Όταν οι πιστοί ενδιαφέροντο για την Εκκλησία έβγαζαν τα ράσα διεφθαρμένων επισκόπων.

 (Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία «ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ»)

Ομιλία
Αυγουστίνου Καντιώτη
για τους Τρεις Ιεράρχες

Ἀλλὰ ἀδελφοί μου, ἐδῶ εἰς τὴν ζωὴν τοῦ ἁγίου Γρηγορίου (τοῦ Θεολόγου) νὰ προσέξετε, διότι παρεμβάλλεται ἕνα ἐπεισόδιον τὸ ὁποῖον εἶναι ἄξιον ἰδιαιτέρας προσοχῆς. Δυστυχῶς δὲν τὸ εἶχα προσέξει ἐνωρίτερον. Ἐὰν τὸ ἐπρόσεχα ἐνωρίτερον, ἄλλην τροπὴν θὰ ἔδινα εἰς τὸν ἀγῶνα. Διότι δυστυχῶς, ὑπάρχουν οἱ ψευτο-εὐλαβεῖς, ὑπάρχουν οἱ ψευτο-χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι λέγουν: «θὰ κολαστεῖς ἅμα φωνάξεις ἐναντίον τῶν παπάδων καὶ δεσποτάδων, θὰ πᾶς στὴν κόλαση». Ἐὰν τὸ ἤξερα τὸ ἐπεισόδιον αὐτὸ θὰ ἔδιδα ἄλλον σύνθημα, ἡρωϊκότερον ἀπὸ τὰ συνθήματα ποὺ ἐδώσαμεν. Ποιό, γιὰ ἀκούσατε.

Στὴν ἐποχὴ ποὺ εὑρίσκετο μέσα εἰς τὴν Κων/πολιν ὁ Γρηγόριος Ναζιανζηνός, εὑρίσκετο ἕνα κάθαρμα (ἔτσι τὸ ὀνομάζει κι ὁ ἴδιος), κάθαρμα, κυνικὸν κάθαρμα. Φιλόσοφος ὁ ὁποῖος ἤθελε νὰ μιμηθεῖ τὸν Διογένη τὸν φιλόσοφον, ἀλλ’ ἀπεῖχε πολὺ τοῦ Διογένους τοῦ φιλοσόφου. Ὀνομάζετο Μάξιμος. Καὶ ὁ Μάξιμος αὐτός, περιβαλλόμενος ἀπὸ κόλακας καὶ διεφθαρμένους καὶ γυναίκας ἀκόμη, καλὰ καὶ σώνει ἤθελε νὰ γίνει Ἐπίσκοπος Κων/πόλεως. Τί ἔκανε λοιπόν;

Ἄνευ ἐγκρίσεως τῆς πολιτείας, ἄνευ ἐγκρίσεως τοῦ αὐτοκράτορος, ἄνευ θελήσεως τοῦ λαοῦ προπαντός, ἐπῆγε καὶ μάζεψε μὲ τὰ λεφτὰ ποὺ εἶχε, πῆγε κάτω στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ μάζεψε ἑφτὰ δεσποτάδες. Καὶ μιὰ ὡραία νύχτα, περάσανε τὰ Δαρδανέλια καὶ κρυφὰ-κρυφὰ τὴ νύχτα, τὰ καράβια τὰ αἰγυπτιακά, καὶ ἔρριψαν τὴν ἄγκυρα στὸν Βόσπορο. Κρυφά. Καὶ τὴν ἄλλην μέρα, εἶχαν σκοπὸ νὰ τὸν χειροτονήσουν σὲ μία Ἐκκλησία, Ἀρειανικὴν Ἐκκλησία παρακαλῶ.

Ο άγιος Κοσμάς ο Πρώτος καί οι σημερινοί αγιορείτες.

 Εἶναι ἀλήθεια;
«Ο Μητροπ. Νέας Κρήνης ευχήθηκε:
“του χρόνου στό Βατικανό”» !!!

Σκανδαλισμένος αγιορείτης μοναχός

Καί φέτος γιορτάστηκε στό Πρωτάτο τών Καρυών από τήν Ιβηρίτικη Ιερά Επιστασία ο άγιος οσιομάρτυς καί ομολογητής Κοσμάς ο Πρώτος ο οποίος φονεύθηκε από τόν Οικουμενικό Πατριάρχη Κων/λεως Ιωάννη Βέκκο τό 1275, ο οποίος ενώθηκε μέ τόν Πάπα καί ζήτησε νά τόν δεχθούν καί οι αγιορείτες οι οποίοι δέν τό δέχθηκαν, διότι δέν μπορεί νά ενωθεί η αλήθεια μέ τό ψέμα καί η ορθοδοξία μέ τήν βλασφημία καί τήν αίρεση καί γι’ αυτό ο Πατριάρχης έκαψε τούς Ζωγραφίτες καί τούς Κουτλουμουσιανούς, έπνιξε τούς Ιβηρίτες καί τούς Ξενοφωντινούς, αποκεφάλισε τούς Καρυώτες καί κρέμασε τούς Βατοπαιδινούς καί τόν Πρωτεπιστάτη.

Στίς μέρες μας πάλι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος κάνει πολλές ενέργειες «γυμνή τή κεφαλή» γιά νά ενωθεί μέ τόν αιρετικό Πάπα μέ αποτέλεσμα νά αλωθεί καί νά αλλοιωθεί η Ορθοδοξία.

Άραγε οι σημερινοί αγιορείτες αντιστέκονται όπως οι παλαιότεροι μοναχοί η προφασίζονται προφάσεις; Ο Ιβηρίτης Πρωτεπιστάτης εκφώνησε λόγο ομολογιακό εγκωμιάζοντας τούς οσιομάρτυρες, όμως ο Γέροντας τής Ιβήρων π. Βασίλειος Γουντικάκης έγραψε εγκύκλιο γιά τήν Σύνοδο τής Κρήτης στήν οποία καθησύχαζε τούς χριστιανούς, τήν οποία υπέγραψαν οι Ηγούμενοι καί οι Αντιπρόσωποι τών Μονών καί μόνο τά Μοναστήρια τού Εφραίμ Φιλοθεΐτη καί η Μονή Γρηγορίου δέν συμφώνησαν, διότι σ’ αυτή τήν Σύνοδο τέθηκαν συνοδικά καί σχεδόν πανορθόδοξα τά θεμέλια τού Οικουμενισμού πού θά οδηγήσει στήν πανθρησκεία καί τήν παγκοσμιοποίηση τών Εβραίων Σιωνιστών Μασόνων.

Ο Ηγούμενος τής Σταυρονικήτα πνευματικό τέκνο τού Γοντικάκη υπεραμύνεται καί εγκωμιάζει τήν Σύνοδο άν καί τόσοι Ιεράρχες, Ιερείς καί Θεολόγοι σ’ όλες τίς ορθόδοξες χώρες τήν κατηγορούν ώς αιρετική, αντικανονική καί απαράδεκτη.

Τήν επαίνεσε καί ο Βατοπαιδινός Εφραίμ, αλλά λέγεται ότι θά τόν κάνουν Μητροπολίτη Αγίου Όρους ή Θεσ/κης, όμως ο άγιος Σταυρονικήτα τί επιδιώκει; Νά κρατάει τόν μανδύα τού Βαρθολομαίου όταν θά φιλιέται μέ τόν Πάπα;

Η «ενότητα» των Οικουμενιστών δεν είναι η ενότητα της Εκκλησίας

 Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Μία ἀπὸ τὶς πιὸ γνωστὲς διαστροφὲς καὶ παραχαράξεις τῶν Οἰκουμενιστῶν σὲ βάρος τῆς Μίας Ἀληθείας εἶναι τὸ μήνυμα τους γιὰ ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα. Τὸ μήνυμα τους αὐτὸ ἐκφράζεται συνήθως μὲ τὴν ἀποκομμένη ἀπὸ τὸ συνολικὸ κείμενο καὶ νόημα εὐαγγελικὴ ἔκφραση «ἵνα ἓν ὦσιν». Διαφημίζοντας καὶ προσφέροντας τὴν πολυπόθητη γιὰ τὸν μεταμοντέρνο, παθολογικὰ ἀνασφαλὴ καὶ κατακερματισμένο σὲ πάμπολλες ἀτομικότητες ἄνθρωπο ἑνότητα —κατὰ παράδοξο τρόπο οἱ πρόγονοί μας, ἂν καὶ παλαιότεροι, δὲν θυσίαζαν τὴν Ἀλήθεια στὸν βωμὸ τῆς ἑνότητας— ἔχουν καταφέρει νὰ σπρώξουν τὸ ποίμνιο σὲ μία λατρεία καὶ ἄκριτη ὑπέρασπιση της, ἀκόμα κι ἂν τὸ θυσιαζόμενο στὸν βωμό της διακύβευμα εἶναι ἡ ὑπεράσπιση τῆς Ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του.

Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἡ ἑνότητα τῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι μία παραγωγὴ διχασμοῦ τῶν πιστῶν σὲ πολλοὺς ἑνωτικοὺς καὶ σὲ λίγους ἀνθενωτικούς. Ἂν καὶ αὐτοὶ οἱ χαρακτηρισμοὶ μᾶς φαίνονται γνωστοὶ καὶ μᾶς γεννοῦν συνειρμοὺς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ παρελθόντος, ἔχουν πάρει σήμερα τὴν γνωστὴ οἰκουμενιστικὴ καὶ ἐσχατολογικὴ χροιά (δὲν ἀναφέρονται δηλ. μόνο στὴν προσπάθεια ἑνότητας μὲ τὸν Παπισμό) περιλαμβάνοντας τὴν ἑνότητα πρώτα μὲ ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ μελλοντικὰ μὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες.

Τὰ αἴτια αὐτῆς τῆς «ἑνωτικῆς» πλάνης εἶναι πολλά. Τὸ κυριώτερο ὅμως —ὡς φυσικὸ ἐπακόλουθο τῆς ἔλλειψης κατήχησης ἀπὸ τοὺς ποιμένες— εἶναι ἡ ἄγνοια τῶν πιστῶν ὡς πρὸς τὴν φύση καὶ τὴν σημασία τῆς ἑνότητας στὴν Ἐκκλησία.

Ἑνότητα γιὰ τὴν Ἐκκλησία (βλ. καὶ Κωνσταντῖνο Μουρατίδη, «Ἡ οὐσία καὶ τὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας», σελ. 180-182) σημαίνει πρῶτον τὴν παραδοχὴ ἀπὸ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας —ἄνευ ἐξαιρέσεως— τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν, ποὺ μᾶς ἀπεκάλυψε ὁ Χριστός, κήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ διατύπωσαν καὶ ἑρμήνευσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι μὲ τοὺς ἀνάλογους ὅρους.

Κατηγορώ

Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ἐδῶ μακριὰ ἀπὸ τὴν πατρίδα, καὶ βιώνοντας –ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἔλλειψη ἐπικοινωνίας μὲ συμπατριῶτες– τὴν ἔλλειψη τῆς «φίλης Ὀρθοδοξίας» καὶ τῶν οἴκων της, ποὺ κατέχουν οἱ αἱρετικοί,

Κατηγορῶ τοὺς οἰκουμενιστές, διότι κατέλαβαν τὶς ἐκκλησίες καὶ μᾶς στέρησαν μέσω τῆς αἱρέσεως τους τοὺς ναοὺς καὶ τὸ καταφύγιο ποὺ μόνο ἡ κατανυκτικὴ ἀτμόσφαιρα τοῦ Ὀρθόδοξου Ναοῦ προσφέρει.

Μᾶς στέρησαν τὴν παρηγοριὰ τῶν εἰκόνων, τὴν χαρὰ καὶ ὀμορφιὰ τῶν Ἀκολουθιῶν, τὴν ἐξαϋλωτικὴ καὶ περιϊπτάμενη μυρωδιὰ τοῦ λιβανιοῦ καὶ τοῦ κεριοῦ, τὴν μέσῳ τῆς Θείας Λειτουργίας ὑπενθύμηση, ὅτι ὑπάρχει ἕνας ἄλλος κόσμος ἀνώτερος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ βιώνουμε, ὁ κόσμος τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν Ἁγίων, ὁ κόσμος τοῦ Θεοῦ.

Κατηγορῶ τοὺς οἰκουμενιστές, διότι ἀντάλλαξαν τὴν Ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα, τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων, τὴν μωρία καὶ τὸ σκάνδαλο τοῦ Παύλου μὲ τὴν πανεπιστημιακὴ γνώση καὶ τὴν κοσμικὴ ἀποδοχή, τὴν φτώχεια τοῦ Χριστοῦ μὲ τὰ πλούτη τοῦ κόσμου, τὴν ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία μὲ τοὺς τρεῖς πειρασμοὺς τοῦ διαβόλου στὴν ἔρημο.

«Αυτοί που μιλούν για ετερότητα, απαγορεύουν την άρνηση για να επιτύχουν την ομογένεια στην αποστασία»

Ἡ δικτατορία τῆς δεκτικότητας καὶ ἡ κατάργηση τοῦ δικαιώματος τῆς ἄρνησης ὡς χαρακτηριστικὸ κάθε αἱρέσεως καὶ ἰδίως τῆς παναιρέσεως τοῦ Οικουμενισμού

Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ἡ σημερινὴ μεταμοντέρνα κοινωνία, τὴν ὁποία βιώνουμε, θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς ἡ κοινωνία τῆς ὁλοκλήρωσης καὶ ἐπικράτησης τοῦ μηδενισμοῦ, ἔτσι ὅπως τὸν ἀνέδειξε καὶ ἀνάλυσε ὁ μακαριστὸς π. Σεραφεὶμ Ρόουζ στὸ ὁμώνυμο βιβλίο του («ὁ Μηδενισμός», ἐκδόσεις Μυριόβιβλος). Ἡ ἐπικράτηση αὐτὴ μπορεῖ νὰ διαπιστωθεῖ κυρίως ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ἰσοπέδωση ποὺ κυριαρχεῖ, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς τῆς de facto κατάργησης ἢ τοῦ ἐπαναπροσδιορισμοῦ παραδοσιακῶν ἀρχῶν καὶ θεσμῶν, ὅπως ἡ οἰκογένεια, τὸ φῦλο, τὸ κράτος, τὸ ἔθνος κλπ., ἀπὸ τὴν αὐθαίρετη καὶ μονόπλευρη δημιουργία καὶ καθιέρωση ὅρων καὶ ἐννοιῶν μὲ στόχο τὴν προώθηση καὶ καθιέρωση συγκεκριμένων σκοπῶν.

Τέτοιοι ὅροι εἶναι π.χ. οἱ ὅροι «ὁμοφοβία» –χωρὶς τὴν παράλληλη ὕπαρξη τοῦ ὅρου «ἑτεροφοβία», «ἰσλαμοφοβία» –χωρὶς τὴν παράλληλη ὕπαρξη τοῦ ὅρου «χριστιανοφοβία» κλπ. Τέλος ἡ ἐπικράτησης τοῦ μηδενισμοῦ μπορεῖ νὰ διαπιστωθεῖ ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ τῆς δεκτικότητας καὶ τὴν παράλληλη καταδίκη καὶ κατάργηση τοῦ δικαιώματος τῆς ἄρνησης, ἑνὸς δικαιώματος ποὺ ἀποτελεῖ βασικὸ χαρακτηριστικὸ τῆς ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς ἐλευθερίας τῆς φύσεώς του.

Προτάσεις πρὸς τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ πρὸς ὅλους τοὺς οἰκουμενιστὲς αὐλικούς του

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Τὸ εἴδαμε καὶ αὐτό: Ἕνας Ὀρθόδοξος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης νὰ καταδικάζει, μὲ τὸν χειρότερο καὶ κάθε ἄλλο ἀπὸ χριστιανικὸ τρόπο, ἀγγλιστὶ καὶ ἐπαινούμενος ἀπὸ τὶς κάθε εἴδους αἱρέσεις τοῦ Π.Σ.Ε. ὀρθόδοξους πιστούς ὡς φανατικοὺς καὶ φονταμενταλιστές, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ἀκολουθοῦν τὶς παρακαταθῆκες τῶν Ἁγίων Πατέρων, τοὺς ὁποίους αὐτὸς καὶ οἱ μισθωτοί, οἱ ὀφφίκια καὶ ἀξιώματα ζητοῦντες αὐλικοί του περιφρόνησαν. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο προτείνουμε καὶ ἐμεῖς στὸν Πατριάρχη καὶ σὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς νεοφιλελεύθερους, νεοταξικούς, νεοαπόστολους «γεμάτους νέα ἀγάπη νεοχριστιανούς», ἐὰν πράγματι ἡ γραμμὴ αὐτὴ τοῦ Πατριάρχη εἶναι καὶ ἡ δική τους ἐπιλογὴ καὶ τελικὴ ἀπόφαση, τὶς ἀκόλουθες προτάσεις:

Νὰ ἀνακηρύξουν ἀγγλιστὶ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, τὸν Ἅγιο Ἀμβρόσιο Μεδιολάνων καὶ τόσους ἄλλους Ἁγίους ποὺ κήρυξαν ἐναντίον τῶν Ἰουδαίων, φανατικοὺς καὶ φονταμενταλιστές.

Γιάφκα των Οικουμενιστών η πάλαι ποτέ ορθόδοξη Μητρόπολη Κορίνθου!

Ἡ ἕνωση ἤδη στὰ ἀνώτατα κλιμάκια ἔγινε καὶ οἱ πιστοὶ ποὺ ἀντιδροῦν διώκονται!

Οὐνιτικῶν προδιαγραφῶν ψευδεπίσκοπος ὁ Κορίνθου, ἐπικαλεῖται τοὺς ἴδιους λόγους μὲ τοὺς τότε ἀποστάτες τῆς ψευτοσυνόδου τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες.

Μᾶς ἔγινε γνωστό, ὅτι τὴν Δευτέρα 20 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε στὴν «Κροκίδειο» αἴθουσα στὴν Κόρινθο ἡ 13η συνάντηση πνευματικοῦ καταρτισμοῦ τῶν πιστῶν μὲ τὸν γενικὸ τίτλο: «Εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ».

Προσκεκλημένος τοῦ μητροπολίτη Κορίνθου Διονυσίου Μάνταλου ἦταν ὁ Καθηγούμενος Βατοπαιδίου γ. Ἐφραίμ, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε το θέμα «Σταυρός, πηγή δυνάμεως».

Κατὰ τὴν διάρκεια αὐτῆς τῆς ἐκδηλώσεως (ἐδῶ καὶ στὸ βίντεο ποὺ ἀκολουθεῖ) ἀκούστηκαν καὶ ἔγιναν «πράματα καὶ θάματα» ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ προδοσία τῆς Πίστεως ἔχει συντελεστεῖ στὰ ἀνώτερα κλιμάκια τῆς θεσμικῆς Ἐκκλησίας καὶ αὐτά, σιγά-σιγά, ἐπιβάλλονται στὸ λαό.

Ἀποκαλύπτουμε λοιπὸν τὰ ἀκόλουθα:

Φοβερά προφητικά λόγια για το μέλλον της Ευρώπης του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Ο Χριστός έφυγε από την Ευρώπη

Φοβερά προφητικά λόγια του αγίου για το μέλλον της Ευρώπης. Η Εκκλησία της Σερβίας τίμησε χθες, Σάββατο 18 Μαρτίου, την μνήμη του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ενός από τους μεγαλύτερους, μαζί με τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, συγχρόνους αγίους της.

Όταν ο άγιος Νικόλαος ήταν κλεισμένος στο φρικτό ναζιστικό στρατόπεδο Νταχάου, εξ αιτίας της ποιμαντικής δράσης του, έγραψε τα εξής προφητικά και αποκαλυπτικά για την σύγχρονη Ευρώπη, της οποίας κάνει μία καταπληκτική πνευματική ακτινογραφία, με την χάρη του Αγίου Πνεύματος που φώτιζε τον νου του. Τα λόγια του αυτά είναι και σήμερα επίκαιρα, όσο ποτέ άλλοτε:

Οι οικουμενιστές διαπομπεύουν τον Εσταυρωμένο.

«Φρίξον ήλιε»!!!

ΕΤΣΙ ΑΣΕΒΟΥΝ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ

Ἡ τρίτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν ὀνομάζεται Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως. Τὴν Κυριακὴ αὐτὴ τιμοῦμε τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου καὶ ὁμολογοῦμε τὴν σταύρωση τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἀκολουθώντας τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἀκούγεται στὸ εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα αὐτῆς τῆς Κυριακῆς: «ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει, ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἐαυτό του, ἂς σηκώσει τὸ σταυρό του, καὶ ἂς μὲ ἀκολουθήσει (Μαρκ. 8,34).

Ο γεροντισμός ως δούρειος ίππος του Οικουμενισμού

Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο θεωρεῖται δικαίως ὁ γεροντισμὸς ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς πυλῶνες, πάνω στοὺς ὁποίους ἐγκαθιδρύθηκε ὁ Οἰκουμενισμός. Ἡ ὑπακοὴ στὸν πνευματικό/γέροντα ἀπαγόρευσε τὴν ὑπακοὴ στὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία καὶ στὴν ὑπεράσπιση τοῦ δόγματος. Ἀνακήρυξε τὸν πνευματικό/γέροντα σὲ «Πρῶτο» καὶ τὰ πνευματικὰ τέκνα σὲ ὀπαδούς. Ἀνέτρεψε τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀποκηρύσσοντας τοὺς ἄλλους καὶ ἀναδεικνύοντας τὸν προσωπικὸ πνευματικό/γέροντα σὲ «Ἐκκλησία» καὶ ἐπέτρεψε τὴν ἵδρυση φατριῶν τῶν ἑκάστοτε πνευματικῶν/γερόντων καὶ ὄχι τὴν διατήρηση τοῦ ἑνὸς ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Δύο εἶναι οἱ χῶροι πνευματικῆς πορείας καὶ βίωσης τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς γιὰ τοὺς χριστιανούς. Ἡ ἐνορία, ἡ τοπικὴ δηλ. ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ μοναστῆρι. Ἡ ἐνορία εἶναι τὸ θεμελιῶδες κύτταρο τοῦ μυστηριακοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ μοναστῆρι εἶναι ὁ θυσιαστικὸς τόπος καὶ προπαντός ἐπιλογὴ καὶ ἀπόδειξη τῆς ἀποκλειστικῆς ἀγάπης τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Βασιλεία Του. Χριστιανὸς γίνεται ὁ ἄνθρωπος ἀγαπώντας καὶ ὁμολογώντας τὸν Χριστό. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ὁμολογία δὲν βιώνεται παρὰ μόνον μέσα σὲ πνεῦμα ἀπόλυτης καὶ ἀληθινῆς ἐλευθερίας. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἀλήθεια καὶ ἐλευθερία. Ὅποιος ἀγαπᾶ καὶ ἀναζητᾶ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἐλευθερία, εἶναι τοῦ Χριστοῦ ἀκόμα καὶ ἂν δὲν τὸ συνειδητοποιεῖ.

Ἂν δὲν ἐλέγξουμε τοὺς Οἰκουμενιστὲς ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι, τοὺς ἐλέγχουν οἱ –ἂν καὶ ἐθνικοί– ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι!

Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ὅλοι οἱ σύγχρονοι ἐκφραστὲς τοῦ πνεύματος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατηγοροῦν τοὺς Χριστιανούς, ποὺ ὁμολογοῦν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Μία Ἐκκλησία του ὡς φανατικοὺς καὶ ὑπερβολικούς, ὡς ἀνθρώπους ἐκτὸς τῶν πλαισίων τῆς σοφίας καὶ τῆς λογικῆς. Αὐτοὶ οἱ ἀδίστακτοι διῶκτες ἱερέων, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, οἱ θρασύτατοι παραχαράκτες τοῦ Θείου Λόγου, οἱ ὑποτιθέμενοι ἐραστὲς τῆς σοφίας καὶ τῆς ἀλήθειας χρησιμοποιοῦν ἄνευ αἰδοῦς ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ ἐφαρμόσουν τὰ σχέδιά τους. Ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ἂν δὲν μιλοῦσαν οἱ Χριστιανοὶ γιὰ τὴν μοναδικότητα τῆς Ἀλήθειας, γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῆς δικαιοσύνης, γιὰ τὸν κίνδυνο τῶν ψευδοεπισκόπων καὶ λυκοποιμένων, γιὰ τὸ δικαίωμα τοῦ κάθε πιστοῦ νὰ ἐλέγχει τοὺς παραβαίνοντας τὸν νόμο, τὸ κάνουν, ἂν καὶ ἐθνικοί, οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι:

Περὶ ἀληθείας

«Φίλος ὁ Πλάτων, ἀλλὰ φιλτέρα ἡ ἀλήθεια» (Ἀριστοτέλης)

«Τὸ νὰ κρύβεις τὴν ἀλήθεια εἶναι σὰν νὰ θάβεις χρυσάφι» (Πυθαγόρας)

«Ἡ ἀλήθεια καὶ ἂν ταπεινωθεῖ καὶ ἂν συρθεῖ στὸ χῶμα, πάλι θὰ ὑψωθεῖ. Ἡ αἰωνιότης εἶναι δική της» (Δίων ὁ Συρακούσιος)

Η μεγάλη απάτη των Οικουμενιστών, η μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία της ανθρωπότητας

του κ. Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ἡ λέξη πιστεύω, πίστη περιέχει ἀναπόφευκτα τὸ ἀξίωμα τῆς ἀπολυτότητας. Στὸ λεξικὸ τῆς Νέας Ἑλληνικῆς διαβάζουμε στὸ λῆμμα «πιστεύω» τὰ ἑξῆς:

«1. Εἶμαι βέβαιος, σίγουρος γιὰ κάτι 2. δέχομαι τὴν ὕπαρξη καὶ τὴν παρουσία ἀνώτατου ὄντος, καὶ ἰδιαίτερα ὅπως αὐτὴ διατυπώνεται ἀπὸ κάποια θρησκεία ἢ θρησκευτικὸ δόγμα… 4…. δέχομαι τὴν ὕπαρξη, τὴν ἀλήθεια, τὴν ὀρθότητά του».

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἀνθρωπότητας ἡ κάθε εἴδους πίστη ἀξίωνε τὴν κατοχὴ τῆς ἀπόλυτης ἀλήθειας. Δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ λέει, ὅτι πιστεύει καὶ παράλληλα νὰ ἀμφισβητεῖ τὸ γεγονός, ὅτι αὐτὸς κατέχει τὴν ἀλήθεια. Kάποιος ποὺ πιστεύει, εἶναι πεπεισμένος ὅτι αὐτὸ ποὺ πιστεύει ἀποτελεῖ τὴν ἀλήθεια, ἔχει σχέση μὲ τὸ εἶναι του, τὴν οὐσία τῆς ὑπάρξεώς του. Ἡ ἀμφισβήτηση τοῦ ἴδιου του τοῦ πιστεύω ἀποτελεῖ εἶδος παράνοιας ἢ ἀπύθμενου ψεύδους.

Η μεγάλη προδοσία της Πίστεως και η διγλωσσία των Επισκόπων

Νὰ μία ἀπὸ τὶς «τρέλες» τῶν ἐσχάτων, ποὺ προφήτευσε ὁ Μ. Ἀντώνιος:

Συμπροσεύχονται στὴν Γερμανία μὲ αὐτούς ποὺ οἱ …ἴδιοι χαρακτηρίζουν ὡς αἵρεση ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν Πίστη στὴν Ἑλλάδα!!!

Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Στὴν ἀκόλουθη λίστα θὰ παραθέσω σὲ δύο στῆλες ποιές ὁμάδες χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἑλλάδος ὡς αἱρέσεις καὶ ἀσυμβίβαστες μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη (ἐδῶ) (β΄ στήλη) καὶ στὴν α΄ στήλη, ποιές ἀπ’ αὐτὲς τὶς αἱρέσεις παράλληλα ἀνήκουν στὶς «Ἐργασιακὲς ὁμάδες Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν» τῆς Γερμανίας (τῆς ὁποία τὸ προεδρεῖο «τιμᾶ» μὲ τὴν συμμετοχή του καὶ «ὀρθόδοξος» Πρωτοπρεσβύτερος), ἄλλὰ καὶ ἄλλων χωρῶν π.χ. τῆς Ἑλβετίας, ὡς ἀναγνωρισμένες «Ἐκκλησίες» μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ μόνιμου μέλους ἢ ὡς ἐπισκέπτες ἢ ὑπὸ δοκιμὴ (ἐδῶ).

Μὲ αὐτούς -ποὺ Ὀρθόδοξοι ἐν Ἑλλάδι, ὑποτίθεται, ὀνομάζουν αἱρετικούς- συμπροσεύχονται, συνεδριάζουν, συνδιοργανώνουν, προωθοῦν τὸν Οἰκουμενισμὸ οἱ Ὀρθόδοξοι ἐκτὸς Ἑλλάδος. Καὶ ἐνῶ γνωρίζουν καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δέ, ἀποκρύπτουν συγκαλύπτουν, ἀλληλο-ευλογοῦνται καὶ ἀναλώνονται σὲ ἀνούσια δελτία τύπου παραπλάνησης καὶ ἐντυπωσιασμοῦ. Οἱ ἀκόλουθες γερμανικὲς καὶ ἑλληνικὲς ὀνομασίες εἶναι ταυτόσημες ἢ μὲ μικρὲς διαφορές:

Καντιώτης Αυγουστίνος. Εν μέσω συκοφαντών και κακών Επισκόπων

ΕΝ ΜΕΣΩ ΣΚΟΡΠΙΩΝ ΕΙΜΕΘΑ

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου «ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ 57-58.

Διάβασα προχθές στον Ιεζεκιήλ, ότι τον έστειλε ο Θεός «εν μέσω σκορπίων» Τώρα η κοινωνία μας έχει φοβερούς «σκορπιούς» που σε κεντούν, με συκοφαντίες και διαβολές. Πράγματα φοβερά και απαίσια προσπαθούν να θλίψουν την ψυχήν σου. «εν μέσω σκορπίων» είμεθα. Και αυτός που σήμερα φαίνεται ότι τάχατες σ’ ακούει, αν δεν κάνεις το θέλημα του που ζητά δεν το’ χει σε τίποτε αύριο να γίνει σκορπιός και να σε κεντά.

Προχθές στη μητρόπολη σε ένα δικηγόρο δεν του έδινα διαζύγιο. Έφυγε, και τι υβρεολόγιο είπε στα σκαλιά της μητροπόλεως δεν περιγράφεται. Πατάμε σε «σκορπιούς» και «φίδια» μέσα σ’ αυτή την κοινωνία στην οποία ζούμε. Είναι επώδυνος ο βίος τον οποίον διάγει κανείς, γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή μεγάλη στον κόσμον αυτόν. Είναι μία προφητεία αρχαία μου την υπενθύμισε ένας Αγιορείτης μοναχός όταν έγινα επίσκοπος. «Γίνεσαι επίσκοπος», μου είπε, «σε μία εποχή, που οι ποιμένες, οι επίσκοποι, οι εφημέριοι, οι παπάδες και όλοι αυτοί, θα γίνουν λύκοι και θα κατασπαράξουν το ποίμνιο, και τα πρόβατα θα γίνουν κι αυτά λύκοι και θα φάνε τους ποιμένας».