματος, την απόφασιν του Κ.Κ.Ε. «για τη δημιουργία μιας λεύτερης δημοκρατικής Ελλάδας, με δική της κυβέρνηση και δική της κρατική υπόσταση» δηλαδή θα διακήρυξη την εδαφικήν διχοτόμησιν τής Ελλάδος!

Αυτή η πράξις εντάσσεται, επίσης, εις τα συζητηθέντα και αποφασισθέντα μεταξύ Στάλιν και Ζαχαριάδη, διά των οποίων προεβλέπετο η δημιουργία και ανακήρυξις χωριστού Βορειοελλαδικού κομμουνιστικού κράτους, με πρωτεύουσαν την Θεσσαλονίκην. Τούτο θα περιελάμβανε, κατά τας οδηγίας του Νίκου Ζαχαριάδη, προς τον αρχισυμμορίτην Μάρκον Βαφειάδην. «οπωσδήποτε την Μακεδονίαν και την Θράκην και, ει δυνατόν και την Ήπειρον»

Συνεργασία ΚΚΕ – Γερμανών, πλαστογραφία ή πραγματικότητα;

.

Την απόδειξη γνησιότητας ή μη διαφόρων ενοχοποιητικών για την αριστερά, ντοκουμέντων που παρουσιάζονται στην ιστοριογραφία της περιόδου 1941-1944. Πριν όμως αρχίσουμε την ανάλυση, θέλω να επισημάνω το προφανές. Και αυτό γιατί ορισμένοι φαίνεται να μην μπορούν να το αντιληφθούν, γι’ αυτό και θέλω να τους βοηθήσω. Στο παρόν ιστολόγιο, εκφράζονται απόψεις που σίγουρα δεν μπορούν να γίνουν από όλους αρεστές. Ούτε σαν ιστορικός διεκδικώ το αλάθητο, ούτε δαιμονοποιώ όσους διαφωνούν μαζί μου ακόμη και αυτούς που σχολιάζουν σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με προφανή εμπάθεια και ειρωνεία.

Κάθε καλόπιστη και τεκμηριωμένη κριτική είναι καλοδεχούμενη. Ειδικά για την περίοδο της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης, στην οποία ειδικεύομαι, οι πηγές που χρησιμοποιούνται και επισημαίνονται ανήκουν στους πρωταγωνιστές όλων των αντιμαχόμενων πλευρών και σε Ιστορικούς καταξιωμένους, πολλοί εκ των οποίων ανήκουν στην αριστερά. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, ο κορυφαίος ιστορικός συγγραφέας του ΚΚΕ και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ο Σόλωνας Γρηγοριάδης.

Ο πολυγραφότατος αυτός ερευνητής, χρίστηκε από το ίδιο το ΚΚΕ σαν επίσημος ιστορικός του. Διετέλεσε υπεύθυνος Τύπου του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, υπεύθυνος Τύπου της 13ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ και στέλεχος του Κοινού Γενικού Στρατηγείου μεταξύ άλλων. Είχε άμεση γνώση και πρόσβαση σε όλα τα αρχεία του ΕΛΑΣ. Προέρχεται από αριστερή οικογένεια, ήταν γιος του στρατηγού Νεόκοσμου Γρηγοριάδη – προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΛΑΣ κλπ-, αδερφός του Φοίβου Γρηγοριάδη ή αλλιώς του Καπετάνιου Φώτη Βερμαίου, όπως ήταν γνωστός στο αντάρτικο.

Ο Συμμοριτοπόλεμος ήτο ξενοκίνητος επιβουλή…

Χάρτης επί του οποίου σημειούνται οι βάσεις οργανώσεως και και ανεφοδιασμού, ως και αι γραμμαί εισβολής εναντίον της Ελλάδος, των μισθοφόρων της κομμουνιστικής Ιμπεριαλιστικής πολιτικής

.

Το γεγονός ότι ο Συμμοριτοπόλεμος δεν ήτο εμφύλιος πόλεμος, δηλαδή άγων ιδεολογικός ή κοινωνικός, προκύπτει και από την ομολογία του ιδίου του Αρχηγού του Κ.Κ.Ε.. Νίκου Ζαχαριάδη, ο όποιος παραδέχεται ότι επρόκειτο περί ξενοκινήτου επιβουλής, ή οποία όμως δια λόγους σκοπιμότητος και εκμεταλλεύσεως των συναισθημάτων της διεθνούς κοινής γνώμης, ενεφανίζετο ως δήθεν επανάστασις των καταπιεζομένου «δημοκρατικών» πολιτών.

Συγκεκριμένους, ως αναγράφεται εις τις σελίδες 28 και 29 του βιβλίου του «Δέκα χρόνια πάλης», εις τό εισηγητικόν του σημείωμα προς την γενομένη εν Ρωσσία, την 14-15 Οκτωβρίου 1950, ΙΙΙην Συνδιάσκεψιν του Κ.Κ.Ε., ούτος είπε και τα εξής:

«Η πολιτική μας θα έπρεπε να είναι τέτοια ώστε φαινομενικά να είναι αμυντική… Χωρίς όμως να εξασφαλίσουμε τα νώτα μας τότε, δεν μπορούσαμε ν’ αρχίσουμε. Και στις συνθήκες τον 1946 εξασφάλιση νώτων σήμαινε, πρώτ’ άπ’ όλα και κυρίως, Γιουγκοσλαβία ευνοϊκά για μας διατεθειμένη…».

Επομένως, ομολογείται κυνικώτατα ότι ο «Τρίτος Γύρος» δεν ήτο αποτέλεσμα, ως υπεστηρίζετο υπό του Κ.Κ.Ε., «της αυθόρμητης εκδήλωσης αυτοάμυνας των δημοκρατικών πολιτών, εναντίον των καταπιέσεων της Βρετανικής πολιτικής και των Ελλήνων μοναρχοφασιστών», αλλά προσχεδιασμένη άπόφασις ενόπλου επιβουλής εναντίον της Ελλάδος.

Αλλά και ο αρχισυμμορίτης Μάρκος Βαφειάδης παραδέχεται εις την σελίδα 378 του βιβλίου του «Απομνημονεύματα», Τόμος 5ος, ότι ο Συμμοριτοπόλεμος δεν ήτο επανάστασις «των καταπιεζομένων δημοκρατικών πολιτών», ούτε «αύθόρμητη εκδήλωση αυτοάμυνας εναντίον των καταπιέσεων των Βρετανών και των Ελλήνων», αλλά ότι ο κύριος συντελεστής της αποφάσεως διά την εξαπόλυσιν αυτού εναντίον της Ελλάδος υπήρξε το «Μακεδόνικο ζήτημα». Συγκεκριμένως, γράφει ούτος, μεταξύ άλλων:

«Το λεγόμενο «Μακεδόνικο» δεν έμεινε έξω από τους συντελεστές του Εμφύλιου. Ήτανε ένα από τα κυρίαρχα πού συνθέτουν το σύνολο των συστατικών πού οδήγησαν στον εμφύλιο».

30 Αυγούστου 1948. «Η μάχη της Δημητσάνας»

Σχεδιάγραμμα μάχης Δημητσάνας 30 Αυγ 1948

.

Ιωάννης Μπουγάς ιστορικός

Συντριπτική ήττα των ανταρτών. Η αρχή του τέλους της Κομμουνιστικής Ανταρσίας στην Πελοπόννησο!

Η απόφαση του ΚΚΕ τον Δεκέμβριο του 1942 «να πιάσει την Πελοπόννησο», μιά συντηρητική περιοχή της Ελλαδος στην οποία το ΚΚΕ ήταν τότε πολύ αδύνατο,και «το ΕΑΜ άμαζο» σύμφωνα με τον Γιάννη Ιωαννίδη, τον υπαρχηγό του ΚΚΕ, προκάλεσε τα ακόλουθα:

– τον σκληρό Κατοχικό Εμφύλιο του 1943, μεταξύ ΕΛΑΣ και των άλλων Οργανώσεων Αντίστασης στην περιοχή, που τελείωσε με την απόλυτη επικράτηση του ΕΛΑΣ,

– την Κόκκινη Τρομοκρατία που ακολούθησε την επικράτηση του ΕΛΑΣ, με δεκάδες Στρατόπεδα Κρατουμένων «αντιδραστικών» σε όλους τους νομούς, και σφαγές χιλιάδων (τουλάχιστον 3.465 μέχρι 31 Αυγούστου 1944), και

– την δημιουργία το 1944 των δύο Αρχηγείων Χωροφυλακής Πελοποννήσου (Ταγμάτων Ασφαλείας) στην Πάτρα και την Τρίπολη, με σχεδόν 8.000 οπλίτες, αντίπαλο δέος στον ΕΛΑΣ, και

– τις μάχες μεταξύ ΕΛΑΣ και ΤΑ μετά την απελευθέρωση και τις εκατόμβες σφαγών μετα τις νίκες του ΕΛΑΣ στον Πύργο, την Καλαμάτα, τον Μελιγαλά, τους Γαργαλιάνους, τον Αχλαδόκαμπο και τον Μυστρά.

Ο λεγόμενος ΔΣΕ Πελοποννήσου ξεκίνησε το 1946 με 250 περίπου φυγόδικους στον Ταύγετο, Πάρνωνα, Μαίναλο και Χελμό. Όλοι τους ήταν πρώην μέλη της ΟΠΛΑ και του ΕΛΑΣ, με πολύ αίμα στα χέρια τους.
Είχαν ξεφύγει τον θάνατο από τις αντεκδικήσεις των παραστρατιωτικών του 1945-46, ενώ είχαν αρνηθεί και την συμβουλή του ΚΚΕ να φύγουν στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας.

Η στάση των Σοβιετικών απέναντι στο ΕΑΜ και το τηλεγράφημα του Στάλιν στον Βασιλιά Γεώργιο

.

Η στάση των Σοβιετικών απέναντι στους σκοπούς του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ είναι γνωστό ότι εν τέλει δεν ήταν αυτή που η ηγεσία του ΚΚΕ φανταζόταν. Τα γεγονότα σήμερα δεν αφήνουν περιθώριο αμφισβήτησης για όλη την διάρκεια της περιόδου 1942-1944. Ένα από τα ντοκουμέντα που δεν έχει δημοσιοποιηθεί όσο θα έπρεπε, είναι το συγχαρητήριο τηλεγράφημα του Στάλιν στον βασιλέα Γεώργιο!

Επίσης είναι γνωστό ότι το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ υπό τον έλεγχο της ηγεσίας του ΚΚΕ, τον πρώτο καιρό της δημιουργίας του δεν έθετε τόσο πολιτικά ζητήματα για το αύριο της Ελλάδας, επειδή στόχος ήταν η απελευθέρωση της χώρας. Σύμφωνα με τον 1ο όρο του ιδρυτικού καταστατικού του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου όριζε: 

«[…] Προκειμένου να γίνη δεκτή εις το ΕΑΜ οιαδήποτε οργάνωσις, δεν εξετάζεται το παρελθόν ή αι αντιλήψεις των σχετικώς με την μελλοντικήν ανασυγκρότησιν της ελευθέρας και ανεξαρτήτου Ελλάδος, αλλά απλώς η πίστις των εις την ανάγκην του Εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνος, η τιμιότης των απέναντι αυτού και η αποδοχή των αρχών του ΕΑΜ που περιλαμβάνονται εις το παρόν ιδρυτικόν».

Αυτή βέβαια ήταν η προπαγάνδα που υιοθέτησε το ΚΚΕ για να κερδίσει περισσότερο κόσμο στις γραμμές του ΕΑΜ. Αυτό αποδεικνύεται όταν λίγους μήνες αργότερα η ίδια οργάνωση αρχίζει να κατηγορεί τον ΕΔΕΣ για στροφή υπέρ της μοναρχίας. Η άρνηση του ΕΑΜ να θέσει πολιτειακό ζήτημα κατά την διάρκεια της κατοχής ξεκινάει από ήδη από το 1941 όταν στη συνάντηση εκπροσώπων του (Οικονόμου, Χατζής) με τους Ζέρβα, Πυρομάγλου για πιθανή συνεργασία των δύο οργανώσεων σε πρώιμο στάδιο (βλ. Ιστορικόν Αρχείον Εθνικής Αντιστάσεως, τεύχη 5-6, σ. 26). Ο ΕΔΕΣ απέκλειε τότε συνεργασία με βασιλόφρονες ενώ το ΕΑΜ θεωρούσε ότι όλοι έπρεπε να συμμετέχουν στον αγώνα.

ΕΛΑΣ και Γερμανοί: ένα θέμα ταμπού της ελληνικής ιστοριογραφίας

Οι διοικητές της Γκεστάπο Τριπόλεως και Σπάρτης μαζί με τους Ελασίτες (από δεξιά) Μαρινάκη, Μπαρμαπλιά και Γιάτρα.

.

Η πλειοψηφία της ιστοριογραφίας της ιστορίας της δεκαετίας του 1940 μέχρι τώρα μας έχει συνηθίσει σε σημαντικό βαθμό σε μία μονόπλευρη ενημέρωση αγιοποίησης της εαμικής πλευράς και των πεπραγμένων της και σε δαιμονοποίηση των λοιπών αντιστασιακών δυνάμεων που δεν δέχθησαν την «συνεργασία» ή ορθότερα την υποδούλωση – αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς –  μέσα στις τάξεις του εαμικού κινήματος.

Από την πρώτη στιγμή, την εποχή εκείνη, όσοι διάλεξαν άλλη οργάνωση ώστε να πολεμήσουν τον κατακτητή, θεωρήθηκαν κατά δήλωση του Σιάντου, «γκεσταπίτες» ακριβώς επειδή δεν εισχώρησαν στο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και δεν διευκόλυναν το ΚΚΕ στα σχέδιά του για κατάληψη της εξουσίας και επιβολή καθεστώτος «λαϊκής δημοκρατίας» αντίστοιχης ποιότητας και «δημοκρατικότητας» με αυτά της σταλινικής Σοβιετικής Ένωσης και της γειτονικής Αλβανίας του Εμβέρ Χότζα.

Έτσι οι αντιστασιακοί έξω από το ΕΑΜ ονομάστηκαν «αντίδραση», που έπρεπε να εξοντωθεί με κάθε τρόπο. Όταν δεν ήταν δυνατή η εξόντωση με αιφνιδιαστική ένοπλη επίθεση αυτή γινόταν με μεθόδους κατασυκοφάντησης του αντιπάλου. Έτσι ήταν «συνεργάτης» των Ιταλών ο Σαράφης, άσχετα εάν λίγες μέρες μετά την φυλάκισή του και τον εξευτελισμό του δέχθηκε να αναλάβει στρατιωτικός αρχηγός του ΕΛΑΣ και οι κατηγορίες αποσύρθηκαν εν μια νυκτί. Το ίδιο θα συνέβαινε και με τον Ζέρβα, αν ο τελευταίος είχε αιχμαλωτισθεί από τον ΕΛΑΣ. Και αυτός για το ΕΑΜ, αφού προηγουμένως αρνήθηκε τρεις φορές με το καλό να πάρει το αξίωμα που δόθηκε μετά στον Σαράφη, έπρεπε με τη βία ή να εξοντωθεί ή να κατασυκοφαντηθεί. Αυτή ήταν η νοοτροπία των ηγετικών στελεχών του Κόμματος… «Πας μη εαμίτης γκεσταπίτης».

Το φακέλωμα: «μια μέθοδος δοκιμασμένη»

Εικόνα από:scottthong.wordpress.com

από το βιβλίο του Θωμά Δρίτσιου «Γιατί με Σκοτώνεις Σύντροφε;» (στέλεχος του ΚΚΕ, ΕΑΜ και ΔΣΕ)

.
Για κάθε ανώτερο στέλεχος, που ήταν υπό διωγμό ή σχεδιάζονταν να παραμεριστεί, η ηγεσία Ζαχαριάδη, πέρα από τα δικά της «επιβαρυντικά στοιχεία», συγκέντρωνε με σύστημα «κατηγορίες» και «καταγγελίες» από οποιονδήποτε έβρισκε πρόθυμο να συνεργήσει.

Ζητούσε από καλοπροαίρετους, αλλά ανύποπτους αγωνιστές, να κάνουν γραφτή έκθεση για το άλφα ή βήτα στέλεχος, για υπαρκτές και ανύπαρκτες εκδηλώσεις και αδυναμίες. Συγκεντρώνονταν οι εκθέσεις αυτές και όταν η ηγεσία το ’βρισκε σκόπιμο «άνοιγε ο φάκελος», σκαρωνότανε το «κατηγορητήριο» και ο διωγμός ήταν… τεκμηριωμένος.

Συνένοχο σε μια τέτοια κατηγορία επιχειρήθηκε να κάνουν και τον υποφαινόμενο. Ήταν η εποχή, που μόλις είχαμε εγκατασταθεί στις Λαϊκές Δημοκρατίες και η Ζαχαριάδικη ηγεσία δεν είχε πάψει να διογκώνει το «φάκελο Μάρκου Βαφειάδη» και με άλλα «κατηγορώ».

Κάποτε, λοιπόν, ήρθε στη Βουδαπέστη ο Γιάννης Ιωαννίδης για να γεμίσει την τσάντα του κι από εδώ με εκθέσεις εναντίου του Μάρκου. Με γνώριζε από την Ακροναυπλία. Ήξερε ακόμα, πως για ένα διάστημα (Άνοιξη- Φθινόπωρο του 1947) είχα κάνει κοντά στον Μάρκο, όταν το Γενικό Αρχηγείο του Δημοκρατικού Στρατού, επισημασμένο και διαρκώς καταδιωκόμενο από το κυβερνητικό πεζικό, το πυροβολικό και την αεροπορία, ελίσσονταν στ’ Άγραφα, μεταξύ Θεσσαλίας και Ρούμελης.

ΗΒΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ, η γερμανική κατοχή στο Παλιό Φάληρο είχε όνομα

από την Κωνσταντίνα Ράπτη

.

Τί συνέβη…

Απόσπασμα από το βιβλίο «ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ Οι δρόμοι αφηγούνται την ιστορία τους»

Ελένη Βαρουφάκη,

Εκδόσεις ΑΙΟΛΟΣ, ΑΘΗΝΑ 2006

Η Ήβη Αθανασιάδου γεννήθηκε την 1η Ιουνίου 1926 και εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στις 16 Οκτωβρίου 1944. Μαθήτρια του μοναδικού εκείνη την εποχή Γυμνασίου του Παλαιού Φαλήρου, κατοικούσε στην οδό Ευτέρπης.

Η Ήβη δεν άντεχε τη βάρβαρη κατοχή κι έτσι εντάχθηκε σε παράνομη αντιστασιακή οργάνωση. Ο θάνατός της τη βρήκε στα 18 της χρόνια με το κουβαδάκι της γεμάτο μπογιά στο χέρι να γράφει συνθήματα στη λεωφόρο Ποσειδώνος, καλωσορίζοντας τους συμμάχους μας. Λέγεται ότι ο εκτελεστής της Γερμανός ήταν γιατρός.

.

Απόσπασμα από το βιβλίο « ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ Το χρονικό μιας όμορφης πόλης»