Ἡ ἀλλοίωση τῶν ὅρων καί τῶν ἐννοιῶν στή χώρα μας καί ἡ εὐθύνη τοῦ ἐπιστημονικοῦ, ἀκαδημαϊκοῦ καί κοινοβουλευτικοῦ κόσμου.

 Στην χώρα μας έχει κάνει την εμφάνισή του ένα ακόμη φαινόμενο –ίσως να είναι μακρόπνοο σχέδιο– το οποίο έχει προεκτάσεις κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές, πολιτισμικές αλλά και πνευματικές.

Πρόκειται για μία τάση, κατά την οποία μέρος της ευρύτερης επιστημονικής και ακαδημαϊκής κοινότητας της χώρας, έχει αρχίσει να ορίζει και να νοηματοδοτεί εκ νέου ανθρώπινες αξίες και αρχές, οι οποίες αφορούν στην ουσία της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης και δραστηριότητος. Προξενεί δε εντύπωση η εγκόλπωση του φαινομένου αυτού από το επίσημο νομοθετικό έργο της Ελληνικής Βουλής.

Μερίδα λοιπόν της ευρύτερης επιστημονικής και ακαδημαϊκής κοινότητας στην χώρα μας χρησιμοποιώντας την γενικευμένη αυθεντία της, ένεκα του επιστημονικού κύρους της προσπαθεί να εδραιώσει με κάθε τρόπο νέους ορισμούς και νέες σημασίες των ανθρωπίνων αρχών και αξιών. Να τους αλλάξει δηλαδή το νόημα, όπως μέχρι τώρα παραδοσιακά το γνωρίζαμε. Η διαδικασία αυτή κάποιες φορές δημιουργεί ερωτηματικά για τον δημοκρατικό και άδολο χαρακτήρα της αφενός μεν γιατί ο τρόπος εδραίωσης ομοιάζει πιο πολύ σε επιβολή, η οποία δεν επιδέχεται αντιρρήσεις ή αντίθετες απόψεις και αφετέρου δε διότι καθώς φαίνεται μάλλον γίνεται συντονισμένα, έχοντας αποκτήσει ήδη και την μορφή επίσημης κρατικής νομοθεσίας, η οποία επιβάλλει ποινικές κυρώσεις με τον μανδύα της δήθεν προστασίας του ανθρωπισμού.

Η αμφιλεγόμενη για την άδολη και αληθή δημοκρατικότητά της αυτή διεργασία φέρεται να έχει συμπλέοντες ιδεολογικά και πρακτικά σε έναν κοινό άξονα δράσης, μερίδα των ακαδημαϊκών επιστημόνων και την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία. Φαίνεται δε ότι, οι ιδεολογικές, πολιτικές και νομικές αυτές επιρροές έχουν την αφετηρία τους, στην Ευρωπαϊκή νοοτροπία, όπως αυτή αποτυπώνεται στις αντίστοιχες κοινωνίες και νομοθετήματα της Ευρώπης. Πρόκειται στην ουσία για την σύγχρονη έκφραση των αρχών του δήθεν διαφωτισμού της Γαλλικής Επαναστάσεως και των άθεων γραμμάτων του οικουμενισμού της δύσης και της πανθρησκείας.

Γιατί δημοτική;

Γεωργίου Ρούντα  Δικηγόρου

Συχνὰ τὰ τελευταῖα χρόνια γίνεται λόγος γιὰ τὴ σημασία τῆς χρήσης τῆς δημοτικῆς στὴ Θεία Λατρεία καὶ στὶς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας. Ὑποστηρίζουν μερικοὶ πὼς ἡ χρήση τῆς δημοτικῆς ἔχει νὰ προσφέρει πολλὰ θετικὰ ἀποτελέσματα στὴν πνευματικὴ ζωὴ τῶν πιστῶν. Θεωροῦν πὼς μὲ τὴ μετάφραση καὶ τὴ χρήση αὐτῆς τῆς γλώσσας οἱ πιστοὶ θὰ κατανοοῦν τὰ Θεῖα νοήματα περισσότερο μὲ ἀποτέλεσμα ἡ προσευχὴ καὶ ἡ συμμετοχὴ τῶν πιστῶν στὴ Θεία Λατρεία νὰ εἶναι πιὸ ἐνεργή. Αὐτὸ κατὰ τὴν ἄποψή τους εἶναι ἕνα καλὸ κίνητρο γιὰ τὴν “ἐπαναφορὰ” ὁρισμένων ἰδίως νέων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι δὲν συμμετέχουν στὰ μυστήρια τῆς ἐκκλησίας ἐξαιτίας τῆς δυσκολίας τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας.

Σήμερα ὅμως τὸν 21ο αἰώνα, ὅπου ἡ τεχνολογία βρίσκεται στὴν ἀκμή της, χιλιάδες βιβλία καὶ θεολόγοι εἶναι στὴ διάθεση τοῦ κοινοῦ, ὥστε νὰ λύνονται οἱ ὅποιες ἀπορίες σχετικὰ μὲ τὴν κατανόηση τῶν νοημάτων τῶν Ἁγίων Γραφῶν, εἶναι ἐπιτακτικὴ ἡ χρήση τῆς δημοτικῆς στὴ θέση τῆς ἀρχαίας γλώσσας; Αὐτὸ εἶναι ἄραγε τὸ μεῖζον θέμα; Αὐτὸ εἶναι ποὺ κρατᾶ μακριὰ ἀπὸ τὰ μυστήρια τῆς ἐκκλησίας μεγάλη μερίδα νέων ἀνθρώπων; Μᾶλλον ὄχι! Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται ὥστε οἱ νέοι νὰ ἔχουν ἐνεργὴ συμμετοχὴ στὴ ζωὴ τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ παράδειγμα.