Ξεσπάει το «αντάρτικο της ελιάς»

Το νου σας μην ξεριζώσετε τις ελιές, λόγω επιδότησης

Στην θέση των πανάρχαιων ελληνικών ελαιόδενδρων θα φυτευθούν κάτι ξερακιανά υβρίδια κακομοίρικων ελιών, άσχετα με την ελληνική φύση, το ελληνικό χώμα, τον Έλληνα…

Ο Γιώργος Λεκκάκης, γνωστός συγγραφέας – δημοσιογράφος για τις θέσεις και απόψεις του γύρω απο την Ελλάδα, την παράδοση, τη φύση και το περιβάλλον, παρουσιάζει μέσα απο την Kontranews άρθρο που καθιστά τους Έλληνες πέρα από ενήμερους του θέματος, υπόλογους αν δεν αντιδράσουν…

Κάνει λόγο για την συντονισμένη προσπάθεια καταστροφής των γνήσιων ελαιόδενδρων της Ελλάδας και την αντικατάστασή τους από υβδριδικά… Δηλαδή «κάποιοι» θα επιχειρήσουν να κάνουν ότι και με το σιτάρι. Αφού έχουν αποκτήσει στον τόπο τους τα εξαιρετικά ελληνικά φυτά και δένδρα, θα επιβάλουν στους Έλληνες να τα καταστρέψουν και να υποβαθμίσουν απόλυτα την ποιότητα και την γνησιότητα της παραγωγής. Ειδικά στην περίπτωση της Ελληνικής ελιάς, αν το καταφέρουν θα έχουν αποκόψει τον Έλληνα από ένα κυρίαρχο συστατικό της ιστορίας, της παράδοσης, της πίστης, της καλλιέργειας, της παραγωγής, της διατροφής, της Ζωής του! Απομένει η θάλασσα και ο ήλιος.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ ΕΝΑΣ ΗΓΕΤΗΣ ΑΓΡΟΤΗΣ

Έκτακτο Παράρτημα (yiorgosthalassis.blogspot.com)

Κείμενο του (Καστροπολίτη) Ιωάννη Α. Σαρσάκη

Βλέποντας τα σημερινά γεγονότα που αφορούν, τον ξεσηκωμό των αγροτών έναντι της κυβέρνησης, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, αν ποτέ υπήρξε στην Ελληνική ιστορία κάποιος εν ενεργεία ηγέτης, ο οποίος να ασχολήθηκε με τη γεωργία, και να ¨ζυμώθηκε¨ μαζί με τη γη και τους αγρότες.

Η απάντηση είναι πως ναι, υπήρξε, και το όνομά του είναι Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης αυτοκράτορας της Ρωμανίας/Βυζαντίου και άγιος της Εκκλησίας μας[1]. Ο Βατάτζης διετέλεσε αυτοκράτορας από το 1222 έως το 1254, την εποχή που οι Φράγκοι σταυροφόροι είχαν καταλάβει την Κωνσταντινούπολη (από το 1204), με αποτέλεσμα να κατακερματιστούν τα εδάφη της πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας. Η έδρα του κράτους του Βατάτζη υπήρξε η Νίκαια της Μικράς Ασίας, και είχε ως κύρια αποστολή, την απελευθέρωση της Βασιλεύουσας καθώς και όλων των περιοχών που τελούσαν υπό Φραγκική, Βουλγαρική και Τουρκική κατοχή.

Όπως γίνεται ευκόλως αντιληπτό, η εποχή που έδρασε και έζησε ο Ιωάννης Βατάτζης ήταν πάρα πολύ δύσκολη, παρ΄ όλες τις αντιξοότητες όμως ο Διδυμοτειχίτης βασιλιάς ενέπνευσε και διοίκησε σωστά τους υπηκόους του. Ο Θεόδωρος Σκουταριώτης (13ος αι.) εγκωμιάζοντας το κοινωνικό έργο του Βατάτζη αναφέρει μεταξύ άλλων ότι : ¨Εξετέλεσε δ΄ επίσης απογραφήν της χώρας, απονείμας εις έκαστον των υπηκόων του μερίδα γης, ώστε να ζει εν ευπορία¨[2]. Πρώτο μέλημα του ελεήμονα βασιλιά ήταν να βοηθήσει όλους τους ακτήμονες και αδυνάτους υπηκόους του, έτσι ώστε να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη στο κράτος. Επίσης ¨ο Βατάτζης δεν έχανε την ευκαιρία να θυμίζει στον λαό του ότι ζούσαν σε μια διαρκή κατάσταση συναγερμού. Τους ενθάρρυνε να είναι αυτάρκεις προωθώντας τη γεωργία και την κτηνοτροφία και έδινε ο ίδιος το παράδειγμα με το να διαχειρίζεται το δικό του κτήμα¨[3]. Ο Νικηφόρος Γρηγοράς (14ος αι.), αναφέρει για το πώς διαχειριζόταν ο Ιωάννης Βατάτζης τη δική του περιουσία : ¨Κι ο ίδιος ο βασιλιάς ξεχώρισε ένα κομµάτι γης, κατάλληλο για καλλιέργεια και για αμπελουργία, ώστε να εξασφαλίζει απ΄ αυτό ότι θα χρειαζόταν η βασιλική τράπεζα, αλλά και όσα απαιτούσε η βούληση του βασιλέα για ευεργεσίες και χορηγίες σε γηροκομεία και πτωχοκομεία, άσυλα και νοσοκομεία. Και προέτρεπε και τους άλλους να κάνουν το ίδιο, αυτούς που ανήκαν στις ανώτερες τάξεις, για να έχει πάντα ο καθένας μέσα στο σπίτι του όσα θα του ήταν απαραίτητα και να μην απλώνει χέρι πλεονεξίας στους απλούς και ασθενεστέρους, και έτσι να είναι τελείως απαλλαγμένο το κράτος των Ρωμαίων από τέτοια αδικήματα¨[4]. Από το χωρίο αυτό πέρα από το φιλανθρωπικό έργο του Ιωάννη Βατάτζη, βλέπουμε πως ο Διδυμοτειχίτης βασιλιάς δεν ανεχόταν να πληρώνεται από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά κάλυπτε με την προσωπική του εργασία τα έξοδά του, δίνοντας βεβαίως το παράδειγμα προς όλους τους υπηκόους του.

Ρωσσία και Υπερκαυκασία

Η πολυεθνική και πολυθρησκευτική περιοχή του Καυκάσου και της Υπερκαυκασίας διατηρεί για αιώνες την κομβική γεωστρατηγική της σημασία. Σταυροδρόμι, που συναντώνται η Μέση Ανατολή με τις ρωσσικές στέππες και η Κεντρική Ασία με την Εγγύς Ανατολή και κατ΄επέκταση την Ευρώπη, αποτελούσε πάντοτε «μήλον της έριδος» εξωκαυκάσιων δυνάμεων. Για αιώνες, ευρισκόμενη ανάμεσα σε τρεις δυνάμεις -τη Ρωσσία, τη Τουρκία και την Περσία- επηρεάστηκε καταλυτικά από τον μεταξύ τους ανταγωνισμό και την ισορροπία ισχύος. Οι βασικές γεωπολιτικές συντεταγμένες που διαμόρφωσαν την ιστορική εξέλιξη της ευρύτερης περιφέρειας συνεχίζουν σε γενικές γραμμές να υφίστανται και σήμερα. Μάλιστα, τη δραστηριότητα που λαμβάνει χώρα στην εν λόγω περιοχή οφείλουμε να την εντάξουμε στο γενικό πλαίσιο των ραγδαίων ανακατατάξεων που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια στη ζώνη που ξεκινά από την Βαλτική και την Ουκρανία και καταλήγει στις εύφλεκτες εστίες του αραβικού κόσμου. Στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσσίας, όπου είναι έντονες οι εθνοτικές αντιθέσεις, ισχυρό το Ισλάμ και μεγάλος ο ενεργειακός πλούτος, ο «ψυχρός πόλεμος» Ουάσιγκτον-Μόσχας ίσως να μη διακόπηκε ποτέ.

Στους ελαιώνες και στα ξενύχτια των δανείων.

Θεόφιλου “Το μάζεμα της ελιάς”

Δημήτρης Α. Σεβαστάκης

Οι αντι-προτάσεις των θεσμών πείθουν ότι η δια-πραγμάτευση χρησιμοποιείται ως μορφή αυτο-πραγμάτωσης. Φυλές γραφειοκρατών χώνονται, υπάλληλοι της απέραντης ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας προτείνουν, ψιθυρίζουν στο αυτί του Επίτροπου, γίνονται πολύτιμοι. Κάθε αυλικός φροντίζει τον εαυτό του, προτείνει μια ηλιθιότητα που να είναι αρεστή στον προϊστάμενό του. Άρση του ΕΚΑΣ, φούσκωμα του ΦΠΑ στα νησιά, απελευθέρωση απολύσεων, απώλεια κοινόκτητης περιουσίας και στρατηγικών δημόσιων επιχειρήσεων. Η ευρωπαϊκή ιδέα μετεξελίσσεται στη χειρότερη μορφή γραφειοκρατίας. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι ακριβώς αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι ο διοικητικός φορμαλισμός μετεξελίσσεται είτε σε κτηνωδία είτε σε οικονομική δομή που ορίζει την πραγματικότητα. Ο κάτοικος των νησιών, των βουνών, ο φτωχός αστός, ο ανυποστήρικτος, εισπράττει ως οργανικό κομμάτι της καθημερινότητάς του αυτή τη γραφειοκρατική ακρότητα, την άνοια. Αυτό είναι μορφή νεοφιλελευθερισμού; Το να μεταβάλλει ένα σύστημα, την καριέρα ενός υπαλλήλου σε οργανικό μέρος της ποιότητας ενός ξωμάχου;

Η Γεωγραφική φιλοδοξία της Τουρκίας

άρθρο των Rob,ert D. Kaplan και Reva Bhalla
από το Stratfor

.

Σε μια εποχή κατά την οποία στην Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου κυβερνούν μετριότητες χωρίς μνήμη, ο επί μία δεκαετία πρωθυπουργός της Τουρκίας Recep Tayyip Erdogan, κινείται φιλόδοξα. Ίσως ο μοναδικός ηγέτης μεγάλου έθνους που συγκεντρώνει γύρω ανάλογη δυναμική, είναι ο Ρώσσος Vladimir Putin, με τον οποίο η Δύση αισθάνεται επίσης εξαιρετικά άβολα.

Οι Erdogan και Putin είναι φιλόδοξοι επειδή είναι άνθρωποι που κατανοούν τη γεωπολιτική. Ο Putin γνωρίζει ότι ένας υπεύθυνος Ρώσσος ηγέτης οφείλει να εξασφαλίσει κάποιου είδους «Γκρίζες Ζώνες» περί την Ρωσσία, σε μέρη όπως η Ανατολική Ευρώπη και ο Καύκασος. Ο Erdogan γνωρίζει ότι η Τουρκία πρέπει να αναδειχθεί σε σημαντική δύναμη στην Εγγύς Ανατολή, προκειμένου να αποκτήσει δύναμη στην Ευρώπη. Το πρόβλημα του Erdogan είναι ότι η γεωγραφία της Τουρκίας μεταξύ Ανατολής και Δύσεως εμπεριέχει τόσες εν δυνάμει ευπάθειες όσα και εν δυνάμει οφέλη. Αυτό είναι που εξαναγκάζει κατά καιρούς τον Erdogan να το παρακάνει. Υπάρχει όμως και μια ιστορική και γεωγραφική λογική για τις υπερβολές του.

Η ιστορία ξεκινά μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Επειδή η Οθωμανική Τουρκία ήταν στην πλευρά των ηττημένων του πολέμου (μαζί με την Αυτοκρατορική Γερμανία και την Αυστρία των Αψβούργων), οι νικητές σύμμαχοι διέσπασαν την Τουρκία και τα περίχωρά της με τη Συνθήκη των Σεβρών του 1920, δίνοντας έδαφος και ζώνες επιρροής στην Ελλάδα, την Αρμενία, την Ιταλία , τη Βρετανία και τη Γαλλία. Η αντίδραση της Τουρκίας σε αυτή την ταπείνωση ήταν ο «κεμαλισμός», η φιλοσοφία του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ (το επώνυμο «Ατατούρκ» σημαίνει «Πατέρας των Τούρκων»), του μοναδικού αήττητου Οθωμανού στρατηγού, ο οποίος θα ηγηθεί μιας στρατιωτικής εξεγέρσεως ενάντια στις νέες κατοχικές δυνάμεις και θα δημιουργήσει έτσι ένα κυρίαρχο τουρκικό κράτος σε ολόκληρη την ενδοχώρα της Ανατολίας. Ο Κεμαλισμός παραχώρησε με προθυμία μακρινά μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που δεν ανήκαν στην Ανατολία, αλλά αντιστάθμισε αυτή του την παραχώρηση με την απαίτηση ενός εθνικά ενοποιημένου τουρκικού κράτους μέσα στην ίδια την Ανατολία. Παραδείγματος χάριν, οι «Κούρδοι», έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν. Θα ήταν πλέον γνωστοί ως «Βουνίσιοι Τούρκοι». Στην πραγματικότητα, έπρεπε να πάψει να υπάρχει ολόκληρο το πολυπολιτισμικό οικοδόμημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

To Πεκίνο επιτίθεται ήπια αλλά αποτελεσματικά.

άρθρο του Yuri Simonyan,
αρθρογράφου της «Nezavisimaya Gazeta»,
για το διαδικτυακό περιοδικό «New Eastern Outlook«

.

Η Κινεζική κυβέρνηση αναπτύσσει ένα νέο σχέδιο προκειμένου να αποκαταστήσει τον ιστορικό «Μεγάλο Δρόμο του Μεταξιού». Σύμφωνα με ορισμένες Κινεζικές πηγές, το πρόγραμμα συμπεριλαμβάνει το σιδηροδρομικό της δίκτυο, επεκτεινόμενο σε μήκος έξι χιλιάδων χιλιομέτρων και με αξία 150 δισ.$. Το Πεκίνο σχεδιάζει να κατασκευάσει ένα τέτοιο σιδηροδρομικό δίκτυο διαμέσω της Κιργιζίας, του Ουζμπεκιστάν, του Τουρκμενιστάν και του Ιράν, με τελικό προορισμό την Τουρκία.

Το σημείο εκκινήσεως πρόκειται να βρίσκεται στην αυτόνομη Βορειο – Δυτική Κινεζική περιφέρεια Xinjang Uygur. Αυτό το σιδηροδρομικό δίκτυο ενδέχεται να συνδεθεί με το σιδηροδρομικό δίκτυο Μπακού – Τιφλίδας – Καρς (πρωτεύουσες του Αζερμπαϊτζάν, της Γεωργίας και της τουρκικής επαρχίας Kars), η κατασκευή του οποίου βρίσκεται στην τελική του φάση. Η νέα γραμμή θα έχει ολοκληρωθεί εώς το 2030, παράσχοντας τη λειτουργία επιβατηγών αμαξοστοιχιών ταχύτητας 200 χλμ./ώρα, καθώς και εμπορικών αμαξοστοιχιών ταχύτητας 160 χλμ./ώρα.

Αυτό το φιλόδοξο σχέδιο προκαλεί σκέψεις για την αφανή «οικονομική επέκταση» της Κίνας προς τη Δύση, ειδικότερα όσον αφορά στην περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως. Αν προσθέσουμε σε αυτό τη «δημογραφική επέκταση» μεταμφιεσμένη κατά τον ίδιο τρόπο, μπορούμε να εξάγουμε μια σειρά από συμπεράσματα και διάφορες εικασίες. Χωρίς μάλιστα να συνυπολογίσουμε την πλειοψηφία των χωρών της Κεντρικής Ασίας, όπου οι πολίτες της Κίνας αισθάνονται σαν στο σπίτι τους, καθώς και την πρόσφατη εγκατάστασή τους στα κράτη της Υπερκαυκασίας. Αυτό επηρεάζει ιδιαίτερα τη Γεωργία, όπου πραγματικές Κινεζικές αστικές περιοχές εμφανίστηκαν στην πρωτεύουσα της και κάποιες άλλες τοποθεσίες – οι λεγόμενες «Chinatowns» («Κινεζικές Πόλεις»). Θα έχουμε δίκιο εάν υποστηρίξουμε ότι ενώ ορισμένες χώρες –  «πρωταθλητές βαρέων βαρών» της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής προσπαθούν να εξωθήσουν ο ένας τον άλλο έξω από μια συγκεκριμένη περιοχή μέσω διαφόρων τεχνασμάτων, ακόμη και με τη βία, η Κίνα κάνει ακριβώς το ίδιο, αλλά σκεπτόμενη πιο καθαρά και πολύ πιο αποτελεσματικά;

Μουρλό σενάριο γεωστρατηγικής φαντασίας – συνέχεια: Η (κάπως μεγαλύτερη) εικόνα

 

το πρώτο μέρος ΕΔΩ

Για λόγους που έχουν καταστεί περισσότερο από προφανείς, η Ρωσσία έχει ξεπεράσει τη φάση του «Διλήμματος του Putin» και βρίσκεται πλέον στη φάση ενός περισσότερο εξελιγμένου διλήμματος:

1. Να εγκαταλείψει τους Ρωσσικούς πληθυσμούς των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως στο έλεος της «Δύσεως», εγκαταλείποντας συγχρόνως τα ιστορικά ζωτικά της συμφέροντα στο σύνολο της στρατηγικής περιφέρειάς της. Η συνεχής αδράνειά της στις κτηνωδίες που συντελούνται στοχευμένα αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία δεν θα σηματοδοτήσει απολύτως τίποτε λιγότερο.

2. Να επέμβει ανοιχτά στην Ουκρανία, είτε δια κανονικής στρατιωτικής εισβολής, είτε κλιμακώνοντας το υφιστάμενο «θερμό κλίμα», σε σύρραξη με πλήρη χαρακτηριστικά εμφυλίου πολέμου.

Στην (κατά πολύ πιθανότερη) περίπτωση μίας ανοιχτής Ρωσσικής επεμβάσεως, το σίγουρο δεδομένο είναι το πλεονέκτημα των φιλο – Ρωσσικών δυνάμεων, καθαρά για λόγους σχέσεων ισχύος και «εδάφους». Η άμεση λογική αντίδραση θα είναι η ανάπτυξη της ένοπλης δράσεως των φιλο – Δυτικών παραστρατιωτικών ομάδων και η δραματική ενίσχυσή τους με προσωπικό και εξοπλισμό . Πολωνία, Σλοβακία, Ουγγαρία και Ρουμανία είναι χώρες – μέλη του ΝΑΤΟ και έχουν (εκτεταμένα) σύνορα με την Ουκρανία στα Δυτικά της. Τα εκτεταμένα σύνορα, μεγάλο μέρος των οποίων βρίσκονται στα Καρπάθια Όρη, είναι ένα κρίσιμο δεδομένο «εδάφους» που αυξάνει τις δυνατότητες αναπτύξεως

Επίκειται πόλεμος στον Καύκασο;

του Bulent Aras*
από το The Mark News

.

Οι συνοριακές αψιμαχίες και τα θύματα στα σύνορα μεταξύ Αζερμπαϊτζάν – Αρμενίας έχουν προκαλέσει φόβους για το ενδεχόμενο ενός νέου πολέμου στο Νότιο Καύκασο. Ο πόλεμος μεταξύ Ρωσσίας και Γεωργίας τον Αύγουστο του 2008 τελείωσε τον εκτεταμένο ψυχρό πόλεμο στην περιοχή. Δεν έχει καθιερωθεί κανενός είδους τάξη έκτοτε και η αβεβαιότητα κυριαρχεί.

Στον απόηχο του πολέμου του 2008, τόσο εξωτερικοί όσο και εσωτερικοί παράγοντες ήταν σε αναζήτηση ενός περιφερειακού σχεδιασμού. Προσπάθειες από τη Ρωσσία, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Τουρκία να θεσπίσουν μία περιφερειακή τάξη, μαζί με τις στρατηγικές επιβίωσης που επιδιώκονται από τα εθνικά κράτη που αποτελούν τον Καύκασο, έχουν διαμορφώσει το γεωπολιτικό τοπίο της περιοχής από το 2008. Οι ΗΠΑ, αδύναμες να υποστηρίξουν τη Γεωργία, έχουν μείνει έξω από αυτή την εικόνα.

Η τρέχουσα πολιτική της Ρωσσίας έναντι του Καυκάσου δείχνει παρόμοια με τη σοβιετική πολιτική απέναντι στις εθνικότητες, που συνεπαγόταν επαναχάραξη χαρτών με βάση την εθνοτική μετεγκατάσταση και τη δημιουργία θυλάκων στο εσωτερικό των χωρών. Το 2008, η Μόσχα αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας, ορίζοντάς τις ως de facto κράτη της περιοχής. Με την κατάσταση στο Καραμπάχ να παραμένει εκκρεμής, ο Νότιος Καύκασος ​​έχει ουσιαστικά

Το Δίκοπο Ξίφος της Αυτοκρατορίας: Παγκόσμιος Στρατός + ΜΚΟ (Μέρος Β)

Το πρώτο μέρος ΕΔΩ

εικόνα από: realpagessites.com

Του Tony Cartalucci

Γκρεμίζοντας κυρίαρχα κράτη και αντικαθιστώντας τα με διαχειριστές ενός παγκόσμιου συστήματος.

Μέρος Δεύτερο: Η Διοίκηση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (πρωτο-ΜΚΟ)

Ένα βιβλίο ανεκτίμητης χρησιμότητας στην κατανόηση της Βρετανικής αυτοκρατορικής διοίκησης είναι το «Αποικιοκρατική Γεωργία: Μια μελέτη της Βρετανικής Ιμπεριαλιστικής Πολιτικής στο Δέκατο Όγδοο Αιώνα.» Δημοσιεύθηκε από το Πανεπιστήμιο της Γεωργίας, γράφτηκε από τον Τρέβορ Ρις και προσπάθησε επιτυχώς να απεικονίσει «σχεδόν κάθε πτυχή της Βρετανικής αποικιακής πολιτικής» χρησιμοποιώντας τη Γεωργία ως παράδειγμα μελέτης.

Η αποικία της Γεωργίας, εκεί που τώρα είναι οι νότιες Ηνωμένες Πολιτείες, ιδρύθηκε ουσιαστικά από μια πρωτο-ΜΚΟ – και σε αυτή την περίπτωση από μια οργάνωση που ήταν αφιερωμένη στην «μεταρρύθμιση των φυλακών». Αυτό που έκανε στην πραγματικότητα ήταν ότι αξιολογούσε τους κατάλληλους φυλακισμένους του Λονδίνου που θα μπορούσαν να σταλθούν στη Γεωργία για να καλύψουν τις ανάγκες του στέμματος. Το ξεκίνημα ως «Συνεργάτες του Δρ Bray» και αργότερα η αλλαγή σε «Επιμελητές Ιδρύσεως της Αποικίας της Γεωργίας στην Αμερική», ή απλά Επιμελητές της Γεωργίας, περιγράφει τέλεια τη χρήση δικτύων με ευγενείς προθέσεις για την εκμετάλλευση της ανθρώπινης τραγωδίας προς όφελος της ελίτ.