Οι κακοδοξίες του παπισμού

.

 ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ – ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

 

---

 Αναδημοσίευση: Εκ του τεύχους «Εν συνειδήσει» – Ι.Μ. Μεγάλου Μετεώρου 

---

    Οι διαφορές ανάμεσα στη Ορθοδοξία και τον παπισμό είναι πολλές και μεγάλες, παλαιές και νεότερες και αφορούν τόσο σε δογματικά ζητήματα όσο και σε θέματα εκκλησιαστικής εμπειρίας, λατρείας, τέχνης και γενικώτερα αντιλήψεων και βιοθεωρίας. Θα επιχειρήσουμε εδώ μία συνοπτική παρουσίασή τους αντλώντας από τα κείμενα των Αγίων Πατέρων και συγχρόνων θεολόγων, Μητροπολιτών και Γερόντων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι με ενάργεια και ορθόδοξο φρόνημα αναδεικνύουν την παρεκτροπή από την ορθή πίστη και τις κακοδοξίες του παπισμού. Για την καλύτερη κατανόηση των διαφορών ορθοδοξίας και παπισμού είναι απαραίτητο να εξετάσουμε συνολικά τον εκκλησιαστικό, κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο της εποχής. Για τον σκοπό αυτό παραθέτουμε πολύ σύντομα κάποια ιστορικά γεγονότα που στάθηκαν σταθμοί στην γέννηση του παπισμού και στην πορεία του προς την διαίρεση και το σχίσμα.

Ιστορική αναφορά

  Η αρχαία Ορθόδοξη Λατινική Εκκλησία της Δύσεως στην παλαιά Ρώμη είχε πάντοτε κοινωνία με την Ορθόδοξη Ανατολή και τα πατριαρχεία της. Το γεγονός που ανέτρεψε την αρμονική αυτή κοινωνία μεταξύ Ανατολής και Δύσεως είναι η κατάληψη της δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τους Φράγκους κατά την διάρκεια του 5^ου και 6^ου αι., όταν η Δυτική Ευρώπη ζει τον καταιγισμό των βαρβαρικών επιδρομών που μετέβαλαν ριζικά τα πολιτιστικά και θρησκευτικά δεδομένα της.

Ρωμηοί απροσκύνητοι μιλάνε για την Άλωση

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός

.

Ο Ιωσήφ Βρυένιος , ονομαστός διδάσκαλος του Γένους μας, σε λόγο του ενώπιον του αυτοκράτορα, τριανταπέντε χρόνια πριν από την Άλωση, όρισε την αιτία, της διαφαινόμενης πτώσης της Πόλης, με τα παρακάτω λόγια:

’’Όλοι οι Χριστιανοί έγιναν υπερήφανοι, αλαζόνες, φιλάργυροι, φίλαυτοι, αχάριστοι, απειθείς, λιποτάκται, ανόσιοι, αμετανόητοι, αδιάλλακτοι. Έγιναν οι άρχοντες κοινωνοί ανόμων, οι υπεύθυνοι άρπαγες, οι κριτές δωρολήπτες, οι μεσίτες ψευδείς, οι νεώτεροι ακόλαστοι, οι αστοί εμπαίκτες, οι χωρικοί άλαλοι και οι πάντες αχρείοι. Χάθηκε ευλαβής από της γης, εξέλιπε στοχαστής, ουχ εύρηται φρόνιμος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον επέπεσαν εκ δυσμών και εξ ανατολών διάφοροι εχθροί και λυμαίνονται την αυτοκρατορία’’.

Στο τέλος της ομιλίας του, ως ανάχωμα στην επερχόμενη Άλωση, πρότεινε, σε όλους, μετάνοια και υπακοή στις εντολές του Θεού.

Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός ήταν μαθητής του Ιωσήφ Βρυένιου και ως επίσκοπος Εφέσου, συμμετείχε και αυτός σ’ εκείνη την ψευτοσύνοδο της Φερράρας, στην οποία, δεκαπέντε χρόνια πριν από την Άλωση, σύρθηκαν οι Έλληνες κάτω από την απειλή των Τούρκων και τις εκβιαστικές απαιτήσεις του πάπα, να ζητήσουν βοήθεια από την Δύση.

Τελικά, την δυσσεβή εκείνη συμφωνία περιφρόνησης της Ανατολικής Ορθόδοξης παράδοσης και της υποταγής μας στην παπική αίρεση, την υπέγραψαν όλοι, πλην ενός. Του Μάρκου του Ευγενικού.

ΙΜΒΡΟΣ ΤΕΝΕΔΟΣ – ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΩΣ ΤΗΝ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ

Το «εάλω η Πόλις» είχε και στα νησιά, που την εποχή αυ­τή τα κατείχαν οι Γατελούζοι· την ίδια απήχηση, που είχε σ’ ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο.

.

Οι άρχοντες της Ίμβρου, με το άκουσμα της πτώσης της Κωνσταντινούπολης, επιβιβάστηκαν στα πλοία από τον Κέφα­λο κι ακολούθησαν το δρόμο προς τη Δύση, όπου κατευθύνο­νταν οι ιταλικές γαλέρες, στις οποίες είχαν επιβιβαστεί οι άρ­χοντες της Λήμνου.

.

Οι νησιώτες έντρομοι από την εγκατάλει­ψη και με το φάσμα της εμφάνισης του οθωμανικού στόλου να ξεπροβάλλει στον ορίζοντα και να αποβιβάζει τα στρατεύμα­τα, τα οποία θα επαναλάμβαναν την αγριότητα, που γνώρισε η Βασιλεύουσα, δεν ήξεραν πώς να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και πού να πάνε.

.

Τότε ο Ίμβριος ευγενής Μιχαήλ Κριτόβουλος, μετέπειτα ιστορικός της Άλωσης, που την εποχή εκείνη βρισκόταν στην Ίμβρο, έμπειρος, ως φαίνεται, «στα μυστήρια της τουρκικής πολιτικής», αναλαμβάνει να διευθετήσει το θέμα. Ο μόνος τρόπος, που υπήρχε, για να αποφευχθεί η αιματοχυσία, η λε­ηλασία και τελικά η ερήμωση των νησιών, ήταν η μεταβίβαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της δυναστείας των Παλαιο­λόγων προς τον Μωάμεθ τον Β’ να πάρει χαρακτήρα θελημα­τικό και όχι υπόκυψης στην πολεμική βία. Στέλνει λοιπόν έναν έμπιστο του στον αρχηγό του οθωμανικού στόλου, που στάθ­μευε στην Καλλίπολη, με πολλά δώρα, παρακαλώντας τον να ματαιώσει την επίθεση του στα νησιά, τα οποία είχαν σκοπό να προσχωρήσουν στον νέο κυρίαρχο.

Η ΕΠΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Φωτογραφία από:www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Δρ. Ἐρατὼ Ζέλλιου-Μαστοροκώστα

φιλολόγου-ἱστορικοῦ-Λαογράφου

Στὶς ἡμέρες μας δυστυχῶς ἀμφισβητεῖται, εὐτυχῶς ἀπὸ ἐλάχιστους, ἡ συνεχὴς παρουσία καὶ ἡ μεγαλουργός πορεία τοῦ ἑλληνισμοῦ.

Ὁ Ἀριστοτέλης ὅμως γράφει: «Ὁ καλούμενος ἐπὶ Δευκαλίωνος[1] κατακλυσμός… περὶ τὸν ἑλληνικὸν ἐγένετο τόπον μάλιστα, καὶ τούτου περὶ τὴν Ἑλλάδα τὴν ἀρχαίαν»[2]. Ἀπὸ τὸ 2800 π.Χ. ἔχουμε τὸν πρωτοελλαδικὸ πολιτισμό, ποὺ ἀναπτύχθηκε ἀπὸ τὴ Θράκη ἕως τὴν Πελοπόννησο, τὸν Πρωτοκυκλαδικὸ καὶ τὸν Πρωτομινωικό.

Ἀπὸ τὸν Πρωτοελλαδικὸ μάλιστα πολιτισμὸ ἔχουμε καὶ γραφή ὅμοια μὲ τὴ σημερινή, ὅπως ἀποδεικνύουν ἡ τῆς 3ης π.Χ. χιλιετίας πινακίδα τῆς Λήμνου, στὴν ὁποία ὑπάρχουν τὰ γράμματα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου, τῆς Ἀλονήσου, στὴν ὁποία ἀναγράφεται ἡ λέξη ΑΥΔΗ[3] (φωνή), καὶ ἄλλες. Ἀκολουθεῖ ὁ μυκηναϊκὸς πολιτισμός, τὰ ἔργα τοῦ Ὁμήρου, τοῦ Ἡροδότου καὶ τόσων ἄλλων Ἑλλήνων τῆς σημερινῆς Ἑλλάδος ἀλλὰ καὶ τῆς Μ. Ἀσίας, ὅπου τὸν 7ο π.Χ. αἰ. γεννήθηκαν οἱ ἐπιστῆμες.

Στοὺς κλασικοὺς χρόνους (479-323 π.Χ.) τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα ἔφτασε στὴν ὕψιστη ἀκμή του. Τοὺς αἰῶνες αὐτοὺς ἀκμάζει ἡ λογοτεχνία μὲ τὸν Αἰσχύλο, τὸν Σοφοκλῆ, τὸν Εὐρυπίδη, τὸν Ἀριστοφάνη, ἡ φιλοσοφία μὲ τὸν Σωκράτη, τὸν Πλάτωνα, τὸν Ἀριστοτέλη, οἱ ἄλλες ἐπιστῆμες μὲ πρωταγωνιστὴ τὸν πανεπιστήμονα Ἀριστοτέλη, οἱ τέχνες μὲ τὸν Φειδία, τὸν Πραξιτέλη, τὸν Παιώνιο καὶ τόσους ἄλλους.