Ἡ ζωή ἑνός πρίγκιπα (Βιβλιοπαρουσίαση)

Στίς 29 Μαΐου 2023, ἡμέρα ἀνάμνησης τῆς Ἁλώσεως τῆς Πόλης ἀπό τούς Τούρκους, κυκλοφόρησε, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀπό τίς Ἐκδόσεις Πελασγός τοῦ Ἰωάννου Γιαννάκενα, τό βιβλίο τῆς Εὐαγγελίας Κ. Λάππα μέ τίτλο «Ἡ ζωή ἑνός πρίγκιπα» τό ὁποῖο εἶναι ἀφιερωμένο στόν Βασιλέα Κωνσταντῖνο ΙΒ΄ τόν Στρατηλάτη. Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια ἀπό τήν κοίμησή του, ἐξόριστος, στό Παλέρμο, τόν ἀρχαῖο Ἑλληνικό Πανόρμο τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος (Σικελία). 

Πώς τορπιλίστηκε το σχέδιο μονομερούς Ένωσης, το 1964

.

Γράφει ο Νίκος Παπαναστασίου

Ο Μακάριος ήθελε να γίνει αντιβασιλέας της Ελλάδας!

Έγραψα πλειστάκις και δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω, πως όταν είχαμε το «πάνω χέρι» με την παρουσία μιας Ελληνικής Μεραρχίας με ενισχυμένη δύναμη πυρός στην Κύπρο δεν λύσαμε το Κυπριακό – όταν η Ένωση ήταν η μόνη λύση που διασφάλιζε την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού και καθιστούσε την Ελλάδα και τον Ελληνισμό κυρίαρχη δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο – να μιλούμε σήμερα για «επανένωση» και «απελευθέρωση» όταν η Τουρκία με την παρουσία 40 και πλέον χιλιάδων στρατού, είναι πλάνη.

Άλλωστε, με τις ούτω καλούμενες «συμφωνίες υψηλού επιπέδου» (συμφωνίες κορυφής όπως κακώς αποκαλούνται) και την υποβολή χάρτη επί του εδαφικού κ.λπ. έχουμε ουσιαστικά αποδεχθεί τα τετελεσμένα της εισβολής και τη διχοτόμηση της Κύπρου με τη δημιουργία δύο «συνιστώντων κρατιδίων».

Σε προηγούμενο άρθρο μου, υπό τον τίτλο «Ποιες νοοτροπίες μας οδήγησαν στην καταστροφή», αναφέρθηκα σε όσα καταγράφουν στα βιβλία τους ο Ανδρέας Παπανδρέου «Η Δημοκρατία στο απόσπασμα» και ο Αναστάσιος Πεπονής «Τα γεγονότα και τα πρόσωπα (1969-1982)». Τώρα θα αναφερθώ σε όσα καταγράφει ο Πέτρος Ευαγγέλου. Γαρουφαλιάς, υπουργός Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου, στο βιβλίο του «Ελλάς και Κύπρος». (Τραγικά σφάλματα, ευκαιρίες που χάθηκαν 19/2/1964-15/7/1965).

Κατάληψη του Σιδηροκάστρου και των Σερρών από τους Βούλγαρους (Οκτώβριος 1912)

.

Γράφει ο Νικ. Σκαρλάτος

Όταν τον Οκτώβριο του 1912 ο Ελληνικός στρατός,  προήλαυνε από το Σαραντάπορο και τη Μελούνα, τρέποντας σε φυγή  τα Τουρκικά στρατεύματα και καταλαμβάνοντας τα Μακεδονικά εδάφη, ο Βουλγαρικός στρατός,  υπό  την ηγεσία του Στρατηγού Θεοδώρωφ,  προήλαυνε προς τη Θεσσαλονίκη, την οποία επεδίωκε να καταλάβει πριν εισέλθει ο Ελληνικός στρατός, για να δημιουργήσει δικαίωμα προτεραιότητος.

Οι Βούλγαροι στρατιώτες κάθυγροι και λασπωμένοι από τη συνεχώς πίπτουσα βροχή, αναπαύονταν για λίγο στις άκρες των δρόμων και συνέχιζαν την πορεία τους, χωρίς να συναντήσουν Τουρκική αντίσταση, αφού ο κύριος όγκος του Τουρκικού στρατού είχε μεταφερθεί ακόμη  από την περίοδο του προγράμματος της  Μυστέργης,  στην Ανατολική Θράκη, την Ήπειρο και το Σαραντάπορο.

Tα Τουρκικά στρατεύματα των βορείων Σαντζακίων  της  Μακεδονίας, τα οποία αποτελούνταν  ως  επί το πλείστον από στρατολογηθέντες εντόπιους, διαλύθηκαν μόλις εμφανίσθηκαν οι Βούλγαροι. Η κύρια τουρκική Στρατιά  του Στρυμόνα  με  2.500 άνδρες, υπό τον Ναδίρ Πασά συγκεντρώθηκε  βόρεια  του  Σιδηροκάστρου,   αλλά  λόγω  διακοπής των τηλεγραφικών επικοινωνιών βρέθηκε τελείως αποκομμένη.

Στο  Σιδηρόκαστρο  είχε προωθηθεί και η Τουρκική Μεραρχία Σερρών, απ’  όπου διατάχθηκε να σπεύσει προς ενίσχυση των αμυνομένων στα Γιαννιτσά Τουρκικών δυνάμεων.  Η Μεραρχία αυτή, όταν πήρε τη διαταγή να προωθηθεί προς τη Θεσσαλονίκη, μαζί  με  άλλα στρατεύματα, αρνήθηκε να την εφαρμόσει. Αφού στασίασε, επέστρεψε στις Σέρρες,  για την  προστασία  του εκεί υπάρχοντος Τουρκικού πληθυσμού. Το ίδιο διάστημα με την υποχώρηση των Τουρκικών δυνάμεων, πολλοί πλούσιοι Τούρκοι από το Σιδηρόκαστρο και τα γύρω χωριά, φυγάδευσαν τις οικογένειες τους,  στη Θεσσαλονίκη και τις Σέρρες για μεγαλύτερη ασφάλεια.

8 Δεκεμβρίου 1966: Το ναυάγιο στη Φαλκονέρα

.

«SOS, από Ηράκλειον, στίγμα μας 36 μοίρες 52 Β, 24 μοίρες 08 Α, Βυθιζόμεθα».

Το βράδυ στις 7 Δεκεμβρίου 1966 και ενώ οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ άσχημες, ανεμοι 9 μπωφορ, το επιβατηγό πλοίο «Ηράκλειο» απέπλευσε στις 8.00 μμ από την Σουδα Κρήτης για Πειραιά, με καθυστερηση 2 ωρων εξ αιτίας σύσκεψης η οποία πραγματοποιήθηκε στο Λιμεναρχείο Χανίων. Αφορμή στάθηκε η καθυστέρηση της άφιξης στο λιμάνι τού «μοιραίου» φορτηγού ψυγείου, βάρους 25 τόνων, το οποίο μετέφερε εσπεριδοειδή.

Αιτία ήταν η ολισθηρότητα του δρόμου, ως αποτέλεσμα των δυσμενών καιρικών συνθηκών.Στις 8 Δεκεμβρίου του 1966, στο Μυρτώο Πέλαγος, στη θαλάσσια περιοχή της Φαλκονέρας, σημειώθηκε το ναυάγιο του επιβατηγού/οχηματαγωγού πλοίου «Ηράκλειον», όπου πνίγηκαν 273 άτομα.

Μετά το τραγικό αυτό ναυάγιο καθορίστηκαν μελέτες για δημιουργία επί τούτου θαλάμων επιχειρήσεων έρευνας διάσωσης τόσο στο ΥΕΝ όσο και στη Ναυτική Διοίκηση Αιγαίου, επίσης τότε καθορίστηκε ο θεσμός του «Σκοπούντος πλοίου» (ένα πολεμικό πλοίο από κάθε κατηγορία θα κάνει επιφυλακή 24ωρης ετοιμότητας στο Ναύσταθμο) καθώς και ο καθορισμός άδειας απόπλου σύμφωνα με τις υφιστάμενες κάθε φορά καιρικές συνθήκες και όχι με την «Κατά κρίσιν πλοιάρχου» που ίσχυε μέχρι τότε.

Η μνήμη του διχασμού στις ημέρες μας

.

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Φέτος συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την κορύφωση του διχασμού στην Ελλάδα.  Ουσιαστικά άρχισε το 1915, με την αποπομπή της νόμιμης κυβέρνησης του Ελ. Βενιζέλου από τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Αφορμή ήταν η πορεία της Ελλάδος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Βενιζέλος υποστήριζε την ένταξή μας στην Αντάντ, ο βασιλιάς  προτιμούσε την ουδετερότητα. Η Ελλάδα χωρίστηκε τότε στα δύο.  Στις εκλογές του Δεκεμβρίου 1915 απέσχε το Κόμμα των Φιλελευθέρων…

Η βασιλική κυβέρνηση, που προέκυψε, εφάρμοσε την πολιτική της ουδετερότητας. Με την πολιτική αυτή, τον Μάιο του 1916, γερμανοβουλγαρικά στρατεύματα κατέλαβαν την Ανατολική Μακεδονία και ολόκληρο το Δ΄ Σώμα Στρατού αιχμαλωτίσθηκε και οδηγήθηκε στο Γκαίρλιτς της Γερμανίας. Εν όψει της απωλείας της Μακεδονίας αξιωματικοί στη Θεσσαλονίκη μαζί με επιφανείς Έλληνες της Μακεδονίας επαναστάτησαν κατά της κυβέρνησης τον Αύγουστο του 1916 και κάλεσαν τους Βενιζελο, Κουντουριώτη και Δαγκλή να σχηματίσουν κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη.  Η Ελλάδα το 1916 είχε δύο κυβερνήσεις….

Ο επιτ. Πρόεδρος Εφετών κ. Νικ. Σοϊλεντάκης στην εμπεριστατωμένη μελέτη του «Το κύρος του αναθέματος κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου» (ΕΔΔΔΔ 4/2004, σελ. 721-741) σημειώνει, ότι τόν Νοέμβριο του 1916 η κυβέρνηση των Αθηνών υπέστη εξευτελισμούς και ωμούς εκβιασμούς εκ μέρους της Γαλλίας, ηγετικής δύναμης της Αντάντ. 

1η Δεκεμβρίου 1913: Η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα

Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος τιμά με τον Χρυσούν Σταυρόν του Σωτήρος τον ηρωικό καπετάν Μάντακα. Στις εκδηλώσεις για την επίσημη Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα 1η Δεκεμβρίου 1913 πέρα από τον Βασιλέα των Ελλήνων και τους Κρήτες αγωνιστές παραβρέθηκαν ο Πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος, ο Κωνσταντίνος Ζαΐμης – Πρόεδρος της Βουλής, ο Ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης. Τον Βασιλιά προσφώνησε ο τότε Διοικητής της Κρήτης Λουκάς Ρούφος. Το Επιστολικό δελτάριο από:www.balkanwars.gr

Κατά την επανάσταση του 1821-1830 οι Κρήτες αγωνίστηκαν σκληρά, όπως και οι λοιποί Έλληνες, εν τούτοις είδαν με πόνο απερίγραπτο να μην συμπεριλαμβάνονται στα όρια του ελεύθερου κράτους, όπως αυτά καθορίστηκαν από το πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830.

Και αυτό γιατί έτσι θέλησε η ευρωπαϊκή διπλωματία και κυρίως η Αγγλία. Η αγγλική εξωτερική πολιτική δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι κάποια στιγμή δεν ήταν εύκολο γι’ αυτήν, ή ακόμη χειρότερο, αδύνατο, να χρησιμοποιεί ο στόλος της το λιμάνι της Σούδας. Ο στόχος αυτός συνδυαζόταν με το έτερο δόγμα της ακεραιότητας της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ως ανάχωμα στην πάγια επιδίωξη της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, ήδη από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, της καθόδου δηλαδή της Ρωσίας στη ζεστή θάλασσα, το Αιγαίο…

Παπούλας Αναστάσιος (1857- 24 Απριλίου1935).

Αξιωματικός του πεζικού. Γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1857 στο Μεσολόγγι. Στα 1878 κατετάγη στο πεζικό. Στη διάρκεια του Ελληνοτουρκικού  πολέμου  (1897), με το βαθμό του υπολοχαγού, συμμετείχε σαν διοικητής λόχου στο στρατό Θεσσαλίας. Στα  1904 ήταν ένας από τους αξιωματικούς που στάλθηκαν στη Μακεδονία από την Ελληνική Κυβέρνηση για να εξετάσουν τη κατάσταση επί τόπου και να μελετήσουν τις δυνατότητες ανταρτικής δράσης.

Στα  1905, με το βαθμό του Ταγματάρχη διετέλεσε διευθυντής της τότε διοικητικής αστυνομίας Αθηνών — Πειραιώς. Ήταν ένας από  από τους πρωτεργάτες της επανάστασης στο  Γουδί το (1909) και συμμετείχε στο  συμβούλιο  εκκαθαρίσεων των αξιωματικών. Στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων  ( 1912—1913) , με το βαθμό του Συνταγματάρχη διοίκησε  το 10ο Σύνταγμα  πεζικού, και έλαβε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις της 3ης Μεραρχίας σε Μακεδονία και Ήπειρο.

Με το βαθμό του Υποστρατήγου διοίκησε το V Σώμα Στρατού. Μοναρχικός και στενός φίλος του Βασιλιά Κωνσταντίνου πρωτοστάτησε στα κινήματα Θηβών και Πελοποννήσου. Για την αντικαθεστωτική του συμπεριφορά συνελήφθη και καταδικάστηκε σε Θάνατο .Με προσωπική παρέμβαση του Βενιζέλου, η ποινή δεν εκτελέστηκε και ο Παπούλας συνέχισε να παραμένει έγκλειστος  στις φυλακές Ιτζεδίν της Κρήτης.

Τον Νοέμβριο του 1920 μετά τις εκλογές που ανέτρεψαν το Βενιζέλο ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία ,προήχθη στο βαθμό του  αντιστρατήγου, και διορίσθηκε αρχιστράτηγος της στρατιάς Μικράς Ασίας. Έφτασε στη Σμύρνη στις 9 Νοεμβρίου  και με τη πρώτη του ημερήσια διαταγή προς το μαχόμενο στρατό   δημιούργησε ένα αίσθημα εμπιστοσύνης για το άτομό του.