Κουρούκλης Γεώργιος «Ο υπασπιστής του Γεωργίου Κονδύλη»

.

Πατέρας του ήταν ο Στρατηγός Ανδρέας Κουρούκλης και αδελφός του ήταν ο Λοχαγός εξ εφέδρων του Ελληνικού Στρατού Δημήτριος Κουρούκλης, ο οποίος σφαγιάστηκε το 1946 από κομμουνιστές αντάρτες, ενώ την ίδια τύχη είχε το 1949 και η σύζυγος του Δημητρίου Κουρούκλη, την οποία έσφαξαν, με κουτί κονσέρβας, Σλαβο-«Μακεδόνες» αντάρτες του Ε.Λ.Α.Σ.

Ο Δημήτριος Κουρούκλης και η σύζυγος του ήταν οι γονείς της ηθοποιού Ζωής Κουρούκλη, που έγινε γνωστή με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Λάσκαρη. Ο Γεώργιος Κουρούκλης εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων [Σ.Σ.Ε.], από την οποία αποφοίτησε το 1922 με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού, ενώ ήταν τελειόφοιτος του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και μιλούσε τη Γαλλική γλώσσα.

Τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου προς την 1η Μαρτίου 1935 ξέσπασε το στρατιωτικό κίνημα επικεφαλής του οποίου ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο Κουρούκλης ως υπασπιστής του Γεωργίου Κονδύλη πρωταγωνίστησε στο Βασιλικό αντικίνημα που επανέφερε το θεσμό της Βασιλείας στην Ελλάδα. Τμήματα του Πεζικού μαζί με δυνάμεις πυροβολικού και τεθωρακισμένα, επικεφαλής των οποίων ήταν ο Ευάγγελος Τρεπεκλής, ο Γεώργιος Βαγενάς, ο Νικόλαος Κουσίντας και ο Γεώργιος Κουρούκλης, επιτέθηκαν εναντίον των στασιαστών οι οποίοι με επικεφαλής τον Στέφανο Σαράφη, είχαν καταλάβει το τάγμα Μακρυγιάννη και ύστερα από μάχη οι κινηματίες παραδόθηκαν στα κυβερνητικά στρατεύματα.

Όταν αργότερα οι δημοσιογράφοι ζήτησαν από το στρατηγό Γεώργιο Κονδύλη δηλώσεις για την καταστολή του κινήματος εκείνος τους είπε, «Δεν έχω να σας κάμω καμίαν δήλωσιν. Τας δηλώσεις έκαμαν τα κανόνια του Κουρούκλη».

Η συμμετοχή της Ελλάδος στην αντικομμουνιστική εκστρατεία της Ουκρανίας (Φεβρουάριος 1919)

.

Περί τα τέλη του 1918, μετά το τέλος  του Α ΄Π Π, οι Αγγλογάλλοι  αποφάσισαν την εκτέλεση εκστρατείας στην Ουκρανία, προκειμένου να υποστηρίξουν τους εκεί μαχομένους  εναντίον των Μπολσεβίκων αντιπάλους τους, τους επονομαζόμενους «Λευκούς». Οι «Λευκοί» ήταν ένα συνοθύλευμα από Ουκρανούς εθνικιστές, οπαδούς του Τσάρου, τοπικοί οπλαρχηγοί, στρατηγοί και πρίγκιπες με προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες, ένοπλες οργανώσεις, ενώ ενας από τους σημαντικότερους ηγέτες των «Λευκών ήταν ο στρατηγός Ντενίκιν.

Παράλληλα η εκστρατεία αυτή αποσκοπούσε,  αφενός,  στην τιμωρία, τρόπον τινά, των Μπολσεβίκων, που μετά την επικράτησή τους είχαν αποσκιρτήσει από την Αντάντ και είχαν διακόψει  τις επιχειρήσεις στο Ανατολικό Μέτωπο, και,αφετέρου, στην εξασφάλιση της αποπληρωμής των δανείων που είχε  συνάψει   η  Τσαρική  Ρωσία με τους Γάλλους και τα οποία δεν αναγνώριζαν πλέον οι Μπολσεβίκοι .

Η όλη επιχείρηση είχε σχεδιασθεί με  ασύγγνωστη  επιπολαιότητα, ως να επρόκειτο περί «στρατιωτικού περιπάτου», και είχε βασισθεί κυρίως σε αναξιόπιστες πληροφορίες ονειροπόλων Ρώσων «εμιγκρέδων. Για τις χερσαίες επιχειρήσεις, ενδεικτικά, οι ίδιοι οι Γάλλοι διέθεσαν κατά βάση αποικιακές δυνάμεις, εμφανώς ταλαιπωρημένες  από τις πολεμικές κακουχίες, μειωμένης συνθέσεως και αρκετά χαμηλού  ηθικού.

Οι εκλογές της 7ης Νοεμβρίου 1926 και ο σχηματισμός της πρώτης Οικουμενικής κυβέρνησης μετά τον Εθνικό Διχασμό

Γεώργιος Κονδύλης

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Φιλίστορος

.

Πρόλογος – η πολιτική κατάσταση μετά την πτώση της δικτατορίας του Παγκάλου

Στις 23 Αυγούστου 1926 στρατιωτικές δυνάμεις στην Αθήνα υπό την ηγεσία του Κονδύλη ανέτρεψαν την δικτατορία του Παγκάλου. Η πρώτη κίνηση του επικεφαλής της «επανάστασης» ήταν να επαναφέρει τον Κουντουριώτη ως νόμιμο θεματοφύλακα της Α΄ αβασίλευτης Δημοκρατίας. Το αίτημα μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης ήταν το γεφύρωμα του χάσματος μεταξύ βασιλοφρόνων και Βενιζελικών και τον σχηματισμό Οικουμενικής κυβέρνησης. Στην πρώτη σύσκεψη πολιτικών αρχηγών με τον Κουντουριώτη, επικράτησε απόλυτη διάσταση απόψεων μεταξύ των πολιτικών αρχηγών καθώς ο καθένας είχε διαφορετικές επιδιώξεις. Ο Κονδύλης δεχόταν οποιονδήποτε Πρωθυπουργό, αλλά ήθελε για τον ίδιο τα τρία πολεμικά υπουργεία, οι Βενιζελικοί ζητούσαν Οικουμενική κυβέρνηση υπό τον Ζαΐμη η τον Μιχαλακόπουλο, ενώ οι αντιβενιζελικοί αρχηγοί ζητούσαν παραίτηση Κονδύλη, σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης και εκλογές με πλειοψηφικό.

Ο Κουντουριώτης εκμεταλλεύτηκε την ασυννενοησία και έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Κονδύλη. Στην κυβέρνηση Κονδύλη που ορκίστηκε στις 26 Αυγούστου [σ.1] δεν συμμετείχαν γνωστοί πολιτευτές των Βενιζελικών και ο ίδιος διατήρησε τα στρατιωτικά χαρτοφυλάκια ενώ δύο χαρτοφυλάκια δόθηκαν σε αντιβενιζελικούς: το υπουργείο εξωτερικών στον Περικλή Αργυρόπουλο και λίγες μέρες μετά το υπουργείο Πρόνοιας στον Ηλία Αποσκίτη για να αμβλυνθούν οι εντυπώσεις ότι η νέα κατάσταση ήταν μια ακόμη Βενιζελική παραφυάδα. Η πρόθεση του Κονδύλη ήταν να παραμείνει στην εξουσία τουλάχιστον ένα εξάμηνο και αμέσως μετά να διεξάγει εκλογές ώστε να καρπωθεί πολιτικά την πτώση του Παγκάλου αλλά και τις (πιθανές) παροχές που θα έκανε στο ενδιάμεσο διάστημα. Οι προθέσεις αυτές φαίνονταν τόσο από το πρώτο του διάγγελμα προς τον Ελληνικό λαό που μιλούσε για οκτάμηνο μέχρι τις εκλογές, αλλά και από προκήρυξη που εκδόθηκε ανώνυμα υποτίθεται από τον «στρατό και τον στόλο» και η οποία περιείχε παροχές κυβερνητικού προγράμματος όπως μείωση φορολογίας, εξυγίανση εθνικού νομίσματος, αποκατάσταση αγροτών προσφύγων κτλ. Σαν εναλλακτική επιλογή φυσικά υπήρχε πάντοτε η κήρυξη νέας δικτατορίας από τον Κονδύλη, επικαλούμενος εσωτερικούς και εξωτερικούς πραγματικούς η μη κινδύνους.

Γουδή 1922: Το διάτρητο κατηγορητήριο της δίκης

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας

.

Στις 15 Νοεμβρίου 1922, οι πραξικοπηματίες Πάγκαλος, Πλαστήρας και Γονατάς εκτέλεσαν στο τότε Γουδή (και σημερινό Παπάγου) τους λεγόμενους Έξι. Πριν από την εκτέλεση, οι πραξικοπηματίες είχαν οργανώσει ένα είδος «στρατοδικείου». Επρόκειτο για μία παρωδία δίκης, που σκοπό είχε να προσδώσει μία επίφαση νομιμότητας στις εκτελέσεις που οι πραξικοπηματίες είχαν ήδη αποφασίσει πολύ νωρίτερα. Τις «ανακρίσεις» είχε κάνει ο πραξικοπηματίας Θεόδωρος Πάγκαλος (παππούς του σημερινού). Δεν έχει επιβεβαιωθεί ποιος έγραψε το κείμενο του «κατηγορητηρίου», αλλά υπάρχουν υπόνοιες ότι βασική ευθύνη για αυτό είχε ο Γεώργιος Παπανδρέου (παππούς του σημερινού), που εκείνη την εποχή ήταν ο «πολιτικός σύμβουλος της επαναστάσεως».

Όλες οι «κατηγορίες» που περιείχε το «κατηγορητήριο» έχουν αποδειχθεί ψεύτικες. Και όμως, το περιεχόμενο του «κατηγορητηρίου» έχει μετατραπεί σε επίσημη ερμηνεία της ελληνικής ιστορίας και διδάσκεται σήμερα στα σχολεία σαν δήθεν «αιτίες» της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ένα από αυτά τα ψέματα είναι ότι μία από τις αιτίες της ήττας της Ελλάδος στη Μικρά Ασία ήταν το ότι οι βασιλόφρονες αξιωματικοί δήθεν δεν ήταν «εμπειροπόλεμοι».

Το πρωθυπουργοκτόνο 1936 και ο ασεβής Μάρκος Βαμβακάρης

1η Φεβρουαρίου 1936, θάνατος του Γεωργίου Κονδύλη, ετών 57, πρωθυπουργού κατά το 1926 και το 1930. Επίσημη αιτία θανάτου: Ανακοπή καρδιάς.

18η Μαρτίου 1936, θανατος του Ελευθερίου Βενιζέλου, ετών 72, επτά φορές πρωθυπουργού μεταξύ 1910 και 1933. Επίσημη αιτία θανάτου: Ανακοπή καρδιάς έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο.

13η Απριλίου 1936, θάνατος του εν ενεργεία (υπηρεσιακού) πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Δεμερτζή, ετών 60. Επίσημη αιτία θανάτου: Ανακοπή καρδιάς.

17η Μαΐου 1936, θάνατος του Παναγή Τσαλδάρη, ετών 68, πρωθυπουργού κατά το 1933 και το 1935. Επίσημη αιτία θανάτου: Ανακοπή καρδιάς.

16η Σεπτεμβρίου1936 , θάνατος του Αλέξανδρου Ζαΐμη, ετών 81, έξι φορές πρωθυπουργού μεταξύ 1897 και 1928. Δεν αναφέρεται επίσημη αιτία θανάτου.

17η Νοεμβρίου 1936, θάνατος του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, ετών 60, πρωθυπουργού κατά το 1924 και το 1932 (επί δεκαήμερο). Επίσημη αιτία θανάτου: Ανακοπή καρδιάς.

Ο Μάρκος Βαμβακάρης, με αφορμή τον θάνατο των τριών πρώτων, έγραψε την άνοιξη εκείνης της χρονιάς το τραγούδι του «Ο Μάρκος πρωθυπουργός» (γνωστό και ως «Οι πρωθυπουργοί«).

Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Δεμερτζής

Ο Κωνσταντίνος Δεμερτζής γεννήθηκε το 1876 και πέθανε στις 13 Απριλίου 1936, ήταν Καθηγητής της Νομικής, πολιτικός, αρχηγός κόμματος και πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο των Αθηνών και αναγορεύτηκε διδάκτωρ το 1896. Στη συνέχεια μετέβη στο Μόναχο όπου και παρέμεινε επί μια τριετία. Επιστρέφοντας στην Αθήνα ξεκίνησε τη δικηγορία με επιτυχία. Το 1904 έγινε υφηγητής του Ρωμαϊκού δικαίου διδάσκοντας επί τετραετία. Το 1910 πρωτοεκλέχθηκε βουλευτής Αττικοβοιωτίας με το κόμμα των Φιλελευθέρων στις εκλογές της Β’ Αναθεωρητικής Βουλής (28-11-1910), συμβάλλοντας τα μέγιστα λόγω των γνώσεών του στην αναθεώρηση του Συντάγματος το 1911.

Κατέχοντας πολύ καλά τα του δικαστικού σώματος τάχθηκε υπέρ της αναστολής της ισοβιότητας των Δικαστών θεωρώντας πως μόνο έτσι θα αναστηλωνόταν και θα αναδημιουργούταν ο Άρειος Πάγος.

Στις επόμενες εκλογές στις 11 Μαρτίου 1912 εκλέχθηκε επίσης βουλευτής και το 1913 διαδέχθηκε τον Ν. Στράτο στο Υπουργείο των Ναυτικών όπου και παρέμεινε για ένα περίπου έτος. Υπουργός όμως των Ναυτικών έγινε επίσης και δεύτερη φορά επί κυβερνήσεως Αλ. Ζαΐμη το 1917.

Το 1924 μαζί με άλλους δημιούργησε το «Ενωτικό Προοδευτικό Κόμμα» στο οποίο και ανακηρύχθηκε αρχηγός του πλην όμως η ζωή του κόμματος αυτού ήταν βραχύτατη. Μετά τη παραίτηση του Παύλου Κουντουριώτη υποδείχθηκε τον Μάρτιο του 1926, σχεδόν απ΄ όλα τα τότε κόμματα, ως κοινός υποψήφιος για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, πλην όμως δεν κατέβηκε στον εκλογικό αγώνα μετά την αποχή των κομμάτων. Έτσι στις εκλογές στις 7 Νοεμβρίου του 1926 εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών.

Το Βενιζελικό κίνημα του ’35 και το παρασκήνιο των εκτελέσεων

Κονδύλης: “Βγάλτε απόφαση εις θάνατον κι εγώ μετά θα τους δώσω μετά χάρη”

Η εκφώνηση της απόφασης του Στρατοδικείου. Κάτω ο Δ. Δεβετζής, και στη μέση οι Γ.Φτέρης και Αχ. Μαμάκης

Του Τάσου κ. Κοντογιαννίδη
akontogiannidis@yahoo.gr

Το αποτυχόν βενιζελικό Κίνημα του ΄35, ακολούθησαν όπως ήταν φυσικό, οι δίκες των πρωταιτίων και των συμμετασχόντων.Οι αρχηγοί του Βενιζέλος και Πλαστήρας είχαν διαφύγει στη Γαλλία.

Και πίσω η κυβέρνηση Τσαλδάρη – και για να ακριβολογήσουμε ο καταστείλας το Κίνημα ισχυρός ανήρ υπουργός των Στρατιωτικών,πρώην βενιζελικός στρατηγός Γεώργιος Κονδύλης – έστησε τρείς μεγάλες δίκες.

Στην πρώτη δικάστηκαν οι αξιωματικοί που έλαβαν μέρος και δεν ήταν λίγοι. Ανάμεσά τους οι Σαράφης, Στεφανάκος, αδελφοί Τσιγάντε, με πρόεδρο του Στρατοδικείου τον στρατηγό Κων. Μπακόπουλο. Παραδόξως οι κατηγορούμενοι είχαν υποστηρικτές και δεξιούς παράγοντες, όπως οι Ιωάννης Ράλλης, Κων. Κοτζιάς, στρατηγοί, οι εφημερίδες “Πρωϊα” και “Βραδυνή” και έπεσαν στα μαλακά.

Η δεύτερη δίκη αφορούσε τους πολιτικούς, Βενιζέλο, Πλαστήρα (φυγόδικοι και οι δύο) Σοφούλη, Καφαντάρη, Γονατά Παπανδρέου, Παπαναστασίου, Ιασονίδη, Δ. Λαμπράκη (εκδότη) κ.α. Πρόεδρος του Στρατοδικείο ο ναύαρχος Αλέξ. Σακελαρίου.