Ο γιατρός Ορειβάσιος άκουσε τον τελευταίο χρησμό της Πυθίας;

ΕΙΝΑΙ αλήθεια, ότι ο Ορειβάσιος (332-363 μ.Χ.) ήταν ένας Έλληνας γιατρός από την Πέργαμο, που έζησε στους χρόνους του αυτοκράτορα Ιουλιανού και ήταν μάλιστα και προσωπικός γιατρός του. Είχε σπουδάσει στην Αλεξάνδρεια, κοντά στο Ζήνωνα τον Κύπριο. Είχε συνοδεύσει τον Ιουλιανό στην εκστρατεία του εναντίον της Γαλατίας το 355 μ.Χ., και εκεί είχε επεξεργαστεί μια ιατρική εγκυκλοπαίδεια σε 72 βιβλία με τον τίτλο Ιατρικαί Συναγωγαί ή Εβδομηκοντάβιβλος. Το βιβλίο αυτό στηριζόταν σε έργα παλαιοτέρων γιατρών, όπως του Γαληνού, αλλά είχε και δικές του παρατηρήσεις. Από μια λατινική μετάφραση που διασώθηκε, το ύφος του φαίνεται ευχάριστο και κομψό. Μετά το θάνατο του Ιουλιανού, αναγκάστηκε να φύγει από την Κωνσταντινούπολη, γιατί δεν τον ήθελαν οι διάδοχοι του αυτοκράτορα. Το 369 όμως ξαναγύρισε και φαίνεται ότι έμεινε εκεί έως το θάνατό του. Δεν είναι γνωστός ο τρόπος του θανάτου του, αλλά φαίνεται ότι έφτασε σε βαθιά γεράματα. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι τριάντα χρόνια μετά τη συγγραφή της εγκυκλοπαίδειάς του, εξέδωσε μια επιτομή του έργου του αυτού σε εννέα βιβλία, με τον τίτλο: Η εις Ευστάθιον σύνοψις, που μεταφράστηκε αργότερα στη λατινική και αραβική. Γνωστό από τη λατινική του μετάφραση είναι επίσης ένα τρίτο σύγγραμμα του Ορειβάσιου, τα Ευπόριστα, που το αποτελούσαν τέσσερα βιβλία. Από τα υπόλοιπα έργα του σώθηκαν μόνο οι τίτλοι.

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΡΗΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΥΘΙΑΣ

986. μ.Χ.: Η άλωση της Λάρισας από τους Βουλγάρους και η αρπαγή του λειψάνου του Πολιούχου της, Α. Αχιλλίου, μέσα από τις πηγές

Εικόνα από:7gym-laris.lar.sch.gr

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

 .

ΟΙ ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 10ΟΥ ΑΙ.: Όταν το 976 πέθανε ο αυτοκράτορας Ιωάννης Τζιμισκής, οι Βούλγαροι της ΒΔ Μακεδονίας αποστάτησαν, έχοντας επικεφαλής τους τούς τέσσερις γιους του κόμη της περιοχής Νικολάου (γι’ αυτό ονομάστηκαν από τους ιστορικούς της εποχής Κομητόπουλοι), Δαβίδ, Μωυσή, Ααρών και Σαμουήλ. Αυτοί ήταν αρμενο-βουλγαρικής καταγωγής διότι η μητέρα τους, Ριψίμη, ήταν Αρμένια. Φιλοδοξία τους ήταν να αναστήσουν το βουλγαρικό κράτος δίνοντάς του τη χαμένη του αίγλη. Οι τρεις πρώτοι βγήκαν νωρίς εκτός μάχης. Ο Δαβίδ σκοτώθηκε στην Καστοριά, ο Μωυσής φονεύτηκε στην πολιορκία των Σερρών, ενώ ο Ααρών εξοντώθηκε μαζί με την οικογένειά του από τον αδελφό του Σαμουήλ, με την κατηγορία του φιλοβυζαντινού, άρα του προδότη.

 ΣΑΜΟΥΗΛ – ΤΣΑΡΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ: Μόνος επιζών ο Σαμουήλ αυτοανακηρύχτηκε τσάρος της Βουλγαρίας, ξεκινώντας έναν 40ετή αγώνα κατά του Βυζαντίου, που κατέληξε σε σοβαρές ήττες στο Κλειδί, στο Σπερχειό και αλλού, με τελική κατάληξη την οριστική συντριβή του ιδίου και την κατάλυση του κράτους του το 1014 από το Βουλγαροκτόνο.

ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ: Ο Σκυλίτσης αναφέρει ότι το έτος 986 ο Σαμουήλ κυρίεψε τη Λάρισα «της Θεσσαλίας αρχαίαν πρωτεύουσαν της πολυανθρώπου ταύτης επαρχίας». Για τις λεπτομέρειες αυτής της πολιορκίας και της άλωσης μπορούμε να καταφύγουμε στο «Στρατηγικόν» του Κεκαυμένου. Φαίνεται, λοιπόν, ότι η πόλη πολιορκούνταν χαλαρά για τρία με τέσσερα έτη και εξαιτίας των ενεργειών του στρατηγού Κεκαυμένου άντεχε χωρίς να λιμοκτονεί. Όταν, όμως, ο έμπειρος στρατηγός μετατέθηκε και αντικαταστάθηκε από άλλο στρατιωτικό διοικητή, ο διάδοχός του δεν έδειξε τις ίδιες ικανότητες. Έτσι, οι Λαρισαίοι δεν μπόρεσαν να θερίσουν τη γη τους και, όταν τέλειωσαν τα αποθέματα τροφών, αναγκάστηκαν να φάνε ακόμα και σκύλους, άλογα και οτιδήποτε άλλο ξεγελούσε την πείνα τους.

Το «Υγρό Πύρ» (7ος αιώνας μ.Χ.)

άρθρο που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο

Το υγρό πυρ (λεγόμενο επίσης πυρ θαλάσσιον, μηδικόν πυρ, πολεμικόν πυρ, πυρ λαμπρόν, πυρ ρωμαϊκόν ή πυρ σκευαστόν) και γνωστό στους Δυτικούς ως ελληνικό πυρ (Λατ. ignis graecus, αγγλ. Greek fire) ήταν ένα εμπρηστικό όπλο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που εφευρέθηκε τον ύστερο 7ο αιώνα μ.Χ. απο τον Έλληνα εφευρέτη Καλλίνικο. Εκτοξευόμενο από καταπέλτες, αλλά κυρίως από πεπιεσμένους σίφωνες, το υγρό πυρ είχε την ιδιότητα να μην σβήνει στο νερό.

Ως εκ τούτου, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόκρουση των αραβικών πολιορκιών της Κωνσταντινούπολης, και σε αρκετές ναυτικές συμπλοκές με τους Άραβες και τους Ρως. Περιβαλλόταν με άκρα μυστικότητα, με αποτέλεσμα να αγνοούμε σήμερα την ακριβή σύστασή του. Το βυζαντινό υγρό πυρ δεν πρέπει να συγχέεται με παρόμοιες εμπρηστικές ουσίες που χρησιμοποίησαν οι Άραβες και άλλα κράτη, και που στη διεθνή βιβλιογραφία συνήθως αναφέρονται συλλογικά ως «ελληνικό πυρ».