Πώς τορπιλίστηκε το σχέδιο μονομερούς Ένωσης, το 1964

.

Γράφει ο Νίκος Παπαναστασίου

Ο Μακάριος ήθελε να γίνει αντιβασιλέας της Ελλάδας!

Έγραψα πλειστάκις και δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω, πως όταν είχαμε το «πάνω χέρι» με την παρουσία μιας Ελληνικής Μεραρχίας με ενισχυμένη δύναμη πυρός στην Κύπρο δεν λύσαμε το Κυπριακό – όταν η Ένωση ήταν η μόνη λύση που διασφάλιζε την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού και καθιστούσε την Ελλάδα και τον Ελληνισμό κυρίαρχη δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο – να μιλούμε σήμερα για «επανένωση» και «απελευθέρωση» όταν η Τουρκία με την παρουσία 40 και πλέον χιλιάδων στρατού, είναι πλάνη.

Άλλωστε, με τις ούτω καλούμενες «συμφωνίες υψηλού επιπέδου» (συμφωνίες κορυφής όπως κακώς αποκαλούνται) και την υποβολή χάρτη επί του εδαφικού κ.λπ. έχουμε ουσιαστικά αποδεχθεί τα τετελεσμένα της εισβολής και τη διχοτόμηση της Κύπρου με τη δημιουργία δύο «συνιστώντων κρατιδίων».

Σε προηγούμενο άρθρο μου, υπό τον τίτλο «Ποιες νοοτροπίες μας οδήγησαν στην καταστροφή», αναφέρθηκα σε όσα καταγράφουν στα βιβλία τους ο Ανδρέας Παπανδρέου «Η Δημοκρατία στο απόσπασμα» και ο Αναστάσιος Πεπονής «Τα γεγονότα και τα πρόσωπα (1969-1982)». Τώρα θα αναφερθώ σε όσα καταγράφει ο Πέτρος Ευαγγέλου. Γαρουφαλιάς, υπουργός Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου, στο βιβλίο του «Ελλάς και Κύπρος». (Τραγικά σφάλματα, ευκαιρίες που χάθηκαν 19/2/1964-15/7/1965).

«Η Εθνοσωτήριος» της 21ης Απριλίου 1967!…

.

Τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου 1967, δυο συνταγματάρχες και ένας ταξίαρχος έκαναν πραξικόπημα και ανέτρεψαν την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Π. Κανελλόπουλου που οδηγούσε την χώρα προς εκλογές που ήταν σίγουρο ότι θα κέρδιζε η Ένωση Κέντρου υπό τον Γ. Παπανδρέου.

Γράφει ο Φάνης Ζουρόπουλος

Ήσαν οι συνταγματάρχες Γεώργιος Παπαδόπουλος και Νικόλαος Μακαρέζος επιτελικοί αξιωματικοί στο ΓΕΣ, στα χέρια των οποίων βρισκόταν τα σχεδία πολιτικής εκτροπής, με την ονομασία σχέδιο «Περικλής» που είχε εκπονήσει το »βαθύ κράτος» της δεξιάς για παν ενδεχόμενο και ο ταξίαρχος Στυλιανός Παττακός εκτελεστικός βραχίονας μιας και έλεγχε τα τανκς στο Γουδή.

Έχουν περάσει 53 χρόνια από τότε και τα περισσότερα ιστορικά ερωτήματα έχουν βρει τις απαντήσεις τους. Απομένουν μερικές μικρές ιστορίες και λεπτομέρειες που όμως ίσως άλλαζαν την ιστορία:

Ο Γ. Παπαδόπουλος από το Ελαιοχώριο Αχαΐας γιος δασκάλου [φανατικού οπαδού της Ε.Κ…] και σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες βαφτιστήρι του Γ. Παπανδρέου, πράκτορας της Ιντελιντζες Σέρβις στην κατοχή στην Πάτρα, μέλος των Ταγμάτων Ασφαλείας, γνωστός συνωμότης του Β’ Γραφείου αντικατασκοπίας, της ΚΥΠ και του Πενταγώνου είχε στα χέρια του το απόρρητο σχέδιο «ΠΕΡΙΚΛΗΣ» μαζί με τον Μακαρέζο που ήταν επικεφαλής του »ψυχολογικού πολέμου» και ετοίμαζε την κοινή γνώμη για την προοπτική πραξικοπήματος. Δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να εφαρμόσουν τον «ΠΕΡΙΚΛΗ», με την πολύτιμη βοήθεια του Παττακού που κινητοποίησε τα τεθωρακισμένα…

«Ρε εγώ τουφεκάω δέκα σαν κι εσένα την ημέρα!» – Ο άγριος καυγάς μεταξύ Καραμανλή-Ωνάση

.

Εκείνες τις ημέρες ο Αριστοτέλης Ωνάσης επέστρεφε με το ιδιωτικό του αεροσκάφος στην Αθήνα. Μόλις πάτησε το πόδι του στην πρωτεύουσα, έλαβε μία απρόοπτη πρόσκληση.

Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής του ζητούσε να τον επισκεφθεί στο σπίτι του, χωρίς να διευκρινίζει το λόγο της συνάντησης.

Ο εφοπλιστής αποδέχθηκε την πρόσκληση και το ίδιο βράδυ πέρασε το κατώφλι της οικίας Καραμανλή…

Ήταν αρχές Οκτωβρίου του 1961, μερικές εβδομάδες πριν  την κρίσιμη αναμέτρηση των βουλευτικών εκλογών.

Τα δύο «αντιμαχόμενα στρατόπεδα» τότε ήταν η ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις) υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και η Ένωσις Κέντρου υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου με αποτέλεσμα η προεκλογική περίοδος να έχει εντάσεις και σκληρές κόντρες.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της γνωστής εφημερίδας «Νεολόγος Πατρών», μόλις ο Ωνάσης μπήκε στο δωμάτιο που τον περίμενε ο Καραμανλής, βρέθηκε αντιμέτωπος με κάτι εντελώς απρόσμενο.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός τον αντίκρισε και άρχισε να ωρύεται, ενώ ταυτόχρονα πλησίαζε απειλητικά προς το μέρος του. «Ρε συ, πώς τόλμησες να ενισχύσεις οικονομικώς το κέντρο; Ρε εγώ τουφεκάω δέκα σαν κι εσένα την ημέρα!»….

Τα Δεκεμβριανά του 1944 και η θυσία των Εθνικών Δυνάμεων (3 Δεκεμβρίου 1944)

.

Στη μνήμη των ηρωικών πεσόντων της Χωροφυλακής, Αστ.Πόλεων &  Εν. Δυνάμεων. 

Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1944, σχεδόν δύο μήνες μετά από την απομάκρυνση των γερμανικών δυνάμεων Κατοχής, η πατρίδα μας έζησε μια μεγάλη τραγωδία.

Αιτία της τραγωδίας ήταν η αδιαλλαξία της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. (Ε.Α.Μ.-ΕΛΑΣ) και η εμμονή για κατάληψη της εξουσίας. Εκείνο το Δεκέμβριο του ’44, το Κ.Κ.Ε. εξαπέλυσε ένα στασιαστικό κίνημα, εναντίον της Νόμιμης Κυβερνήσεως με Πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου που ως στόχο είχε την εγκαθίδρυση ολοκληρωτικού κομμουνιστικού καθεστώτος.

Από τότε πέρασαν 74χρόνια. Ωστόσο η μνήμη των Ελλήνων δεν μπορεί να ξεχάσει εκείνες φοβερές εικόνες των θηρίων του Κ.Κ.Ε., που έκοβαν λαιμούς με κονσερβοκούτια, που έβγαζαν μάτια Ελλήνων και γέμιζαν με αυτά τενεκέδες. Που ξεκοίλιαζαν, που γέμιζαν πηγάδια και βάραθρα με σώματα αθώων. Αυτό ήταν το φριχτό πρόσωπο της «λαοκρατίας» του Ε.Α.Μ..

Το αίμα των αθώων που βρήκαν πρόωρο τέλος είναι αυτό που θα θυμίζει πάντα το αποτρόπαιο έγκλημα των κινηματιών του Ε.Α.Μ. Από εκεί ονομάστηκε ο Δεκέμβρης’ του 1944, ‘’κόκκινος’’ ματωμένος του Κ.Κ.Ε. Να σημειωθεί ότι κάποιοι αναρχικοί, πήγαν να μας τον θυμίσουν, ευτυχώς χωρίς επιτυχία, με τον καταστροφικό Δεκέμβριο του 2008. Χάριν της Ιστορικής αλήθειας πρέπει να επισημανθούν τα παρακάτω ανοσιουργήματα των κομμουνιστών:

Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 (αίτια και περιπλοκές)

.

Διονύσης Ν. Μουσμούτης

Η υφέρπουσα από τις αρχές του 1965 πολιτική κρίση κορυφώθηκε τον Ιούλιο του ίδιου έτους με την ανατροπή της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου μετά από βασιλική παρέμβαση, που έχει καταγραφεί στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας με τον όρο «Αποστασία» του 1965 ή «Ιουλιανά». Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος εξώθησε τον Γ. Παπανδρέου σε παραίτηση στις 15 Ιουλίου.

Ο σχηματισμός της κυβέρνησης Στέφανου Στεφανόπουλου τον Σεπτέμβριο προσέφερε προσωρινή μόνο διέξοδο από την πολιτική κρίση. Η συμφωνία που υπογράφηκε τον Δεκέμβριο του 1966 μεταξύ Γ. Παπανδρέου και Π. Κανελλόπουλου προέβλεπε τον σχηματισμό μεταβατικής κυβέρνησης υπό τον Ιωάννη Παρασκευόπουλο, η οποία θα διενεργούσε εκλογές μέχρι τα τέλη Μαΐου. Την κυβέρνηση Παρασκευόπουλου διαδέχθηκε στις αρχές Απριλίου αμιγής κυβέρνηση της ΕΡΕ, με πρωθυπουργό τον Κανελλόπουλο, η οποία διέλυσε τη Βουλή και προκήρυξε εκλογές για τις 28 Μαΐου. Από τον Ιούλιο του 1965 μέχρι τον Απρίλιο του 1967 είναι άπειρα τα παραδείγματα αλληλοϋπονόμευσης, αμοιβαίας δυσπιστίας και καθημερινών συγκρούσεων, όχι μόνο μεταξύ των τριών κομμάτων αλλά επίσης και στο εσωτερικό τους.

Μολονότι η δράση των συνωμοτών της 21ης Απριλίου και ιδιαίτερα αυτή του Γ. Παπαδόπουλου ήταν γνωστή από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 τόσο στη στρατιωτική όσο και στην πολιτική ηγεσία, η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 επιβλήθηκε δίχως αντίσταση. Οι προδικτατορικές πολιτικές δυνάμεις ούτε προέβλεψαν την έλευσή της ούτε, πολύ περισσότερο, αντιστάθηκαν στην κατάλυση της δημοκρατίας. Ακόμα και η Αριστερά, που διέθετε πλούσια αντιστασιακή εμπειρία, δεν κατανόησε την πολιτική πραγματικότητα, με αποτέλεσμα το σύνολο των στελεχών της ή να συλληφθούν ή να περάσουν στην παρανομία χωρίς καμία προετοιμασία αμέσως μετά την επιβολή του πραξικοπήματος.

Το Αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967

Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος με τη σύζυγό του Άννα – Μαρία, την κόρη του Αλεξία και τη βασιλομήτορα Φρειδερίκη στο αεροδρόμιο της Ρώμης,νωρίς το πρωί της 14ης Δεκεμβρίου 1976 λίγες ώρες μετά το άδοξο τέλος του κινήματος εναντίον της δικτατορίας.

 

Στις 13 Δεκεμβρίου 1967 ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β΄, συνοδευόμενος από μέλη της οικογένειάς του και τον Πρωθυπουργό Κ. Κόλλια, αποπειράθηκε αντικίνημα με σκοπό την ανατροπή της Χούντας.

 
Αίτια

Οι σχέσεις της Χούντας με το Βασιλιά ήταν αμφίρροπες από την πρώτη στιγμή. Η Χούντα ήταν απρόθυμη να δώσει απτές αποδείξεις πως η επέμβασή της ήταν ένα προσωρινό στάδιο. Οι στρατιωτικοί δεν φαίνονταν πρόθυμοι να προετοιμάσουν το έδαφος για την επιστροφή στη Δημοκρατία. Αντίθετα, προσεκτικά και συστηματικά, έδιωχναν ανθρώπους του Βασιλιά από όλες τις κρίσιμες θέσεις στο στρατό, υποβάλλοντας τακτικά νέες καταστάσεις αποστρατείας αξιωματικών που επέμεναν να υπογράψει ο Βασιλιάς. Ήταν φανερό πως ετοιμάζονταν για μακροχρόνια παραμονή στην εξουσία.

Ο Βασιλιάς λάβαινε καθημερινά προειδοποιήσεις από το περιβάλλον του πως αργά ή γρήγορα θα αναγκαζόταν να πάρει θέση και ν΄ αρνηθεί να ικανοποιήσει τις αξιώσεις του Γεωργίου Παπαδόπουλου που είχαν στόχο την αποσύνθεση της δομής δύναμης, πάνω στην οποία στηριζόταν η θέση του Βασιλιά. Έπρεπε λοιπόν να βιαστεί, πριν αποστρατευθούν από τις Ένοπλες Δυνάμεις όλοι οι δικοί του αξιωματικοί.

Τον Σεπτέμβριο του 1967 ο Βασιλιάς επισκέφθηκε τις ΗΠΑ όπου στο Κογκρέσο, στις 11 Σεπτεμβρίου, πολλοί φιλελεύθεροι πολιτικοί τον έφεραν σε αμηχανία, υποβάλλοντάς του ερωτήσεις για την καταπίεση του λαού και των ελεύθερων θεσμών στην Ελλάδα από τη Δικτατορία. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος μπόρεσε και δήλωσε ότι «Δέν είναι η Κυβέρνησίς μου» .

Δεκεμβριανά ( 3 Δεκεμβρίου 1944)

Ο όρος Δεκεμβριανά αναφέρεται σε μία σειρά ένοπλων συγκρούσεων που έλαβαν χώρα στην Αθήνα το Δεκέμβριο 1944 – Ιανουάριο 1945, ανάμεσα σε δυνάμεις αριστερών οργανώσεων (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ) και δυνάμεις που ανήκαν στο υπόλοιπο πολιτικό φάσμα, από την σοσιαλδημοκρατία (όπως ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ηγέτης του «Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος») έως την άκρα δεξιά. Στην σύρραξη ενεπλάκησαν και οι Βρετανοί.

Αφορμή στάθηκαν οι πυροβολισμοί που ρίχθηκαν ενάντια στη διαδήλωση του ΕΑΜ στο κέντρο της Αθήνας, στις 3 Δεκεμβρίου του 1944, με αποτέλεσμα τον θάνατο 28 διαδηλωτών και τον τραυματισμό 148. Η βαθύτερη αιτία ήταν η διαμάχη ανάμεσα σε δύο δυνάμεις που διεκδικούσαν την εξουσία: Από τη μια το ΕΑΜ, το οποίο ελεγχόταν από το ΚΚΕ αλλά είχε πολύ ευρύτερη απήχηση, ιδιαίτερα στα λαϊκά στρώματα και τις τάξεις των διανοουμένων.

Το φιλοσοβιετικό ΕΑΜ, που είχε καταστεί ισχυρότατος πολιτικός και στρατιωτικός μηχανισμός όντας η σημαντικότερη αντιστασιακή δύναμη στην κατεχόμενη Ελλάδα, είχε σε πολλές περιοχές της χώρας de facto την εξουσία στα χέρια του μετά το τέλος του πολέμου και ήθελε να αποτρέψει την επάνοδο του βασιλιά καθώς και την τυχόν ανασύσταση δικτατορικού καθεστώτος όπως αυτό της μεταξικής περιόδου. Από την άλλη πλευρά είχαν συνασπιστεί το σύνολο των αντικομμουνιστικών ένοπλων δυνάμεων, φιλελεύθεροι και φιλοβασιλικοί, με την υποστήριξη των Άγγλων, που ήθελαν να αποτρέψουν την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού στην Ελλάδα και ευνοούσαν την επιστροφή του βασιλιά, ο οποίος παραδοσιακά εξέφραζε την φιλοαγγλική πολιτική. Ωστόσο οι προθέσεις που καταλόγιζε κάθε πλευρά στην αντίπαλη μέσα στο κλίμα της πόλωσης απείχαν από τις πραγματικές προθέσεις.

Η Ρεπούση, ο Πρωθυπουργός του Καΐρου Γ. Παπανδρέου, η κριτική του κ. Ζουράρη και το απόρρητο έγγραφο του Άγγλου υπουργού Εξωτερικών Ήντεν.

άρθρο του Π.Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Βρισκόμαστε στο 2007, έτος κατά το οποίο το «διδακτιτό» βιβλίο της ΣΤ’ δημοτικού της «ιστορικού» Ρεπούση προκαλεί από σάλο έως αγανάκτηση στην Ελλάδα. Ανάμεσα στους… αγανακτισμένους και ο Κώστας Ζουράρης, ο οποίος σ’ ένα ανατρεπτικό επιστημονικό και ιστορικό έργο του Κονιορτοποιεί την «ιστορικό» συγγραφέα. Τίτλος του ζουραρείου κατηγορώ: «Βέβηλα, Κίβδηλα, Σκύβαλα» (εκδ. «Αρμός» 2007).

Οργίστηκε ο Ζουράρης γιατί η σ. χαρακτηρίζει τον Πρωθυπουργό του Καΐρου Γεώργιο Παπανδρέου ως «νόμιμο πρωθυπουργό», τον οποίο ο ίδιος χαρακτηρίζει ως «ανδρείκελο των Άγγλων στο Καΐρο» (σελ. 47). Επειδή αυτή ήταν η αλήθεια ενισχύω την άποψη Ζουράρη με τούτο το απόρρητο έγγραφο – εντολή του τότε υπουργού των Εξωτερικών της Αγγλίας Αν. Ήντεν, ο οποίος ήδη από τον Ιούνιο του 1944 είχε αποκαλύψει ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν μισθοδοτούμενος άνθρωπος των Άγγλων.

Συγκεκριμένα, με απόρρητη εντολή του της 12-6-1944, υπό στοιχεία G1700 «Προς τους επικεφαλής γραφείων της Βρετανικής Πηγής Πληροφοριών (Κατασκοπείας)». Έγραφε και τι δεν έγραφε για το ρόλο τον οποίο είχαν αναθέσει οι Άγγλοι στον Παπανδρέου. Απεκάλυπτε ότι: «… είναι ήδη μπλεγμένος τόσο βαθιά με τη Βρετανική κυβέρνηση, ώστε ούτε επιθυμεί, αλλά ούτε μπορεί να ανατρέψη τη φορά των πεπρωμένων που φαίνεται ότι θα τον οδηγήσουν σε σύγκρουση με τις δυνάμεις του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και έχοντας κερδίσει το ποσόν των 7000 (εφτά χιλιάδων), χρυσών λιρών συμφώνησε να ζητήση επισήμως ως ονομαστική κυβέρνηση της Ελλάδος από τις Βρετανικές στρατιωτικές μονάδες να πατάξουν οποιαδήποτε εξέγερση του ΕΛΑΣ και να αποκαταστήσουν την έννομη τάξη».

Πρόκειται για έναν κατάπτυστο πολιτικό ρόλο που έπαιξε ο Γ. Παπανδρέου σε βάρος των Πολιτικών Εξελίξεων της Ελλάδος αλλά και της Κύπρου, σύμφωνα μ’ αυτή την Εντολή που περιγράφει τέρατα και σημεία σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων. Ό,τι του ανέθεσαν οι Άγγλοι το έφερε εις πέρας με μεγάλη αφοσίωση.

Ελλάδα και κυβερνήσεις συνεργασίας: Ιστορική αναδρομή από το 1926 μέχρι σήμερα

Η λεγόμενη Οικουμενική του 1926, η λυκοφιλία Πλαστήρα και Σοφοκλή, τα χρόνια της Αποστασίας, ο Τζανετάκης, ο Ζολώτας, ο Παπαδήμος και ο Σαμαράς

Γράφει ο ΛΑΖΑΡΟΣ ΛΑΣΚΑΡΙΔΗΣ

Κουλτούρα κυβερνήσεων συνεργασίας, όπως η σημερινή, αλλά κατά κάποιον τρόπο όμορων πολιτικών χώρων, είχε η Ελλάδα τόσο κατά την προπολεμική περίοδο όσο και τα κατοπινά χρόνια.

Η αρχή έγινε με την κυβέρνηση  «ιστορικού συμβιβασμού» που προέκυψε μετά την εκλογική αναμέτρηση της 7ης Νοεμβρίου 1926, η οποία είχε πολλά και ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά. Το πρώτο ήταν ότι συμμετείχαν σε αυτή και οι δυνάμεις των βασιλοφρόνων, που είχαν απόσχει από τις εκλογές της 16ης Δεκεμβρίου 1923, οι οποίες ακολούθησαν την Επανάσταση του 1922 και την «εκτέλεση των εξ».

Το δεύτερο ότι ήταν η πρώτη αναμέτρηση που έγινε με κάλπες και ψηφοδέλτια (εγκαταλείφθηκε οριστικά το σφαιρίδιο) καθώς και με αναλογικό σύστημα. Το τρίτο ότι πήρε για πρώτη φορά μέρος το ΚΚΕ ως αυτόνομη πολιτική οντότητα στο σχήμα Ενιαίο Μέτωπο Εργατών Αγροτών, έλαβε 4,38% και 10 έδρες.Δηλαδή, μπορούμε να υποστηρίξουμε πλέον ότι εκτός από το ΠΑΣΟΚ που στις δύο τελευταίες αναμετρήσεις κινήθηκε κοντά (πιο κάτω) από το… ιδρυτικό ποσοστό του και το ΚΚΕ επιστρέφει σε αυτό που έλαβε πριν από 86 χρόνια!