Οι ίδιες χώρες μέλη της Ε.Ε. είναι και μέλη του ΔΝΤ

– για ποια κόντρα μιλάνε; Τι θέλουν από την Ελλάδα; –

*Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Με αγωνία παρακολουθούμε εις την χώρα μας τις ειδήσεις, τα σχόλια και τις ατέρμονες συζητήσεις που γίνονται εις τα διάφορα Κανάλια για την πορεία των διαπραγματεύσεων σχετικά για το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης και την αποφυγή ενός Grexit, που για πολλούς σημαίνει το τέλος της Ελλάδος. Έχει επισημανθεί πολλές φορές ο ρόλος της Ιστορίας, αλλά και η σχέση του κάθε ανθρώπου με αυτήν, κυρίως εκείνων οι οποίοι εκλέγονται και αναλαμβάνουν την διακυβέρνηση και τις μεγάλες ευθύνες για την πορεία της χώρας τους. Η σωστή πληροφόρηση, η αξιολόγηση και εκτίμηση κάθε πληροφορίας είναι το άλφα και το ωμέγα για την άσκηση της πολιτικής και την προάσπιση και διαφύλαξη των συμφερόντων ενός Λαού, μίας Πολιτείας.

Όποιος έχει επισκεφθεί την Γερμανία διαπιστώνει ότι η χώρα αυτή είναι ένα τεράστιο εργοτάξιο που παρομοιάζεται με μία κυψέλη ακούραστων εργαζόμενων μελισσών. Ήταν και είναι το πεπρωμένο αυτής της χώρας να ευθύνεται για τους 2 Παγκοσμίους Πολέμους εξαιτίας της εργατικότητάς της και της δύναμης που αλλάζει την φύση του ανθρώπου και τον οδηγεί σε αλαζονεία και εκτροπές απέναντι των άλλων.

Η σωτηρία της Ελλάδος – Ο Ιδιωτικός Τομέας ως εργοδότης του Δημοσίου

άρθρο του Γεώργιου Εμ. Δημητράκη

.

Όσο περισσότερο βαθαίνει η κρίση εις την Ελλάδα, τόσο περισσότερο γίνεται δυσοίωνο το μέλλον των Ελλήνων. Διότι ως Λαός αδυνατούμε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε γιατί η οικονομική κρίση προκαλεί απειράριθμες ανατροπές σε όλα αυτά που επί δεκαετίες εθεωρούντο δεδομένα, όπως π.χ. εις την κρατική κυριαρχία, τα ατομικά δικαιώματα, την κοινωνική πρόνοια, η εκπαίδευση, τον δημόσιο χαρακτήρα βασικών αγαθών κ.λπ. Εδώ, δυστυχώς, κυριαρχεί η εσφαλμένη έννοια του «φορέα του δημοσίου συμφέροντος», ότι μόνο οι πολιτικοί και τα αρμόδια όργανα του κράτους μπορούν να αποφασίζουν για όλα και όχι ουδείς άλλος, με συνέπεια να περιττεύουν οι διαμαρτυρίες των πολιτών.

Η κατάντια της χώρας μας ως συνέπεια της κρίσης οφείλεται εις την παρερμηνεία του ορισμού και της έννοιας του Κράτους. Κράτος εις τα αρχαία ελληνικά σημαίνει «δύναμη», η οποία στηρίζεται εις την οργάνωση των πολιτών, με κοινό τόπο διαμονής. Η δύναμη και η θέληση των πολιτών προσδιορίζει όχι μόνον την ουσιώδη έννοια του Κράτους, αλλά παράλληλα επιλέγει την θέσπιση των Οργάνων του όπως π.χ. Κυβέρνηση και την ψήφιση Νόμων και Κανόνων για την διατήρηση και λειτουργία της οργανωμένης πολιτικής οντότητας, για την άμβλυνση των αντιθέσεων και συγκρούσεων μεταξύ των πολιτών. Οι οποίοι όλοι ανεξαιρέτως πρέπει να απολαμβάνουν τα αγαθά και δικαιώματα της ισοτιμίας και ισονομίας. Ως εκ τούτου το Κράτος, με την βαθιά του έννοια, είναι η αναγνωρισμένη κυριαρχία όλων των πολιτών.

Wladimir Putin: « η τίγρη της Ρωσίας» – η αβελτερία των ΗΠΑ και της Ε.Ε.

άρθρο του Γεωργίου Εμ.Δημητράκη

.

Πολιτική είναι η τέχνη να σχεδιάζεις και να προγραμματίζεις με ρεαλισμό και αποφασιστικότητα όλες τις απαραίτητες δράσεις, να αγωνίζεσαι για το καλό της κοινωνίας. Πολιτική είναι η τέχνη να κυβερνάς και να αντιμετωπίζεις με τόλμη τα προβλήματα των πολιτών, να φροντίζεις για την ευνομία και ευμάρεια της κοινωνίας, αλλά παράλληλα να προστατεύεις αυτήν από ιδεολογήματα και ιδεοληψίες που διχάζουν την κοινωνία και καταστρέφουν την ενότητα και την οντότητα της Πολιτείας.

Ως γνωστόν, εις την αρχαιότητα δεν υπήρχαν ιδεολογίες, αλλά προσωπικότητες που κρίνονταν όμως απευθείας από τους πολίτες, δηλαδή την ίδια την κοινωνία. Η εμφάνιση των ιδεολογιών καπιταλισμός, κομμουνισμός, φασισμός, ως πολιτικά συστήματα διακυβέρνησης, είναι σύγχρονα εφευρήματα τα οποία, ως γνωστόν, διχάζουν τους ανθρώπους, τις κοινωνίες και προκαλούν άπειρα δεινά εις την ανθρωπότητα.

Ο καπιταλισμός προάγει την ανάπτυξη και τον πλούτο, που παράγει η εργασία του ανθρώπου. Όμως η άδικη κατανομή αυτού και η συγκέντρωση εις τα χέρια των ολίγων, οφειλόμενη εις την έλλειψη της ορθής σκέψης, της γνώσης, της ικανότητας, της πολιτικής αγωγής, του ήθους των επαγγελματιών πολιτικών, οι οποίοι χρησιμοποιούν την ιδεολογία ως άλλοθι των ολέθριων λαθών αλλά και ως ασπίδα προστασίας των, θέτει υπό αμφισβήτηση την έννοια του καπιταλισμού.

Ο κομμουνισμός θεωρείται εξαρχής αποτυχημένος, διότι έρχεται σε σύγκρουση με αυτήν την ίδια την φύση του ανθρώπου, να δημιουργεί ελεύθερα, απρόσκοπτα, και να παράγει πλούτο βάσει της ατομικής δυνατότητος και ευφυΐας του καθενός. Ο δε Φασισμός είναι προϊόν της αποτυχίας των 2 προαναφερθέντων ιδεολογιών και άκρως αντίθετος με αυτήν την ελευθερία του ανθρώπου.

Η καρέκλα που γκρέμισε την Ελλάδα – η απώλεια της αξιοπρέπειας, του αυτοσεβασμού και το άλλοθι μας

άρθρο του Γεωργίου Εμ. Δημητράκη

.

Καυχόμαστε όλοι μας ότι είμαστε δημοκράτες και ακούμε ευχαρίστως τον κ. Πρωθυπουργό να μας ομιλεί περί «εξόδου από την κρίση και ανάπτυξη», ότι ανήκουμε εις την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ, και ότι πρωταρχικός στόχος της Κυβέρνησης είναι η έξοδος από τα Μνημόνια. Όμως αν θέλομε να είμαστε ρεαλιστές το όνειρο αυτό δεν πρόκειται να εκπληρωθεί εφόσον δεν προηγηθεί κάτι βασικότερο. Η αλλαγή της νοοτροπίας και η κοινωνική εξίσωση με τους Ευρωπαίους, από τους οποίους απέχουμε παρασάγγες. Πολλά σχετικά παραδείγματα θα μπορούσαν να αναφερθούν. Όμως επειδή το μέγεθος του άρθρου δεν επιτρέπει μια εκτενή περιγραφή των διαφορών μας με τους Ευρωπαίους, θα περιορισθούμε σε μερικά απλά παραδείγματα.

Η οικονομική και η κοινωνική ανάπτυξη μίας χώρας στηρίζεται πρωτίστως εις την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό ενός Λαού, έννοιες οι οποίες πηγάζουν από την ισονομία και ισοτιμία. Εις την Ελλάδα όμως οι αξίες αυτές ουδέποτε απέκτησαν βάθος, παρά τα υφιστάμενα και γνωστά ευρωπαϊκά πρότυπα. Αυτά, λένε μερικοί δήθεν «ειδήμονες», είναι συνέπειες της Τουρκοκρατίας. Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, ένα ψευδές «άλλοθι» που κατασκευάστηκε μετά την δολοφονία του Καποδίστρια και το οποίο πιπιλίζουμε ως καραμέλα μέχρις σήμερα. Για τον λόγο αυτόν επικρατούν εις την «σύγχρονη Ελλάδα» νοοτροπίες, συνήθειες και συμπεριφορές που θυμίζουν άλλες εποχές.

Η μόνη σωτηρία, η εξέγερση του Λαού

άρθρο του Γεώργιου Εμ. Δημητράκη

.

Αλήθεια είναι η υπαρκτότητα μίας κατάστασης ή η πραγματικότητα ενός γεγονότος. Ως αλήθεια δεχόμαστε αυτό που αντιλαμβάνονται ως πραγματικότητα οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν αντιλαμβάνονται και βιώνουν κάτι με όμοιο τρόπο και αυτό γίνεται αποδεκτό ως αλήθεια.

Ψέμα είναι η πρόταση και η προσπάθεια που γίνεται από κάποιον με σκοπό να πείσει τους άλλους ότι είναι αληθής, ενώ ο ίδιος συνειδητά γνωρίζει ότι η πρόταση και η προσπάθειά του είναι αναληθής. Πολλές φορές η λέξη ψέμα χρησιμοποιείται και για να δηλώσει κάποιος το μη αληθές.

Δυστυχώς εις την χώρα μας, εδώ και δεκαετίες εις τον βωμό της θεοποιημένης Εξουσίας και των παραγώγων της, δηλαδή το πολιτικό σύστημα εξουσίας, οι Κυβερνώντες, τα Κόμματα και οι Θεσμοί της Πολιτείας θυσιάζουν το σύνολο των ανθρωπίνων αξιών, όπως τη ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και ισονομία, ακόμη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Είναι πλέον κοινώς αποδεκτό από όλους τους Έλληνες και αναμφισβήτητο από όλους τους διεθνείς παράγοντες ότι η Πατρίδα μας έχει καταρρεύσει. Ότι η γενεσιουργός αιτία της χρεοκοπίας της χώρας δεν οφείλεται εις ένα τυχαίο γεγονός, αλλά εις την ολοκληρωτική αποτυχία του πολιτικού συστήματος εξουσίας και της Αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών. Το οποίο επί δεκαετίες δια της αλαζονείας, της διαφθοράς, της διαπλοκής και της ατιμωρησίας υπερχρέωνε την χώρα, κατέστρεφε τον παραγωγικό της ιστό, καταλήστευε τους εθνικούς πόρους και τους Έλληνες, και απομάκρυνε τον Ελληνικό Λαό από τους Ευρωπαίους, αλλά και από τους κανόνες της Παγκόσμιας Οικονομίας.

Το πολιτικό σύστημα καταβρόχθισε 1,4 τρισ. ευρώ!

Τα Μνημόνια του Πολιτικού Συστήματος

Το τέλος του πάρτι και η επιστροφή εις την δεκαετία του 1980

Απίστευτο και όμως αληθινό. Μία έρευνα του Δημητρίου Στεργίου η οποία δημοσιεύθηκε σε ηλεκτρονικό Βιβλίο αρχάς Οκτωβρίου 2012 και η οποία ετέθη υπόψη του έντιμου Επιθεωρητού Δημόσιας Διοίκησης κ. Λέανδρου Ρακιντζή, αποδεικνύει με πραγματικά στοιχεία το ακόλουθο τρομακτικό: ότι κατά την περίοδο 1981-2011 κατασπαταλήθηκαν ως πλατανόφυλλα για κομματικές, πολιτικές, ρουσφετολογικές και συνδικαλιστικές σκοπιμότητες εθνικοί, κοινοτικοί και δανειακοί πόροι ύψους 1.4 τρισεκατομμυρίων Ευρώ, δηλαδή ετησίως 46 δις Ευρώ!

Εάν αυτά τα χρήματα επενδύονταν εις την Ελληνική Οικονομία θα είχανε πολλαπλασιαστικό όφελος άνω των 15 τρισεκατομμυρίων Ευρώ, και η χώρα μας θα αναδεικνυόταν σε μία από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη, με ένα τεράστιο ετήσιο ΑΕΠ, και ο Λαός μας εις τη κατάταξη των πλουσιοτέρων του κόσμου.

Δυστυχώς όμως αντί της επένδυσης των τεραστίων αυτών πόρων για την ανάπτυξη της Εθνικής Οικονομίας και τον εκσυγχρονισμό της χώρας μας, ξεκίνησε ένα τεράστιο πάρτι λεηλασίας δημοσίου χρήματος, που χρεοκόπησε την Πατρίδα μας και με χρέη άνω των 370 δις Ευρώ. Αυτό το πάρτι του αιώνα πληρώνει τώρα με την θανατηφόρα πολιτική λιτότητα και τα επαχθή Μνημόνια ο Ελληνικός Λαός.