Αποχή, όπλο μαζικής νοθείας των εκλογών στα χέρια των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης

αναδημοσίευση από τη Γεωπαρατήρηση
άρθρο του Γιώργου Ρωμανoύ
Συγγραφέα Αναλυτή, Ιστορικού Ερευνητή

.

Τα αδιαμφησβήτητα επίσημα στοιχεία, σχετικά με την διαχρονική Αποχή και τον ρόλο της στην αλλοίωση της λαϊκής βούλησης μας τα παρέχει το ίδιο το Υπουργείο Εσωτερικών. Βάσει αυτών, στις Εκλογές του 2019, ψήφησε μόνο το 57,78% των Ελλήνων πολιτών που έχουν δικαίωμα ψήφου, ήτοι 5.769.644. Άρα, το 100%, των εχόντων δικαίωμα ψήφου είναι 9.985.538. Αποχή επέλεξαν 4.215.894 που ενώ είχαν δικαίωμα ψήφου ΔΕΝ το άσκησαν.

Το 2019, η κυβέρνηση της ΝΔ ψηφίστηκε από 2.251.618 πολίτες οι οποίοι αντιστοιχούν μόνο στο 22,5% επί του συνόλου των 9.985.538 ψηφοφόρων. Αντιστοίχως, στις Εκλογές του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε 1.926.526 ψήφους, δηλαδή ποσοστό 19,2%, επί του συνόλου των εχόντων δικαίωμα ψήφου. Παραβλέποντας αυτή την κραυγαλέα Αποχή η ΝΔ καυχήθηκε, ότι έλαβε ποσοστό 39,85% στις Εκλογές του 2019, ενώ στην πραγματικότητα το ποσοστό της ήταν 22, 5%(!), το οποίο σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πλειοψηφία στο σύνολο των Ελλήνων πολιτών. Το αντίστοιχο «κυβερνητικό» ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μικρότερο. Και τα δύο αυτά κόμματα σχημάτισαν κυβερνήσεις φανερής λαϊκής μειοψηφίας. Κι όμως το Σύστημα της Μεταπολίτευσης τις επέβαλε στον λαό και την χώρα με τις πάγιες αντιλαϊκές και αντιδημοκρατικές μεθόδους δεκαετιών, μεταξύ των οποίων και η Αποχή.

Στα 50 χρόνια Μεταπολίτευσης ουδέποτε ετέθη ζήτημα ακυρότητας των εκλογών στις περιπτώσεις που η μεγάλη Αποχή δημιουργεί άκρως αντι-δημοκρατικές κυβερνήσεις μειοψηφίας. Αυτό, ειδικά ως προς τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, αποδεικνύει συνενοχή.

Τα τελευταία χρόνια καταγγέλλεται συχνά στα ΜΜΕ μια ακόμη δομική μέθοδος νοθείας η οποία σχετίζεται άμεσα, αφενός με τις δύο ιδιωτικές εταιρείες εξαγωγής των εκλογικών αποτελεσμάτων. Και, αφετέρου, με τα «κακόφημα» tablets που επιβάλλει… η εκάστοτε κυβέρνηση, τα οποία κατηγορούνται ότι συμμετέχουν στην ηλεκτρονική αλυσίδα ενός περίεργου λογισμικού που, ενδεχομένως, αλλοιώνει τα εκλογικά αποτελέσματα. Επ’ αυτού δεν γνωρίζουμε εάν έγινε ποτέ αιφνίδια εισαγγελική έρευνα την νύχτα καταμέτρησης των ψήφων, ώστε να διαπιστωθεί εάν οι 100, π.χ., ψήφοι κάποιου εκλογικού τμήματος μετρήθηκαν –στο τέλος της ηλεκτρονικής διαδρομής τους– είτε σαν 150… είτε σαν 50…

Η ανάπτυξη όλων των τρόπων νόθευσης της βούλησης του λαού, όπως οι ποικίλοι εκβιασμοί, η εξαγορά ψήφων, η Αποστασία…, κλπ, ξεπερνά κατά πολύ τα όρια του παρόντος κειμένου.

Τι προβλέπει το Σύνταγμα

Το άρθρο 51 παρ. 5 του Συντάγματος ορίζει ότι «η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική»! Και, σύμφωνα με τις υφιστάμενες νομικές διατάξεις, προβλέπεται φυλάκιση από 1 μήνα έως 1 χρόνο και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων από 1 έως 3 χρόνια σε όποιον απέχει αδικαιολόγητα. Οι ποινές καθορίζονται από τα άρθρα 9 παρ. 5 του ν. 4255/2014 και 117 παρ. 1 και 2 του Π.Δ. 26/2012. Όμως, στην πράξη τίποτε από αυτά δεν εφαρμόζεται. Το Σύνταγμα και οι νόμοι αποδεικνύονται βιτρίνα συστηματικής αντιδημοκρατικής παρανομίας σε ένα εν δυνάμει διαρκές «πραξικόπημα».

Η αντιμετώπιση των εγκλημάτων πολέμων σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο

αναδημοσίευση από τη Γεωπαρατήρηση
άρθρο της Βασιλικής Μανιάτη

.

«Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς. Και τους μεν θεούς έδειξε, τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε, τους δε ελευθέρους.» (Ηράκλειτος)

Ο πόλεμος αποτελεί διαχρονικό φαινόμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Σε διάφορες χρονικές περιόδους, πολλά κράτη επικαλούμενα διάφορους λόγους κατέφευγαν στην πρακτική του πολέμου. Το κύριο διακύβευμα όμως ήταν η διασφάλιση των συμφερόντων τους. Κατά τη διάρκεια αυτών των πολέμων, οι εμπόλεμες πλευρές επιδίδονταν σε πράξεις ειδεχθείς, πράξεις που διακρίνονταν από πρωτοφανή βία και αγριότητα, γνωστές ως «εγκλήματα πολέμου».

Παραδείγματα εγκλημάτων πολέμου καταγράφονται ήδη από την αρχαιότητα. Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου όπως η σφαγή των αρσενικών γόνων των αποστασιάντων Μυτιληναίων από τους Αθηναίους, η εξόντωση των ηττημένων Αθηναίων από τους Συρακούσιους, η σφαγή των Μηλίων από τους Αθηναίους εξαιτίας της ουδέτερης στάσης που τήρησαν1, αλλά και η στάση των νικητών Σπαρτιατών απέναντι στους Αθηναίους στην τοποθεσία Αιγός Ποταμούς2

Εγκλήματα πολέμου έχουμε και στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα οποία οδήγησαν στην ίδρυση του πρώτου διεθνούς δικαστηρίου για εγκλήματα πολέμου (1474).3 Συγκεκριμένα, ο Sir Peter Von Hagenbach κυβερνήτης της πόλης Breisach θεωρήθηκε υπεύθυνος για το καθεστώς τρομοκρατίας που επικρατούσε κατά τη θητεία του. Οι κάτοικοι επαναστάτησαν και ο ίδιος συνελήφθη και δικάστηκε, με την κατηγορία διάπραξης εγκλημάτων πολέμου. Το δικαστήριο που απαρτιζόταν από 28 δικαστές των συμμαχικών κρατών, τον έκρινε ένοχο και τον καταδίκασε σε θάνατο.4

Τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας αναδύθηκαν ως ένας κλάδος του διεθνούς δικαίου το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, όταν το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο ή το σώμα του δικαίου που ρύθμιζε τον πόλεμο, εξειδικεύτηκε πρώτα στις διεθνείς συνθήκες. Μέχρι τότε, αυτοί που προέβαιναν σε πράξεις βίας ενώ βρίσκονταν σε περίοδο πολέμου, αντιμετωπίζονταν ως προδότες, υποκινητές ή εχθροί.5

Το 1863 εκδόθηκε ο Κώδικας Lieber, τον οποίο χρησιμοποίησε ο τότε Αμερικανός Πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν για να ρυθμίσει με κανόνες τη συμπεριφορά των στρατευμάτων των Ηνωμένων Πολιτειών στο πεδίο της μάχης. Μολονότι δεν υπήρχε ευθεία αναφορά στον όρο «εγκλήματα πολέμου», ο Κώδικας Lieber όριζε ότι το Δίκαιο του Πολέμου καταδίκαζε τη σκληρότητα και την κακοπιστία που επιδεικνύονταν από τις εχθρικές δυνάμεις εν ώρα πολέμου και προέβλεπε την αυστηρή τιμωρία των παραβιάσεων των πολεμικών κανόνων. Παράλληλα, προβλεπόταν η δίωξη των στρατιωτών που παραβίαζαν το πολεμικό δίκαιο και η δικαιοδοσία της επιβολής της τιμωρίας ανήκε σε αμερικανικές στρατιωτικές επιτροπές και όχι σε διεθνές δικαστήριο.6

Πως οι ΗΠΑ δημιούργησαν μια καταστροφή στο Αφγανιστάν.

αναδημοσίευση από τη Γεωπαρατήρηση
άρθρο του Ιωάννη Γκινολάρι

.

Έπειτα από τα πρόσφατα γεγονότα στο Αφγανιστάν πολλοί απορούν πως και γιατί κατάφεραν οι Ταλιμπάν να επανέλθουν στην εξουσία και μάλιστα με τόσο γρήγορο ρυθμό. Πως τα κατάφεραν ενώ υπήρχε η παρουσία των Αμερικανικών στρατευμάτων στην χώρα και κυρίως γιατί το επέτρεψαν να συμβεί.

Οι λόγοι είναι πολλοί και και όλοι τους κρύβουν μια αιτιολογία από πίσω. Αρκεί μόνο να δούμε κάποιες από τις δηλώσεις που έκαναν οι Πρόεδροι των ΗΠΑ στο παρελθόν.

Τον Φεβρουάριο του 2020 ο Πρόεδρος Donald Trump αναφέρει δημόσια στον αμερικανικό λαό και κατ’ επέκταση σε όλο τον κόσμο ότι έχει φτάσει ο καιρός να επιστρέψουν τα αμερικανικά στρατεύματα που βρίσκονται στο Αφγανιστάν.

Τον Απρίλιο του 2021 ο Πρόεδρος Joe Biden δηλώνει και εκείνος πως είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για την λήξη του μεγαλύτερου σε χρονική διάρκεια πολέμου των ΗΠΑ.

Έπειτα από τις δηλώσεις αυτές, των δύο τελευταίων προέδρων των ΗΠΑ, το μόνο που απέμενε ήταν τα λόγια να μετατραπούν σε πράξεις.

Όπερ και εγένετο.

Τον Ιούνιο του 2021 τα διεθνή μέσα αλλά και οι ίδιες οι ΗΠΑ αναφέρουν πως θα ολοκληρωθεί σύντομα η οριστική απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν.

Τον Αύγουστο του 2021 οι μαχητές των Ταλιμπάν καταλαμβάνουν την πρωτεύουσα του Αφγανιστάν Καμπούλ και με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ο Πρόεδρος Biden ύστερα και από την κατάληψη της πρωτεύουσας από τους Ταλιμπάν παραμένει σταθερός στην απόφασή του για απόσυρση των αμερικάνικών στρατευμάτων , δηλώνοντας συγκεκριμένα : “Έπειτα από 20 χρόνια δεν υπάρχει καλύτερη χρονική στιγμή για απόσυρση, από αυτή”.

Πως όμως φτάσαμε στο σημείο αυτό;;

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ GREENWASHING ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

αναδημοσίευση από τη Γεωπαρατήρηση
άρθρο της Βασιλικής Μανιάτη

.

Τα τελευταία χρόνια, διαπιστώνεται έντονη μεταστροφή των κρατών να «πρασινίσουν» κύριους τομείς της εθνικής τους οικονομίας. Οι λόγοι της μεταστροφής αυτής είναι τρεις: αφενός η συνειδητοποίηση από την πλευρά των εθνικών αρχών ότι τα αποθέματα των φυσικών πόρων δεν είναι πλέον ανεξάντλητα, επομένως καθίσταται ανάγκη η αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων για την κάλυψη των εθνικών αναγκών. Αφετέρου ότι το πρασίνισμα καίριων τομέων οικονομικής δραστηριότητας όπως ενέργεια, γεωργία, κ.α. συμβάλλει στην παραγωγή προϊόντων, φιλικότερα προς το περιβάλλον, περιορίζοντας συνεπώς τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των συμβατικών προϊόντων. Κυρίως όμως έχει να κάνει με την υιοθέτηση της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο και την ανάληψη δεσμεύσεων από την πλευρά των ευρωπαϊκών κρατών μελών για επίτευξη κλιματικής ουδετερότητας έως το 2050.

Η επιλογή του πράσινου χρώματος κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Σύμφωνα με έρευνες σε κράτη της Ευρώπης, της Αμερικής καθώς και σε ισλαμικά κράτη, το πράσινο χρώμα θεωρείται εκείνο που συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με τη ζωή, την φύση, τη νεότητα, την άνοιξη, την ελπίδα, τη ζήλια. Ακριβώς λόγω της σύνδεσής του με την φύση, αποτελεί το χρώμα των περιβαλλοντικών κινημάτων.1

Οι νέες αυτές εξελίξεις αλλά και η απήχηση που είχαν τα πράσινα προϊόντα στις προτιμήσεις των καταναλωτών οδήγησαν τις διοικήσεις μεγάλων επιχειρήσεων να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα και να επιδιώξουν την παραγωγή πράσινων προϊόντων, φιλικότερα προς το περιβάλλον. Έτσι επιδόθηκαν στη δημιουργία και προώθηση πράσινων προϊόντων προσαρμοζόμενες στα νέα δεδομένα.

Ωστόσο, το πρασίνισμα προϊόντων αποδεικνύεται μια δύσκολη και ακριβή υπόθεση για τις επιχειρήσεις. Συνεπώς, για να διατηρήσουν και να ενισχύσουν την θέση τους στην αγορά, δεδομένου ότι η αγορά των πράσινων προϊόντων είναι μια αγορά δισεκατομμυρίων αλλά και να μην δυσαρεστήσουν το καταναλωτικό κοινό, επιδιώκουν να δημιουργούν μια θετική εικόνα για τα περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά των προϊόντων τους υιοθετώντας διάφορες πρακτικές. Η κυριότερη πρακτική είναι η πράσινη πλύση προϊόντων ή greenwashing.

Η γενοκτόνος Τουρκία ως «μπροστινός» των ΗΠΑ

αναδημοσίευση από την Γεωπαρατήρηση
άρθρο του Γιώργου Ρωμανού

.

Πολύ μελάνι έχει χυθεί παγκοσμίως για το «πώς οι ΗΠΑ θα συνετίσουν/εξαναγκάσουν την Τουρκία να επιστρέψει στην επικυριαρχία τους.» Όμως οι Αμερικανοί πάντοτε βρίσκονταν, βρίσκονται και θα εξακολουθούν να βρίσκονται πίσω από τους Τούρκους, επιτρέποντας με πολλούς έμμεσους και άμεσους τρόπους την κατακόρυφη ενίσχυση της παρουσίας τους σε Μέση Ανατολή, Αζερμπαϊτζάν, Ουκρανία, Λιβύη, αρκετές αφρικανικές χώρες, κα. Όπου οι ΗΠΑ δεν μπορούν ή δεν θέλουν να πάνε, προκειμένου να ανταγωνιστούν συμφέροντα άλλων δυνάμεων, όπως: Κίνας, Ρωσίας, Γαλλίας, Αιγύπτου κλπ, προωθείται η Τουρκία, πάντοτε με την στοργή των Αμερικανών.

Το αν οι ΗΠΑ αυτοκτονήσουν τελικά με την Τουρκία, λόγω ευήθους πολιτικής, όπως έκαναν στο Ιράν, επί Σάχη, ή στο Βιετνάμ, ή με τον Μπιν Λάντεν, ο οποίος «αναδείχθηκε» στην Αμερική πολύ πριν την 11η Σεπτέμβρη 2001, κλπ, είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Ζήτημα που οφείλεται στην αδυναμία χάραξης πολιτικής, λόγω του λυσσαλέου εμφύλιου πολέμου μεταξύ των αμερικανικών ελίτ, στους ανταγωνισμούς των αφανών ιερατείων της Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων, και στα τουλάχιστον 5 κέντρα εξουσίας που κι αυτά διαγκωνίζονται. Κρίσιμος παράγοντας εδώ και δεκαετίες είναι η αριστερή και φιλοϊσλαμιστική πτέρυγα της Παγκοσμιοποίησης που φωλιάζει στους Δημοκρατικούς. Εάν επικρατήσει θα ανατραπεί η παγκόσμια ισορροπία, πράγμα που παρ’ ολίγον να γίνει επί Ομπάμα.

Στην τελευταία δριμύτατη σύγκρουση Ισραηλινών και Χαμάς η γενοκτόνος Τουρκία κάλεσε σε «ιερό πόλεμο» κατά του Ισραήλ και έθεσε θέμα στρατιωτικής κατάληψης της Ιερουσαλήμ. Οι Τούρκοι παρέχουν στην τρομοκρατική –για τις ΗΠΑ και τη Δύση– Χαμάς βοήθεια οικονομική, στελεχιακή, ηλεκτρονική, και σε θέματα τεχνολογίας όπλων. Δημοσιευμένες πληροφορίες αναφέρουν μεταφορά μέσω Τουρκίας στη Χαμάς οπλικών εξαρτημάτων από το Ιράν, τη Βόρεια Κορέα και άλλες χώρες. Το Ισραήλ βομβάρδισε στη Γάζα τουλάχιστον δύο τουρκικά κτίριαπου χρησιμοποιούνταν ως επιχειρησιακά κέντρα εναντίον του. Έτσι και σε αυτή τη σύγκρουση οι Τούρκοι έριξαν «λάδι στη φωτιά». Όμως όπως συνέβη στη Λιβύη και αλλού, πάλι η Τουρκία δεν είχε καμία επίπτωση. Ούτε από τις ΗΠΑ που εμφανίστηκαν «λαλίστατες» (με καθυστέρηση ενός και πλέον αιώνα), ως προς την τουρκική γενοκτονία των Αρμενίων.

Ο Μυστικός Δείπνος και η γερμανοτουρκική μοιρασιά

(σ.Π/Β: Από το σκεπτικό του άρθρου λείπουν οι ΗΠΑ,
η Κίνα και οι περιπλοκές από τη γεωπολιτική δυναμική
στον Εύξεινο Πόντο, την Ανατολική Μεσόγειο και τη
Βόρειο Αφρική. Επίσης, ο διαχωρισμός σε «ναυτικές»
και «χερσαίες» δυνάμεις  είναι μάλλον παρωχημένος
πλέον. Ωστόσο  το άρθρο έχει την ιδιαίτερη αξία της
μελέτης του ελληνο – γερμανο – τουρκικού «τριγώνου»
όσον αφορά αποκλειστικά τις μεταξύ τους γεωστρατηγικές
οπτικές των τριών χωρών)

αναδημοσίευση από την Γεωπαρατήρηση
άρθρο του Γεωργίου Χ. Τορνικάντη

.

Κι όμως ο Παναγιώτης Κονδύλης είχε δίκιο!!!

Η Γερμανία και η Τουρκία είχαν από την αρχή της ιδρύσεως των κρατών τους απαρέγκλιτα συμφέροντα και κοινούς γεωστρατηγικούς στόχους. Από την εποχή του Βίσμαρκ και του Κάιζερ με τον Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ Β’ και τον Κεμάλ Ατατούρκ, μέχρι την εποχή της Μέρκελ με τον Ερντογάν. Πολλοί θα ισχυριστούν πως αυτό είναι αναμενόμενο μιας και οι δύο λαοί μοιράζονται την ίδια βαρβαρική φύση, με τον έναν να αποτελεί βαρβαρικό φύλο της Δύσης ενώ το δεύτερο να αποτελεί βαρβαρικό στοιχείο της Ανατολής και με τα δύο να προέρχονται από τους Ούννους της Κεντρικής Ασίας.

Αυτό όμως θα ήταν πολύ άδικο για τους Γερμανούς και τον πολιτισμό τους.

Ας είμαστε ακριβοδίκαιοι. Ο γερμανικός λαός αποτελεί έναν από τους πιο εκλεπτυσμένους, εύστροφους και δυνητικούς λαούς της Οικουμένης. Η πνευματική ελίτ της χώρας τους υπήρξε πάντοτε ελληνοκεντρική με βαθύ και ειλικρινή θαυμασμό για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική γη. Φιλόσοφοι, ποιητές και λογοτέχνες ύμνησαν την Ελλάδα στα έργα τους και αποθέωσαν τον ελληνικό αγώνα ανεξαρτησίας κατά των Ασιατών βαρβάρων. (1)

Αν κάποιος δεν γνώρισε ποτέ του την Ελλάδα και δεν ήξερε που βρίσκεται στον χάρτη, αν δεν είχε διαβάσει ποτέ του για την Ελλάδα και την ιστορία της, θα μπορούσε να την είχε αγαπήσει διαβάζοντας τα ποιήματα του Γιόχαν φον Γκαίτε και του Φρειδερίκου Σέλλινγκ, του Φρειδερίκου Χάιλντερλιν και του Φρειδερίκου Σίλλερ . Τα έργα του Φρειδερίκου Νίτσε και τα βιβλία του Βίλχεμ φον Χούμπολντ. Ένα από τα μεγαλύτερα φιλελληνικά κινήματα της ιστορίας, ίσως το δεύτερο μετά το γαλλικό, δημιουργήθηκε, αναπτύχθηκε και εκπροσωπήθηκε μέσα από πίνακες ζωγραφικής, ποιήματα και ελεγείες, ύμνους και ραψωδίες, δωρεές και εθελοντικά σώματα στη Γερμανία.

Αυτό όμως δεν συνάδει και με την θέληση και την μεγαλομανία της γερμανικής πολιτικής ελίτ όπου έβλεπε την πολιτική κατάσταση και την γεωπολιτική πραγματικότητα έξω από ρομαντισμούς και ιδεαλισμούς ακολουθώντας πιστά την Realpolitik (2) και προσπαθώντας να βρει Lebensraum (3) για να επεκτείνει το Ράιχ της.

Τα «λόγια» Δένδια απαιτούν και πράξεις προς την Τουρκία

Την ώρα της Συνάντησης Δένδια-Τσαβούσογλου, οι Τούρκοι έδωσαν εντολή στο ερευνητικό τους Barbaros να περάσει από τα νερά της Λέσβου. Επί τόπου έσπευσαν ελληνικά πολεμικά. Στην εικόνα το στίγμα του τουρκικού σκάφους. (Εικόνα δημοσιευμένη σε ξένα ΜΜΕ.)

αναδημοσίευση από τη Γεωπαρατήρηση
άρθρο του Γιώργου Ρωμανού

.

Η δημόσια σύγκρουση Δένδια – Τσαβούσογλου δεν προσφέρεται για εξιδανίκευση της κυβέρνησης –λόγω φόβου επανόδου ΣΥΡΙΖΑ– ούτε για ντελίριο κομματικού ενθουσιασμού, ψηφοθηρικής εκμετάλλευσης, υπέρ της ΝΔ αλλά ούτε και για μηδενιστική κριτική. Η διεθνοποιημένη διαφορά Ελληνισμού και μεγαλαυχικής Τουρκίας, που θεωρεί ότι της ανήκει ολόκληρος ο πλανήτης –όπως και η Σελήνη εσχάτως…, στην οποία καταφανώς θα καλλιεργήσει πατάτες και κρεμμύδια–, πρέπει να κριθεί ψυχρά. Γιατί η Γεωπολιτική και η Γεωστρατηγική είναι κυνικές. Συναισθηματικές προσεγγίσεις βλάπτουν σοβαρά την Ελλάδα και το Έθνος των χειμαζόμενων Ελλήνων. Έτσι, παραθέτουμε τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα:

Ο κ. Δένδιας τα «είπε» στους Τούρκους, αν και όχι όλα όσα έπρεπε, όπως θα αποδείξουμε στη συνέχεια. Οι Έλληνες ψάχνουν ανάσες περηφάνειας μετά από 47 χρόνια ολέθριας Μεταπολίτευσης που κατέληξε σε Μνημόνια, 99 χρόνια κρατικής εθελοδουλίας, μεθοδευμένο εθνομηδενισμό, ευτελισμό της Δημοκρατίας, και κυνικής παράδοσης της Μακεδονίας –ως όνομα, εθνότητα, γλώσσα– από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, την οποία τώρα προωθεί φανατικά η ΝΔ. Οι αλήθειες που καλώς είπε, ο Έλληνας ΥπΕξ είναι τα αυτονόητα των ελληνικών θέσεων, τα οποία λέει εδώ και δεκαετίες κι ο τελευταίος Έλληνας πατριώτης. Υπογραμμίζουμε, όμως, πως ακόμη και αυτά ειπώθηκαν, αφού ο κ. Πάιατ επισκέφθηκε τον κ. Δένδια στο γραφείο του, λίγες ώρες πριν μεταβεί στην Τουρκία. Και τούτο σημαίνει πάρα πολλά!

Τα Στενά του Ορμούζ – Οι σύγχρονες συμπληγάδες

αναδημοσίευση από τη Γεωπαρατήρηση
άρθρο του Ιωάννη Γκινολάρι

.

Τα Στενά του Ορμούζ είναι πορθμός (σ.1) ανάμεσα στον κόλπο του Ομάν (σ.2) και τον Περσικό Κόλπο. Στα βόρεια των Στενών του Ορμούζ βρίσκεται το Ιραν και στα νότια τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Αποτελούν το μόνο θαλάσσιο πέρασμα για το Περσικό Κόλπο κάτι που αυτομάτως του δίνει μεγάλη στρατηγική σημασία στο παγκόσμιο διεθνές στερέωμα. Αυτό άλλωστε φαίνεται και από το γεγονός ότι περίπου το 35% του πετρελαίου που μεταφέρεται μέσω ακτοπλοϊκών μεταφορών περνάει από τα στενά αυτά.

Λόγω της στρατηγικής τους θέσης τα Στενά του Ορμούζ αποτελούν τον θαλάσσιο διάδρομο που συνδέει τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες της Μ.Ανατολής (σ.3) με τις διεθνείς αγορές και εξαιτίας αυτού επιφέρουν και πολλά “επεισόδια” και συγκρούσεις στα νερά αυτά.

Από το παρελθόν μέχρι και σήμερα στο σημείο αυτό έχουν συμβεί πολλά και διαφορετικά κάθε φορά σκηνικά με διάφορους πρωταγωνιστές.

Τον Ιούλιο του 1988 , το αμερικάνικό πλοίο Vincennes κατέρριψε ιρανικό επιβατικό αεροσκάφος , με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και οι 290 επιβαίνοντες. Το αμερικανικό πλοίο εντόπισε στα ραντάρ του το ιρανικό αεροσκάφος και αμέσως προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον πιλότο, προκειμένου να αναγνωρίσει την ταυτότητά του. Καθώς δεν λάμβαναν απάντηση, οι Αμερικανοί υπέθεσαν ότι το Airbus ήταν ιρανικό μαχητικό αεροσκάφος, τύπου F-14, με αποτέλεσμα να εκτοξεύσουν δύο πυραύλους εδάφος-αέρους.

Ένας εξ αυτών βρήκε στόχο και «έκοψε» στα δύο το επιβατικό αεροπλάνο. Το Airbus διαλύθηκε αμέσως στον αέρα και τα συντρίμμια του έπεσαν στη θάλασσα, παρασέρνοντας στον θάνατο 290 άτομα.

Οι ναύτες του Vincennes επικαλέστηκαν ως δικαιολογία για την τραγωδία το γεγονός ότι οι πιλότοι της πτήσης 655 αγνόησαν τα επαναλαμβανόμενα μηνύματά τους. Ωστόσο, απέφυγαν να διευκρινίσουν ότι η προσπάθεια επικοινωνίας έγινε μέσω… στρατιωτικών και όχι συμβατικών συχνοτήτων.

“Θέατρο πολέμου” στο Αιγαίο πριν την παράδοση ελληνικής ΑΟΖ στην Τουρκία (Ιούλιος 1974 – Ιούλιος 2020)

αναδημοσίευση από τη Γεωπαρατήρηση
άρθρο του Γιώργου Ρωμανού

.

Όσοι έχουμε άμεσες εμπειρίες από τις επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού, τον Ιούλιο του 1974 και όχι μόνο, γνωρίζουμε καλά το δήθεν αξιόμαχο του τουρκικού στρατού και το πώς αυτός πολεμάει. Όπως έχουμε ξεκάθαρη εικόνα και αδιάσειστα στοιχεία για το ότι τότε λόγω του εγκληματικού και εθνοκτόνου πραξικοπήματος τα αποδιοργανωμένα και ασυντόνιστα σπαράγματα των ελληνικών δυνάμεων (Εθνική Φρουρά και ΕΛΔΥΚ), χωρίς αεροπορική και ναυτική κάλυψη, είχαν να αντιμετωπίσουν μια πλήρως οργανωμένη τουρκική στρατιά άνω των εκατό χιλιάδων ανδρών, με απόλυτη ναυτική και αεροπορική κάλυψη-υπεροχή. Κι όμως η Τουρκία δεν θα νικούσε! Το απέδειξαν οι επικές μάχες των Ελλήνων στον Άγιο Ιλαρίωνα, (η νυχτερινή καταδρομή της 33ης Μοίρας Καταδρομών Κύπρου, με επικεφαλής τον ηρωικό Υπολοχαγό Ηλία Γλεντζέ, η οποία είχε καθολικά… ολέθριο αποτέλεσμα για τους Τούρκους).

Ηγέτης της 33ης ήταν ο αείμνηστος Ταγματάρχης, τότε, Γεώργιος Κατσάνης, ο οποίος στις δέκα το πρωί, της 21ης Ιουλίου 1974, έπεσε μαχόμενος υπέρ βωμών και εστιών πολεμώντας, όρθιος και ατρόμητος μπροστά από τους λοκατζήδες του. Τον ίδιο ηρωικό θάνατο είχε και ο Υπολοχαγός Νικόλαος Κατούντας που έπεσε στο ίδιο σημείο μαχόμενος ως άλλος Λεωνίδας, τελικά μόνος του, προκειμένου να καλύψει, ως τελευταίος…, τους άντρες του. Στο Αεροδρόμιο Λευκωσίας, οι Τούρκοι νικήθηκαν εξευτελιστικά από την Α΄ Μοίρα Καταδρομών, με απαράμιλλο ηγέτη τον Ταγματάρχη Παπαμελετίου. Τα ίδια συνέβησαν στο Κιόνελι, στη Διάβαση Βασιλείας και σε δεκάδες άλλα μέρη όπου οι Έλληνες μαχόμενοι σταμάτησαν τους υπερπολλαπλάσιους Τούρκους και τους Μεγάλους Συμμάχους τους. Αυτοί και πολλοί άλλοι ηρωικοί πολεμιστές και οι οικογένειές τους αγνοήθηκαν και περιφρονήθηκαν βάναυσα επί δεκαετίες από την ένοχη ελληνική πολιτεία της Μεταπολίτευσης, και έπρεπε οι απόστρατοι συνάδελφοί τους και ιδιώτες να φροντίσουν για την αποκατάσταση της ιερής μνήμης τους και να στήσουν τις προτομές τους κάνοντας εράνους.

Θεϊκή Στρατηγική και Ανθρώπινη Γεωπολιτική

.

Γράφει ο Γεώργιος Χ. Τορνικάντης

Υπάρχουν αρκετές γεωπολιτικές σχολές στον κόσμο, καθώς και πολλά κέντρα συμφερόντων τα οποία ασπάζονται τις γεωπολιτικές θεωρίες των σχολών αυτών. Όλα τα κράτη ασκούν την δική τους εξωτερική πολιτική και χαράσσουν στο σώμα της γης τη δική τους στρατηγική για την κυριαρχία τους στη παγκόσμια σκακιέρα και την τελική τους επικράτηση στο διεθνές περιβάλλον.

Υπάρχει όμως μια σχολή, η οποία ακολουθεί τον δικό της δρόμο εδώ και πάρα πολλούς αιώνες και μια ‘’Δύναμη’’, η οποία δεν έχει πει ακόμη την τελευταία της κουβέντα. Οι σχολές είναι οι μοναστηριακές, οι οποίες λειτουργούν ως άλλες ‘’δεξαμενές σκέψης’’ και προτρέπουν τον άνθρωπο να ασχοληθεί με τον εσωτερικό του κόσμο και να ασκήσει επιρροή και δύναμη μέσα στη ψυχή του και τον νου του και πάνω στα πάθη του. Ενώ η ‘’Δύναμη’’ είναι Θεός, ο Δημιουργός και ο Αρχιτέκτονας του ουράνιου και επίγειου κόσμου μας. Καμία γεωπολιτική θεωρία και σχολή που πηγάζει από την ανθρώπινη νόηση και τις ανθρώπινες δυνάμεις δεν μπορεί να επικρατήσει μπροστά στο Θέλημα του Κυρίου και πάνω στον Λόγο του Θεού!

Άνθρωπος και Πόλεμος

Αφορμή για αυτό το άρθρο στάθηκε η ανάγνωση ενός μικρού, συνοπτικού και εξαιρετικού βιβλίου του Αγίου Νικόλαου Βελιμίροβιτς, Σέρβου επισκόπου της Αχρίδος, ‘’Πόλεμος και Βίβλος’’, το οποίο συνέγραψε μετά από ένα ταξίδι του στην Αμερική καθώς επέστρεφε μέσω του Ατλαντικού Ωκεανού μέσα σε ένα καράβι. Ο Άγιος ‘’Χρυσόστομος’’ της Σερβίας καταθέτει στο έργο του πως ‘’οι πόλεμοι γίνονται από τους ανθρώπους, ο νικητής όμως κρίνεται από τον Θεό.’’

James Mattis – Τελεσίγραφο στο ΝΑΤΟ

αναδημοσίευση από τη Γεωπαρατήρηση
άρθρο του Χρήστου Κατσέα

.

Ο υπουργός Άμυνας James Mattis εξέδωσε ένα ασαφές «τελεσίγραφο» προς τους συμμάχους του ΝΑΤΟ την Τετάρτη, απαιτώντας να επωμιστούν το βάρος της υπεράσπισης περισσότερο, αλλά «λησμόνησε» να πει τι θα κάνει ο Λευκός Οίκος, αν δεν το κάνουν.«Η Αμερική θα αναλάβει τις ευθύνες της. Αλλά αν τα έθνη σας δεν θέλουν να δουν την Αμερική σε μια μέτρια δέσμευσή προς το ΝΑΤΟ και την Συμμαχία, κάθε μία από τις πρωτεύουσες σας θα πρέπει να δείξουν την υποστήριξή για την κοινή μας άμυνα», δήλωσε ο Mattis σε ομιλία του πριν ανοίξει η συνάντηση των υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ.

Οι παρατηρήσεις που γίνονται από αξιωματούχους του ΝΑΤΟ είναι ότι το κλίμα μέσα στο ΝΑΤΟ είναι «φοβισμένο και μπερδεμένο», ανέφερε ένας αξιωματούχος του ΝΑΤΟ σε αμερικανικό μέσο ενημέρωσης, μιλώντας βέβαια ανώνυμα και αναφέροντας επιπροσθέτως και τις ευρωπαϊκές ανησυχίες τους για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ.

Ο Trump έχει επανειλημμένα αμφισβητήσει το κύρος του ΝΑΤΟ, χαρακτηρίζοντας το ακόμη  και  άνευ αντικειμένου κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας. Ο Mattis, ο οποίος στο παρελθόν υπηρέτησε ως Ανώτατος Συμμαχικός διοικητής του ΝΑΤΟ, δεν επεκτάθηκε τόσο μακριά την Τετάρτη. Αλλά επέπληξε τα μέλη του ΝΑΤΟ για τη μη λήψη μεγαλύτερων ευθυνών.

Οι Κυρώσεις Ομπάμα εναντίον της Μόσχας

αναδημοσίευση από τη Γεωπαρατήρηση
άρθρο του Χρήστου Κατσέα

.

Ο Πρόεδρος Ομπάμα κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων του στο Λευκό Οίκο έχει διατάξει αρκετά αντίποινα εναντίον της Ρωσίας, με την αιτιολογία ότι η Μόσχα ενέχεται στην πειρατεία της Εθνικής Επιτροπής του Δημοκρατικού Κόμματος (DNC) με σκοπό να επηρεάσει την έκβαση των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ υπέρ του Donald Trump. Τα σαρωτικά μέτρα που λαμβάνονται από τον Ομπάμα στις 29 Δεκεμβρίου συνίσταται στην επιβολή κυρώσεων στις μυστικές υπηρεσίες της Ρωσίας, καθώς απαιτούν την αποχώρηση των 35 Ρώσων διπλωματών «με την υπόνοια ότι είναι κατάσκοποι» από τις ΗΠΑ, καθώς και το κλείσιμο δύο ρωσικών ενώσεων στο Μέριλαντ και τη Νέα Υόρκη.

Σύμφωνα με το NBC, στις 29 Δεκεμβρίου οι κυρώσεις για τη Ρωσία αποτελούν «μια δυναμική πράξη από τον Πρόεδρο Ομπάμα να τιμωρήσει τη Ρωσία πριν από την αποχώρησή του».

Η σιωπηρή αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι η τιμωρία προοριζόταν για τον Trump.

16 ΙΟΥΛΊΟΥ 1945 «ΔΟΚΙΜΗ ΤΡΙΑΔΑ» Η ΠΡΏΤΗ ΠΥΡΗΝΙΚΉ ΔΟΚΙΜΉ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ.

Η έκρηξη μετά από 0,025 δευτερόλεπτα.

αναδημοσίευση από τη Γεωπαρατήρηση
άρθρο του Χρήστου Κατσέα

.

Στις 16 Ιουλίου του 1945, η πυρηνική δοκιμή της «Τριάδας» βύθισε την ανθρωπότητα στην λεγόμενη Ατομική Εποχή. Η πρώτη πυρηνική βόμβα που δοκιμάστηκε πυροδοτήθηκε στο Νέο Μεξικό, στο εύρος Αλαμογκόρντο (Νέο Μεξικό, Ηνωμένες Πολιτείες). Το πλουτώνιο όπου βασίστηκε η συσκευή εξερράγη με μια ισχύ ισοδύναμη με 18.000 τόνων TNT, δημιουργώντας έναν κρατήρα πλάτους πάνω από 300 μέτρα.

Οι Προσπάθειες των ΗΠΑ να αναπτύξουν πυρηνικά όπλα οδηγήθηκαν από το φόβο ότι η ναζιστική Γερμανία θα είναι σύντομα σε θέση να το πραγματοποίηση. Ο Γερμανός χημικός και βραβευμένος με Νόμπελ Otto Hahn μαζί με την Lise Meitner και τον μαθητή και βοηθό του Fritz Strassmann, στα τέλη του 1938 ανακάλυψαν την πυρηνική σχάση, ένα μεγάλο αριθμό ραδιενεργών προϊόντων μεταστοιχείωσης, τα οποία θεωρούσαν ως υπερουράνια. Εκείνη την εποχή η ύπαρξη των ακτινιδών δεν είχε ακόμη συσταθεί, και το ουράνιο λανθασμένα θεωρούταν ότι ανήκει στην 6η ομάδα στοιχείων του περιοδικού πίνακα, παρόμοιο με το βολφράμιο.

Ένας μεγαλύτερος στρατιωτικός ρόλος για τη Γερμανία;

αναδημοσίευση από τη Γεωπαρατήρηση
άρθρο του Χρήστου Κατσέα

.

Η Γερμανική κυβέρνηση θα δημοσιεύσει σύντομα ένα νέο αμυντικό δόγμα, ένα «έγγραφο» στρατηγικής που θα καθορίζει τις κατευθυντήριες γραμμές για τη γερμανική πολιτική άμυνα, και είναι το πρώτο από το 2006.

Αυτό το έγγραφο έχει ήδη δεχτεί κάποια προσοχή στο εξωτερικό, κυρίως από το Ηνωμένο Βασίλειο, στο πλαίσιο του δημοψηφίσματος της χώρας για την παραμονή στην ΕΕ στις 23 Ιουνίου, και λόγω της εκτεταμένης κάλυψης από τον τύπο, για την υποτιθέμενη φιλοδοξία της Γερμανίας να χτίσει ένα «στρατό της ΕΕ».

Ωστόσο, ο απίθανος ρητορικός στόχος μιας ευρωπαϊκής άμυνας συσκοτίζει τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές της εξελισσόμενης πολιτικής άμυνας της Γερμανίας και την αυξανόμενη σημασία της για την ευρωπαϊκή άμυνα.

Η Γερμανία έχει από καιρό και είχε δύσκολες συζητήσεις σχετικά με το στρατιωτικό ρόλο της στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια ασφάλεια, πηγαίνοντας πίσω από την υποστήριξη της τότε Σοσιαλδημοκρατικής-Πράσινης κυβέρνησης για την επέμβαση του ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο το 1999.

Η στρατιωτική συνεισφορά της Γερμανίας από τότε έχει κυμανθεί από την ισχυρή στήριξη και τη βοήθεια της Διεθνούς Ασφάλειας δύναμης (ISAF) στην αποστολή στο Αφγανιστάν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000 και με την αποχή της από το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που προηγήθηκε της στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Λιβύη το 2011.