Τα βασικά πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά της Αρχαίας Σπάρτης την εποχή των Ελληνοπερσικών πολέμων

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Κωνσταντίνου Λινάρδου

.

Η Σπάρτη ήταν σίγουρα μια ιδιάζουσα περίπτωση ελληνικής πόλης. Βασικό χαρακτηριστικό της η πλήρης υποταγή του ατόμου στο σύνολο και βασικό ιδανικό της ο σεβασμός των θεσμών και η δημιουργία άριστων πολεμιστών. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού υπήρχε ένα καλά διαμορφωμένο πολιτειακό πλαίσιο που διασφάλιζε τον ομαλό εσωτερικό βίο , αλλά και τον προστάτευε από «επικίνδυνους« νεωτερισμούς και αλλαγές. Σε αντίθεση με άλλες πόλεις όπου τα δικαιώματα του πολίτη ήταν ανάλογα της οικονομικής και κοινωνικής του θέσης , στην Σπάρτη η θέση του πολίτη στην κοινωνία βρισκόταν σε συνάρτηση με το μέγεθος εκπλήρωσης των καθηκόντων δράσης και αυτοθυσίας προς την Πατρίδα.

Η βασική αιτία δημιουργίας μιας τέτοιας μορφής καθεστώτος ήταν το ολιγάριθμο των Δωριέων που τον 12ο π.χ. αιώνα ήρθαν και κατέλαβαν αυτή την περιοχή και που αργότερα πήραν την ονομασία Σπαρτιάτες από την ομώνυμη πόλη που ίδρυσαν. (Ουσιαστικά συν-οικισμός 5 κωμών, Λίμναι, Κυνόσουρα, Μεσόα, Πιτάνη, Αμύκλαι). Οι Σπαρτιάτες γρήγορα αντιλήφθηκαν ότι όχι μόνο οι κάτοικοι τους οποίους είχαν ήδη υποτάξει αλλά και όλοι οι γείτονες , διάκεινται εχθρικά απέναντι τους . Για να επιβιώσουν θα έπρεπε να είναι πολύ καλοί πολεμιστές αλλά και επιτήδειοι διπλωμάτες που παράλληλα δεν θα έπρεπε να διστάζουν να γίνονται πολύ σκληροί.

Έτσι ξεκίνησαν μια έντονη πολεμική δραστηριότητα , αποτέλεσμα της οποίας ήταν η υποταγή της Μεσσηνίας τον 8ο αιώνα , αλλά και η επέκταση του κράτους σε βάρος των γειτονικών περιοχών. Με βάση τη νέα πραγματικότητα δημιουργήθηκε η Λακεδαίμονα , μοναδική ( επί της ουσίας ) πόλη της οποίας ήταν η Σπάρτη . Η Σπαρτιατική κοινωνία ανέκαθεν ήταν κλειστή , όμως τα κύρια χαρακτηριστικά που θα την χαρακτηρίζουν τους επόμενους αιώνες διαμορφώθηκαν οριστικά περί τα τέλη του 7ου αιώνα . Την περίοδο εκείνη και σε αντίθεση με την πλειοψηφία των άλλων πόλεων που άρχισαν να παραχωρούν περισσότερα δικαιώματα στις εκτός αριστοκρατών τάξεις , εκείνοι αποφάσισαν να κλειστούν ακόμη περισσότερο στον εαυτό τους , διατηρώντας με μεγάλη αυστηρότητα τους ήδη υπάρχοντες θεσμούς. Την εποχή εκείνη είναι που θα αρχίσει η απαγόρευση εισόδου ξένων στη χώρα αλλά και η επαφή Σπαρτιατών με αυτούς.

Το πολίτευμα της Αρχαίας Σπάρτης

Γράφει ο Τεύταμος

Ιστορίας Αλήθεια

Το Σπαρτιατικό πολίτευμα είναι εκείνο το πολίτευμα που έχει πολυσυζητηθεί κατά την αρχαιότητα, και μάλιστα πάνω σ’ αυτό έχουν συγκεντρωθεί όλες οι κρίσεις και οι επικρίσεις των θεωρητικών, ποιος ήταν τελικώς ο χαρακτήρας του πολιτεύματος της Σπάρτης. Οι μαρτυρίες εκείνων των θεωρητικών δεν προέρχονται από την ίδια την Σπάρτη, αλλά είναι διαφορετικής προέλευσης και εποχής και μέσα από κείμενα διαφορετικού περιεχομένου (πολιτικά, φιλοσοφικά, ρητορικά). Η θεωρητική συζήτηση πάνω στην φύση του Σπαρτιατικού πολιτεύματος επικεντρώνεται σε δυο μεγάλες περιόδους της αρχαιότητας: α) κλασικοί χρόνοι (5ος – 4ος αι. π.Χ.) και β) ελληνιστικοί – ρωμαϊκοί χρόνοι (4ος αι. π.Χ. – 2ος αι. μ.Χ.).

α) Οι κλασικοί χρόνοι (5ος – 4ος π.Χ.)

Είναι ο αιώνας διεκδίκησης Σπάρτης και Αθήνας για την ηγεμονία της Ελλάδος. Ταυτόχρονα είναι ένας αγώνας ιδεολογικών – πολιτικών αντιπαραθέσεων τόσο μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης όσο και μεταξύ των πολιτικών – φιλοσοφικών κύκλων της Αθήνας. Σ’ αυτήν την αντιπαράθεση της Αθήνας είναι χρήσιμο το παράδειγμα της Σπάρτης: αφ’ ενός οι υπέρμαχοι της δημοκρατίας κατακρίνουν την Σπάρτη, αφ’ ετέρου οι αντίπαλοι της δημοκρατίας προβάλλουν ως πρότυπο την Σπάρτη. Ο φιλοσοφικός λόγος, κατά την περίοδο αυτή, προβαίνει σε συγκρίσεις με ιδεατές κοινωνίες, προσπαθώντας να δει κατά πόσον τα πολιτεύματα της Σπάρτης και της Αθήνας είναι ορθά σε σχέση με μια ιδεατή κοινωνία. Ο 5ος αιώνας τελειώνει με τον εμφύλιο ανάμεσα στην Αθήνα και τους συμμάχους της και την Σπάρτη και τους συμμάχους της, και δίνει έτσι το στίγμα της αλλαγής του πολιτικοκοινωνικού σκηνικού. Την περίοδο ακριβώς εκείνη γράφεται η «ιστορία» της Σπάρτης. Στη συγγραφή αυτή επιλέγονται δυο διαφορετικές στιγμές της ιστορίας της Σπάρτης. Οι δυο αυτές στιγμές καθορίζουν και τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η Σπάρτη και το βαθμό εκτίμησης που κάθε αρχαίος έχει γι’ αυτή. Οι δυο στιγμές των πηγών διχάζονται: η α΄ ιστορική στιγμή των πηγών συνιστά την κριτική του Σπαρτιατικού πολιτεύματος: η νομοθεσία και το πολίτευμα έχει παρεκκλίνει από την αρχική του κατάσταση (κοινωνικές αδικίες, πολιτικές ανισότητες, διακρίσεις πολιτών, ανταγωνισμό διαφορετικών μορφών εξουσίας, εκφυλισμό των ηθών, μονομερή προσανατολισμός του πολιτεύματος). Αυτό προϋποθέτει ότι κάποια στιγμή τα πράγματα δεν ήταν τα ίδια. Η β΄ ιστορική στιγμή των πηγών αφορά σε μια εποχή που στην Σπάρτη υπήρχε δικαιοσύνη και ευνομία, καθώς επίσης ελευθερία, ισότης και ισομοιρία των πολιτών (των ομοίων). Δύσκολο να ορίσουμε ποια εποχή ήταν αυτή, αν υπήρξε ποτέ και αν ήταν έτσι ακριβώς. Το μόνο βέβαιο είναι πάντως ότι στο επίπεδο του πολιτικού λόγου υπήρχε.

«ἄμμες δέ γ” ἐσσόμεσθα πολλῷ κάρρονες»

Εικόνα από:greecemyhomeland.blogspot.com

Η φράση σημαίνει στα νέα ελληνικά «κι εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι» και αναφέρεται στο έργο του Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι.

Συγκεκριμένα στον παραλληλισμό των βίων του Πλουτάρχου και του Νουμά στην αρχαία Σπάρτη αναφέρεται ότι υπήρχαν τρεις ομάδες χορωδών για κάθε μία από τις τρεις ηλικίες και συγκεντρώνονταν στις γιορτές, η ομάδα των γερόντων, κάνοντας την αρχή, τραγουδούσε: «Εμείς κάποτε ήμασταν ρωμαλαίοι νέοι».

Έπειτα η ομάδα των ώριμων ανδρών απαντώντας έλεγε: «Εμείς όμως είμαστε τώρα είμαστε τώρα (ρωμαλαίοι), δοκίμασε άμα θέλεις». Και τέλος η ομάδα των εφήβων: «Εμείς όμως θα γίνουμε πολύ καλύτεροί σας».

Στο περιστατικό αυτό παρουσιάζεται γλαφυρά ο μηχανισμός των προτύπων μιας υγιούς (κατά το δυνατόν) κοινωνίας: προηγείται η προβολή των προτύπων ζωής που βοηθούν την κοινωνία και την πατρίδα στο σύνολό της να προοδεύσει, όπως τα πρότυπα ηρωϊσμού, αυταπάρνησης, εντιμότητας, σεμνότητας, σύνεσης, σοφίας, υπομονής, και οι νεώτερες γενεές ως πιο δυναμικές, αυθόρμητες και γεμάτες ζωντάνια ακολουθούν και υπόσχονται να εκπληρώσουν τις αρετές αυτές στο έπακρο.

 Εχθροί και φίλοι γνωρίζουν το μηχανισμό αυτό και οι μεν φίλοι τον χρησιμοποιούν, για να ωφελήσουν την πατρίδα, οι δε εχθροί, για να την βλάψουν. Οι τελευταίοι αυτοί έχουν φροντίσει επιμελώς τα τελευταία τριάντα χρόνια να οικοδομήσουν έντεχνα ένα μηχανισμό αποδόμησης κάθε έννοιας υγιούς προτύπου στην πατρίδα μας, ένα μηχανισμό ηθικής υπονόμευσης του έθνους.