Πρωταπριλιά «Απρίλης φέρνει την δροσιά, φέρνει και τα λουλούδια» Καλό μήνα!

Γεώργιος Σουρής 

Πρωταπριλιά (1882)

Ὁ κόσμος ἀπεφάσισε τὸ δρόμο του ν’ ἀλλάξῃ,
νὰ συγχωρῇ καὶ ν’ ἀγαπᾷ, ποτὲ νὰ μὴ σκοτώνῃ,
ὁ κλέφτης τ’ ἄλλου τὸ ψωμὶ νὰ μὴ ζητῇ ν’ ἁρπάξῃ,
κι’ ὁ ψεύτης νὰ φουρκίζεται γιὰ τὴν ἀλήθεια μόνη.
Τοῦ γείτονά του τὸ καλὸ ὁ ἄνθρωπος νὰ θέλῃ,
καὶ πῶς περνᾷ τὴν ὥρα του ποτὲ νὰ μὴ τὸν μέλῃ.

Γεώργιος Σουρής (2 Φεβρουαρίου 1853 – 26 Αυγούστου 1919): «Σύντομος αυτοβιογραφία μου»

Σύντομος αυτοβιογραφία μου

Α΄

Ἐγώ, Γεώργιος Σουρής, ἱππότης τοῦ Σωτῆρος
καὶ Χιώτης διαβολόλωλος ἀστείου χαρακτῆρος,
ἐπιχειρῶ νὰ σᾶς εἰπῶ ξηρῶς κι ἐν συντομίᾳ,
τὰ μᾶλλον σπουδαιότερα τοῦ βίου μου σημεῖα,
προτοῦ οἱ βιογράφοι μου καθ’ ὅλα μ’ ἀνατάμουν
καὶ εἰς ὅλην τὴν ὑφήλιον ρεντίκολο μὲ κάμουν.

ΤΟ ΝΕΟ ΜΑΡΤΥΡΑ ΘΡΗΝΩ , ΤΟΝ ΤΕΛΛΟ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΝΟ! ( 7 Ιουνίου 1907)

Γεώργιος Σουρής ( Σατιρική εφημερίδα < ΡΩΜΗΟΣ > 1907 , 23 Ιουνίου. )

Και ποιος και ποιος δεν πόνεσε για τον Αγαπηνό ;
Μάρτυρες εφτερούγισαν από τον ουρανό
κι επήραν στις φτερούγες των το νέο παλληκάρι
στην πρώτη του την άνθιση , στην πρώτη του τη χάρη .

Σαν Διάκο τον εσούβλισαν , τον τρύπησαν μαχαίρια
κακούργων δολοφόνων ,
κι άστρο τον είδα λευθεριάς να φέγγη μ’ αστέρια
σε νύχτες Μακεδόνων.

Γεωργίου Σουρή – «Θα γίνη, δεν θα γίνη»

.

Θα γίνη, δεν θα γίνη;… κυττάζω τα κανόνια,
τα άλογα, την τόση πεζούρα και καβάλλα,
σπάθαις μακρυαίς, κορώναις, αμέτρητα γαλόνια,
στον Πειραιά καινούρια προχώματα μεγάλα,
και μέσα στην αντάρα, στην ταραχή εκείνη
φωνάζω εις το έθνος – Ο πόλεμος θα γίνη.

Στιγμές τῆς χιακῆς Ἱστορίας στήν ποίηση

αναδημοσίευση από τη Μυριόβιβλο
άρθρο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσών κ. Μάρκου Βασιλάκη

.

Ἔργο τῆς ποιήσεως δέν εἶναι νά ἐξιστορεῖ, ἀλλά νά ἀποτυπώνει τίς σκέψεις, τά βιώματα, τήν καλλιτεχνική εὐαισθησία καί τά συναισθήματα τοῦ ποιητῆ, κατά τρόπο πού, σύμφωνα μέ τήν περίφημη ρήση τοῦ Ἀριστοτέλους στήν Ποιητική του, τήν καθιστᾶ «φιλοσοφώτερη καί σπουδαιότερη τῆς ἱστορίας» («διὸ καὶ φιλοσοφώτερον καὶ σπουδαιότερον ποίησις ἱστορίας ἐστίν• ἡ μὲν γὰρ ποίησις μᾶλλον τὰ καθόλου, ἡ δ’ ἱστορία τὰ καθ’ ἕκαστον λέγει»). Ἡ ποίηση, δηλαδή, δέν ὑπόκειται στήν αὐστηρῶς νοητική προσέγγιση, ἀλλά ἀπευθύνεται σέ ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο, γι’ αὐτό καί διαθέτει μίαν ἰδιαίτερη ἐκφραστική, πού συνδέεται ἔντονα μέ τήν βιωματική λειτουργία τῆς γλώσσας. Ὡστόσο, πολλές φορές ἡ ποιητική ἔμπνευση ἐκκινεῖ ἀπό συγκεκριμένα ἱστορικά γεγονότα καί ἱστορικές πληροφορίες συχνά ἐνσωματώνονται στό περιεχόμενο τῶν ποιημάτων.

Τήν ἐθνική, ἡρωική δράση καί τίς θυσίες τῶν Ἑλλήνων τῆς Χίου κατά τήν διάρκεια τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας, ἀλλά καί κατά τήν ἱστορική στιγμή τῆς Ἀπελευθερώσεως τῆς Νήσου, πραγματεύεται μία πλειάδα ποιητικῶν ἔργων, ἥσσονων καί μειζόνων δημιουργῶν. Περίφημοι ἔχουν μείνει οἱ στίχοι τοῦ Γεωργίου Δροσίνη:

Τά γιασεμιά κοκκίνισαν στόν χρόνο τῆς σφαγῆς σου,
πίνοντας αἷμα ἀντί νερό στήν ἁγιασμένη γῆ σου.
Τά χελιδόνια πέρασαν χωρίς νά σταματήσουν,
μή ξέροντας στό χαλασμό ποῦ τίς φωλιές νά χτίσουν.

Ὁ Ἀνδρέας Κάλβος ἀφιερώνει τήν Ἕκτη τῶν Ὠδῶν του «Εἰς Χίον»:

Πορείες και αργόμισθοι στα χρόνια του Θεόδωρου Δηλιγιάννη

Σατιρική απεικόνιση της κατάστασης που είχε δημιουργηθεί με τους φόρους που επέβαλε ο Χαρ. Τρικούπης στη ράχη του ελληνικού λαού.

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

«Προσμέναμε οι μαύροι με ανοιχτό το στόμα
στα πράγματα να έλθη και το δικό μας κόμμα,
να πάρωμ’ επί τέλους και μεις καμμιά μερίδα,
να ζήσωμε για λίγο καιρό απ’ την Πατρίδα»!

Γεώργιος Σουρής

Στα τέλη του 1884 ένα σύνθημα ακουγόταν απ’ άκρου εις άκρον σε όλη τη χώρα: «Κάτω οι Φόροι». Ήταν σύνθημα που καλλιεργούσε έντεχνα το κόμμα του Θ.Δηλιγιάννη, το οποίο εκμεταλλευόταν τη δυσφορία του λαού για τους φόρους που είχε επιβάλει ο Χ. Τρικούπης.

Η τακτική αυτή απέδωσε και έτσι, στις εκλογές του Απριλίου 1885, ο Δηλιγιάννης θριάμβευσε. Αλλά η πρώτη πρωθυπουργία του δεν δικαίωσε τις προσδοκίες του ελληνικού λαού. Αντιθέτως, ο Γ. Γέροντας έγραψε, πως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως λαίλαπα που σάρωσε όσα είχαν επιτευχθεί μέχρι τότε. Ο Δηλιγιάννης εξάλλου είναι γνωστό ότι, όταν ρωτήθηκε ποιο ήταν το πρόγραμμά του, απάντησε ότι θα εφαρμόσει τα ακριβώς αντίθετα από εκείνα που είχε κάνει ο Τρικούπης!

ΡΟΖΟΥ: Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝ ΤΩΝ ΘΕΩΡΕΙΩΝ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

*Η Βουλή της εποχής του Χαρίλαου Τρικούπη. Πίνακας του Ν. Ορλώφ

    Αντίπαλος του Χαρ. Τρικούπη

 Οπαδός του Θεόδ. Δηλιγιάννη

Κυρία του καλού κόσμου, αλλά… γλωσσού

Κυριαρχούσε στα θεωρεία της Βουλής

 Πελματώδη ποδοκροτήματα, χειλώδη σφυρίγματα” και άλλα ευτράπελα!…

 Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 Ήταν κυρία του καλού κόσμου, αλλά έμεινε στην ιστορία σαν η μεγαλύτερη χούλιγκαν του Κοινοβουλίου! Η δράση της έφερε σε δύσκολη θέση, ακόμα και τον μεγάλο Χαρίλαο Τρικούπη.

Ήταν η περίφημη Ροζού, δυναμική, εφευρετική και γλωσσού! Την γνώρισαν οι κοινοβουλευτικοί άνδρες των τελών του προπερασμένου αιώνα. Άλλοι την φοβήθηκαν και άλλοι την είχαν σύμμαχο και στήριγμα.

Τα πολύ παλαιότερα χρόνια, τις μεγάλες διαμάχες των πολιτικών- ιδιαίτερα δε των πολιτικών αρχηγών- παρακολουθούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον οι πολίτες από τα  θεωρεία του κοινού της Βουλής, η οποία τότε στεγάζονταν στο Μέγαρο του σημερινού Μουσείου της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας στην οδό Σταδίου, πίσω από τον ανδριάντα του έφιππου Κολοκοτρώνη.

Το ιστορικότερο φάσκελο στη βουλή των Ελλήνων

 Εάν αναζητήσει κανείς το πιο ιστορικό φάσκελο θα καταλήξει στη μούντζα με την οποία στόλισε κάποτε στη Bουλή τον Θεόδωρο Δεληγιάννη ο πρώην συνεργάτης του Δημήτριος Ράλλης.

Το γεγονός που καθιστά εκείνο το φάσκελο ξεχωριστό είναι ότι δεν δόθηκε με το χέρι αλλά… ανακοινώθηκε με επιστολή!

Ήταν στα 1886, όταν η Kυβέρνηση Θ. Δεληγιάννη παραιτήθηκε λόγω κακών χειρισμών και εξήντα βουλευτές αποσκίρτησαν και προσχώρησαν στο κόμμα του Χαρ. Τρικούπη.

Σα να μην έφτανε που έφυγαν, αλλά θέλησαν να απογυμνώσουν τον αρχηγό τους ελέγχοντάς τον για αντεθνική διαχείριση των εξωτερικών ζητημάτων.

Σε μία θυελλώδη συνεδρίαση εξαντλήθηκε το κοινοβουλευτικό υβρεολόγιο και εμπλουτίσθηκε με νέες λέξεις, ενώ ο Ράλλης αποκάλυψε ότι παρέδωσε στον Πρωθυπουργό επιστολή ενός εφέδρου, στην οποία ήταν σχεδιασμένη μία μούντζα!

Ο έφεδρος προφανώς δεν υπήρχε, αλλά ήταν ένα τέχνασμα του Ράλλη για να μουντζώσει τον Πρωθυπουργό…

Το θέμα έσπευσε βεβαίως να σχολιάσει, με τον γνωστό του έμμετρο τρόπο, ο Γεώργιος Σουρής γράφοντας στο «Ρωμηό» του: