Απαλλοτρίωση οικειοθελώς

.

Ανησυχητικές διαστάσεις λαμβάνει το φαινόμενο της πώλησης από πλευράς ελληνικής καταγωγής κατοίκων στις περιοχές του Αργυροκάστρου της ακίνητης περιουσίας. Ο λόγος κυρίως για γεωργικές γαίες σε χωριά της Δρόπολης.

Πρόκειται για διαδικασίες που είχαν και στο παρελθόν παρατηρηθεί αλλά αφορούσαν σε επιφάνειες δίπλα στον μεγάλο αυτοκινητόδρομο ή σε περιοχές που μπορούσαν να αποκτήσουν αξία ως δομήσιμες επιφάνειες. Τώρα τα πράγματα είναι ακόμη πιο ανησυχητικά και τούτο δια μερικούς λόγους.

Πρώτα – πρώτα η πληθώρα των περιπτώσεων. Τα συμβολαιογραφικά γραφεία στο Αργυρόκαστρο διεκπεραιώνουν δεκάδες περιπτώσεις ανά εβδομάδα. Η πώληση αγροτικής καλλιεργήσιμης γης, στην ουσία η οικειοθελή παραίτηση από ιδιοκτησιακά δικαιώματα, έχει μετατραπεί σε κύρια οικονομική δραστηριότητα στην περιοχή με συνέπειες που καθένας αντιλαμβάνεται.

Και μιλούμε για οικειοθελή παραίτηση απ’ τις ιδιοκτησίες δεδομένης της εξευτελιστικής τιμής με την οποία πωλούνται εκατοντάδες εάν όχι χιλιάδες στρέμματα ιδιαίτερα γόνιμης γης. Προφανώς δεν είναι εύκολο να εισδύσει κανείς στο δικαίωμα του κάθε κατοίκου να διαχειρίζεται το περιουσιακό του. Ωστόσο όμως μπορεί κανείς να σχολιάσει ότι με τις τιμές με τις οποίες δεκάδες οικογένειες πωλούν τα χωράφια δεν είναι ανταπόκριση στο χρέος έναντι της ιδιαίτερης πατρίδας μας. Η τιμή οικειοθελούς απαλλοτρίωσης το δεύτερο που θα σημειώναμε.

Στο Αργυρόκαστρο: ενδείξεις για μαζικό τάφο εκτελεσθέντων απ’ τους κομουνιστές

.

Αποκτούν βάση οι πληροφορίες για ύπαρξη μαζικού τάφου – πεδίου ταφής προσώπων που εκτελέστηκαν με ή χωρίς «δίκη», στο Αργυρόκαστρο κατά την πρώτη περίοδο εγκαθίδρυσης του κομουνιστικού καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα.

Συγκεκριμένα τόσο τοπικά τηλεοπτικά κανάλια όσο και μεγάλα δημοσιογραφικά ιστολόγια αναφέρουν ότι στην νότια πλαγιά, προς το δυτικό άκρο του Κάστρου του Αργυροκάστρου, με βάση πληροφορίες που παρέχουν ηλικιωμένοι κάτοικοι των γύρω συνοικισμών αλλά και διασταυρώνοντας αυτές με άλλες πηγές, υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις για την ύπαρξη δεκάδων εάν όχι εκατοντάδων πρόχειρων ταφών και μαζικοί τάφοι.

Στο Κάστρο του Αργυροκάστρου, ήδη απ’ την εποχή του Ζώγκου, αλλά ειδικά απ’ το 1945 – 1967 λειτουργούσαν φυλακές και κρατητήρια απ’ τα πλέον φρικτά των κομουνιστών του Χότζα. Πρόκειται για τα διαβόητα και στο χώρο της ΕΕΜ, «7 παράθυρα». Εκεί φυλακίστηκαν και ανακρίθηκαν δεκάδες αντιφρουνούντες της κοινότητας των Ελλήνων αλλά και αλβανοί που είτε συνειδητά ανέπτυξαν αντικομουνιστική δράση λόγω φρονημάτων ή αυθαίρετα χαρακτηρίστηκαν ως τέτοι προκειμένου διασπαρθεί ο τρόμος και επιβληθεί το νέο καθεστώς.

ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ> Οι Αλβανοί εκτέλεσαν τον Κωνσταντίνο Κατσίφα, ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου!

.

Κατά τ΄άλλα βγάζουμε τζάμπα δεκάρικους του ΟΧΙ και όποιος τολμήσει. Ακόμη και οι Αλβανοί τολμούν!!!

Ανήμερα της 28ης Οκτωμβρίου οι Αλβανοί εκτέλεσαν τον ομογενή που ύψωσε την ελληνική σημαία στο στρατιωτικό νεκροταφείο των Ελλήνων πεσόντων στο χωριό Βουλιαράτι, στο Αργυρόκαστρο στην διάρκεια του εορτασμού της επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Ωστόσο, την κατέβασε λίγο αργότερα η αλβανική αστυνομία, με αποτέλεσμα o ομογενής να αρχίσει να πυροβολεί με καλάσνικοφ.

Τα Αλβανικά Μέσα αρχικά ανέφεραν ότι συνελήφθη τελικά κοντά στην Δεξαμενή του χωριού Βουλιαράτες αργά το μεσημέρι…Η αλήθεια είναι ότι στην συνέχεια τον εκτέλεσαν. Κάτι τέτοιο δεν τόλμησαν να κάνουν ούτε οι Τούρκοι με τους 2 Ελληνες που συνέλαβαν…Τα σύννεφα πυκνώνουν επικίνδυνα στα εθνικά μας θέματα…Θα το καταπιούμε κι αυτό σαν λαός; Θα βάλουμε ξανά την ουρά στα σκέλια;

Φυσικά ΝΑΙ! Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που εξαπολύει τζάμπα δεκάρικους του στυλ “όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει…” έως τους λοιπούς πεπετζήδες πολιτικούς και φυσικά τους οξυδερκείς πολίτες που τους ψηφίζουν.

Μας ταπεινώνουν οι Αλβανοί που τους κάναμε νοματαίους από τη Μύκονο ως τη Κρήτη και εμείς τουμπεκί.

Αναμνήσεις από την Απελεύθερωση του Αργυροκάστρου (8 Δεκεμβρίου 1940)

Εικόνα από:eclass31.weebly.com

Ν. Μαγγιοράκος, 
Το ξεκίνημα της Νίκης, εκδ. Κ. Γαρουφαλή & Σία, Αθήνα 1946

Κυριακή (8 Δεκεμβρίου 1940. Δούβιανη, Αργυρόκαστρο)

Το πρωί στις 8 φεύγουμε, ενώ με κόπο προσπαθούμε να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά.
Μετά 5 χιλιόμετρα μπαίνουμε στο χωριό Γοραντζή, χωριό ελληνικότατο, όπως και τ’ άλλα που περάσαμε, με γλώσσα ελληνική και εκκλησίες ορθόδοξες, με ήθη και έθιμα που νομίζει κανείς πως βρίσκεται σ’ ένα χωριό της Πελοποννήσου. Σπίτια όμορφα και παστρικά. Κάτοικοι φιλόξενοι και γεμάτοι ενθουσιασμό.

Η Βόρειος Ήπειρος στη δεκαετία 1912-1922

Η πόλη του Αργυρόκαστρου σε φωτογραφία του 1917. Αθήνα, Φωτογραφικό Αρχείο Πολεμικού Μουσείου αρ. εισ. 0018. © Πολεμικό Μουσείο, Αθήνα.

Μετά τη συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913 έμενε σε εκκρεμότητα η τύχη της Βορείου Ηπείρου, η οποία, όπως και τα νησιά του Αρχιπελάγους, βρισκόταν ήδη υπό τον έλεγχο του ελληνικού στρατού.

Δεν είχε όμως προσδιοριστεί με συνθήκη κάποιο μόνιμο καθεστώς. Παράλληλα, στη Βόρειο Ήπειρο δρούσαν ελληνικά αντάρτικα σώματα. H λύση του θέματος εξαρτιόταν από το αν και με ποια σύνορα θα ιδρυθεί αλβανικό κράτος. Oι Μεγάλες Δυνάμεις καθόριζαν τη στάση τους με βάση τα συμφέροντά τους στην περιοχή. Έτσι, η Ιταλία και η Αυστρουγγαρία επιδίωκαν την ίδρυση αλβανικού κράτους με τη μεγαλύτερη δυνατή έκταση, ειδικά προς το νότο. Προσπαθούσαν δηλαδή να εντάξουν την περιοχή της Βορείου Ηπείρου (Kορυτσά, Δέλβινο, Αργυρόκαστρο, Χειμάρα, ’Αγιοι Σαράντα) στα όρια του νέου κράτους.

Aπέναντι σε αυτή την προοπτική η ελληνική διπλωματία προσπαθούσε να εξασφαλίσει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Ήταν γνωστό πως οι δυνατότητες επιτυχίας ήταν μικρές και για αυτό το βορειοηπειρωτικό ζήτημα χρησιμοποιήθηκε ως διαπραγματευτικό μέσο για την εξασφάλιση των νησιών του Αιγαίου. Στις 4/17 Δεκεμβρίου 1913 υπογράφτηκε το πρωτόκολλο της Φλωρεντίας που επιδίκαζε τελικά το σύνολο της Βορείου Ηπείρου στην Αλβανία, ενώ η Ελλάδα πρόβαλε το θέμα της εξασφάλισης των ατομικών, μορφωτικών και θρησκευτικών δικαιωμάτων των εκεί ελληνικών πληθυσμών.

H σύνθεση του πληθυσμού της Βορείου Ηπείρου, που αποτελούνταν σύμφωνα με τις επίσημες ελληνικές εκτιμήσεις κατά βάση από ελληνόφωνους ή ελληνικής εθνικής συνείδησης αλβανόφωνους και βλαχόφωνους, αλλά και το γεγονός της κατοχής από τον ελληνικό στρατό εξέθρεψαν το αίτημα για αυτοδιάθεση.

Σε διωγμό η ΕλληνοΟρθόδοξη Εκκλησία στην Πρεμετή.

Εικόνα από:www.diakonima.gr

Σήμερα, στην Πρεμετή, η Ορθόδοξος Κοινότητα έγινε μάρτυρας και θύμα της πλέον βάναυσης παραβίασης κάθε έννοιας δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειδικά αυτού της ελεύθερης άσκησης της πίστεως όπως είναι κατοχυρωμένο στο Σύνταγμα καθώς και των στοιχειωδών συνθηκών που θα πρέπει να διασφαλίζονται στα πλαίσια της ισοπολιτείας.

Απ’ το πρωί σήμερα, Παρασκευή,  16 Αυγούστου 2013, και ενώ όλη η Ορθόδοξη Κοινότητα συνεχίζει να βιώνει το Πανηγύρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, του Πάσχα του Καλοκαιριού, ομάδες παραστρατιωτικών (με τη συμπαράσταση δημοτικών υπαλλήλων και την κάλυψη της Δημοτικής αρχής), με πρόσχημα ότι δήθεν εκτελούν κάποια δικαστική υπόθεση, άσκησαν ποικιλόμορφη βία εις βάρος των κληρικών και πιστών της Πρεμετής.

Όλη η Εκκλησία μας βρίσκεται στο πλευρό των πιστών της Ενορίας των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου στην Πρεμετή και διαμαρτύρεται διότι σήμερα:
–          με τρόπο βάρβαρο κτυπήθηκαν οι ιερείς της πόλεως αυτής,
–          παρεμποδίστηκαν με βίαιο τρόπο οι πιστοί να εισέλθουν στο Ναό τους και να ασκήσουν τα λατρευτικά τους καθήκοντα,
–          αρπάχτηκαν αντικείμενα αυτού του ναού με πρόσχημα εκτέλεσης δικαστικών αποφάσεων οι οποίες ωστόσο έχουν παραγραφεί,
–          συνέβησαν πράξεις ιεροσυλίας καθώς βάνδαλοι έβαλαν χέρι επί ιερών εικόνων, λατρευτικών σκευών κλπ.
–          δυνάμεις σκοτεινές επικαλούμενες δήθεν δικονομικές διαδικασίες στην ουσία επιδιώκουν να απομακρύνουν βίαια τους, πιστούς απ’ τους λατρευτικούς τους χώρους και τα ιερά κτίσματα. Με ειδικό Νόμο η Πολιτεία έχει κατοχυρώσει την Συμφωνία μεταξύ του Υπουργικού Συμβουλίου και της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας, όπου προτεραιότητα δίνεται στην διασφάλιση της ελευθερίας πρόσβασης στους ιερούς χώρους και της εγγύησης των λατρευτικών συνάξεων.

Οι πρώτες νίκες στο μέτωπο

Φωτογραφία από: star-fm.gr
Μνημείο πεσόντων κατά τον ελληνοιταλικό πόλεμο του 1940 στο ύψωμα της «ΑΝΝΙΤΣΑΣ»

 Η πορεία των ελληνικών στρατιωτικών μονάδων προς το Μέτωπο ήταν γεμάτη κακουχίες. ‘Ομως ο βαρύς χειμώνας, ο ενθουσιασμός του ελληνικού στρατού και τα βουνά της Αλβανίας επιτρέπουν στους ‘Ελληνες όχι μόνον να αντιμετωπίσουν την επίθεση με ιταλική επιτυχία, αλλά και να περάσουν αμέσως στην αντεπίθεση. 

H επίλεκτη μεραρχία των Ιταλών Τζούλια άρχισε στις απόκρημνες βουνοκορφές της βόρειας Πίνδου την επίθεσή της εναντίον της χώρας μας, για να προελάσει γρήγορα προς τα Γιάννενα, όπως πίστευε το Ιταλικό Επιτελείο, και να διευκολύνει τον «άνετο περίπατο» των υπολοίπων ιταλικών μεραρχιών προς την Αθήνα.

Η έκπληξη όμως των «γενναίων» του Μουσολίνι γρήγορα μετατράπηκε σε απογοήτευση, όταν οι ταμπουρωμένοι ‘Ελληνες φαντάροι των φυλακίων, δεν τους προσέφεραν την υποδοχή που ήθελαν, αλλά πυκνά πυρά. Αλήθεια τι υποδοχή περίμεναν; 

Ως γνωστό, το βάρος της άμυνας το έφερε η μεραρχία Ηπείρου, που είχε τη τύχη μόνη από τις μεγάλες δυνάμεις να υπερασπίζεται τη τιμή και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, με κύρια αποστολή «την κάλυψη της κεντρικής Ελλάδος από την κατεύθυνση Ιωάννινα – Ζυγός Μετσόβου» και δευτερεύουσα «την προάσπιση εθνικού εδάφους», και η οποία με απόφαση του διοικητή της υποστράτηγου Χαράλαμπου Κατσιμήτρου, δεν εγκατέλειψε την προωθημένη αμυντική γραμμή και αγωνίσθηκε χωρίς να παραχωρίσει εθνικό έδαφος.