σ.σ. Ας μου επιτραπεί να προσθέσω με πολύ αγάπη στην θερμή ομιλία του π. Νικολάου Μανώλη και κάποιους αφανείς ομολογητές αποτειχισμένους που για τον έναν ή τον άλλον λόγο δεν έχουν την δυνατότητα να προβληθούν. Είναι σημαντικό αυτό για τον αγώνα της αποτειχίσεως, βοηθάει όλους εμάς να γνωρίζουμε ότι είναι περισσότεροι αυτοί που έχουν αποτειχιστεί. Είναι σημαντικό επίσης να στηρίζει ο ένας τον άλλον διότι κάποιοι από αυτούς μπορεί να βρίσκονται στα όρια της επιβιώσεως. Βέβαια πιστεύω ακράδαντα ότι η εκ άνωθεν βοήθεια θα τους δίνεται και με περίσσευμα. Ας θυμηθούμε τον ομολογητή π. Φώτιο Τζούρα που έχει προβλήματα υγείας, δύο παιδιά χωρίς την πρεσβυτέρα του, και ζει χωρίς μισθό και ασφάλιση. Ας θυμηθούμε τον π. Σπυρίδωνα από τα Σφακιά, τον π. Ειρηναίο από το Άγιον Όρος και τόσους άλλους, και να με συγχωρέσουν που δεν τους θυμάμαι, που μπορεί να μην γνωρίζω καν τα ονόματά τους. Ευχή όλων μας είναι να ενωθούν όλες αυτές οι φωνές, να συμπαρασταθούν η μία στην άλλη, και προς δόξαν Θεού να γίνει το ρυάκι ποτάμι που θα ανοίξει τον ακάνθινο και δοξασμένο δρόμο της αποτειχίσεως.
Τα κοσμικά θεσμικά συλλογικά όργανα, όταν διαπνέονται από πνεύμα Ελευθερίας και Δημοκρατίας, τότε και μόνον τότε, εκφράζουν το αληθές. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τα Εκκλησιαστικά συλλογικά όργανα. Οι Εκκλησιαστικές Σύνοδοι όταν εκφράζουν την Ορθοδοξία σε βάθος χρόνου, δηλαδή την διαχρονικότητα της << άπαξ παραδοθείσης>> Αληθείας και σε πλάτος καθολικότητας και αποδοχής από ολόκληρη την Εκκλησία, δια της φωτίσεως του Αγίου Πνεύματος, τότε και μόνον τότε εκφράζουν το αληθές. Η μόνη διαφορά είναι ότι στην Εκκλησία έχουμε την Θεία παρέμβαση του Αγίου Πνεύματος για να καταγράψουμε την Ορθόδοξη πίστη.
Τι γίνεται όμως όταν καταλύεται η Δημοκρατία και το Σύνταγμα από αυτούς που έχουν ορκιστεί να τα τηρούν;
Τι γίνεται, επίσης, όταν σπιλώνεται και προδίδεται η Ορθοδοξία από τους Επισκόπους που έχουν δώσει όρκους κατά την χειροτονία τους για διαθύλαξη της Ορθόδοξης Πίστης και τήρηση των Ιερών Κανόνων;
Η απάντηση είναι κοινή και για τις δύο περιπτώσεις: Η απόκτηση του επιδιωκόμενου αγαθού (Δημοκρατία – Ορθοδοξία) επαφίεται στην συνείδηση του απλού λαού. Το 1848, η εγκύκλιος των Πατριαρχών της Ανατολής αναφέρει ότι: << Ο φύλαξ της Ορθοδοξίας, το σώμα της Εκκλησίας τουτέστιν ο λαός αυτός εστί>>.
Ειλικρινά δεν ήθελα καθόλου να τελειώσω το 2018 με το παρόν άρθρο αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το αποφύγω. Αφορμή στάθηκε μια ανάρτηση σε ιστολόγιο που ήλεγχε ορθώς επιφανή κληρικό και δη πανεπιστημιακό, καθ’ όλα σεβαστό με μεγάλη προσφορά και επιρροή, για δημοσιευμένες θέσεις του περί αποτειχίσεως. Η ανάρτηση αναδημοσιεύθηκε και από άλλους, σχολιάστηκε και ξανασχολιάστηκε διαδικτυακά και άναψε φωτιές δημιουργώντας αναταραχή μεταξύ όσων θέλουν να έχουν δημόσιο λόγο και παρακολουθούν την εκκλησιαστική επικαιρότητα. Το δυσάρεστο ή και ευχάριστο επειδή αναδείχθηκε, είναι ότι διαφάνηκε σχεδόν όλο το σώμα του προβλήματος που ναι μεν προεξείχε σαν κορυφή παγόβουνου και ήταν γνωστό, τώρα όμως είδαμε μέχρι τη βάση τι γίνεται και όλον τον όγκο του και επειδή γράφτηκαν και ειπώθηκαν λόγια σκληρά αλλά και γελοία τα οποία πολλά καταφέρονταν και εναντίον του γράφοντος και επειδή όσο το πρόβλημα το αφήνεις γίνεται χειρότερο με διογκούμενες εντυπώσεις, δεν είναι δυνατόν να μείνουν αναπάντητα. Και δεν τίθεται καν θέμα επί προσωπικού.
Για την Αποτείχιση και τη Διακοπή Μνημόνευσης έχουν γραφτεί πολλά, εξαιρετικές μελέτες και άρθρα από εξαιρετικές προσωπικότητες, προεξάρχοντος του πανεπιστημιακού πατρολόγου πρωτοπρεσβύτερου π. Θεοδώρου Ζήση. Στις 16 Ιουνίου 2018 πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία σε κεντρικό ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης με τη σύμπραξη τριών ορθόδοξων σωματείων, Ορθόδοξη Ημερίδα με τον γενικό τίτλο «Αίρεση – Καθαίρεση, Ορθόδοξη Αντίσταση» στο οποίο ο γράφων είχε την τιμή να αναπτύξει ως είς εκ των εισηγητών, το θέμα «Αποτείχιση, Ενότητα και Οικονομία». Τα πρακτικά έχουν δημοσιευθεί σε ειδικό τόμο της «Θεοδρομίας» και είναι γνωστά.
Επειδή τα γεγονότα τρέχουν και η επικαιρότητα είναι τόσο έντονη που μας κάνει να ξεχνάμε ενίοτε ποια είναι τα σημαντικά και τα ουσιώδη, ας θυμηθούμε κάποια βασικά πράγματα για το μέγιστο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας σήμερα, την ανάσχεση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Ας μην αποκάμνουμε απο τον αδιάκοπο αγώνα. «Άν δεν υπάρχαν αγώνες, δεν θα υπήρχαν στεφάνια», λέγει ο Άγιος Θεοφύλακτος. Ας ενισχύσουμε ο ένας τον άλλον για την δόξα του Θεού. Ελπίζω το κείμενο αυτό να ενισχύσει και όσους αδελφούς μας διστάζουν ακόμη να προχωρήσουν στην αποτείχιση απο τον αιρετίζοντα ιερέα ή Επίσκοπό τους.
σ.σ.Ας πάρουμε μια γεύση των ‘κατορθωμάτων’ του μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλως Ανθίμου, γνωστό στο ευρύ κοινό για τα ‘πιασάρικα’ και εξυπναδίστικα αρθράκια του που κάνουν ‘θραύση’ στο διαδίκτυο.
Η εισήγηση του π. Φώτιου Βεζύνια στην Ημερίδα της 16ης Ιουνίου: «Ὀρθοδοξία καί Κολυμπάρι, δυό χρόνια μετά».
Σαν σήμερα πριν δύο χρόνια ακριβώς η σύνοδος στο Κολυμπάρι της Κρήτης θεσμοθέτησε «ΣΥΝΟΔΙΚΩ ΤΩ ΤΡΟΠΩ»! την παναίρεση του οικουμενισμού στην Εκκλησία. Θλίψη διακατέχει τις καρδιές μας για το γεγονός αυτό.
Στις μετέπειτα εξελίξεις στο χώρο της Ελλαδικής Εκκλησίας, εντοπίζουμε δύο «κομβικά» σημεία. Αφ’ ενός μεν το κείμενο «προς τον Λαό», του Φεβρουαρίου του 2017, το οποίο εκφράζει ανάγλυφα τις θέσεις της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος απέναντι στην σύνοδο της Κρήτης, και αφ’ ετέρου το «χρησμικό» κείμενο – απόφαση, της μεγάλης συνάξεως του Αγίου Όρους στις 17 Ιουνίου του 2017 το οποίο αγωνιωδώς προσπαθεί να «καλύψει» το ανακόλουθο της συνόδου της Κρήτης σε σχέση με την Αγιοπατερική παράδοση της Εκκλησίας.
Το οικουμενιστικό συνέδριο που διοργανώθηκε από την Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ πριν λίγες μέρες για τη Σύνοδο της Κρήτης, και η παρουσία μεταξύ των χορηγών του συνεδρίου μεγάλων Ιερών Μονών, αφήνει να διαφανεί κατά τρόπο απροκάλυπτο γιατί το Άγιο Όρος δεν ομιλεί… Γιατί τα μοναστήρια μας δεν αντιδρούν… Στο σημείο αυτό σας μεταφέρω ένα απόσπασμα από άρθρο του καθηγητού Σαράντου Ι. Καργάκου στην «Εστία»: Λέγει «Ἀμυκλαῖοι σιγῆ ἀπώλοντο». Κατά μία παράδοση, οἱ κάτοικοι τῶν Ἀμυκλῶν εἶχαν λάβει ὅλα τά ἀναγκαῖα μέτρα γιά τήν προάσπιση τῆς πόλης τους, ὅταν οἱ Δωριεῖς κατέλαβαν τήν Σπάρτη καί τήν Λακωνία. Νύκτα καί ἡμέρα ἦσαν ὑπό τά ὅπλα. Οἱ Δωριεῖς τῆς Σπάρτης τούς ἄφησαν ἐπί πολύ ἀνενόχλητους. Ἔτσι, οἱ Ἀμυκλαῖοι χαλάρωσαν σταδιακά καί, ἀκολούθως, ὁλικά τήν ἀμυντική τους ἐπαγρύπνηση. Καί κάποιο βράδυ, οἱ Δωριεῖς τῆς γειτονικῆς Σπάρτης μπῆκαν στήν πόλη τους ἀμαχητί καί τούς κατέσφαξαν. Τό πάθημα τῶν Ἀμυκλαίων ἔγινε παροιμιακό».
Διακατέχομαι σήμερα από μεγάλη χαρά που βρίσκομαι ανάμεσά σας και μάλιστα εις την θέσιν εισηγητού ενός θέματος το οποίο κανονικά και υπό φυσιολογικές ορθόδοξες συνθήκες δεν θα έπρεπε να τυγχάνει διεξοδικής αναλύσεως, μιας και όσα αναφέρθηκαν και αναφέρονται, αποτελούν για τους υγιώς σκεπτομένους ορθοδόξους το αυτονόητο, το αναμφισβήτητο, την κανονική τάξη. Και η υγεία αυτή δεν είναι προϊόν φαντασιακών ενασχολήσεων του νου ούτε καν συμβολισμός νοησιαρχικός, αλλά πίστη, πεποίθηση, εμπιστοσύνη στις πράξεις, διδαχές και Παράδοση των αγίων ημών θεοφόρων θεοπτών Πατέρων, των εν ασκήσει λαμψάντων και αξιοθέντων της αρρήτου και ακτίστου Χάριτος και Ενεργείας του Παναγίου Πνεύματος. Με άλλα λόγια, αν δεν βρισκόμαστε εδώ ως «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι», θα ήτο προτιμότερο να διασκορπιστούμε στις καφετέριες και στα καλά στέκια της Θεσσαλονίκης καθ’ ομάδες και να αμπελοφιλοσοφούμε μέχρι πρωίας. Το αποτέλεσμα θα είναι μηδενικό αλλά θα γίνονταν ένας πολύ ωραίος νυκτερινός περίπατος.
σ.σ.Εγώ προσωπικά θα πω ένα πράγμα, διότι έχω στενοχωρηθεί με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Ειρήνη ημίν.
***
Απόστολου Κ. Σαραντίδη
Πρόσφατο εκκλησιαστικό δοκίμιο παρ’ ημίν, περί ακρίβειας και οικονομίας στην αποτείχιση, προεκάλεσε από μειοψηφία αποτειχισμένων σφοδρή, ακόμη και οργίλη αρνητική κριτική, κάτι που δεν συνάδει καθόλου με ορθόδοξα φρονήματα, συνεπώς έχουμε να κάνουμε με άτομα που θεωρούν εαυτόν υπέρ ορθόδοξο και κατέχοντα με τους συν αυτοίς πνευματικούς τους ταγούς την απόλυτη αλήθεια, ενώ στην πραγματικότητα αν και ομολογητές της πίστεως συντεταγμένοι εις τον κοινόν της παναιρέσεως αγώνα, πλανώνται και πλανούν, επηρεάζουν και επηρεάζονται, αναθεματίζουν και ουσιαστικά αναθεματίζονται, αποκοπτόμενοι σχισματικά και αυτοχειριακά από την Εκκλησία.
Δεν είχαμε καμία πρόθεση να είμεθα σκληροί κατά κανενός. Άλλωστε εδηλώθη εξαρχής ότι πάντοτε όταν καταγίνεταί τις με τόσο σοβαρά θέματα υπάρχει περιθώριο σφάλματος, όχι όμως και να δεχόμεθα ύβρεις περί πλάνης και αιρέσεως! ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έχει το δικαίωμα στον ιερό αγώνα που δίνουμε, να καταφέρεται εναντίον αδελφού του συστρατευμένου και να τον λιθοβολεί ως αιρετικό και μολυσμένο και κοινωνούντα εμμέσως με την αίρεση. Διότι μέσα στα πολλά, ελέχθησαν και παρόμοια. Έφθασε στο σημείο αυτή η θλιβερή κατάσταση να καταγιγνώσκει και αίρεση του Οικονομισμού!
Με αφορμή πρόσφατες αναρτήσεις στο διαδίκτυο από ορθόδοξο αρχιμανδρίτη αποτειχισμένο που όμως ακολουθεί μαζί και με άλλους δύσκολη στάση όχι μόνο προς τον εαυτό του αλλά και προς άλλους, δίνοντας μεγάλο αγώνα για την πίστη, στις οποίες αναφέρεται μεταξύ άλλων και στο φλέγον θέμα της ακρίβειας και οικονομίας που διχάζει τους ορθοδόξους αγωνιστές, αλλά και άλλα σχετικά κείμενα ή οπτικά που κυκλοφορούν, ας μου επιτραπεί με την επίγνωση ότι μπορεί και να λανθάνω, με όσο το δυνατόν λόγια απλά για ένα σύνθετο θέμα, να καταθέσω άποψη, με την πεποίθηση ότι όσοι Ορθόδοξοι (το αντιοικουμενιστές δεν είναι ο καλύτερος όρος), δεν δικαιούνται να έχουν την πολυτέλεια να διαιρούνται με ψευδεπίγραφα διλήμματα διότι από την άλλη έχουμε να κάνουμε με τη μεγαλύτερη παναίρεση, ήτοι με θάνατο.
σ.σ. Ας μου επιτραπεί να προσθέσω με πολύ αγάπη στην θερμή ομιλία του π. Νικολάου Μανώλη και κάποιους αφανείς ομολογητές αποτειχισμένους που για τον έναν ή τον άλλον λόγο δεν έχουν την δυνατότητα να προβληθούν. Είναι σημαντικό αυτό για τον αγώνα της αποτειχίσεως, βοηθάει όλους εμάς να γνωρίζουμε ότι είναι περισσότεροι αυτοί που έχουν αποτειχιστεί. Είναι σημαντικό επίσης να στηρίζει ο ένας τον άλλον διότι κάποιοι από αυτούς μπορεί να βρίσκονται στα όρια της επιβιώσεως. Βέβαια πιστεύω ακράδαντα ότι η εκ άνωθεν βοήθεια θα τους δίνεται και με περίσσευμα. Ας θυμηθούμε τον ομολογητή π. Φώτιο Τζούρα που έχει προβλήματα υγείας, δύο παιδιά χωρίς την πρεσβυτέρα του, και ζει χωρίς μισθό και ασφάλιση. Ας θυμηθούμε τον π. Σπυρίδωνα από τα Σφακιά, τον π. Ειρηναίο από το Άγιον Όρος και τόσους άλλους, και να με συγχωρέσουν που δεν τους θυμάμαι, που μπορεί να μην γνωρίζω καν τα ονόματά τους. Ευχή όλων μας είναι να ενωθούν όλες αυτές οι φωνές, να συμπαρασταθούν η μία στην άλλη, και προς δόξαν Θεού να γίνει το ρυάκι ποτάμι που θα ανοίξει τον ακάνθινο και δοξασμένο δρόμο της αποτειχίσεως.
σ.σ. 
ΑΒΕΡΩΦ 