Τά ἀρχαῖα ἑλληνικά, τό μεγάλο καμάρι μας καί τό μεγάλο στήριγμά μας (Ὀδ. Ἐλύτης)

Φ. Σχοινάς

Ὁ ὑπουργός Παιδείας, ὁ κ. Ν. Φίλης, χαρακτήρισε ἄχρηστη τή διδασκαλία τῶν (ὑποτυπωδῶν) ἀρχαίων ἑλληνικῶν στό Γυμνάσιο. Στό παρόν σημείωμα δέν προτίθεμαι νά ἀναπτύξω διά μακρῶν τήν ἀξία καί τή χρησιμότητα τῆς ἐκμάθησης τῶν παλαιότερων μορφῶν τῆς ἑνιαίας διαχρονικῶς γλώσσας μας. Αὐτό τό ἔχω ἤδη κάνει σέ δύο βιβλία μου γιά τήν Λειτουργική καί Ἐκκλησιαστική γλῶσσα. Ἐδῶ θά ἀρκεσθῶ σέ δύο γνῶμες πού ἐξέφεραν οἱ τιμηθέντες μέ Νόμπελ ποιητές μας Ὀδυσσέας Ἐλύτης καί Γιῶργος Σεφέρης. Λέγει λοιπόν ἐπί τοῦ προκειμένου ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης:«Ἐπειδή ἐγώ δέν ξέρω νά ὑπάρχει παρά μία γλώσσα ἡ ἑλληνική, ὅπως ἐξελίχθηκε ἀπό τήν ἀρχαία, πού ἔπρεπε νά εἶναι τό μεγάλο καμάρι μας καί τό μεγάλο μας στήριγμα.

Ὅμως, γιά νά συγκρίνουμε ἐδῶ τόν ἑαυτό μας μέ τούς Δυτικούς, πού ἔχουν μιά γλώσσα πέντ̉ ἕξι αἰώνων, δυσανασχετοῦμε πού ἡ δική μας, πενταπλασίων αἰώνων, συμβαίνει νά διαθέτει πολλά “κλαβιέ”. Καί καταφέραμε τό πλεονέκτημά μας νά τό μετατρέψουμε σέ μειονέκτημα. Τό νά λέει, ἀγαπητέ μου, ὁ Ἕλληνας ποιητής, ἀκόμη καί σήμερα, “οὐρανός” ἤ “θάλασσα” ἤ “ἥλιος” ἤ “σελήνη” ἤ “ἄνεμος”, ὅπως τό ἔλεγαν ἡ Σαπφώ καί ὁ Ἀρχίλοχος, δέν εἶναι μικρό πράγμα. Εἶναι πολύ σπουδαῖο. Ἐπικοινωνοῦμε κάθε στιγμή, μιλώντας μέ τίς ρίζες μας. Τίς ρίζες μας πού βρίσκονται ἐκεῖ: στά Ἀρχαῖα. Γι̉ αὐτό καί λυπᾶμαι πού καταργήθηκαν ἀπό τά Γυμνάσια κι ἄς μέ πεῖτε καθυστερημένο».(Ὀδυσσέα Ἐλύτη, Σύν τοῖς ἄλλοις, 37 συνεντεύξεις, ὕψιλον/βιβλία, Ἀθήνα 2011, σ. 173). Κατά τόν Ἐλύτη ἡ ἀρχαία ἔπρεπε νά εἶναι τό μεγάλο καμάρι μας καί τό μεγάλο στήριγμά μας. Σέ μᾶς κατάντησε νά θεωρεῖται ἄχρηστος μπελάς καί βαρίδι πού δέν μᾶς ἐπιτρέπει νά προχωρήσουμε παραπέρα…

Ἀπογυμνωμένοι ἀπό τήν οὐσία μας

«Kόκκινη κλωστή δεμένη

Στήν ἀνέμη τυλιγμένη,

Δῶσ’της κλῶτσο νά γυρίσει

Παραμύθι ν’ ἀρχινίσει»

 

Καί τώρα πού οἱ ἀνέμες πιά δέν γυρίζουν

Τώρα πού οὔτε κάν γνωρίζουμε τί ἦταν οἱ ἀνέμες

Πῶς θ’ ἀρχινήσει τό παραμύθι

Πού ἔκανε τή ζωή ἀληθινότερη

ἀπό τήν καθημερινότητα τοῦ βίου;

 

Μιά φορά κι ἕναν καιρό, λοιπόν, ἡ ψυχή τ’ ἀνθρώπου ἤτανε τόσο ὄμορφη, ἄσπιλη κι ἁγνή πού τήν ὀνόμασαν Χιονάτη! Ἡ πεντάμορφη ὅμως, χιονάτη ψυχή δηλητηριάστηκε κι ἔκτοτε οἱ ἁπλοί καθημερινοί ἄνθρωποι

πού ἀπό ἔνστικτο συνεχίζουν ν’ ἀναζητοῦν χρυσό -ἔξω ὅμως καί ὄχι μέσα τους, γιά αὐτό παραμένουν νάνοι- τοποθετοῦν μέ καημό καί εὐλάβεια τούτη τή χιονάτη χαμένη ὡραιότητα

μέσα σέ γυάλινα φέρετρα- βιτρίνες μουσείων-γιά νά μποροῦν ὅλοι νά τή βλέπουν

ἀλλά δυστυχῶς χωρίς νά τήν ἀγγίζουν.

H παράδοξη ιστορία ενός λησμονημένου βιβλίου

Σωτήρης Αμάραντος

Συνέβη το ανέλπιστο! Το κιτρινισμένο απ΄ τη λήθη του καιρού βιβλίο*, που έμενε κλειστό για 103 χρόνια, άνοιξε μπροστά στην ακατανίκητη περιέργειά μου. Ήμουν ο πρώτος, που μετά από έναν αιώνα και κάτι, αφού ενδύθηκα το ύφος μεγάλου εξερευνητή, υποκινούμενος ίσως και από τον προκλητικό του τίτλο «Κοινωνιολογικά Παράδοξα», άρχισα να σκίζω μία προς μία τις σελίδες του, μπήγοντας ανελέητα το μαχαίρι στους αρμούς του, με την επισημότητα της συγκεκαλυμένης μανίας του μύστη, που κατακρεουργεί τελετουργικά το αμόλυντο θύμα του. Στη βία κάποιες φορές κρύβεται η αθωότητα του θύτη, όχι του θύματος….

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ: Η ΗΡΩΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ*

Ιστορικά Θέματα

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ

[…] Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν’ ο καρπός -αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφεί και θα σαπίσει, δια ν’ αναφανεί το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν’ εκείνος που θάπτεται δια να εορτασθή η ανάστασις, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει.

[…] Αλλ΄ο ηρωικός άνθρωπος δεν δείχνεται εις την συντριβήν του μόνον, ή και εις την ετοιμότητα έστω προς συντριβήν. Ειδεμή, η ηρωική αντίληψις θα ήτον ιδεώδες θανάτου μόνον, όχι μορφή ζωής –και τι ζωής. Ο ηρωικός άνθρωπος, και μόνος αυτός, ζη έντονα και πλούσια ολόκληρον την Ζωήν. Αλλά το να ζήσει έντονα δεν σημαίνει δι’ αυτόν ό,τι συνήθως νοούμεν με την έκφρασιν αυτήν: να δοκιμάζη άφθονα και δυνατά τας απολαύσεις και τας ηδονάς της Ζωής. Δεν τας αγνοεί βέβαια τας απολαύσεις της Ζωής ο ηρωικός άνθρωπος. Αλλά τας δοκιμάζει τόσον, όσον χρειάζεται να τας ξεπεράση, τας γνωρίζει τόσον, ώστε να εννοή, ότι καταβάθος παραλύουν μάλλον την δύναμιν του ανθρώπου, και ας του χαρίζουν την ψευδαισθησίαν της εντατικότητος και της πλησμονής. Έπειτα τας απολαύσεις αναζητεί εκείνος που ζητεί να πάρει από την Ζωήν, όχι εκείνος που έχει να της δώση- και σε πλουτίζει όχι το να παίρνεις, αλλά το να δίδης.

SOS : Ναυαγοῦμε ὡς ἀνθρωπότητα

«Τό βαρύ φύλλον τῆς αἰωνιότητος» εἶναι ὁ ἄνθρωπος

κάθε φορά πού ὁ τρόπος μας τόν καταντᾶ ναυάγιο.

Εἶναι τραγικό ἀλλά ὀ στίχος κυριολεκτεί.

Ὁ τρόπος τῆς ἀνθρωπότητας γίνεται πιά τό βαρύ φύλλον τῆς αἰωνιότητας.

«λευκήν σελίδα μέ μυστηριώδη γράμματα τῆς ἱστορίας τοῦ πόνου» (συνεχίζει ὁ Παπαδιαμάντης).

Μέ κάθε ναυάγιο ὡς ἀνθρωπότητα

Ναυαγοῦμε ὡς πρός τήν αἰωνιότητα.

Πληροφορούμαστε γιά ναυάγια ὅπως πληροφορούμαστε γιά τόν καιρό.

Ἔτσι λιγοστεύουμε τόν καιρό καί ὁ καιρός μας λιγοστεύει.

Ἡ εἴδηση ἀντικατέστησε τή συνείδηση.

«Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…»

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις.

«Φοβοῦ τούς Δαναούς καί δῶρα φέροντες»

.

της Κατερίνας  Αθηνιώτη-Παπαδάκη

Δῶρα ἀγάπης ἤ δῶρα πρός ἐξαγορά συνειδήσεων;

Ἡ ἀληθινή δωρεά δέν εἶναι σχῆμα ἐξωτερικό.

Εἶναι ἡ συνέχεια μιᾶς ἐσωτερικότητας πού σμιλεύει πύρινα τήν ὕπαρξη πρός τό καθαγιαστικό πνεῦμα τῆς προσφορᾶς καί τῆς διακονίας.

Κατά τήν ἀληθινή δωρεά μεταβιβάζεται στόν ἀποδέκτη ὄχι τόσο τό ἐξωτερικό  σχῆμα ὅσο ἡ ζέση τῆς ἀγάπης πού καθιστᾶ τό δῶρο ὑπέροχο ἀκόμη κι ὅταν ὑπό ὅρους ὑλικούς θεωρεῖται ἀσήμαντο.

Τό δῶρο, κι ἄς εἶναι ἕνα κουρελάκι, γίνεται τότε μιά προέκταση τῆς καρδιακῆς φλόγας ἱκανή νά ἀποθανατίσει στή μνήμη τήν ἱερότητα τῆς στιγμῆς.

Ἀλλά τό μόνο πού πραγματικά μποροῦμε νά δωρήσουμε εἶναι αὐτό πού ἔχουμε ἤδη μέσα μας.

Τό ἐξωτερικό σχῆμα τοῦ δώρου θά καθοριστεῖ ἀπό αὐτό πού ζέει στήν καρδιά μας.

Ὅσο περισσότερο φῶς ἔχουμε μέσα μας τόσο περισσότερο μποροῦμε νά μεταγγίσουμε.

Σύμφωνο συμβίωσης

Φ. Σχοινάς

Γιατί κατά τήν γνώμη μου ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ καί δέν πρέπει νά δεχθεῖ τό σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφύλων

Τό σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφύλων ἀπασχολεῖ τήν Ἐλληνική Βουλή καί τήν Ἑλληνική κοινωνία. Στή βάση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τῶν ὑποστηριζόντων τήν ἀπρόσκωπτη συμβίωση τῶν ὁμοφύλων εἶναι τά ἀνθρώπινα δικαιώματα. Οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἔχουν καί αὐτοί, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀπαράγραπτα δικαιώματα τά ὁποῖα πρέπει νά εἶναι σεβαστά.

Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά δεχθεῖ τό σύμφωνο αὐτό; Κατά τήν ἄποψη ὁρισμένων «προοδευτικῶν» χριστιανῶν, ἀκόμη καί ἱερωμένων, γιά λόγους ἀγάπης καί ἀνεκτικότητος (ἴσως καί φυσικῆς ἀναγκαιότητος τῶν φιλομοφύλων) πρέπει νά τό δεχθεῖ. Ὁμοίως καί ὁρισμένοι δημοσιογράφοι τονίζουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά προσαρμοσθεῖ στήν νομική καί κοινωνική ἀναγκαιότητα τῶν καιρῶν μας καί νά συναινέσει στό σύμφωνο. Ἄλλωστε καί τό Εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης κατ̉ αὐτούς ἔτσι ἐπιτάσσει.

Ἔμπνευση καί τεχνική

Κ. Αθηνιώτη

Οἱ τεχνικές τῆς γραφῆς εἶναι βοηθητικά ἐργαλεῖα τῆς ἔκφρασης. Σέ καμμία περίπτωση δέν μποροῦν νά μεταγγίσουν ἀναπνοή στό λόγο. Ἡ ἀναπνοή τοῦ λόγου προέρχεται ἀπό τήν ἐπίσκεψη τοῦ μυστηρίου στήν καρδιά σου. Αὐτό πού ἔχουμε συνηθίσει νά ἀποκαλοῦμε ἔμπνευση. Ἔμπνευση θά πεῖ ἐν πνεύματι Θεοῦ προσέγγιση τῆς ἀλήθειας ἀνάλογα μέ τόν ἡσυχασμό τῆς ψυχῆς καί τήν ἀσκητική συνειδητότητά της. Πηγή τῆς ἔμπνευσης δέν εἶναι ὁ νοῦς μας. Δέν εἶναι τό ἀντιλαμβάνομαι ἀλλά τό καταλαμβάνομαι. Ἡ ἔμπνευση λειτουργεῖ τήν κατάληψη τοῦ σημαινομένου τῆς Δημιουργίας.

Ἡ ἀνάγκη τῆς γραφῆς προέρχεται ὄχι ἀπό ἀνάγκη καταγραφῆς, ἀλλά ἀπό ἀνάγκη μαρτυρίας μιᾶς δωρεᾶς ἀνοίγματος τῆς συνειδητότητας, μιᾶς ἀποκάλυψης πού οἱ λόγοι τῶν ὄντων σηματοδοτοῦν. Οἱ τεχνικές βοηθοῦν νά γίνει πιό εὔστοχο, πιό εὔληπτο, πιό εὐτυχές καί εὔηχο τό βάθος τῆς σιωπῆς πού τά νοήματα κρύβουν.

Ὁ ἐν ἀληθεία λόγος δέν προέρχεται ἀπό τίς λέξεις ἀλλά ἀπό τίς ἔλξεις τοῦ Παραδείσου. Ἡ ἐν ἀληθεία τέχνη τοῦ λόγου συμβαίνει ὅταν οἱ λέξεις καταλαμβάνονται ὄχι ἀπό τό νόημα πού μεταφέρουν, ἀλλά ἀπό τή σιωπή πού λειτουργεῖ τό νόημα. Τότε ὁ λόγος ἀναπνέει διαχρονικά, συγκαταβαίνει διαπροσωπικά, μεταφέρει μιάν ἀποφατικότητα πού σέ ἐμπιστεύεται, πού δέν σέ ἐξαντλεῖ ἀλλά σέ ἀνάγει ἀναστάσιμα καθώς σέ κάνει μέτοχο δωρεῶν, μοιράζεται μαζί σου ἄρτο ζωῆς. Ὁ λόγος δέν εἶναι πρός αἰσθησιασμό ἤ γνώση, ἀλλά πρός θρέψη τῆς ὕπαρξης. Καί στήν πραγματικότητα δέν εἶναι τεχνική ἤ τέχνη ἀλλά ἀγάπη πού μετουσιώθηκε καί ἔλαβε σχῆμα γιά νά σέ συναντήσει, προκειμένου νά ἀντιληφθεῖς τό ὕψος καί τό βάθος τῆς κατά θεόν κλήσης σου. Διότι καί ἡ θρέψη τῆς ὕπαρξης ἔχει καί αὐτή ἕναν σκοπό: τήν πληρέστερη ὡραιότητα τοῦ κόσμου, τήν ἀφθαρσία του.

Ο δεκάλογος του καλού ολιγάρχη

Σωτήρης Αμάραντος

Σε κάθε εγκατεστημένη μορφή εξουσίας, πέραν των νομικών και κατασταλτικών προϋποθέσεων συντήρησης και ενίσχυσης της οικείας τάξης πραγμάτων, αναπτύσσονται και μορφές ιδεολογικής εκλογίκευσης και δικαίωσης της ανισότητας που το σύστημα παράγει. Εάν παρατηρούσαμε με προσοχή τις αντιδράσεις των εκπροσώπων της κομματικής ελίτ, (η οποία συνιστά μια παρασιτική κοινωνική ομάδα που λυμαίνεται τα δημόσια αγαθά, στηριζόμενη στις δυνατότητες που της παρέχει ο αποκλειστικός έλεγχος του κράτους), ενώπιον της επιχειρηματολογίας αποδόμησης των θεμελίων νομιμοποίησης της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων και κυρίως της κριτικής που την ταξινομεί στην ολιγαρχική οργάνωση του πολιτεύματος, θα διαπιστώναμε, ότι ανεξάρτητα απ΄ το ιδεολογικό σημείο εκκίνησης, οι εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων, υπερβαίνουν τις επιμέρους ιδεολογικές τους διαφορές, όπου στο εσωτερικό της κομματοκρατίας φαντάζουν αγεφύρωτες, όπως λόγου χάρη, η ένταση μεταξύ δεξιάς-αριστεράς και συσπειρώνονται γύρω από μια ενιαία εννοιολογική πλατφόρμα, με στόχο τη μη διασάλευση της νομοκατεστημένης πραγματικότητας, απ΄ την οποία αντλούν την αυτοτέλεια και τη δύναμή τους, δηλαδή την ολιγαρχική συνθήκη του πολιτεύματος.

Με άλλα λόγια, μόνο ο αληθινά αντισυστημικός λόγος μπορεί να συνενώσει εις βάρος του (Η ισχύς εν τη ενώσει), όλους τους ιδεολογικά αντίθετους μνηστήρες της εξουσίας, οι οποίοι οφείλουν την πολιτική τους υπόσταση στην ύπαρξη της θεμελιώδους και αυστηρής διάκρισης που επιβάλλει η ολιγαρχική φύση του πολιτεύματος, μεταξύ κυβερνόντων και κυβερνωμένων. Ώστε παρατηρούμε τους κομματικούς εκπροσώπους της «δεξιάς», της «αριστεράς» και του «κέντρου», να εγκαταλείπουν τις αμοιβαία εχθρικές τους δια-θέσεις και να ενώνονται για να κατασπαράξουν όποιον δηλώνει εναντίος των κοινών εξουσιαστικών τους συμφερόντων. Το φαινόμενο αυτό, πιστοποιεί τις βαθύτερες, κοινές ιδεολογικές τους καταβολές, αλλά και την αμοιβαιότητα των συμφερόντων τους. Στη συνέχεια, γίνεται μια προσπάθεια να αποκωδικοποιηθούν οι τακτικές ιδεολογικής εκλογίκευσης της ολιγαρχίας.

«Αν είμαι ό,τι έχω, κι αν ό,τι έχω χαθεί, τότε ποιος είμαι;»

δος μοι τούτον τον ξένον (Σ. Κόσσυβα)

Η διάκριση ανάμεσα στο έχει και το είναι δεν είναι και τόσο ξεκάθαρη για την κοινή λογική. Το έχει, φαίνεται να είναι μια φυσιολογική λειτουργία της ζωής μας: για να ζήσουμε, πρέπει να έχουμε πράγματα. Ακόμα περισσότερο, πρέπει να έχουμε πράγματα για να μπορούμε να τα απολαμβάνουμε. Σ’ ένα πολιτισμό όπου ο ύψιστος σκοπός είναι η κατοχή, θα έλεγε κανείς ότι η βαθύτερη σημασία του είναι, είναι το έχει. Και όταν κάποιος δεν έχει τίποτα, δεν είναι τίποτα.

Τα εμπειρικά ανθρωπολογικά και ψυχαναλυτικά δεδομένα δείχνουν ότι το έχει και το είναι, αποτελούν τους δύο βασικούς τρόπους εμπειρίας, και οι αντίστοιχες δυνάμεις τους καθορίζουν τις διαφορές ανάμεσα στους χαρακτήρες των ατόμων καθώς και τους διάφορους τύπους του κοινωνικού χαρακτήρα.

Τους τελευταίους αιώνες στις δυτικές γλώσσες άρχισε να γίνεται φανερή μια κάποια αλλαγή στην έμφαση που δίνουν στο έχει και στο είναι, καθώς η τάση της υποκατάστασης των ρημάτων με ουσιαστικά έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Το ουσιαστικό είναι η ακριβής έκφραση για ένα πράγμα. Ενώ για μια ενέργεια είναι το ρήμα. Παρ’ όλα αυτά όλο και πιο συχνά μια ενέργεια εκφράζεται με τύπους του έχω.

Για παράδειγμα: «Γιατρέ, έχω ένα πρόβλημα. Έχω αϋπνία. Αν και έχω ένα όμορφο σπίτι, χαριτωμένα παιδιά και ευτυχισμένο γάμο, έχω πολλές στεναχώριες». Πριν από μερικές δεκαετίες αντί ο άρρωστος να πει «έχω πρόβλημα», πιθανόν να έλεγε «είμαι στεναχωρημένος», αντί «έχω αϋπνία», «δεν μπορώ να κοιμηθώ», και αντί «έχω ένα ευτυχισμένο γάμο», «είμαι ευτυχισμένος στον γάμο μου».

Το σύγχρονο γλωσσικό ύφος δείχνει τον υψηλό βαθμό αλλοτρίωσης που επικρατεί. Το εγώ της εμπειρίας αντικαθίσταται με το αυτό της κτήσης.

Να σταθώ στα πόδια μου

K. Αθηνιώτη – Παπαδάκη

Ἐλεύθερη πολιορκημένη φρόνηση,
Ἑλληνίδα πεταλούδα
Στό βηματισμό ἐπιστρέφει χοροῦ
Πού ἀνοίγει τή γῆ νά καταπιεῖ
Τόν πολιτευόμενο Ἅδη.
Ἀκέφαλη ἡ Νίκη σηματοδοτεῖ
Το πεῖσμα τοῦ λαοῦ μας πού ἀκέφαλος ἐπιμένει
Καθώς οἱ πολιτικές ἡγεσίες χρόνους καί χρόνους
Ὕπουλα κατακρεουργοῦν καί βομβαρδίζουν τίς ρίζες του
Προκειμένου μέ ἀπανωτά χτυπήματα νά ἀφελληνίσουν τόν τρόπο του.

Ο κίνδυνος να χάσεις.

Σκοτ Πεκ

Η πράξη της αγάπης -η επέκταση του εαυτού- απαιτεί την έξοδό σου από την αδράνεια της οκνηρίας (εργασία) ή από την εναντίωση που γεννά ο φόβος (θάρρος). Ας περάσουμε τώρα από το έργο της αγάπης στο θάρρος της αγάπης. Όταν επεκτείνουμε τον εαυτό μας, αυτός μπαίνει,σαν να λέμε, σε ένα νέο και πρωτόγνωρο έδαφος. Ο εαυτός μας γίνεται ένας νέος και διαφορετικός εαυτός. Κάνουμε πράγματα που δεν είμαστε συνηθισμένοι να κάνουμε. Αλλάζουμε. Η εμπειρία της αλλαγής , της ασυνήθιστης δραστηριότητας, τού να βρίσκεσαι σε μιαν άγνωστη χώρα, τού να κάνεις πράγματα με διαφορετικό τρόπο, είναι τρομακτική. Έτσι συνέβαινε και θα συμβαίνει πάντοτε. Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το φόβο τους για αλλαγή με διαφορετικούς τρόπους, αλλά ο φόβος είναι αναπόδραστος αν πράγματι πρόκειται να αλλάξουν. Θάρρος δεν είναι η απουσία του φόβου. Είναι η ενεργοποίηση σου παρά τον φόβο , η έξοδός σου από την εναντίωση που γεννά ο φόβος , και η είσοδος σου στη ζώνη του αγνώστου και του μέλλοντος. Σε ορισμένο επίπεδο, η πνευματική ανάπτυξη, και συνακόλουθα η αγάπη, πάντοτε απαιτεί θάρρος και εμπερικλείει κίνδυνο……………

Αν ξανοιχτείς σε κάποιαν άλλη ανθρώπινη ύπαρξη, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος το πρόσωπο αυτό να απομακρυνθεί από σένα, αφήνοντας σε πιο οδυνηρά μονάχο από ό,τι ήσουν πριν. Αν αγαπήσεις κάτι που είναι ζωντανό -ένα πρόσωπο, ένα ζώο, ένα φυτό- αυτό θα πεθάνει κάποτε. Αν εμπιστευθείς κάποιον, μπορεί να πληγωθείς.  Αν βασιστείς σε κάποιον αυτός μπορεί να σε απογοητεύσει. Το τίμημα της συναισθηματικής ενέργειας είναι ο πόνος.  Αν κάποιος είναι αποφασισμένος να μη διακινδυνεύσει τον πόνο, τότε αυτό το άτομο πρέπει να αρκεστεί σε μια ζωή χωρίς πολλά πράγματα, όπως λόγου χάρη να έχει παιδιά, να παντρευτεί, να γνωρίσει την έκσταση του έρωτα, την ελπίδα της φιλοδοξίας, τη φιλία- καθετί που δίνει στη ζωή ζωντάνια, νόημα και σημασία. Ανοίξου ή αναπτύξου σε κάθε διάσταση, θα έχεις για αμοιβή, τόσο τον πόνο όσο και την χαρά. Μια γεμάτη ζωή θα είναι γεμάτη από πόνο. Αλλά η μόνη εναλλακτική λύση είναι να μην ζεις πλήρως, ή να μη ζεις καθόλου.

Ἡ διαβολή τῶν ἀριθμῶν

K. Αθηνιώτη – Παπαδάκη

Ὅταν οἱ ἀριθμοί δέν καθορίζουν σχέσεις ἀλλά ἐξουσίες,

δηλώνουν ὄχι τήν ἁρμονία τοῦ σύμπαντος

ἀλλά τήν ἀσφυξία τῆς ἀνθρωπότητας.

Εἶχα πάντα τήν αἴσθηση ὅτι ἔμοιαζαν οἱ ἀριθμοί μέ διαμελισμένα μέλη. Ὅτι εἴχαν ἀποσπαστεῖ ἀπό τῆς ἁρμονίας τό σῶμα δίχως τό ὁποίο δέν ὑφίστανται.

Διότι οἱ ἀριθμοί προκύπτουν ὡς ἐπίγνωση συγκεκριμένων σχέσεων. Ἔνιωθα πώς εἴχαμε κάνει ἀπαγωγή τῶν ἀριθμητικῶν ἀξιῶν ἀπό τό ὀντολογικό τους πλαίσιο καί ὅτι καταχραζόμαστε τά ὀνομαστικά τους μέτρα.

Γιά παράδειγμα ὁ ἀριθμός ἕνα ἐκφράζει μία αὐτονομημένη μονάδα ἤ τήν ἀρχή μιᾶς ἑνότητας;

Ἕνας ἄνθρωπος ἀποτελεῖ μιά ὑποστασιακή ἑνότητα ὀργανικῶν δομῶν, ἐνῶ ταυτόχρονα δηλώνει τήν ἐν ἀρχή δομή μιᾶς καθολικότερης ἑνότητας: τῆς ἀνθρωπότητας.

Ἐπίσης ὅταν ἕνας ἀριθμός διαιρεθεῖ μέ τό δύο, θά κοπεῖ σέ δύο κομμάτια, μέ τό τρία σέ τρία κοκ. Γιατί ὅμως, ὅταν διαιρεθεῖ μέ τό μηδέν δέν ὀρίζεται; (Διαίρεση τοῦ 1 μέ ἕναν ἀριθμό ὅπως τό +0,00……01 δίνει +∞, ἐνῶ ἡ ἀντίστοιχη διαίρεση τοῦ 1 μέ τό -0,00…..01 δίνει -∞ ). Μήπως τό μηδέν δέν ἐκφράζει τό τίποτα ἀλλά τό ἀρχικό σημεῖο ἐκκίνησης τῆς καθολικότητας;

Ἕνας τέτοιος τρόπος συνειδητότητας μοιάζει μέ ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου.  Σάν νά ξαναβρίσκουν οἱ ἀριθμοί τήν ἀναπνοή τους.

Καταχρηστικά προσδώσαμε καί στή λέξη οἰκονομία περιεχόμενο χρηματοοικονομικό. Ἡ οἰκο-νομία δηλώνει τούς νόμους τοῦ οἴκου. Ὁ Θεός κατέστησε τόν ἄνθρωπο οἰκονόμο τῆς κτίσεως. Ὅσο ἐπιμένουμε χρησιμοθηρικά νά ἀσελγοῦμε πάνω στούς νόμους τῆς κτίσεως, ὁδηγούμαστε σέ οἰκολογικές κρίσεις.

Τά μαθηματικά πού ἀποτελούνται ἀπό αὐτονομημένες ἀριθμητικές ἀξίες ὁδηγοῦν σέ ἄλογες διαχειρήσεις. Τά μαθηματικά πού δομοῦν σχέσεις μᾶς προάγουν σέ οἰκονόμους τῆς κτίσεως, φύλακες τῶν δομῶν πού ἐξασφαλίζουν τήν ἁρμονία τοῦ σύμπαντος. Σημειώνω ἐπίσης, ὅ,τι αὐτό πού μᾶς συμβαίνει δέν εἶναι πρωτίστως ἔλλειμα ἐπίγνωσης, ἀλλά ἔλλειμα ἀγάπης καί συμπάθειας. Ἔχουμε χάσει τήν ἰκανότητα νά συμπάσχουμε ἀναγωγικά καί δημιουργικά συντελώντας στήν ἔξοδο ἀπό κάθε εἴδους καταστροφή, φθορά καί θάνατο.