Συνταγματική αναθεώρηση και πολιτικό σύστημα

.

Γιώργος Σωτηρέλης

Αν θα θέλαμε να εξειδικεύσουμε το τι μπορεί να σημαίνει μια τολμηρή και συνάμα ρεαλιστική συνταγματική πολιτική στο πεδίο του πολιτικού συστήματος, θα μπορούσαμε να σταθούμε ιδίως στα ακόλουθα:

Α. Την αποκατάσταση του Προέδρου της Δημοκρατίας στον ρόλο του ρυθμιστή του πολιτεύματος, κατά τρόπον όμως ώστε να μην μπορεί να υπηρετεί, πλέον, ιδιοτελείς προσωπικές στρατηγικές.

Αυτό σημαίνει εν πρώτοις ανάκτηση μεγάλου μέρους –αλλά όχι όλων– των παλαιών αρμοδιοτήτων του, σε συνδυασμό με την καθιέρωση ορισμένων νέων, όπως η ανάδειξη της ηγεσίας των ανώτατων Δικαστηρίων, μεταξύ περισσότερων προτεινόμενων υποψηφίων –είτε από την κυβέρνηση είτε από την Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής είτε ενδεχομένως και από μια Γερουσία, σύμφωνα με τα παρακάτω– καθώς και η ανάδειξη των ηγεσιών των Ανεξάρτητων Αρχών, αν μέσα σε τακτή προθεσμία δεν έχει επιτευχθεί η πλειοψηφία 4/5 στην Διάσκεψη των Προέδρων (ή, εναλλακτικά, στη Γερουσία), προκειμένου να σταματήσει η γελοιοποίηση της ισχύουσας διαδικασίας.

Ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ ΝΕΑΡΟΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Ίσως ελάχιστοι γνωρίζουν σήμερα, ότι ο μεγάλος εθνικός ποιητής Κωστής Παλαμάς εργάσθηκε ως κοινοβουλευτικός συντάκτης, σε ηλικία 24 χρονών.  Και περιέγραψε με γλαφυρότητα τις συνεδριάσεις της Βουλής περί το 1883.

Το περιοδικό «Μη χάνεσαι» του πατριάρχη της ελληνικής δημοσιογραφίας Βλάση Γαβριηλίδη και η στήλη «Βουλή» φιλοξένησαν τα κείμενα του 24χρονου ανερχόμενου τότε ποιητή Κωστή Παλαμά, ο οποίος υπέγραφε με το ψευδώνυμο «Κουτρούλης».

Ο Παλαμάς, απέφευγε στα κείμενά του τις ακαδημαϊκές διατυπώσεις και προσπαθούσε πάντα, να δίνει μέσα από τις περιγραφές των συνεδριάσεων της Βουλής, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επικρατούσε, χρησιμοποιώντας ακόμη τότε, την καθαρεύουσα της εποχής.

Όπως αίφνης στις 15 Φεβρουαρίου 1883, όταν δεν συγκεντρώνονταν οι βουλευτές για να αρχίσει η συνεδρίαση. Τι συνέβαινε; Ο Παλαμάς , ως Κουτρούλης μας πληροφορεί, ότι έξω χιόνιζε και «οι βουλευταί εντρυφούσιν εν μακαρία νωθρότητι, εις την θέαν της αφθόνως καταπιπτούσης χιόνος, την οποίαν δεν θα ηδύναντο να παράσχωσι τα απρόσιτα παράθυρα του Βουλευτηρίου». (ΜΗ ΧΑΝΕΣΑΙ 17-2-1883).