Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου – συγγραφέα
.
“Βροντούν όλα τα σίδερα, βροντάει κι η σακοράφα”
ΓΕΝΙΚΑ: Καύχηση είναι η περιαυτολογία και η τάση κάποιου να κομπάζει για τον εαυτό του και τα επιτεύγματά του. Η καύχηση δείχνει αλαζονεία, έπαρση και κομπορρημοσύνη. Παρ’ όλα αυτά η καύχηση σε μία και μόνο περίπτωση, στην οποία θα αναφερθούμε πιο κάτω, αποτελεί αρετή και όχι πάθος. Στην ψυχολογία καύχηση είναι η τάση κυρίως, αλλά όχι μόνο, των παιδιών να περιαυτολογούν ως αποτέλεσμα υπερβολικής εκδήλωσης εγωκεντρισμού ή μειονεξίας και συμπλεγμάτων κατωτερότητας.
Ο ΑΟΙΔΟΣ ΘΑΜΥΡΙΣ: Στην πλούσια ελληνική Μυθολογία βρίσκουμε το όνομα του Θάμυρη (Ιλιάδα), υποδειγματική μορφή, μυθική ενσάρκωση, θα λέγαμε της πλούσιας αρχαίας ελληνικής σοφίας, του καυχησιάρη. Κάποτε ο αιδός αυτός βρέθηκε στο παλάτι του Ευρύτου στην Οιχαλία, για να πάρει μέρος σε ποιητικό διαγωνισμό. Εκεί, περήφανος για την τέχνη του, ο Θάμυρις καυχήθηκε πως θα νικούσε ακόμη κι αν τον ανταγωνίζονταν οι ίδιες οι Μούσες. Για την καύχησή του αυτή, την ύβριν, προς τις θεότητες, οι Μούσες τιμωρώντας τον παραδειγματικά, τον τύφλωσαν και του πήραν το χάρισμα της μουσικής, καθιστώντας τον τελείως άμουσο.
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΟΦΙΑ: Στην αρχαία ελληνική η λέξη που ταυτίζεται με την καύχηση είναι η “οίησις” ακόμη και η “ύβρις”. Έτσι σε ανθολογίες αρχαίας σοφίας διαβάζουμε: “Οίησις ακάθαρτον φύσει εστί και προκοπής εγκοπή. Ύβριν ου στέργουσι (δεν ανέχονται) ουδέ δαίμονες (θεοί).” Ακόμη η ανώνυμη αρχαία σοφία τονίζει: “Μη καυχώ τα εις αύριον, ου γαρ οίδας τι τέξεται η επιούσα (η επομένη)”.
ΑΒΕΡΩΦ 