Αρκάδιος (395-408) – Ιωάννης ο Χρυσόστομος

αναδημοσίευση από τη Βυζαντινή Ιστορία

.

Ο Αρκάδιος ήταν μόλις 17 χρονών όταν ανέβηκε στο θρόνο. Μη έχοντας ούτε την απαραίτητη πείρα ούτε τη δύναμη θέλησης, γρήγορα βρέθηκε υποχείριος των ευνοουμένων του, που διηύθυναν τις υποθέσεις της αυτοκρατορίας με τέτοιο τρόπο που να ικανοποιεί τα προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα. Αρχικά επηρέαζε τον αυτοκράτορα ο Ρουφίνος, τον οποίο είχε διορίσει ο Θεοδόσιος, όταν ζούσε, επίτροπο του Αρκαδίου. Ο Ρουφίνος όμως γρήγορα δολοφονήθηκε και, δυο χρόνια αργότερα, ο ευνούχος Ευτρόπιος άρχισε να επηρεάζει τρομερά τον νεαρό αυτοκράτορα. Η γρήγορη ανάδειξη του νέου ευνοούμενου οφείλεται κυρίως στο ότι πέτυχε να παντρέψει τον Αρκάδιο με την Ευδοκία, την κόρη ενός Φράγκου αξιωματικού που υπηρετούσε στο ρωμαϊκό στρατό.

Ο Ονόριος, ο μικρότερος αδελφός του Αρκαδίου, είχε τεθεί κάτω από την καθοδήγηση του αρκετά ικανού Στιλίχωνα, ο οποίος αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα Γερμανού βαρβάρου που έγινε Ρωμαίος, και πρόσφερε μεγάλες υπηρεσίες στην αυτοκρατορία στη διάρκεια των αγώνων της εναντίον του λαού του.

Η τακτοποίηση του «Γοτθικού» προβλήματος

Το βασικό πρόβλημα που απασχόλησε το κράτος, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αρκαδίου, ήταν το Γερμανικό. Οι Βησιγότθοι, που είχαν εγκατασταθεί στη βόρεια πλευρά της Βαλκανικής χερσονήσου, απέκτησαν ένα νέο ικανό αρχηγό, τον Αλάριχο (395-410). Μόλις ο Αρκάδιος ανέλαβε την εξουσία, ο Αλάριχος εκστράτευσε εναντίον της Θράκης και της Μακεδονίας, απειλώντας ακόμα και την πρωτεύουσα.

Η διπλωματική επέμβαση του Ρουφίνου άλλαξε το σχέδιο που είχε ο Αλάριχος εναντίον της Κωνσταντινούπολης και η προσοχή των Γότθων στράφηκε προς την Ελλάδα. Ο Αλάριχος διέσχισε τη Θεσσαλία και έφτασε διαμέσου των Θερμοπυλών στην Κεντρική Ελλάδα.
Οι κάτοικοι της Ελλάδας, την περίοδο αυτή ήταν σχεδόν όλοι Έλληνες του τύπου εκείνου που είχε γνωρίσει ο Παυσανίας και ο Πλούταρχος.

Όπως αναφέρει ο Γρηγορόβιος, η γλώσσα, η θρησκεία, οι συνήθειες και οι νόμοι των προγόνων των Ελλήνων είχαν μείνει σχεδόν αμετάβλητες στις πόλεις και τα χωριά. Και παρά το γεγονός ότι ο Χριστιανισμός είχε αναγνωριστεί ως η επίσημη θρησκεία του κράτους, ενώ απαγορευόταν η λατρεία των θεών, που ήταν καταδικασμένη να εξαφανιστεί, η αρχαία Ελλάδα είχε ακόμα έκδηλα τα σημεία της ειδωλολατρίας λόγω κυρίως της διατήρησης των μνημείων της αρχαιότητας.

Ιστορικά μοναστήρια της Κρήτης, «Μονή Αρκαδίου»

άρθρο που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο

.

Η Μονή Αρκαδίου βρίσκεται 23 χλμ. από το Ρέθυμνο και είναι ένα από τα πιο ιστορικά και πιο ένδοξα μοναστήρια της Ελλάδος για το ολοκαύτωμα που έγινε εκεί στην Τουρκοκρατία. Μια εκδοχή λέει ότι πήρε το όνομα της από τον ιδρυτή της Αρκάδιο τη Β’ Βυζαντινή περίοδο. Μια άλλη εκδοχή λέει για μια επιγραφή που υπάρχει στο καμπαναριό της εκκλησίας και αναφέρει ότι χτίστηκε τον 16ο αιώνα, δηλαδή κατά την Ενετοκρατία.

Η Μονή Αρκαδίου από την πρώτη κιόλας στιγμή της Κρητικής Επανάστασης του 1866 υπήρξε το επίκεντρο του αγώνα. Την 1η Μαΐου του 1866, 1500 επαναστάτες από όλη την Κρήτη συγκεντρώθηκαν με αρχηγό τον Χατζή Μιχάλη Γιάνναρη, όπου εξέλεξαν πληρεξουσίους για τις διάφορες επαρχίες της Κρήτης.

Πρόεδρος της Επιτροπής Ρεθύμνης εξελέγη ο ηγούμενος της μονής, Γαβριήλ Μαρινάκης. Στις 24 Σεπτεμβρίου αποβιβάστηκε στο Μπαλί ο Πάνος Κορωναίος και πήγε αμέσως στο Αρκάδι, όπου ανακηρύχθηκε Γενικός Αρχηγός Ρεθύμνου. Οργάνωσε τη στρατιωτική άμυνα και παρατήρησε ότι το Αρκάδι δεν προσφέρεται για άμυνα. Ο ηγούμενος και οι μοναχοί είχαν αντίθετη γνώμη, κι έτσι αφού ορίστηκε ως φρούραρχος ο Ιωάννης Δημακόπουλος, ο Κορωναίος έφυγε.

Στις αρχές Νοεμβρίου μέσα στο Αρκάδι υπήρχαν 964 ψυχές. Οι 325 ήταν άνδρες, από τους οποίους 259 είχαν όπλα και οι υπόλοιποι γυναικόπαιδα. Το βράδυ της 7ης Νοεμβρίου 1866, ξεκίνησε από το Ρέθυμνο τακτικός στρατό με 6.000 πεζούς, 200 ιππείς, 1.200 Αλβανούς και 30 κανόνια. Τα ξημερώματα της 8ης Νοεμβρίου, όλος αυτός ο στρατός με αρχηγό το γαμπρό του Μουσταφά Πασά, Σουλεϊμάν Μπέη, βρέθηκε μπροστά στο Αρκάδι και κάλεσε από το λόφο Κορέ τους Κρήτες πολεμιστές να παραδοθούν.