Αούστερλιτς 2 Δεκεμβρίου 1805. Ο Ναπολέων θριαμβευτής

Français : La bataille d’Austerlitz Πίνακας του François Pascal Simon Gérard

Του: Β. Ξ. Σπηλιωτόπουλου

Μέσα από τη μεγαλειώδη έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης, όταν η σφύρα της ιστορίας βαρύγδουπα χτυπώντας τον άκμονα μεταμόρφωνε δεδομένα και πρακτικές αιώνων, ξεπήδησε η σχεδόν μυθική μορφή ενός τιτάνα της ιστορίας.  Από την άβυσσο της ανατροπής, καθώς οι προαιώνιες δυνάμεις της αταξίας σάρωναν το ιστορικό γίγνεσθαι, ο Ναπολέων Βοναπάρτης με θόρυβο έσπρωξε τους δείκτες της ιστορίας μπροστά. 

Με το χέρι του, με το πνεύμα του, μα και με τη ρομφαία του, μόνος αυτός εχαλιναγώγησε το χάος, έφερε την τάξη και σκόρπισε αισιοδοξία στους καταπιεσμένους της Εσπερίας.  Διέτρεξε την Ευρώπη σπέρνοντας ιδέες και μηνύματα ελευθερίας, ανάστησε έθνη και οράματα, περιπλανήθηκε στη χώρα των Φαραώ παίρνοντας τη λάμψη των μεγάλων βασιλέων του Νείλου και τέλος με την ορμή του γοήτευσε και ενέπνευσε τους ευγενικούς νόες της εποχής του. 

Ως και ο μέγας Μπετόβεν αφιέρωσε στον «ελευθερωτή» την «Τρίτη συμφωνία» του, την επονομαζόμενη «Ηρωϊκή».

Οι Έλληνες στον Ισπανικό εμφύλιο(17-18 Ιουλίου 1936)

Εικόνα από:www.inmsol.es

Του:  Β.  Ξ.  Σπηλιωτόπουλου

 

Από τα χαρακώματα του Βερντέν και του Σομ, όπου η δυσωδία των περιττωμάτων ανακατώνονταν με την εξαθλίωση και το θάνατο, αναδύθηκε αποκαμωμένος, μα και συνειδητοποιημένος, ένας νέος Ευρωπαίος πολίτης.

Ο 19^ος αιώνας ουσιαστικά έκλεισε το 1918 και ο 20^ος ανέτειλε σε έναν ολότελα διαφορετικό κόσμο. Τρία ήταν τα χαρακτηριστικά της νέας πραγματικότητας: η εξαχρείωση από τον πόλεμο, η επικράτηση των Σοβιέτ στη Ρωσία και η πολιτικοποίηση των ευρύτερων μαζών. Καθώς ο μιλιταρισμός και ο σωβινισμός παραχωρούσαν τη θέση τους σε ειρηνιστικές, διεθνιστικές, ως και νιχιλιστικές τάσεις και καθώς σημειωνόταν σημαντική πολιτική μετατόπιση προς τα αριστερά, οι νικητές του Μεγάλου πολέμου αποζήτησαν την αναχαίτιση της κοινωνικής «διάβρωσης» με επίπλαστες παραχωρήσεις προς την εργατική και αγροτική τάξη.

Στη Συνθήκη των Βερσαλιών (Μέρος ΧΙΙΙ – άρθρα 387 – 399) προεβλέπετο η δημιουργία του «Διεθνούς Καταστατικού Χάρτη για την Εργασία», ο οποίος θα ρύθμιζε άμεσα τα διεθνοποιημένα πλέον εργατικά ζητήματα.  Η αναπάντεχη εδραίωση στη Ρωσία της εξουσίας των Σοβιέτ και οι εντεινόμενες πολιτικο-κοινωνικές ζυμώσεις και ρήξεις των επομένων δεκαετιών διέψευσαν τις προσδοκίες των ηγετών του καπιταλιστικού κόσμου. Η οικονομική κρίση του 1929 και η πολιτική αστάθεια της Ευρώπης συνδυαζόμενες με τον άκρατο, στείρο δογματισμό μέρους του αστικού πολιτικού κόσμου και την αδυναμία του να εκτιμήσει τα δεδομένα και να διαβλέψει τις εξελίξεις οδήγησε σε συνθήκες πόλωσης και τελικά γεωπολιτικού αναθεωρητισμού.

Ποτέμκιν. Το θωρηκτό που γκρέμισε μια αυτοκρατορία.(27 Ιουνίου 1905)

Φωτογραφία από:www.aviapress.com –

Βασίλης Ξ.  Σπηλιωτόπουλος       

 

Η ιστορία της Ρωσίας από τις απαρχές της και σε όλη τη μακραίωνη πορεία της βρίθει εξεγέρσεων, επαναστάσεων και ταραχών.  Αναμφισβήτητα όμως κυρίαρχη θέση κατέχουν οι επαναστάσεις του 1917 ( Φεβρουαρίου και Οκτωβρίου ), η σημασία των οποίων ξεπέρασε τα στενά εθνικά όρια και επηρέασε καταλυτικά τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο.  Η πορεία του Ρωσικού λαού προς την κορύφωση του 1917 υπήρξε μακρόχρονη και επίπονη.  Στη διάρκεια αυτής της πολύπλοκης διεργασίας αποφασιστική θέση κατέχουν τα γεγονότα του 1905, έτους οριακού και καθοριστικού για τη μετέπειτα πορεία της Ρωσίας και του τσαρικού καθεστώτος.

Το 1904 – 1905 ο καταστροφικός πόλεμος κατά της Ιαπωνίας προκαλεί την απογοήτευση και την οργή του Ρωσικού λαού, ο οποίος διαπιστώνει πόσο ανώφελες υπήρξαν οι πολεμικές απώλειες και πόσο ανίκανοι είναι οι κυβερνήτες του.  Παράλληλα οι συνθήκες διαβίωσης του μέσου Ρώσου, η καταπίεση ενός τυραννικού και ανάλγητου καθεστώτος ωθεί τους πολίτες στη διεκδίκηση μεταρρυθμίσεων.  Όλοι αισθάνονται ότι, το Ρωσικό πολιτικό σύστημα όχι μόνο πρέπει να αλλάξει, αλλά και πρέπει να το κάνει γρήγορα.  Δυστυχώς όμως στη κορυφή της αχανούς αυτοκρατορίας βρίσκεται ένας ανήσυχος και αναποφάσιστος ηγεμόνας, ο οποίος «αρνείται πεισματικά να ηγηθεί», δεν αφουγκράζεται τα πολλαπλά μηνύματα της κοινωνίας και των υπηκόων του και παραγνωρίζει την ολοένα αυξανόμενη ανυπομονησία για αλλαγές. 

Η Δίκη των Ρόζενμπεργκ.( 29 Μαρτίου 1951)

Φωτογραφία από:americaniconstemeple.wordpress.com

Του:  Β. Ξ. Σπηλιωτόπουλου

 

Ο Ψυχρός Πόλεμος

Στις 5 Μαρτίου 1946 ο Ουίνστον Τσώρτσιλ -;παρουσία του προέδρου Τρούμαν- εκφωνεί στο πανεπιστήμιο του Ουέστμινστερ του Μισούρι (Η.Π.Α.) το λόγο του με τίτλο «Τα Νεύρα της Ειρήνης» (The Sinews of Peace).  Σε αυτόν προαναγγέλλει το σχηματισμό «…ενός αδελφικού συνασπισμού των αγγλοφώνων λαών…μιας ειδικής σχέσης μεταξύ της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και Αυτοκρατορίας και των Η.Π.Α..», ώστε να αναχαιτισθεί η σοβιετική επιθετικότητα και να διασφαλισθεί η ειρήνη. 

Ο Στάλιν απαντά αμέσως με συνέντευξή του στην Πράβντα, και έτσι η υφέρπουσα από την «Διάσκεψη της Γιάλτας» αντιπαλότητα επισημοποιείται καθαγιάζοντας τους αναφυομένους αντίρροπους δογματισμούς της μεταπολεμικής οικουμένης.  Ελλείψει του κοινού εχθρού τα νέα τείχη υψώνονται και οι μέχρι πρότινος σύμμαχοι αποζητούν να διασφαλίσουν την εξουσία τους, να οριοθετήσουν τα κεκτημένα τους, να ανασυντάξουν τους λαούς. 

Η κατάληψη της αρχής από το Μάο στην Κίνα το 1949 και η σχεδόν ταυτόχρονη ανακοίνωση των Σοβιετικών για την κατασκευή της δικής τους ατομικής βόμβας αιφνιδιάζουν το σύνολο των Αμερικανών και μετουσιώνουν τη βεβαιότητα της ατομικής υπεροπλίας σε τρόμο και πανικό. 

Τσέρνομπιλ. Η μικρή Ιστορία μιας μεγάλης Καταστροφής.

 

Φωτογραφία από:www.apodytiriakias.gr

Του:  Β. Ξ. Σπηλιωτόπουλου

Τσέρνομπιλ.  Όνομα που χαράχθηκε στην πανανθρώπινη συνείδηση για τη μεγαλύτερη τεχνολογική καταστροφή της ιστορίας.  Γεγονός με παγκόσμιες συνέπειες, το ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό «Λένιν» και η 400 φορές πολλαπλάσια της βόμβας της Χιροσίμα απελευθερωθείσα ραδιενεργός ακτινοβολία, προκάλεσαν σφοδρές τριβές σε πολιτικούς και επιστήμονες.

Παράλληλα επανέδειξαν τις διαφορές αντίδρασης ανάμεσα στις δύο κυρίαρχες – τότε- κοσμοθεωρίες, καθώς ουσιώδεις πληροφορίες για τα αίτια και τις συνέπειες του δράματος εξέλιψαν και, επειδή η ηγεσία του Σοβιετικού κράτους υπό τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ – ο οποίος λίγες μόνο μέρες πριν, στο συνέδριο του Κ.Κ.Σ.Ε. απαιτούσε προσήλωση στα λόγια του Λένιν «πάντα και κάτω από όλες τις περιστάσεις η αλήθεια»- επέλεξε είτε να αποκρύψει είτε να ψευδολογήσει.

Όμως και μετά την πτώση της Σοβιετικής διακυβέρνησης πλήθος τεκμηρίων, ιατρικών φακέλων των θυμάτων, αλλά και αποδεικτικών στοιχείων κατά των γραφειοκρατών των ανεξαρτήτων πλέον δημοκρατιών εξαφανίστηκαν.  Ποιος λοιπόν ο αριθμός των νεκρών~ 56 ή 35.000 ή μήπως 500.000~