«Καλόν εστίν τα οικεία κοσμείν και σώζειν»

 Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος Κιλκίς.

Στην Θεσσαλονίκη, στο ιστορικό κοιμητήριο της Ευαγγελίστριας, σε κεντρικό σημείο του, δεσπόζει μια μαρμάρινη στήλη που ύψωσε η Μακεδονική Φιλεκπαιδευτική Αδελφότης προς τιμήν των ηρώων του Μακεδονικού Αγώνα. Στην στήλη αυτή διαβάζουμε και τα εξής ονόματα: Λίλη Βλάχου, Αικατερίνη Χατζηγεωργίου, Βελίκα Τράικου, Αγγελική Φιλιππίδου. Ανήκουν σε τέσσερις δασκάλες, σε τέσσερις «δασκαλίτσες» του Αγώνα για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Και ο υποκορισμός «δασκαλίτσες» δεν είναι υποτιμητικός. Το αντίθετο. Διατρανώνει την λεβεντιά τους και υποδηλώνει το νεαρόν της ηλικίας τους, τα δεκαοκτάχρονα νιάτα τους. Δεν είναι μόνο αυτές. Κι άλλες πολλές ηρωίδες δασκάλες κοσμούν το Εικονοστάσι του Γένους.

Ποιος τις ξέρει; Ποιος γνωρίζει την ατίμητη προσφορά τους; Μήπως ενδιαφέρθηκε ποτέ το υπουργείο νεοταξικής Εκπαίδευσης να αναδείξει τον αγώνα τους; Αστεία πράγματα!! Αναζητώ μια ελάχιστη νύξη και αναφορά στο βιβλίο Ιστορίας της Στ΄Δημοτικού, στο οικείο κεφάλαιο. Εις μάτην. Αγνοούνται πλήρως οι ηρωίδες της Παιδείας.

Διδακτικὲς στρεβλώσεις καὶ παρανοήσεις «Σάπιο κρασί, νεοταξικὸ ἀφιόνι, ποτίζει καὶ μολύνει ὕπουλα, τὸ σχολεῖο».

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός Δάσκαλος-Κιλκίς

Ἀπὸ τοὺς τελευταίους δασκάλους τοῦ Γένους μας, ὁ Φώτης Κόντογλου, γιὰ νὰ παραστήσει τὴν εἰκόνα τῆς σημερινῆς Ἑλλάδας, κατέφυγε σ’ ἕναν μύθο: Τὸν μύθο τοῦ χταποδιοῦ, ὁ ὁποῖος περιέχεται στὸ περίφημο βιβλίο του, «Μυστικὰ Ἄνθη» καὶ μὲ ὑπότιτλο «χαμογελαστοὶ ἐχθροί».

Τὸν παραθέτω:

«Κάθεται ἡ χταπόδα μὲ τὸ χταποδάκι στὸν πάτο τῆς θάλασσας. Ὅπου μὲ τὴν ἀπόχη πιάνουνε τὸ χταποδάκι καὶ τ’ ἀνεβάζουνε ἀπάνω. Τὸ μικρὸ φωνάζει στὴν μάνα του: «Μὲ πιάσανε, μάνα!». Ἐκείνη τ’ ἀποκρίνεται: «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!» Τὸ χταποδάκι φωνάζει πάλι: «Μὲ βγάλανε ἀπὸ τὸ νερό, μάνα!» -«Μὴ φοβᾶσαι παιδί μου!» -«Μὲ κόβουνε μὲ τὸ μαχαίρι!» -«Μὴ φοβᾶσαι!» -«Μὲ βράζουνε στὸ τσουκάλι!» –«Μὴ φοβᾶσαι!» -«Μὲ τρῶνε, μὲ μασᾶνε!» -«Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!» -«Μὲ καταπίνουνε!» -«Μὴ φοβᾶσαι!». -«Πίνουν κρασὶ μάνα!» -«Ἄχ! Σ’ ἔχασα παιδί μου!» (σελ. 11, ἔκδ. «Ἀστήρ»).

Τὸ χταποδάκι, λέει ὁ Κόντογλου, συμβολίζει τὴν Ἑλλάδα. «Παλαιόθεν καὶ ὢς τώρα, ὅλα τὰ θεριὰ πολεμοῦν νὰ τὴν φᾶνε, τρῶνε, ἀλλὰ πάντοτε ἔμενε μαγιά», καταπῶς θά ᾽λεγε ὁ πατριδοφύλακας στρατηγὸς Μακρυγιάννης. Ἡ χταποδομάνα εἶναι ἡ μοίρα, ἡ ἱστορία αὐτοῦ του τόπου.

Δασκάλες ηρωίδες και εκπαιδευτικοί του…μειωμένου ωραρίου

  Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκίς

Οι εκδρομές πάντοτε ενθουσιάζουν τους μαθητές. Αν και τα τελευταία χρόνια απαγορεύονται οι ψυχαγωγικές και επιτρέπονται μόνον οι μορφωτικές-διδακτικές, εν τούτοις, τα παιδιά είναι παιδιά και χαίρονται και παιζογελούν, εδραία παιδαγωγική αρχή  είναι το «τέρπειν και διδάσκειν», η παιδεία είναι χαρά και τα παιδιά χαρά μεγαλύτερη.

Φέτος στην Ε’ δημοτικού διδασκόμαστε την ιστορία της Νέας Ρώμης-(Βυζαντίου) και συμφωνήσαμε τα δύο τμήματα, 50 περίπου μαθητές, να επισκεφτούμε την όμορη συμβασιλεύουσα -πάλαι ποτέ- πόλη της Θεσσαλονίκης.

 Τόποι προορισμού: ο περικαλλής ναός του πολιούχου Αγίου Δημητρίου και το μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού. Όλα εξελίσσονται κατ’ ευχήν, τα παιδιά με κατάνυξη, ευλάβεια και σεβασμό προσκυνούν τον Μυροβλήτη, την υπόγεια κρύπτη, τις άγιες εικόνες.

Κατόπιν στο Βυζαντινό Μουσείο, περιεργάζονται τα εκθέματα, διαβάζουν τις εξηγήσεις των προθηκών, συζητούν, ερωτούν, μαθαίνουν, μια πολύχρωμη κυψέλη όλο δροσιά και ζωντάνια.