Μεγαλοβδομαδιάτικες προετοιμασίες στα χρόνια του Οθωνα

.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Από τη Μ. Πέμπτη άρχιζαν οι προετοιμασίες του Πάσχα. Οι νοικοκυρές ζύμωναν τις κουλούρες της Λαμπρής και το βράδυ όλοι συμμετείχαν στην ακολουθία της Σταύρωσης, όπου διαβάζονταν

Τα Δώδεκα Ευαγγέλια, με κορύφωση την περιφορά του Εσταυρωμένου. Γυναίκες και κορίτσια μοιρολογούσαν μέχρι αργά την νύχτα τον Ιησού με το γνωστό πένθιμο άσμα: «Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα, / σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται».

Ο στολισμός του επιταφίου, που ήταν μια υπόθεση άμιλλας ανάμεσα στις ενορίες της Αθήνας, γινόταν από κορίτσια και νεαρές γυναίκες. Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής οι πιστοί περνούσαν τρεις φορές κάτω από το κουβούκλιο του Επιταφίου «για να τους πιάσει η χάρη».

Οι νοικοκυρές κατέβρεχαν και σκούπιζαν τον δρόμο, απ’ όπου θα πέρναγε η ιερή πομπή, ενώ μ’ ένα κεραμίδι που είχε πάνω αναμμένα κάρβουνα και λιβάνι θυμιάτιζαν το ιερό κουβούκλιο.

Στα χρόνια του Όθωνα, από το 1834 ως το 1843 ο Επιτάφιος της Αγίας Ειρήνης, προσωρινής μητρόπολης, έφτανε μπροστά στο παλάτι. Γινόταν σύντομη δέηση και το βασιλικό ζεύγος προσκυνούσε. Στα 1844-45 όμως άλλαξαν τα πράγματα. Πρωθυπουργός ήταν ο Κωλέττης, φίλος του Όθωνα, αλλά μισητός στην αντιπολίτευση.

Τα όβολα του Καποδίστρια και οι πενταροδεκάρες του Όθωνα

.

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Οι συζητήσεις για το ευρώ και τα σενάρια για τη δραχμή έχουν ρίξει στη λήθη τα Καποδιστριακά όβολα, τα αγαπημένα και προσιτά στο λαό χάλκινα νομίσματα. Ο αρχαίος οβολός, το αττικό νόμισμα, ισοδυναμούσε προς το ένα έκτο της Αττικής δραχμής.

Επί Καποδίστρια, οβολός αποκλήθηκε το χάλκινο κέρμα που είχε αξία πέντε λεπτών, δηλαδή η γνωστή μας αργότερα πεντάρα, το πεντάλεπτο. Οι χάλκινοι αυτοί οβολοί είχαν από τη μία πλευρά το φοίνικα κάτω από τον σταυρό και στην άλλη στεφάνι δάφνης με την επιγραφή «Ελληνική Πολιτεία».

Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν ο ηγέτης που φρόντισε να προμηθευτεί νομισματοκοπτική μηχανή και να ιδρύσει το πρώτο νομισματοκοπείο στην Αίγινα. Εκεί κόπηκαν και τα πρώτα Ελληνικά νομίσματα. Η παλιά εκείνη μηχανή μεταφέρθηκε στην Αθήνα, όταν ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα. Τοποθετήθηκε σε κάποια οικία επί της οδού Νομισματοκοπείου, εξ ου και το όνομα της οδού.

Αλλά τόσο η μηχανή όσο και τα νομίσματα που κόπηκαν εξαφανίσθηκαν. Μετά την έλευση του Όθωνα, οι Αντιβασιλείς καταργώντας κάθε τι που προερχόταν από το παρελθόν φρόντισαν να καταργήσουν και τις νομισματικές ρυθμίσεις του Καποδίστρια. Απέσυραν έτσι από την κυκλοφορία τα όβολα, τα οποία αγόραζαν με την οκά οι χαλκουργοί, δεδομένου ότι ο χαλκός των πρώτων εκείνων νομισμάτων ήταν άριστης ποιότητος.

H επιχείρηση «εκκαθάρισης» των Αθηνών (επί Όθωνα) από αλλοδαπούς και κακοποιούς

.

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Η μεγαλύτερη επιχείρηση απομάκρυνσης αλλοδαπών, αέργων και γενικότερα «αλητών» από την πόλη των Αθηνών έγινε με αφορμή τη σφαγή ενός πάμπλουτου ομογενούς μέσα στο σπίτι του.

Ήταν Φεβρουάριος του 1842, όταν στις δύο το πρωί τέσσερις κακοποιοί, τρεις με φουστανέλα και ένας με βράκα, μπήκαν στο σπίτι του Παύλου Νεγρεπόντη και λήστεψαν τα πάντα, αφού έσφαξαν τον ίδιο μπροστά στη γυναίκα και τα τρία παιδιά του.

Στην Αθήνα των λίγων χιλιάδων κατοίκων το γεγονός προξένησε αλγεινή εντύπωση. «Κακούργοι τινές εμφωλεύουσι προ πολλού εις τας Αθήνας. Δολοφόνοι σφαγείς των πολιτών, κατασκοπεύοντες την ημέρα τας οικίας, εισέρχονται την νύκτα κρυφίως ή βιαίως και γυμνόνουσι τους πολίτας εν τω μέσω των τέκνων και των συζύγων» έγραφαν οι εφημερίδες.

Εντός λίγων ημερών οι τέσσερις δράστες συνελήφθησαν και αποκαλύφθηκε ότι ήταν όλοι αλλοδαποί που σύχναζαν στα κακόφημα καπηλειά της πόλης. Την εκκαθάριση της κατάστασης ανέλαβε η Δημοτική Αστυνομία, συνεπικουρούμενη από δυνάμεις του στρατού.

Οι ανεπιθύμητοι υποχρεώνονταν να επιστρέψουν στις χώρες τους – ήταν κυρίως από χώρες των Βαλκανίων, τη Μάλτα και την Ιταλία. Στο ζήτημα δόθηκε εθνικός χαρακτήρας, λήφθηκαν ιδιαίτερα μέτρα για τους εισερχόμενους και εξερχόμενους στην πόλη και καθιερώθηκαν αυστηροί έλεγχοι.

ΟΤΑΝ ΓΙΝΑΜΕ ΥΠΗΚΟΟΙ – Όθων ελέω Θεού Βασιλεύς της Ελλάδος: Πρὸς τοὺς Ἕλληνας

.

το αλίευσε ο  SXOLIASTHS

Πρὸς τοὺς Ἕλληνας
Συγγραφέας: Όθων της Ελλάδος
Δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 1 Α΄ – 16.2.1833

OΘΩΝ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ
ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Πρὸς τοὺς Ἕλληνας.

Ἕλληνες!

Προσκεκλημένος ἀπὸ τὴν ἐμπιστοσύνην τῶν ἐνδόξων καὶ μεγαλοψύχων μεσιτῶν, διὰ τῆς κραταιᾶς βοηθείας τῶν ὁποίων ἀποπερατώσατε ἐνδόξως τὸν τῆς καταστροφῆς πόλεμον τὸν ὑπὲρ τὸ δέον παρεκτανθέντα, προσκεκλημένος προσέτι καὶ ἀπὸ τὴν ἰδίαν σας ἐλευθέραν ἐκλογὴν, ἀναβαίνω εἰς τὸν θρόνον τῆς Ἑλλάδος, διὰ νὰ ἐκπληρώσω ὅσας ὑποχρεώσεις ἀνέλαβα δεχθεὶς τὸ προσφερθέν μοι Βασιλικὸν στέμμα τόσον πρὸς ἐσᾶς, ὅσον καὶ πρὸς τὰς μεσιτευούσας Μεγάλας Δυνάμεις.

Διὰ μακροῦ καὶ φονικοῦ πολέμου, θυσιάζοντες ἑκουσίως τὰ μέγιστα καὶ πολυτιμότατα ἀγαθά σας, ἀνεκτήσατε τὴν πολιτικὴν σας ὕπαρξιν καὶ ἀνεξαρτησίαν, τὸν θεμελιώδη ὅρον τῆς εὐτυχίας καὶ εὐημερίας παντὸς ἔθνους, καὶ διὰ τῆς ἡρωϊκῆς σας εὐτολμίας ἀνεδείχθητε ἄξιοι ἀπόγονοι τῶν μεγάλων προγόνων σας, τῶν ὁποίων ἡ δόξα ἀπὸ τὸ σκότος τῶν ἀρχαιοτάτων αἰώνων μέχρι τοῦδε διαυγάζει μὲ ἀπαραμείοτον λαμπρότητα· ἀλλ’ ἕως τώρα στερεῖσθε ἀκόμη τοὺς καρποῦς τοῦ ἐνδοξοτάτου ἀγῶνός σας.

Οἱ ἀγροί σας εἶναι ἐρημωμένοι, ἡ βιομηχανία σας ἀπονεκρωμένη, τὸ ἐμπόριόν σας τὸ ἄλλοτε τόσον ἀκμάζον, εἰς πτῶσιν. Εἰς μάτην ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς εἰρήνης ἐπερίμεναν αἱ τέχναι καὶ ἐπιστῆμαι τὴν ὥραν, καθ’ ἣν ἤθελε ταῖς συγχωρηθῆ νὰ ἐπανέλθωσιν εἰς τὴν ἀρχαίαν πατρίδα των. Τὸν τόπον τοῦ [δ]εσποτισμ[οῦ κ]ατέλαβεν ἡ [ἀναρχία], ἡ ὁποία πλήττει τὰ νῶτά σας ἀπανθρώπως μὲ τὴν αἱμοσταγῆ μάστιγά της. Καὶ ὅ,τι καλὸν ὁ ἔρως τῆς πατρίδος ἀπέκτησε διὰ σᾶς, διὰ τοῦ πλέον εὐγενοῦς ἐνθουσιασμοῦ, τὸ ἀφανίζει ἡ ἐσωτερικὴ διχόνοια διὰ του πλέον βδελυροῦ ἐγωϊσμοῦ.

Προκήρυξις του Βασιλέως Όθωνος προς τους Έλληνες – 12 Οκτ. 1862

Έλληνες!

Πεπεισμένος ότι μετά τα τελευταία συμβάντα, άτινα έλαβον χώραν εις διάφορα μέρη του Βασιλείου και ιδίως εις την Πρωτεύουσαν, η περαιτέρω εν Ελλάδι διαμονή μου κατά την στιγμήν ταύτην ηδύνατο να φέρη τους κατοίκους αυτής εις ταραχάς αιματηράς και δυσκόλους να καταβληθώσιν, απεφάσισα ν’ αναχωρήσω εκ του τόπου τούτου, τον οποίον ηγάπησα και εισέτι αγαπώ, και προς την ευημερίαν του οποίου από τριακονταετίας σχεδόν ούτε φροντίδων, ούτε κόπου εφείσθην.

Αποφεύγων πάσαν επίδειξιν, είχον προ οφθαλμών μόνον τα αληθή της Ελλάδος συμφέροντα και πάσαις δυνάμεσι προσεπάθησα να προαγάγω την υλικήν και ηθικήν αυτής ανάπτυξιν, επιστήσας ιδίως την προσοχήν μου εις την αμερόληπτον της δικαιοσύνης απονομήν.

Οσάκις δε επρόκειτο περί των κατά του προσώπου Μου πολιτικών εγκλημάτων, έδειξα πάντοτε μεγίστην επιείκειαν και λήθην των πεπραγμένων.

Επιστρέφων εις την γήν της γεννήσεώς Μου, λυπούμαι αναλογιζόμενος τας συμφοράς, υφ’ ών επαπειλείται η προσφιλής μου Ελλάς εκ της νέας πλοκής των πραγμάτων, και παρακαλώ τον εύσπλαχνον Θεόν ν’ απονέμη πάντοτε την χάριν Του εις τας τύχας της Ελλάδος.

Εξεδόθη εκ του λιμένος της Σαλαμίνος τη 12/24 Οκτωβρίου 1862

ΟΘΩΝ

.

Πηγή: Αντιπλοιάρχου Δημητρίου Γ. Φωκά, Χρονικά του Ελληνικού Β. Ναυτικού 1833 – 1873, έκδοσις Γενικού Επιτελείου Β. Ναυτικού 1923, σελ. 208

Για την αντιγραφή: Πετροβούβαλος/Αβέρωφ
Εικόνα: Ο Βασιλεύς Όθων με παραδοσιακή Ελληνική ενδυμασία, έργο αγνώστου, από τη Wiki.

Όθων, Βασιλεύς της Ελλάδος: Μια αποτίμηση

του Σπυρίδωνος Γ. Πλουμίδη

.

Η ιστορική αποτίμηση της βασιλείας του Όθωνα δεν είναι άμοιρη από αντιθέσεις και αναθεωρήσεις. Η περίοδος του Όθωνα μπορεί να ταυτιστεί με τη θεσμική, την πνευματική και την ιδεολογική θεμελίωση του ελληνικού κράτους. Ο απολυταρχισμός και ο συγκεντρωτισμός του Όθωνα στιγμάτισαν αρνητικά τον τρόπο διακυβέρνησής του. Η αποτυχία των εξορμήσεων της Μεγάλης Ιδέας και η σύγκρουση με τη βρετανική πολιτική στην Ανατολή προκάλεσαν ανεπανόρθωτους τριγμούς στον θρόνο του και επίσπευσαν την πτώση του.

Η ΑΝΤΙΒΑΣΙΛΕΙΑ

Η περίοδος του Όθωνα ξεκινά ουσιαστικά τον Απρίλιο του 1833 με την εγκαθίδρυση της Αντιβασιλείας (φον Άρμανσμπεργκ αρμόδιος για τα οικονομικά, φον Μάουρερ για τα εκκλησιαστικά και τα εκπαιδευτικά, φον Χάϋντεκ για τα ναυτικά και τα στρατιωτικά και φον Άμπελ για τα διοικητικά και τα εξωτερικά θέματα). Το έργο της Αντιβασιλείας ήταν θεμελιακό για την οργάνωση και τη συγκρότηση ενός σύγχρονου, ευρωπαϊκού τύπου, αστικού κράτους. Οι προηγούμενες προσπάθειες του Καποδίστρια είχαν μείνει ανολοκλήρωτες και το έργο του εν μέρει κατέρρευσε μετά τη δολοφονία του.

Τη διετία 1833-34 τέθηκαν τα θεμέλια των θεσμών της δημόσιας διοίκησης, της δημόσιας εκπαίδευσης, της εθνικής Εκκλησίας, του στρατού, της του δικαίου κτλ. Η βαυαρική Αντιβασιλεία μετακένωσε στην ανεξάρτητη Ελλάδα τα πρότυπα και τους κανόνες που είχε διαδώσει δύο δεκαετίες νωρίτερα ο Ναπολέοντας στην ηπειρωτική Ευρώπη, όπως αυτά είχαν αφομοιωθεί από τα γερμανικά κρατίδια. Συντάχθηκαν ο Ποινικός Νόμος (1833), η Πολιτική και Ποινική Δικονομία (1834), ο Οργανισμός των Δικαστηρίων και των Συμβολαιογραφείων (1834), ο Εμπορικός Νόμος (1835), ενώ Βασιλικό Διάταγμα της 23 Φεβρουαρίου 1835 εισήγαγε ως ισχύον δίκαιο «τους πολιτικούς νόμους των βυζαντινών αυτοκρατόρων τους περιεχομένους εις την Εξάβιβλον του Αρμενόπουλου» καθώς και τα έθιμα «οπού επεκράτησαν» επί Τουρκοκρατίας.

Η εν Ελλάδι απήχησις του Κριμαϊκού Πολέμου

Τα αποτελέσματα της Ρωσσοτουρκικής συρράξεως της κατ’ Οκτώβριον του 1853 αρξαμένης και ήν επηκολούθησεν ο Κριμαϊκός Πόλεμος διά της συμμετοχής εις τον αγώνα της Γαλλίας και της Αγγλίας, υπήρξαν πολύ σοβαρότερα εν Ελλάδι ή εις τα σλαβικά κράτη της εγγύς Ανατολής.

Είναι γνωστόν ότι τα εννέα δέκατα του Ελληνικού έθνους επί κεφαλής έχοντα τον Βασιλέα και την Βασίλισσαν συνεπάθουν ειλικρινώς προς την Ρωσσίαν, ουδέ ηδύνατο να εκπλήξη η τοιαύτη συμπάθεια, αφ’ ού η Ρωσσία αντηγωνίζετο προς τον προαιώνιον και κατά το φαινόμενον μόνον εχθρόν των Ελλήνων, επειδή κατ’ εκείνον τον χρόνον δεν υφίστατο ο κίνδυνος του Ελληνισμού εκ μέρους της ανεξαρτήτου Βουλγαρίας.

Απότοκος των αισθημάτων τούτων υπήρξεν ο εν Αθήναις κατά τον χειμώνα του 1853 επικρατήσας φιλοπόλεμος οργασμός και ο εν τη πρωτευούση καταρτισμός σωμάτων υπό την απροκάλυπτον προστασίαν της Βασιλίσσης χάριν επαναστάσεως κατά την άνοιξιν. Εξ ετέρου δε ότι ήλθεν ο χρόνος της προσδοκωμένης αποστασίας ικανοί Έλληνες αξιωματικοί παρητήθησαν, όπως ενωθώσι μετά των συμμοριών κατά τα σύνορα. (σ.Π/Β: Πρόκειται για την προετοιμασία των Αλυτρωτικών εξεγέρσεων στις τουρκοκρατουμενες περιοχές που ξεκίνησαν από την Ήπειρο και επεκτάθηκαν σε Θεσσαλία και Μακεδονία. Η προετοιμασία έγινε με την σιωπηλή υποστήριξη του Στέματος).

Από του Ιανουαρίου ήδη του 1854 το Ραδοβίζι πλησίον της Άρτης ανεπέτασε την σημαίαν της επαναστάσεως το δε Μάρτιον ελάμβανε χώραν η πρώτη μάχη εις του Πέτα, ενώ ο Θεόδωρος Γρίβας εισήλαυνεν εις το Μέτσοβον. Παραλλήλως δε προς την εν Ηπείρω επαναστατικήν κίνησιν και εν Θεσσαλία εισήλαυνον συμμορίαι υπό τον Χατζηπέτρον.

Οι αλυτρωτικές εξεγέρσεις του 1854 στην ηπειρωτική Ελλάδα

αναδημοσίευση από το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού

.

Η επαναστατική αναταραχή στην ηπειρωτική Ελλάδα δεν έπαψε με την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Μια διαρκής έκνομη συμπεριφορά στην ύπαιθρο, η οποία συνδέθηκε με το φαινόμενο της ληστείας, υπέσκαπτε την όποια νομιμοφροσύνη των πληθυσμών που διαβιούσαν στις οθωμανικές επαρχίες της ελληνικής χερσονήσου. Ανεξάρτητα από τις αφορμές, οι εξεγέρσεις συνδέονται με την επιθυμία των ελληνικών πληθυσμών για την ένταξή τους στο ελληνικό κράτος και αποτελούν εκδηλώσεις του Ανατολικού Ζητήματος.

Η πρώτη σημαντική εξέγερση ξεκίνησε στην Ήπειρο λίγο πριν από τον Κριμαϊκό πόλεμο, με τον οποίο τελικά συνδέθηκε. Ύστερα από μια περίοδο οικονομικής πίεσης και τρομοκρατίας οι κάτοικοι του Ραδοβιτσίου στην Ήπειρο συγκεντρώθηκαν στις 15 Ιανουαρίου 1854 και αποφάσισαν να κηρύξουν ένοπλο αγώνα μέχρι να «(αποδιώξουν) τους τυράννους οσμανλίδας από την γη των πατέρων (τους αποκαθιστώντας) ελευθέραν την πατρίδαν…», όπως αναφέρει η προκήρυξη.

Οι πολεμικές επιτυχίες των επαναστατών προκάλεσαν εξεγέρσεις και σε άλλες περιοχές της Ηπείρου. Στη συνέχεια, των εξεγέρσεων ηγήθηκαν έλληνες αξιωματικοί που διατηρούσαν παραδοσιακά στενές σχέσεις με την περιοχή, όπως ο υπολοχαγός Σπυρίδων Καραϊσκάκης, ο υποστράτηγος Θεόδωρος Γρίβας και εθελοντές από την Ελλάδα και τα Επτάνησα. Παρά τις αρχικές νίκες τους οι επαναστάτες νικήθηκαν στη Σκουληκαριά το Μάιο του 1854 και η αναταραχή έληξε με την πυρπόληση χωριών της περιοχής και την εκδίωξη πολλών κατοίκων.

Ιωάννης – Γαβριήλ Εϋνάρδος (28 ΔΕΚ 1775 – 5 ΦΕΒ 1863)

Ένας «από μηχανής θεός» κατά τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους

Εάν ένας σύγχρονος τραγωδός ήθελε να παρουσιάσει στο έργο του το ρόλο που διαδραμάτισε ο Ιωάννης-Γαβριήλ Εϋνάρδος κατά την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και τα χρόνια που ακολούθησαν, είναι σίγουρο ότι θα τον εμφάνιζε ως τον από μηχανής θεό!

Είναι πράγματι δύσκολο να βρει κανείς πτυχή της περιόδου αυτής όπου ο Εϋνάρδος να μην παρεμβαίνει για να στηρίξει με κάθε μέσο, υλικό και παραινετικό, κινητοποιώντας δυνάμεις παντού στην Ευρώπη και προσπαθώντας να εμφυσήσει στους σκλαβωμένους, ή μόλις απελευθερωμένους Έλληνες, ιδέες και πρακτικές, που θα τους δώσουν τη δυνατότητα να καλύψουν όχι σταδιακά, αλλά διαμιάς τέσσερις αιώνες σκλαβιάς και στασιμότητας, ώστε να ακολουθήσουν το ρυθμό της Ευρώπης.

Συναντάμε τον Εϋνάρδο να στηρίζει με χρήμα και εφόδια τον απελευθερωτικό αγώνα. Να δραστηριοποιείται προωθώντας την ανάπτυξη των ευρωπαϊκών φιλελληνικών κομιτάτων, τα οποία όχι μόνο στηρίζουν οικονομικά τον αγώνα της ανεξαρτησίας, αλλά συμβάλλουν στη δημιουργία φιλελεύθερου προς την Ελλάδα κλίματος, σε μια Ευρώπη όπου η Ιερά Συμμαχία κυριαρχεί. Να παρεμβαίνει σε αυλές και κυβερνήσεις, για να υποστηρίξει τον ξεσηκωμένο ελληνικό λαό.

Ποιούς «βολεύει» η ιστορική λήθη;

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

Eπί βασιλείας του Βαυαρού Όθωνα η 25η Μαρτίου ως εθνική εορτή, ημέρα αγία και ένδοξη. Η ημέρα βέβαια αυτή λαμπρύνεται και από το γεγονός του συνεορτασμού με την μεγάλη θεομητορική εορτή του Ευαγγελισμού. Ως εδώ όλα ορθά. Όμως, κρίνοντας με αντικειμενικότητα, με αυστηρική ιστορική θεώρηση, την εξέγερση του ’21, διαπιστώνουμε ότι το νεοτευχθέν ελληνικό κράτος περιελάμβανε στα σύνορά του την Πελοπόννησο, την Στερεά Ελλάδα και τις Κυκλάδες. Χάρις στην τυχοδιωκτική και ληστοπειρατική πολιτική των λεγομένων Προστάτιδων Δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), συστάθηκε ένα αχυρένιο κρατικό μόρφωμα, εξαρτημένο, ανάπηρο και υποτελές στην κακουργία των ξένων. (Υπάρχουν ορισμένοι που υποστηρίζουν ότι απελευθερωθήκαμε χάρις στους ξένους. Τους προτρέπω να διαβάσουν το δυσεύρετο βιβλίο του Τ.Λιγνάδη «Το πρώτον δάνειον της Ανεξαρτησίας». Μας γέμισαν ψεύδη γιά τους ξένους εθνοσωτήρες, που στην ουσία κατευθύνονταν από μία ακόρεστη τραπεζική συμμορία που καταβρόχθισε το δάνειο και απομύζησε το ταλαίπωρο έθνος μας).

Αναφέραμε πιό πάνω ότι όντως η 25η Μαρτίου είναι ημέρα «τρισένδοξη». Όμως, υπάρχει μία άλλη ημερομηνία εξίσου σημαντική, εξίσου ιερή: Η 6η Οκτωβρίου 1912, ημέρα έκρηξης των βαλκανικών πολέμων, η απαρχή του διπλασιασμού του νεοελληνικού κράτους. ‘Ο,τι ξεκίνησε το ’21, ολοκληρώθηκε το ’12. Η δεύτερη όμως ημερομηνία αγνοήθηκε, λησμονήθηκε, περιφρονήθηκε. Γιατί; Με ποιό δικαίωμα βεβηλώνουμε την ιερή μνήμη των χιλιάδων Ελλήνων στρατιωτών, που έσπειραν με τα ιερά τους κόκκαλα και πότισαν με το τίμιο αίμα τους την γη της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Κρήτης και των νησιών Αιγαίου; Δεν θα ‘πρεπε να πάλλεται, να πανηγυρίζει, να χαίρεται και να εορτάζει σύμπας ο Ελληνισμός;