Πέντε Υδραίοι πρωθυπουργοί και ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας

Τμήμα του Ηρώου της Ύδρας

.

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Στο Ηρώον της Ύδρας ένας πέτρινος τοίχος, κοσμείται με τις ανάγλυφες χάλκινες μορφές των πέντε Υδραίων, που τίμησαν το όνομα της Ύδρας και διετέλεσαν πρωθυπουργοί της Ελλάδας.

Χρονολογικά, ο πρώτος είναι ο Γεώργιος Κουντουριώτης, που γεννήθηκε στο νησί το 1782. Συμμετέσχε στην Επανάσταση του 1821, αλλά και στη μετεπαναστατική πολιτική ζωή της χώρας. Τον Ιανουάριο του 1844 έγινε πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου. Στις 8 Μαρτίου 1848 ο βασιλεύς Όθων του ανέθεσε το σχηματισμό κυβέρνησης. Συγκρούσθηκε με τους βαυαρούς της Αντιβασιλείας και παραιτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1848.Διετέλεσε επίσης υπουργός Ναυτικών και το 1856 έγινε πρόεδρος της Γερουσίας. Πέθανε στην Ύδρα το 1858 σε ηλικία 76 ετών.

Επόμενος πρωθυπουργός, είναι ο Αντώνιος Κριεζής. Γεννήθηκε στην Τροιζήνα το 1796, αλλά έζησε στην Ύδρα, όπου η οικογένειά του είχε ριζώσει από το 1640. H ζωή του ήταν περιπετειώδης. Πήρε μέρος σε πολλές ναυμαχίες κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Το Δεκέμβριο του 1849 ο βασιλεύς Όθων του ανέθεσε την πρωθυπουργία, που την κράτησε έως το 1854. Επί της πρωθυπουργίας του ανακηρύχθηκε το Αυτοκέφαλον της Εκκλησίας της Ελλάδος. Πέθανε στην Αθήνα την 1η Απριλίου 1865 σε ηλικία 69 ετών.

Ακολουθεί ο Δημήτριος Βούλγαρης. Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1801. Πήρε μέρος στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας και αργότερα διετέλεσε μετά το θάνατο του Καποδίστρια υπουργός Ναυτικών και μεταγενέστερα υπουργός Οικονομικών. Σχημάτισε κυβέρνηση στις 29 Σεπτεμβρίου 1855 και τελικά παρέδωσε την εξουσία στον Αθανάσιο Μιαούλη. Πρωτοστάτησε στην έξωση του Όθωνα και σχημάτισε κυβέρνηση στις 25 Οκτωβρίου 1863. Επί πρωθυπουργίας του έγινε η Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα. Τον Ιανουάριο του 1868 έγινε ξανά πρωθυπουργός. Η άσκηση της εξουσίας από τον Βούλγαρη είχε πολλά στοιχεία υπερβολής και κατηγορήθηκε για αυθαιρεσίες. Η χαρακτηριστική υδρέικη φορεσιά του ο «τζουμπές», έγινε συνώνυμο της φαυλότητας.

Η καθυστερημένη απάντηση του Ιωάννη Καποδίστρια στην παράκληση της Επαναστατικής Κυβερνήσεως του 1824

Βρισκόμαστε στα τέλη του 1825, δύο σχεδόν χρόνια από την αποστολή της επιστολής, με την οποία οι επικεφαλής του Εκτελεστικού   παρακαλούσαν τον Ιωάννη Καποδίστρια να αναλάβει τα ηνία της Επαναστατικής Κυβερνήσεως προκειμένου να αντιμετωπισθεί ο Εθνικός διχασμός που ξέσπασε το Φθινόπωρο του 1823 και που εξελίχθηκε στον 1ο εμφύλιο πόλεμο της Ελληνικής Επαναστάσεως. Κατά τη διάρκεια αυτών των δύο ετών, τα μέλη του Εκτελεστικού του 1824 αποκηρύχθηκαν από το Βουλευτικο  ως «εχθροί της πατρίδας» και «αντάρτες» (Δεκέμβριος του 1823), το δε Εκτελεστικό αποκήρυξε με τη σειρά του το Βουλευτικό, με αποτέλεσμα να υπάρξουν δύο Εκτελεστικά και δύο Βουλευτικά – δύο Επαναστατικές κυβερνήσεις. Η κυβέρνηση του αρχικού Βουλευτικού, υπό τον Γεώργιο Κουντουριώτη, επέτυχε την Αγγλική υποστήριξη και την εκταμίευση της πρώτης δόσεως του Αγγλικού δανείου (Φεβρουάριος του 1824), το οποίο κατασπατάλησε επιχειρώντας να εξαγοράσει τους οπαδούς του παλαιού Εκτελεστικού. Με την πλάστιγγα να έχει γείρει συντριπτικά προς το μέρος της, η κυβέρνηση του παλαιού Βουλευτικού συνέντριψε τους αντιπάλους της  και τους υποχρέωσε σε συνθηκολόγηση τον Μάϊο του 1824. Τον Ιούλιο του 1824 ξέσπασε ο 2ος εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους νικητές του 1ου, ο οποίος έληξε τον Ιανουάριο του 1825, πάλι με νίκη της πλευράς Κουντουριώτη. Απέμεναν μόνο οι αντεκδικήσεις των νικητών, χαρακτηριστικότερη των οποίων είναι η δολοφονία του ήρωα της Επαναστάσεως Οδυσσέα Ανδρούτσου (5 Ιουνίου του 1825). Ο Ιωάννης Καποδίστριας απέστειλε την ακόλουθη επιστολή την εποχή της λήξεως του 2ου εμφυλίου πολέμου:

 

Προς την προσωρινήν διοίκησιν της Ελλάδος
Εν Γενεύη, 12 δεκεμβρίου 1825.

Οι διοικηταί, τους οποίους διεδέχθητε υμείς, Κύριοι! μοι έπεμψαν μίαν επιστολήν, γεγραμμένην την πρώτην ιανουαρίου του παρελθόντος έτους, δι ής περιγράφοντες αξιοθρηνήτους τας εσωτερικάς περιστάσεις, με προτρέπουσι να έλθω καγώ αυτόσε, διά να προσθέσω τας δυνάμεις μου εις τας ιδικάς σας, επί σκοπώ του να διαλλάξωμεν τας γνώμας και τα συμφέροντα, των οποίων η διαφορά ενόμιζον ότι έθετεν εις κίνδυνον την πολύτιμον ύπαρξιν της ανεγερθείσης Ελλάδος. Αλλ’ ο Κύριος Δημήτριος Περρούκας, όστις επεφορτίσθη τον κομιστήν αυτής, μόλις εδυνήθη να φθάση τον σεπτέμβριον μήνα εκείνου του έτους, και η ολίγη του υγεία επειδή ήδη τω εσυγχώρησε την αυτόσε επιστροφήν του, ήδη λαμβάνω καγώ την ευκαιρίαν να σας πέμψω την απάντησίν μου.